Na stronie 5 najnowszego numeru „Gazety Gminnej” (5 (119) / 2019) – pisma samorządowego Gminy Buczkowice zamieszczona została relacja Katarzyny Przemyk z prelekcji Szymona Barona pt. „Rosja – Ural Subpolarny”, która odbyła się w Gminnym Ośrodku Kultury w Buczkowicach. Październikowy numer „Gazety Gminnej” można pobrać ze strony GOK Buczkowice.
Zachęcamy do lektury.
.
W najnowszym numerze „Gazety Gminnej” (5 (119) / 2019) – pisma samorządowego Gminy Buczkowice na stronie 4 ukazał się artykuł Bożeny Jakubiec pt. „Ekologiczne działania biblioteki” . Można w nim przeczytać o akcji „Mieszkańcy dla Żylicy”, w której aktywny udział wzięli członkowie Oddziału PTT w Bielsku-Białej. Październikowy numer „Gazety Gminnej” można pobrać ze strony GOK Buczkowice.
Zachęcamy do lektury.
.
Miło nam poinformować, że członek naszego Oddziału Sebastian Nikiel został poczwórnym laureatem pierwszej edycji Bielskiego Konkursu Fotografii Artystycznej FOCUS 2019. W głównej kategorii „Miasto Bielsko-Biała” zajął II miejsce za fotografię „Zapomniane zakątki Bielska-Białej” oraz III miejsce za fotografię „Stacja kolejowa w nocnej aureoli”. Dodatkowo za zdjęcie „we mgle myśli niedopowiedzianych – autoportret” otrzymał I miejsce w kategorii „Portret”, a za tryptyk „Leśne zakamarki – potok Wapienica” – III miejsce w kategorii „Tryptyk”.
Uroczysta gala połączona z wręczeniem nagród odbyła się wieczorem, 24 października 2019 r. w Spółdzielczym Centrum Kultury BEST w Bielsku-Białej.
Serdecznie gratulujemy naszemu koledze!
Zarząd Oddziału
.
Sebastian Nikiel przy dwóch ze swoich wyróżnionych zdjęć
Kolejny dzień przywitał nas niesamowitym wschodem słońca. Na tle czerwonego nieba był widoczny z oddali łańcuch Tatr.
Na trasę wyruszyliśmy tradycyjnie o godzinie 9 podchodząc na wzniesienie Kiczor. Po drodze zatrzymały nas ciekawe formacje skalne, które stały się tłem sesji zdjęciowej. Szlak schodził łagodnie w dół, aby osiągnąć bezleśną przełęcz Łączecko. Mieliśmy mnóstwo czasu, gdyż autobus miał nas odebrać dopiero po 16. Zatem spokojnie mogliśmy podziwiać przepiękne otoczenie Istebnej.
Wygodną szeroką drogą zaczęliśmy wędrować w kierunku znanej przełęczy Kubalonka, gdy nagle szlak skręcił niespodziewanie w lewo i zaczął podchodzić w górę. Było to jedno z miejsc, które w porównaniu z dawnym przebiegiem szlaku zostało zmienione, prawdopodobnie w związku z własnością terenu.
Samo dojście na Kubalonkę było dość nużące, ale około południa dotarliśmy w to charakterystyczne miejsce. Sama przełęcz oddziela wiślańskie pasmo Baraniej Góry i Skrzycznego od pasma Czantorii i Stożka. Stanowi również
dogodne połączenie Wisły i Istebnej oraz Koniakowa. W zimie funkcjonuje tu system narciarskich tras biegowych, które ostatnio zostały zmienione i poszerzone.
Po dłuższym postoju w karczmie ruszamy na Kozińce. I to już jest ostatni etap wędrówki tego dnia. Szlak do Nowej Osady jest przedziwnie poprowadzony. Najpierw wije się między domami, potem gwałtownie schodzi
w dół (piękne widoki na otoczenie Wisły-Głębce), aby znów stromo podejść w górę i tak samo stromo zejść w dół. Jak dowiedzieliśmy się od naszego przewodnika Witka został on w ten sposób poprowadzony, aby w przeszłości
umożliwić turystom sprawne przemieszczenie się z pociągu w Wiśle-Głębcach do Wisły Nowej Osady.
