Oddział PTT w Bielsku-Białej

Już po raz dwudziesty, turyści i mieszkańcy okolicznych wiosek podążali za krzyżem w stronę szczytu Mogielicy. Wielkopiątkowa Droga Krzyżowa, w której uczestniczyliśmy jako Oddział już po raz dziesiąty, organizowana jest wytrwale przez Oddział PTT „MKG Carpatia” z Mielca.
Z Bielska-Białej wyjechaliśmy tradycyjnie o 6:30, a nasz przewodnik przybliżył historię tego wydarzenia turystyczno-religijnego oraz omówił szczegóły trasy.
Po krótkim nabożeństwie w kościele pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Jurkowie, na swe ramiona, ciężki, bo aż 120-kilogramowy modrzewiowy krzyż wzięli Strzelcy z Mielca. Po nich, na odcinkach pomiędzy kolejnymi stacjami nieśli go mieszkańcy Jurkowa i okolic, przedstawiciele oddziałów PTT z Tarnowa, Chrzanowa, Jaworzna i koła w Oświęcimiu. Na całej trasie towarzyszyli nam ks. Piotr, który odczytywał rozważania przy każdej stacji Drogi Krzyżowej oraz Karol z O/Tarnów, który wytrwale śpiewał pieśni nawet, gdy nam brakowało już tchu. Tradycyjnie do IX stacji krzyż nieśli przedstawiciele mieleckiego Oddziału PTT „MKG Carpatia”, a grupa z Oddziału PTT w Bielsku-Białej zmierzyła się z jego ciężarem na kolejnej stacji. Powszechnie uznawany za najtrudniejszy odcinek do XIII Stacji poprowadzili Strzelcy z Mielca, a na szczyt, gdzie znajduje się ostatnia, XIV stacja, wnieśli krzyż koledzy z Oddziału PTT „Beskid” w Nowym Sączu. Łącznie tego dnia, w cudownej, niemal letniej pogodzie, wędrowało z nami 357 osób.
Na szczycie odbyło się uroczyste poświęcenie i montaż 3,7-metrowego krzyża, a na wszystkich chętnych czekały jubileuszowe pocztówki i okolicznościowa pieczątka.
Po przerwie, którą zrobiliśmy na podszczytowej polance, przy krzyżu papieskim oraz wykonaniu pamiątkowej fotografii przy nowym krzyżu, ruszyliśmy w dół, zielonym szlakiem, ku Przełęczy gen. Rydza-Śmigłego.
Do Bielska-Białej wróciliśmy o godzinie 18, by przygotowywać się, już w rodzinnym gronie, do Świąt Wielkanocnych

SB
.

