Oddział PTT w Bielsku-Białej

Podczas dzisiejszej prelekcji nie liczyliśmy ani na widoki gór, ani na zwiedzanie ciekawych zabytków… Tym razem za sprawą Julii Pastuszko wybraliśmy się na rejs jachtem „Bystrze” po Morzu Północnym.
Już na początku dowiedzieliśmy się co nieco o chorobie morskiej, która wbrew pozorom „dość szybko” przechodzi. Podczas prelekcji oczywiście nie zabrakło malowniczych, nie tylko morskich pejzaży. Wraz z prelegentką zwiedziliśmy norweski fiord i jedną z położonych nad nim niedużych miejscowości, opłynęliśmy szkockie wybrzeże od Aberdeen, zwanego „szarym miastem”  po Inverness, pamiętające polskich żołnierzy, przebywających w nim podczas II wojny światowej. Dowiedzieliśmy się też o Kanale Kaledońskim łączącym Inverness na wschodnim wybrzeżu Szkocji z wybrzeżem zachodnim przy Corpach niedaleko Fort William. Nie zabrakło oczywiście górskiego akcentu, jakim było wyjście na Cairn Gorn, szósty z najwyższych szczytów Szkocji.
To wszystko, a nawet nieco więcej mieliśmy okazję zobaczyć i usłyszeć podczas trwającego niespełna godzinę spotkania z Julką, która od dzisiaj, co warte dodania, jest członkinią naszego Oddziału PTT.

SB
.

Julia Pastuszko w trakcie prelekcji

Jak super znów wrócić na Główny Szlak Beskidzki i to w tak doborowym składzie!
Kto z Was był na tegorocznej wycieczce na Jałowcu lub w ubiegłym roku na Wierzbanowskiej Górze, to wie o czym piszę. Jeśli wtedy te trasy przypadły komuś do gustu, to tylko może żałować, że ominęła go niedzielna trasa na Birtalową i Zbójecką Górę. Pokonany przez nas odcinek trasy momentami bardzo przypominał tamte szlaki, nie tylko ukształtowaniem terenu, ale także rozległym widokiem na okoliczne miejscowości.
15-osobowa grupka na czele z Szymonem wystartowała z centrum Jordanowa, w którym znajduje się zabytkowy Ratusz i okazały XVIII-wieczny pomnik Jana Nepomucena. Szlak prowadził nas najpierw wzdłuż drogi obok zniszczonego budynku Zajazdu „Poczekaj”, który to wpisany jest do rejestru zabytków. Potem podążaliśmy lasem i bardzo szybko znaleźliśmy się w Wysokiej, gdzie znajduje się Cmentarz Wojenny Żołnierzy Wojska Polskiego z 1939 r. To miejsce szczególne ze względu na historię, a jego głównym elementem jest pomnik z marmurową tablicą, na której widnieją nazwiska pochowanych. Atrakcją może być wojenne działo – pamiątka tamtych dni. W tym miejscu nasz kolega Leszek odebrał z rąk Szymona legitymację członkowską PTT i zrobiliśmy sobie pierwsze zdjęcie z banerem. Po przerwie ruszyliśmy w stronę Skawy. Naszą uwagę („miastowych”) zwracały krowy pasące się na okolicznych łąkach oraz nowo wybudowane domy z zadbanymi ogrodami. Mówiliśmy między sobą jak pięknie ludzie tu mieszkają i jakie mają widoki.
Szlak z bitej asfaltowej drogi po osiągnięciu stacji PKP w Skawie zmienił się na drogę gruntową, która doprowadziła nas pod Birtalową. Trasa przebiegła w dobrym rytmie, a po sobotnim intensywnym deszczu pogoda wynagrodziła nas słońcem i mogliśmy nacieszyć oczy malowniczą panoramą. Ci, którzy tam byli, wiedzą, że przy dobrej widoczności widać Tatry, ale nam musiała wystarczyć wyobraźnia, bo nadchodzące mgły ograniczyły perspektywę.
Szlak z Birtalowej był utrudniony z powodu grząskiego, rozmokłego terenu i mocno ubrudziliśmy nasze obuwie gęstym błotem. Dobrze, że Zbójecka Góra były trawiasta i sucha. Podążaliśmy jej stokiem z szeroką panoramą widokową na okazały Luboń Wielki i Kotlinę Rabczańską. Wspomniany deszcz miał jeszcze jeden wielki plus – miłośnicy grzybów nazbierali dużo pięknych okazów, które zabrali do domów.
Niedzielną wędrówkę w dobrej pogodzie skończyliśmy pod Muzeum im. Władysława Orkana w Rabce-Zdroju, gdzie mogliśmy podbić pieczątką nasze książeczki. Stamtąd, już w strugach deszczu, ale zaopatrzeni w kolorowe peleryny pomknęliśmy do naszego busa, który spod stacji kolejowej w Rabce zabrał nas z powrotem do Bielska. Dziękujemy serdecznie Panu Arkowi za bezpieczny i bardzo szybki transport wygodnym busem, a Panu Wacławowi za czuwanie nad dokładną foto-relacją i za zapowiadany filmik z wycieczki. Czekamy z radością na kolejny odcinek GSB już w najbliższą niedzielę 🙂