Nasza wycieczka dobiegła końca. Był to czas spokojnej wędrówki, cieszenia się pięknymi widokami w ciepłej i słonecznej, jesiennej aurze.
Wielkim udogodnieniem był dla nas fakt korzystania ze specjalnie dla nas zamówionego autobusu, który w ciągu godziny dowiózł nas do Bielska.
Teresa Kubik
.
seniorzy na szlaku
Na kolejnym wtorkowym spotkaniu mieliśmy możliwość wysłuchania barwnej opowieści Janusza Pilszaka o jego zmaganiach z jednym z pamirskich siedmiotysięczników, Pikiem Lenina. Wg danych literaturowych szczyt o wysokości 7134 m n.p.m. jest jednym z najłatwiejszym technicznie siedmiotysięczników do zdobycia. Należy do słynnego radzieckiego, uznawanego również obecnie przez WNP, wyróżnienia alpinistycznego – Śnieżna Pantera. Przyznawany jest za zdobycie pięciu szczytów powyżej 7000 m n.p.m., które leżą na terenie byłego ZSRR. Pik Lenina leży w Pamirze (Góry Zaałtajskie) na granicy Kirgistanu i Tadżykistanu.
Janusz wraz z partnerem z ostatnich wypraw wysokogórskich, Danielem, podróż do Kirgistanu odbyli przez Turcję, dzięki czemu ominęli problemy z wizą rosyjską. Kolejnymi etapami podróży samolotowej w rejon szczytu były: Warszawa, Istambuł, stolica Kirgistanu (Republiki Kirgiskiej) Biszkek i kolejne miasto w Kirgizji – Osz. Dalej samochodem terenowym do bazy górskiej u stóp Piku Lenina, Aczik Tasz (ok. 3600 m n.p.m.). W lipcu na tej wysokości nie ma już śniegu i na rozległych łąkach (halach) wypasane są olbrzymie stada koni, krów i owiec. Baza jest całkiem dobrze wyposażona i tutaj zatrzymują się kandydaci na zdobywców szczytu, aby przeprowadzić aklimatyzację wysokogórską. Jak wspomniał prelegent, mimo teoretycznej łatwości zdobycia szczytu, trzeba uwzględnić trudności związane z wysokością, zmiennymi warunkami pogodowymi, dyspozycją własną oraz partnerów wspinaczkowych. Na prawidłową aklimatyzację przeważnie nie ma wystarczającego czasu. Szybka aklimatyzacja, mimo sprzyjającej pogody, dla kilku chętnych do zdobycia w tym czasie Piku Lenina była nieodpowiednia i musieli oni przedwcześnie zrezygnować ze swoich marzeń.
W dniu przewidzianym na atak szczytowy warunki pogodowe bardzo się pogorszyły. Temperatura spadła do -30°C i zerwał się porywisty, zwalający z nóg wiatr. W tych warunkach na wysokości około 6500 m n.p.m. partner „linowy” naszego prelegenta stracił całkowicie czucie w stopach i nie był w stanie kontynuować wspinaczki. Dalsza kontynuacja ataku szczytowego mogła się skończyć tragicznie, więc przyjaciele podjęli decyzję o odwrocie, odkładając zdobycie tego „łatwego” siedmiotysięcznika na bliżej nieokreśloną przyszłość.
Szczegółowy opis wyprawy, opracowany przez Janusza, znajdzie się we wrześniowym numerze „Co słychać?”, do lektury którego serdecznie zachęcam.
AZ
.
w trakcie prelekcji
Już drugi tydzień trwała piękna złota jesień. Grupa uczestników wycieczki pasmem Czantorii i Stożka wyruszyło na trasę z doliny Poniwca. Na górę wiodła nas tzw. Rycerska Ścieżka – szlak łączący Ustroń z Nydkiem w Republice Czeskiej. Został on wytyczony 14 lat temu i stanowi lokalną atrakcję turystyczną. Trasa Czantoria – Stożek cały czas biegnie wzdłuż granicy polsko-czeskiej i przed laty bardzo rygorystycznie podchodzono do zachowania się podczas marszu.
