Oddział PTT w Bielsku-Białej

Od sześciu lat dla uczczenia odzyskania przez Polskę niepodległości, w dniu 11 listopada wyruszamy na górskie szlaki na „Biało-czerwone wędrowanie”. Pomysłodawcą i głównym organizatorem tego przedsięwzięcia jest Miłosz Zelek, prezes Koła PTT w Kozach.
Gdy 11 listopada 2013 r. w niezbyt korzystnej pogodzie 26 śmiałków wyruszało w stronę Leskowca, pewnie nikomu nie śniło się, że przez te kilka lat, za sprawą koleżanek i kolegów z Koła PTT w Kozach wydarzenie na trwałe wpisze się do kalendarza wycieczek Oddziału PTT w Bielsku-Białej. Z każdym kolejnym rokiem wędrowało z nami coraz więcej osób, kolejno na Klimczok, Kozią Górę, Szyndzielnię i Hrobaczą Łąkę.
W tym roku na zbiórce przy bielskich Błoniach stawiło się niespodziewanie aż 183 turystów przystrojonych w biało-czerwone barwy, z flagami, szalikami, w okolicznościowych czapkach i kapeluszach, niektórzy z narodowymi barwami na policzkach. Obecne były grupy ze Szkolnych Kół PTT z Bielska-Białej (SP3 i SP27) oraz Kóz (SP1, SP2, LO), byli także najmłodsi turyści z Przedszkola Integracyjnego nr 2 w Bielsku-Białej wraz z rodzicami. Obecni byli członkowie Oddziału PTT w Bielsku-Białej, Koła PTT w Kozach i sympatycy Oddziału, przybyli nawet z Krakowa. Byli koledzy i koleżanki z Oddziału, których dawno nie widzieliśmy na oddziałowych wycieczkach. Było nas dużo, ale i okoliczność wyjątkowa. W tym roku obchodzimy 100. rocznicę odzyskania niepodległości przez naszą Ojczyznę.
Na Kozią Górę wędrowaliśmy drogą dojazdową, którą na krótkim odcinku opuściliśmy, by przejść żółtym szlakiem. Na trasie były przerwy na wzmocnie głosu, który trenowaliśmy śpiewając pieśni patriotyczne. Było wesoło i radośnie, a przecież tak powinno być w tym szczególnym dniu. Dość szybkie tempo nadawały nam przedszkolaki.
Poniżej szczytu Koziej Góry, w miejscu, z którego roztacza się piękny widok na Bielsko-Białą oraz pobliskie szczyty Beskidu Małego zrobiliśmy pierwsze zdjęcie grupowe. Ciekawy pomysł podrzucił opiekun SK PTT „Pionowy Świat”, a my chwyciliśmy w ręce białe i czerwone kartki tworząc z nich biało-czerwoną flagę.
Wkrótce dotarliśmy do schroniska „Stefanka”, gdzie czekały na nas kolejne atrakcje. Gospodarze schroniska, którym dziękuję w tym miejscu za ciepłe przyjęcie, przygotowali dla nas ognisko, przy którym każdy miał okazję upiec przyniesioną ze sobą kiełbaskę. Główny wodzirej Miłosz sprawiał, aby nikt się nie nudził, organizując kolejne atrakcje w patriotycznym tonie. Okazało się, że kilkanaście osób, które nie zdążyły na zbiórkę dogoniły nas przy schronisku i w sumie było nas na tegorocznym „Biało-czerwonym wędrowaniu” aż 207 osób.
Punktualnie w południe uczestnicy dzisiejszego wydarzenia odśpiewali Hymn Polski. Miło było usłyszeć wszystkie cztery zwrotki śpiewane przez naszych turystów, od najmłodszych przedszkolaków po seniorów, których kilku także wybrało się z nami. Słowa „Mazurka Dąbrowskiego” rozbrzmiały na Koziej Górze.
Drogę powrotną odbywaliśmy już w mniejszych grupach. Szkolne Koła wyruszyły różnymi szlakami w stronę Błoni i Cygańskiego Lasu, większa grupa turystów z bielskiego PTT schodziła zielonym szlakiem wzdłuż toru saneczkowego, a niektórzy zdecydowali się na indywidualny spacer. Dla wielu z nas „Biało-czerwone wędrowanie” było dopiero początkiem celebrowania w tym dniu 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę.
Na koniec przytoczę słowa jednej z młodziutkich turystek: Do zobaczenia za rok na kolejnym „Biało-czerwonym wędrowaniu”.