Gosia K.
.

nasza grupa przed cmentarzem wojennym w Wysokiej

Pół roku temu w ramach wtorkowych prelekcji mieliśmy okazję oglądać Australię Zachodnią. Dzisiaj, za sprawą Agnieszki Gaweł, powróciliśmy na Antypody, a dokładniej do stanowiącej podróżnicze marzenie dla wielu z nas – Nowej Zelandii.
Podczas dwutygodniowej podróży po tym państwie, zwanym przez Maorysów – Aotearoa,  Agnieszka skupiła się w dużej mierze na zwiedzeniu Wyspy Południowej. Mieliśmy dziś okazję oglądać bardzo zróżnicowane krajobrazy od plaż po ośnieżone szczyt gór, przez potężne lodowce do niezwykle zielonych lasów deszczowych, nie zapominając o pięknie wkomponowanych w okolicę jeziorach, niezwykłych wodospadach oraz głębokich fiordach.
Warto było wybrać się na dzisiejszą prelekcję – czekamy na kolejną, może tym razem z Wyspy Północnej?

SB
.

Agnieszka Gaweł na początku prelekcji

relację zamieścimy wkrótce 🙂

E.J.
.

Beata Gluza w trakcie prelekcji

W sobotni poranek o godz. 3:00 wyruszamy na kolejną wycieczkę w słowackie Tatry Wysokie. Naszym celem jest Polski Grzebień (Poľský hrebeň, 2200 m n.p.m.) oraz Mała Wysoka (Východná Vysoká, 2429 m n.p.m.). Ruszamy z dolnej płyty dworca PKS, po drodze zabieramy kilka osób z przystanków autobusowych w Bielsku i Żywcu. Granicę przekraczamy w Korbielowie.
W Starym Smokowcu robimy sobie pamiątkowe zdjęcie i cała grupa pod opieką trzech przewodników: Jana Nogasia, Łukasza Kudelskiego i Miłosza Zelka rusza żółtym szlakiem w kierunku Polskiego Grzebienia. Żółty szlak kończy się na Wielickiej Polanie, z której dalej prowadzi szlak zielony. Z tego miejsca dobrze widoczny jest masyw Gerlacha, a pod nim znajduje się Śląski Dom, górski hotel położony na wysokości 1670 m n.p.m. Tam robimy przerwę na posiłek i przybijamy pieczątki w książeczkach. Jesteśmy pod wrażeniem potężnego masywu Gerlacha wznoszącego się nad Wielicką Doliną. Od Śląskiego Domu kierujemy się wzdłuż wschodniego brzegu Wielickiego Stawu w stronę progu, po którym opada kaskada Wielickiej Siklawy. Idąc wzdłuż Długiego Stawu docieramy do grani z widoczną na niej przełęczą Polski Grzebień. Na szlaku spotykamy wielu wspinających się i schodzących turystów. Przed nami trudniejszy odcinek szlaku ubezpieczony łańcuchami i klamrami, ale dość sprawnie udaje się nam go pokonać, aby ostatecznie znaleźć się na przełęczy. Widok z tego miejsca wynagradza nam trudy wspinaczki, podziwiamy Litworowy Szczyt (Litvorový štít, 2413 m n.p.m) masyw Gerlacha z Zadnim Gerlachem – 2616 m n.p.m., Małą Wysoką (Východná Vysoká, 2429 m n.p.m.), oraz przełęcz Rohatka (Prielom, 2288 