Pierwszy przystanek zrobiliśmy w rejonie górnej stacji wyciągu krzesełkowego z Poniwca. Dzień był ciepły, słoneczny, pod nogami szeleściły liście, które opadły odsłaniając piękne widoki na otoczenie doliny Wisły. Kolejna przerwa to schronisko na Czantorii, niestety zamknięte. Obok groźnie brzmiące napisy „Zakaz konsumpcji własnego jedzenia” – to cecha charakterystyczna czeskich schronisk. Na Wielkiej Czantorii znajduje się okazała wieża widokowa – o tej porze roku również zamknięta, cóż sezon się zakończył. Zrobiliśmy tu kolejne zdjęcie pamiątkowe i powędrowaliśmy dalej.
Ponieważ mieliśmy wystarczającą ilość czasu mogliśmy dłużej posiedzieć przy schronisku na Soszowie. Budynek powstał w roku 1932 i początkowo był prowadzony przez rodzinę Poloków. Jak prawie wszystkie schroniska w czasie wojny został przejęty przez niemiecki Beskidenverein, po wojnie zaś stał się obiektem PTTK. Jedno z nielicznych już schronisk, w którym panuje autentyczny turystyczny klimat. Pozostała część trasy dostarczyła nam niesamowitych widokowych wrażeń.
Z Cieślara mogliśmy zobaczyć całe pasmo Skrzycznego i Baraniej Góry, a spod Stożka zaczęło nam się odsłaniać otoczenie Koniakowa. I tak powoli kończyła się nasza wędrówka. Bardzo strome podejście na Wielki Stożek (978 m n.p.m.) i już wchodzimy w progi schroniska, które jest najstarszym w Beskidzie Śląskim, zostało bowiem zbudowane w roku 1922.
Zwykle nasze schroniskowe wieczory są bardzo wesołe, tak też było i tym razem. Wyśpiewaliśmy prawie wszystkie piosenki z naszego śpiewnika, koledzy sypali kawałami, ale pomimo, że byliśmy jedynymi turystami, o godzinie 22 wszyscy grzecznie poszli spać.
Teresa Kubik
.
seniorzy przed schroniskiem PTT na Stożku
Tegoroczne Wojewódzkie Obchody Światowego Dnia Turystyki odbyły się 21 października 2019 r. w Sali Audytoryjnej Muzeum Śląskiego w Katowicach.
Miło nam poinformować, że wśród wyróżnionych Dyplomami Marszałka Województwa Śląskiego za Zasługi dla Rozwoju Turystyki w roku 2019 znalazł się członek naszego Oddziału, Robert Słonka. Nasz kolega nominowany był w kategorii „działalność społeczna”.
Serdecznie gratulujemy Koledze!
Zarząd Oddziału
.
Robert Słonka z przyznanym wyróżnieniem
Choć w tym roku Oddział PTT w Bielsku-Białej nie był oficjalnym partnerem XII Festiwalu Górskiego „Adrenalinium 2019”, tradycyjnie spora grupa członków wzięła w nim udział. Zachęcamy do zapoznania się z relacją z tego wydarzenia:
Festiwal Adrenalinium już od kilku lat stał się moim stałym punktem wpisywanym do kalendarza w jednym z jesiennych weekendów. Wtedy w janosikowym kinie w Żywcu dzieje się, oj dzieje. Tak też było i tym razem. To wydarzenie skupia wokół siebie ludzi pełnych pasji o niesamowitej energii, co tworzy wyjątkową i zarazem kameralną atmosferę.
Przez trzy dni mamy możliwość nasycić się obrazem i słowem z dalekich podróży w formie warsztatów, koncertów, wystaw, filmów krótko i długometrażowych, ale również albo i przede wszystkim w formie prelekcji i indywidualnych rozmów z podróżnikami.
Cały program tegorocznego festiwalu, pieczołowicie przygotowanego przez organizatorów, znajduje się na stronie adrenalinium.pl. Spośród filmów na szczególną uwagę z pewnością zasługują „The Dawn Wall”, „Maiden” czy też „Ostatnia Góra”. Ta trzecia propozycja to film prezentujący polską, zimową wyprawę na K2 pod kierownictwem Krzysztofa Wielickiego. Warto zobaczyć jak wydarzenia, którymi wielu z nas żyło minionej zimy, zostały przedstawione w tymże reportażu.
