Oddział PTT w Bielsku-Białej

W ramach „Klubu Podróżnika” w dniu 16 kwietnia br. w Gminnym Ośrodku Kultury „Promyk” w Bystrej odbył się wykład naszego kolegi, przewodnika Roberta Słonki pt. „Dolomity. Historia ze wspinaczką w tle”. Umiejętności oratorskie Roberta, jego wiedza dotycząca Dolomitów i cudowne fotografie „przeniosły” nas, na czas tej prelekcji, wprost w to wyjątkowe miejsce we Włoszech. Robert opowiedział nam o czterech wyprawach, które odbył w gronie przyjaciół, w różne rejony tych szczególnie pięknych gór.
Wykład ten był dla nas również „lekcją” historii, gdyż prelegent wielokrotnie odwoływał się do konfrontacji Austro-Węgier i Królestwa Włoch w czasie I wojny Światowej, której ślady są wciąż żywe w tamtych rejonach.
Robert zauroczył i rozkochał nas w tych pięknych i majestatycznych wapiennych masywach.

JKT

Robert Słonka na kilka minut przed rozpoczęciem prelekcji

W kolejne wtorkowe popołudnie do Klubu Osiedlowego „Karpatek” zawitali miłośnicy podróży, gór oraz opowieści o turystycznych wojażach.
W dniu 16 kwietnia 2024 r. gościliśmy Joannę Prorok, Tomasza Proroka i Sławomira Dawidka, którzy opowiedzili niemal 50 osobom o 28 szczytach zaliczanych do „Korony Gór Polski”, które choć nie zawsze są najwyższe w poszczególnych pasmach górskich – z pewnością warte są odwiedzenia. Joanna opowiedziała nam o twórcach tego projektu, dr Marku Więckowskim i dr Wojciechu Lewandowskim oraz wydawcy czasopisma „Poznaj swój kraj”, Januszu Sapie. Tomasz, który wymienia skrzynki z pieczątkami opowiedział o tym, co można w skrzynce znaleźć oraz gdzie można potwierdzić wejście np. na Rysy. Sławek z kolei zaprezentował zdjęcia przedstawiające wszystkie 28 szczytów, do których nasi prelegenci dopowiadali różne historie i anegdoty.
Do dzisiaj Joanna i Tomasz Prorokowie zdobyli „Koronę Gór Polski” siedmiokrotnie, a Sławomir Dawidek „dopiero” dwa razy. Gratulujemy i dziękujemy za ciekawą prelekcję!

SB

zaczynamy prelekcję o Koronie Gór Polski

W niedzielę, 14 kwietnia 2024 roku, członkowie Oddziału PTT w Bielsku-Białej oraz sympatycy stowarzyszenia z Aluprof S.A. wybrali się na pieszą wycieczkę na Kiczerę.
O godzinie 12:00 spotkaliśmy się przy dolnej stacji kolejki linowo-terenowej na górę Żar. Część uczestników ze swoimi pociechami wyjechała kolejką na Górę Żar, natomiast pozostali wybrali się pieszo czarnym szlakem, którego nie było widać w terenie. Spotkaliśmy się ponownie przy zbiorniku szczytowym na Żarze i dalej szliśmy już całą grupą do celu naszej wyprawy, czyli na Kiczerę (827 m). Pogoda dopisywała, świeciło piękne słońce, a temperatura była bardzo przyjemna – w sam raz na górską wycieczkę.
Na szlaku spotkaliśmy dobrych znajomych z Oddziału PTT w Krakowie i działającego przy nim Koła PTT w Oświęcimu. Oczywiście, korzystając z okazji, wykonaliśmy sobie wspólne zdjęcie z naszym jubileuszowym banerem oddziałowym.
Na szczyt dotarliśmy po około dwóch godzinach, dostosowując tempo do najmłodszych turystów. Podziwialiśmy widoki, pałaszując pyszną kiełbaskę i rozkoszując się wspaniałą pogodą.
Na koniec wycieczki wykonaliśmy też pamiątkowe zdjęcie – oczywiście, z jubileuszowym banerem.

