Oddział PTT w Bielsku-Białej

Pomysł na wycieczkę na Rohackie Plesa wyszedł od koleżanki Grażynki i twierdzę, że był doskonały, nawet gdyby nie był poparty pysznym ciastem. Ale do rzeczy – miało być krótko i zwięźle. Ekipa w liczbie 16 osób i psa wyruszyła wczesnym rankiem do miejscowości Zuberec, gdzie z parkingu Pod Spalenou zielonym szlakiem rozpoczęliśmy wędrówkę. Uroku tego miejsca nie jest w stanie oddać żaden opis, więc nawet nie próbuję. Jedno jeziorko cudne, drugie cudniejsze itd. W sumie cztery leżące na różnych poziomach Stawy Rohackie. Na końcu wodospad i powoli wracamy. Wszyscy zadowoleni i pełni wrażeń. Do następnego razu.

Marek Sz.
.

nad Wyżnim Stawem Rohackim

Tatry Zachodnie w skróconej wersji.
W ciemny, deszczowy poranek, a właściwie jeszcze nocą, o godzinie 4.45 w niedzielę grupa uczestników wycieczki na Czerwone Wierchy zgromadziła się na dolnej płycie dworca PKS. Kilku osób brakowało, prawdopodobnie przestraszyły się niesprzyjających warunków atmosferycznych. Wyruszyliśmy według planu, z nadzieją na zdobycie Kopy Kondrackiej, Małołączniaka, Krzesanicy i Ciemniaka. Niestety, po analizie prognozy pogody oraz konsultacji wśród zgromadzonych w autokarze, została podjęta decyzja o skróceniu trasy. Tylko 6 śmiałków zdecydowało się zaatakować Czerwone Wierchy, mimo prognozowanej burzy i deszczu.
Gdy wysiedliśmy, akurat przestało padać, więc w drodze na Przysłop Miętusi mogliśmy podziwiać, otaczające nas szczyty. Dodatkową atrakcję wycieczki stanowiły niezwykle ciekawe historie, opowiadane przez przewodnika Konrada Gonciarczyka. Dowiedzieliśmy się od niego na przykład, dlaczego w szczególnych, bardzo rzadkich przypadkach, ścina się drzewa w parku narodowym oraz w jaki sposób określić, skąd pochodzi drewno. Konary oznaczone plakietkami zielonymi są z parku narodowego, czerwonymi z lasu państwowego, a niebieskimi z obszaru prywatnego.
Na Wielkiej Polanie Małołąckiej zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcie z banerem i poszliśmy dalej. W trakcie podejścia pod Kondracką Przełęcz zaczął padać deszcz, najpierw delikatny, a później coraz bardziej intensywny. Stawiane przez nas na śliskich skałach kroki były więc ostrożne, a odległości między wygodnymi punktami oparcia dla stóp wydawały się większe niż w rzeczywistości. Dodatkowo, wiał zimny wiatr. Wszyscy daliśmy jednak radę.
W oczekiwaniu na wszystkich sześciu zdobywców Czerwonych Wierchów zatrzymaliśmy się na dłuższy odpoczynek w Schronisku na Hali Kondratowej, a później na ciepły posiłek w klimatycznej Przystani Kabanos w Jabłonce. Po tym wyjeździe każdemu został niedosyt widoków, ale i pamiątkowe zdjęcia z tym razem deszczowych, Tatr Zachodnich.

Alicja Wątroba
.

nasza grupa na Wielkiej Polanie Małołąckiej

W sobotę, 5 września, realizujemy drugą część Ścieżki nad Reglami. Niestety, Piotr nie mógł nas tym razem poprowadzić i zastąpił go Łukasz.
Spotykamy się tradycyjnie na dolnej płycie PKS. Dzięki wczesnej porze, bardzo szybko udaje nam się dojechać do Zakopanego. Kierowca zatrzymuje się w Groniku, gdzie musimy dość szybko wysiąść z busa. Mimo wczesnej pory, idzie nam to bardzo sprawnie.
Spacerowym krokiem podążamy w kierunku Doliny Małej Łąki, a po dojściu do Wielkiej Polany Małołąckiej, dzień wita nas pięknymi widokami w porannych promieniach słońca. I tu tradycyjnie robimy pierwsze zdjęcie z banerem. Grażynka oceniła, że naświetlanie będzie doskonałe w porannym słońcu.
Po krótkiej sesji fotograficznej ruszamy dalej i tak docieramy do Kominiarskiej Przełęczy. Tu przerwa na posiłek, sesję zdjęciową i podziwianie widoków.
Ruszamy dalej i na szlaku pojawiają się trudności. Szlak został rozjechany przez sprzęt do ściągania drzewa, ale jak przystało na wytrawnych wędrowców, pokonaliśmy go bez trudu i tym sposobem dotarliśmy do utwardzonej drogi prowadzącej do parkingu.
Po tak miało spędzonym dniu, rozpieszczeni wrzesieńowym słońcem, napojeni, wsiedliśmy do busa i udaliśmy się w drogę powrotną.

J.M.
.

nasza grupa na Przysłopie Miętusim