Również w trakcie tegorocznej, już dwunastej edycji festiwalu była znakomita sposobność do poznania osobiście człowieka, który jest legendą polskiego himalaizmu, Ryszarda Pawłowskiego. Jego dotychczasowy, bogaty wachlarz osiągnięć, czyli 300 wypraw w różne góry świata, ale też nieustająca dynamiczna aktywność górska i wspinaczkowa, a co za tym idzie fantastyczna forma fizyczna w wieku prawie 70 lat, naprawdę robią wrażenie. Podobnie jak pełna ekspresji najmłodsza Polka, która w siedem lat zdobyła Koronę Ziemi. Miłka Raulin, z którą można naprawdę długo i miło rozmawiać, to bardzo drobna kobieta, która emanuje radością i pozytywnym nastawieniem do życia, a przy tym wszystkim jest niesamowicie skromnym człowiekiem. Siła marzeń pozwoliła Michałowi Warochowi, który również gościł na tegorocznym Adrenalinium, zrealizować niesamowity wyczyn. W kategorii właśnie tak nazwanej, czyli Wyczyn Roku, uzyskał nagrodę na Kolosach 2019. Jeśli nie znacie szczegółów tej przygody, warto zasięgnąć informacji, naprawdę polecam. Podobnie jak zrealizowany projekt Artura Wysockiego, rowerzysty, który przemierzył w samotnej, zimowej wyprawie stepy mongolskie.
Poznając podróżników żądnych adrenaliny, a przede wszystkim wgłębiając się szczegółowo w ich zrealizowane pomysły tym bardziej można utwierdzić się w przekonaniu, że to co może dziś wydawać się nierealne jutro staje się po prostu rzeczywistością. A jeśli istnieją ograniczenia co do realizacji marzeń, to wyłącznie znajdują się one w naszych umysłach, co podkreśla każdy prelegent i każdy, kto pokonał własne słabości.
Dla mnie przygoda z gośćmi Adrenalinium, posiadającymi gen nomada, jeszcze się nie skończyła. Zabrałam ze sobą m.in. ich autorskie książki.
Do zobaczenia za rok, na kolejnej edycji górskiego festiwalu w Żywcu.
Wiola D.
.
nagrody dla najlepszych filmów podczas Festiwalu Górskiego „Adrenalinium”
P.S. „(…) Wandzie zazdroszczono nawet marzeń” – to cytat z książki o Wandzie Rutkiewicz autorstwa Anny Kamińskiej
W słoneczne, niedzielne przedpołudnie udaliśmy się do wsi Soblówka, ażeby wyruszyć do bacówki na Hali Rycerzowej. Do góry wybraliśmy wariant wejścia szlakiem żółtym, natomiast powrót odbywał się szlakiem czarnym.
Ciepłe przedpołudnie, a także podejście do góry kazało nam zrzucać z siebie wierzchnie ubrania. Trochę ponad dwie godziny zajęło nam dojście do bacówki, ale nie czas był najistotniejszy. Po konsumpcji wyniesionych wiktuałów oraz spożyciu złocistego napoju, ruszyliśmy w drogę powrotną do parkingu.
W wycieczce udział wzięli: niżej podpisany wraz z małżonką, a także Szanowni Państwo Kudelscy ☺
Łukasz Gierlasiński
.
na szlaku
Podczas XII Festiwalu Górskiego Adrenalinium w Żywcu podsumowano II edycję konkursu fotograficznego „Magia Beskidów – Świat Roślin”. Decyzją jury jedno z trzech zdjęć zgłoszonych przez członka naszego Oddziału Sebastiana Nikla otrzymało III miejsce. Serdecznie gratulujemy naszemu koledze!
Zarząd Oddziału
.
Laureaci II edycji ogólnopolskiego konkursu fotograficznego „Magia Beskidów – Świat Roślin”
Rozliczenie PIT Online z PITax.pl dla OPP. Projekt realizujemy we współpracy z IWOP.