Monika Więzik

na Kiczerze

Nie można chyba sobie wymarzyć lepszej pogody na otwarcie sezonu turystycznego niż ta, która towarzyszyła nam na tej wycieczce. Od spotkania na dolnej płycie dworca wszystkim dopisywały dobre humory. Cała grupa zebrała się przed czasem więc sprawnie wsiedliśmy do busa i punktualnie wyruszyliśmy w drogę, zabierając jeszcze na trasie Krzysztofa.
O godz. 9.30 na parkingu we wsi Lietava, tuż obok przystanku autobusowego Majer byliśmy umówieni z naszymi słowackimi przyjaciółmi, ale tym razem na spotkanie dotarł tylko niezawodny Tibor. Po serdecznym przywitaniu ruszyliśmy niebieskim szlakiem w kierunku wzniesienia Cibuľník (632 m n.p.m.) , u którego podnóża w tym roku zaplanowano uroczyste otwarcie sezonu turystycznego KST Lietavská Lúčka . Mieliśmy zapas czasowy i w planach zwiedzenie najpierw ruin zamku Lietavský Hrad, ale przygotowania do uroczystości już szły przysłowiową pełną parą. Ruiny zwiedzaliśmy bez pośpiechu, każdy w swoim tempie. Był czas i na zwiedzenie ekspozycji, i na podziwianie rozległych widoków, i na degustację miejscowego złotego trunku. Po zrobieniu tradycyjnego już grupowego zdjęcia z banerem, nasz przewodnik Janek Nogaś określił plan reszty wycieczki i ramy czasowe, w których powinniśmy się zmieścić. Następnie niejako przekazał nas w ręce Tibora, który miał być naszym wsparciem na uroczystości otwarcia i potem przewodnikiem po Żylinie. Bariera językowa nie była żadnym problemem, rozumieliśmy się doskonale. Na wszelki wypadek nasz kolega Krzysztof został mianowany ewentualnym tłumaczem/podpowiadaczem. Z zamku bez pośpiechu ruszyliśmy, żeby zdążyć na uroczyste otwarcie sezonu i odśpiewanie słowackiego hymnu. Zapisaliśmy się na listę uczestników tego wydarzenia, co spotkało z radością organizatorów, że aż tak liczna grupa z Polski przyjechała uczestniczyć w ważnej dla nich uroczystości. Z kotłów parował już gulasz i nie tylko …, okazuje się, że tutaj pod nazwą dršťkový guláš kryją się flaczki. Hymn został odśpiewany przy akompaniamencie na akordeonie, ale na tym nie zakończył się występ miejscowego akordeonisty. Jego muzyka poderwała z naszej grupy Marka i Agnieszkę do solowego tańca, co oczywiście spotkało z aplauzem zgromadzonych.
Kiedy zabawa na górze jeszcze trwała, my zrobiliśmy odwrót, żeby realizować dalszą część programu i spokojnie zeszliśmy tą sama trasą na parking do naszego busa. Dalej pojechaliśmy do Žiliny, po której oprowadził nas Tibor . Opowiedział nam o mieście, które jest czwartym pod względem liczby ludności na Słowacji i chociaż liczy zaledwie 80 tys. mieszkańców, to tutaj urasta do rangi metropolii, ma swój Uniwersytet Żyliński i jedyny na Słowacji własny Teatr Miejski. Sporo czasu spędziliśmy na rynku, gdzie był czas na posiłek i uzupełnienie płynów przed powrotną drogą.
Wszyscy wsiadaliśmy do naszego busa zadowoleni z miło i bez pośpiechu spędzonego dnia, w miejscach, które zwykle zalicza się przelotem i nie ma czasu zatrzymać się na dłużej.
W drodze powrotnej czekała nas jeszcze niespodzianka. Nasz kolega Wacław Morawski, wieloletni członek Bielskiego Oddziału, autor wielu filmów reportażowych z wycieczek, współautor zdjęć w wielu galeriach z wycieczek i ważnych wydarzeń Oddziału podzielił się z nami swoją wielką radością i satysfakcją z otrzymania odznaki „Zasłużony dla kultury Polski” Z tej okazji uraczył nas słodyczami, które krążyły po autobusie niczym fajka pokoju.
Dziękuję wszystkim uczestnikom za bardzo mile spędzony czas, naszemu przewodnikowi Janowi za super wycieczkę górsko-krajoznawczą, Tiborowi za miłe spotkanie i przejęcie roli bardzo wesołego i towarzyskiego przewodnika po Żylinie oraz panu kierowcy za bezpieczną jazdę.