nasza grupa wraz z przyjaciółmi z PTT O/Mielec pod krzyżem na Mogielicy

Na naszą kolejną wycieczkę wyruszyliśmy pociągiem. W Żywcu przesiedliśmy się na autobus albowiem na trasie Żywiec-Zwardoń w dalszym ciągu trwają prace remontowe i działa komunikacja zastępcza. Z Węgierskiej Górki do przystanku Żabnica-Skałka dojechaliśmy kolejnym autobusem.
Dziewiętnaścioro uczestników wystartowało na Halę Boraczą. W weekendy jest to bardzo uczęszczany szlak, my nie spotkaliśmy prawie nikogo. Droga wiodła najpierw asfaltem, potem zmieniła się w kamienisty trakt. Grupa szturmowa dotarła do schroniska wcześniej, aby, jak żartował Marian, w pierwszej kolejności zakupić pyszne jagodzianki, z których słynie schroniskowa kuchnia. Pogoda była fantastyczna, wokół ośnieżone szczyty, my natomiast spotkaliśmy śnieg tylko w jednym miejscu. Z ogromną przyjemnością siedzieliśmy w słońcu przed schroniskiem, choć momentami docierały do nas chłodne powiewy wiatru – to zima przypominała jeszcze o sobie.
Wreszcie, nasyceni widokami ruszyliśmy w dalszą drogę. Podchodziliśmy na szczyt Prusowa (1010 m n.p.m.) mając za sobą masyw trzech wierchów – Lipowskiego, Boraczego i Redykalnego. Dolinę Żabnicy z lewej strony okalała dwuwierzchołkowa Romanka. Im wyżej podchodziliśmy, tym widoki stawały się coraz rozleglejsze. Osiągnęliśmy szczyt Prusowa i zaczęliśmy schodzić w dół. Ostre zejście zakończyły rozległe, zrekultywowane hale, które bardziej przypominały pola golfowe, niż górskie polany. To nowy właściciel przygotował je pod wypas owiec. Poznikało runo leśne, kopce z kamieni, które były tu od stuleci, wygolona powierzchnia wyglądała w tym miejscu nienaturalnie. Po lewej stronie mieliśmy przepiękny widok na dolinę Soły i wnoszące się nad nią pasmo Skrzycznego i Baraniej Góry.
W końcu zeszliśmy do Żabnicy i poszliśmy w kierunku Węgierskiej Górki. Po lewej stronie, przed samą miejscowością usytuowany jest fort „Wędrowiec”, który był świadkiem bohaterskiej akcji polskich żołnierzy odpierających atak hitlerowskich żołnierzy w pierwszych dniach września 1939 r. Dlatego też miejsce to nazwane jest „Westerplatte Południa”. Obecnie w forcie tym usytuowane jest niewielkie muzeum. Witek bardzo ciekawie opowiedział nam o tych wydarzeniach i to był już koniec naszej wycieczki.
Z Węgierskiej Górki przez Żywiec dotarliśmy do Bielska umawiając się na kolejne imprezy.

Teresa Kubik
.

seniorzy na Hali Boraczej

Wyprawa dla wytrwałych – tak można nazwać niedzielną przechadzkę, którą odbyliśmy 14 kwietnia, a to z powodu druzgocących prognoz pogody. Pod przewodnictwem Jana Nogasia wybraliśmy się na Polanę Chochołowską, by podziwiać budzące się do życia łąki.
Od kilku dni jednak byliśmy świadkami kontrataku zimy, która ostatkiem sił powstrzymywała nadejście wiosny. Zdawało się, że sławne krokusy nie rozwiną się pod grubą czapą chmur, targane arktycznym wiatrem. W obliczu zapowiadanego deszczu ze śniegiem sytuacja wydawała się beznadziejna.
Niedzielny poranek napawał umiarkowanym optymizmem. W autokarze jednak dało się zauważyć dużą liczbę wolnych miejsc. Nie wszyscy dali szansę pogodzie. Kto przybył na miejsce zbiórki mógł dostrzec przebłyski nieba, które towarzyszyły nam przez cały przejazd.
Sprawnie dotarliśmy na miejsce, gdzie ujrzeliśmy praktycznie puste parkingi. Kto spróbował szczęścia miał z czego się cieszyć, gdyż pogoda z biegiem czasu tylko się poprawiała. Zupełnie nie było też widać niesławnych tłumów, spacer przez dolinę był bardzo przyjemny. Polana dopiero porastała świeżą trawą, gdzieniegdzie zalegały śnieżne plamy. Krokusy dopisały, rozwijając się w fioletowe jeziorka. Niebo było niemal całkowicie niebieskie, tylko najwyższe szczyty targały na strzępy ostatnie chmurki.
Część grupy podążyła żółtym szlakiem papieskim, by zanurzyć się odrobinę w historii tego miejsca. Druga część wolała troszkę bardziej wymagającą trasę, w ramach dostępnego czasu zdobywając Grzesia. Idąc ośnieżonymi ścieżkami wszyscy mogliśmy cieszyć się doskonałą przejrzystością powietrza i ciepłem płynącym od słońca. Z wycieczki przynieśliśmy duże ilości dobrego humoru, szczególnie zadowoleni z pogodnego dnia.

Grzegorz Pabian
.

nasza grupa na Siwej Polanie