m n.p.m.). Krótki odpoczynek i ruszamy żółtym szlakiem na Małą Wysoką mającą kształt tępej piramidy. Pod nami z jednej strony znajduje się Dolina Staroleśna (Veľka Studená dolina) z drugiej Dolina Wielicka. Widok z Małej Wysokiej uważany jest za jeden z najpiękniejszych w Tatrach, bez wątpienia podzielamy tą opinię. Na szczycie spędzamy ok. 30 minut, robimy pamiątkowe zdjęcia z banerami i tą samą drogą wracamy na Polski Grzebień. Schodzimy zielonym szlakiem, zabezpieczonym drewnianymi balami ze względu na obsypujący się materiał skalny. Przez Rozstaje pod Polskim Grzebieniem przechodzi niebieski szlak, którym kierujemy się do Doliny Białej Wody. Szlak prowadzi przez rumowisko skalne, blisko Zmarzłego Stawu. Następnie dochodzimy do Litworowego Stawu (Litvorové pleso,1860 m n.p.m). Po prawej stronie wznosi się Hruba Turnia (Hrubá veža, 2086 m n.p.m.), po lewej Litworowy Szczyt. Tutaj postanawiamy zrobić krótki postój, na horyzoncie widzimy Rysy (2499 m n.p.m.), Niżnie Rysy (Malé Rysy, 2430 m n.p.m.), Żabi Szczyt Wyżni (Veľký Žabí štít, 2259 m n.p.m.), Ganek (2462 m n.p.m.) czy Młynarza (Mlynár, 2170 m n.p.m.). Schodząc do Doliny Białej Wody kilkakrotnie przecinamy Litworowy Potok, który łączy się z Kaczym Potokiem tworząc potok Biała Woda (Biela voda). Jego nazwa pochodzi od białych kamieni tworzących koryto, które szczególnie podkreślają przejrzystość wody. Po drodze mijamy obozowisko taternickie TANAP, to jedyne miejsce w Tatrach Słowackich, gdzie w sezonie letnim turyści mogą za odpowiednią opłatą rozbić namiot. Idąc dalej dochodzimy do Rybiego Potoku, który łącząc się z Białą Wodą tworzy rzekę Białkę. Podczas dalszego marszu docieramy do Polany Biała Woda (Bielovodská poľana), a do celu naszej wędrówki pozostaje jeszcze 3,2 km. Droga w tym miejscu jest szeroka i dobrze utwardzona. Wreszcie przed nami pojawia się most na Łysej Polanie, a za nim czekające na nas autobusy.
Udało się nam pokonać jedną z najdłuższych tatrzańskich dolin o długości ponad 10 km, cała trasa to ponad 20 km długości. Z przerwami przejście tej trasy zajęło nam od 9 do 11 godzin. Zmęczeni, ale bardzo zadowoleni z wycieczki, krótko po godzinie 19 wyruszamy w drogę powrotną. Przez Poronin, Skomielną Białą, Suchą Beskidzką i Gilowice docieramy do Żywca. Tutaj opuszczają nas pierwsi wycieczkowicze. Krótka jazda drogą S69 i parę minut po godzinie 22 jesteśmy w Bielsku-Białej.
To była dla nas wszystkich bardzo długa wyprawa, ponad 19 godzin spędzonych wspólnie potwierdziło jednak, że warto wędrować w dobrym Towarzystwie.

Darek M.
.

na starcie wycieczki