GŻ

nasza grupa na dziedzińcu ruin zamku Lietava

W sobotę, 13 kwietnia 2024 r. wybraliśmy się w składzie: Łukasz, Krzysiek i sympatyk Grzesiek w okolice czeskiego Jesionika, żeby kontynować program odznaki „Sudecki Włóczykij” (Łukasz kończy też „Koronę Sudetów Polskich”).
Rankiem meldujemy się w miejscowości Žulová z oryginalnym kościołem i kamiennym mostem. Parkujemy na rynku, skąd niebieskim szlakiem idziemy na szczyt Boží Hora (Zulovska Pahorkatina, 526 m). Po pewnym czasie rozpoczyna się także droga krzyżowa wiodąca na szczyt. Szlak w tym miejscu prowadzi dość stromo pod górę. Po drodze mijamy grotę z figurą Matki Bożej. Sam wierzchołek jest bogato zagospodarowany, znajdują się tutaj wiaty odpoczynkowe, miejsca na ogniska i oryginalna sławojka. Znajduje się tu również neogotycki kościół Matki Boskiej Bolesnej. Obok kościoła znajdują się „vyhlidky”, z których można podziwiać Góry Rychlebskie, Przedgórze Paczkowskie i Jeseniky.
Do samochodu wracamy tą samą drogą.
Przejeżdzamy w Rychlebskie Hory. Parkujemy przy Jeskyně Na Pomezí (543 m), skąd zielonym szlakiem ruszamy w stronę Studničního vrchu. Najpierw jest asfalt, a od rozdroża Malá Rampa (585 m) idziemy szutrem. Prawdziwe góry jednak zaczynają się, gdy trzeba wejść na ścieżkę, która pnie się po stoku góry Medvědí Kámen. Jednak im ciężej pod górę, tym ładniej za plecami – zachwycami się panoramami na Praded, Keprník, Šerák i cel naszej wycieczki Studniční vrch (992 m).
Pod Medvědím kamenem (750 m) dołącza szlak niebieski, a my cały czas ostro pod górę nabieramy szybko wysokości. Zbocza porośnięte są lasem, pojawiają się skały, które uatrakcyjniają podejście. Medvědí kámen (907 m) jest popularnym celem wycieczek, gdyż na jej wierzchołku znajdują się skałki, stanowiące efektowne platformy widokowe. Punkty widokowe oferują piękne krajobrazy od Keprníka i Šeráka, poprzez Smrka aż po Rudawiec i jeszcze dalej.
Nasyceni widokami ruszamy dalej na Studniční vrch. Obieramy teraz szlak leczniczych źródeł (Stezke Żive Vody), których na zboczach Studničnego vrchu jest mnóstwo. Mijamy więc Německý pramen, a wędrując dalej – Pramen Přátelství i Pramen Svornosti. Wszystkie są ładnie utrzymane, obudowane kamiennymi murkami, ławkami do odpoczynku i z kubkami na wodę. Na szczycie góry Studniční vrch (992 m) ma miejsce tradycyjna sesja zdjęciowa. Przy źródle „Jelení koupel” robimy odpoczynek i na parking wracamy tą samą drogą.
Ostatnią górą była Kalwaria (385 m) – najwyższy punkt Przedgórza Paczkowskiego – szczególny dla Łukasza, bo ostatni etap Korony Sudetów Polskich.
Jedziemy do Terezína. Zaparkowaliśmy kilkanaście metrów od granicy czesko-polskiej.
Pas graniczny, którym trzeba iść 500-600 metrów to wysokie trawy, niezachęcające do spaceru, a po obu stronach niekończące sie pola uprawne. Można też podziwiać ciekawą panoramę Gór Opawskich (Biskupia Kopa) i Gór Złotych (Borówkowa).
Teren jest tak wyrównany, że najwyższy punkt wzniesienia jest trudno rozpoznawalny z daleka. Idąc skrajem pola docieramy do zagajnika z wielką lipą – i tu zdziwienie – ze słupkiem szczytowym, pieczątką i książką wpisów.
Spełnieni, możemy wrócić do Bielska-Białej.

Krzysztof Grygierczyk

Krzysiek i Łukasza na Medvědím kámenu