SB
.

uczestnicy „Biało-czerwonego wędrowania” przed schroniskiem na Koziej Górze

Wykorzystując piękną pogodę w sobotę przed Świętem Niepodległości wyruszyliśmy w ramach wyjazdu z PTT podziwiać jesienne barwy Czerwonych Wierchów. Ustalona trasa, w sam raz na krótki, listopadowy dzień, zakładała przejście na Kondratową i zrobienie tzw. kółka ze schroniska przez Kopę Kondracką (2005 m n.p.m.) z Giewontem dla chętnych.
Ruszyliśmy wcześnie rano z Bielska, aby przed godz. 9:00 wyruszyć na szlak, w ok. 14 km drogę. Turystów krążyło już sporo wokół kolejki na Kasprowy Wierch, ale też i na szlakach. Ruszyliśmy żwawym krokiem do schroniska na Kondratowej mijając Kalatówki. Pogoda zapowiadała się piękna, ale było dość rześko, jak na tak późną porę. Na Hali Kondratowej zrobiliśmy krótką przerwę grzejąc się w porannym słońcu na ławeczce w tłocznym schronisku. Wybraliśmy opcję odwrotną do zapowiadanej. Najpierw szliśmy ostro pod górę, ale w słońcu, na przełęcz pod Giewontem. Chętni ruszyli jeszcze w stronę śpiącego rycerza, żeby zdążyć przed tłumem turystów ciągnących z doliny. Nie uniknęli jednak zatoru na łańcuchach. Dalej szlak wiódł grzbietem, mozolnie i cały czas pod górę. Im wyżej tym więcej tatrzańskich szczytów ukazywało się na horyzoncie. Na północy zaś, ponad liną smogu widać było pasma Beskidów z charakterystycznymi wierzchołkami Babiej Góry i Pilska. Tam pewnie też porywisty i nieustępliwy wiatr szamotał turystami na grani. Było słonecznie, ale szliśmy, wyzapinani tak, że tylko oczy było widać, w kurtkach przeciwwiatrowych. Jest taka uniwersalna prawda: „Bo najgorszy jest wiatr!” , która sprawdziła się i w ten listopadowy dzień. Chwila przerwy na Kopie Kondrackiej w huku porywistego wiatru wychładzała spocone organizmy w kilka chwil. Szybkie zdjęcia z banerem, łyk herbaty i trzeba było uciekać z tego wygwizdowa. Troszeczkę spokojniej zrobiło się dopiero na przeł. Pod Kopą, gdzie osłonięci od wiatru mogliśmy usiąść i zjeść coś po długiej wędrówce. Podczas odpoczynku nasza uwagę zwróciła stara tablica kierunkowa czerwonego szlaku, pozostawiona pod szlakowskazem. Choć bardzo już zniszczona zrobiła furorę wśród obecnych na przełączy turystów. Krążąc z rąk do rąk została uwieczniona na wielu fotografiach. Pewnie żadna inna tablica ze szlakiem nie może się pochwalić udziałem w tylu sesjach zdjęciowych.
Z przełęczy zeszliśmy zygzakiem zielonego szlaku do szerokiej doliny i z powrotem do schroniska na Kondratowej. Tam zasłużona przerwa, zejście do Kuźnic i szybki obiad w naszym ulubionym barze mlecznym przy rondzie. Pomimo krótkiego dnia w całości udało się nam zrealizować plan dnia (nawet z extra wyjściem na Giewont). Planowo o godz. 16:30 stawiliśmy się całą grupą przy busie. Było już prawie ciemno, gdy zadowoleni wyjeżdżaliśmy z Zakopanego. Celebracja udanego dnia kontynuowana była w autobusie, ale nawet najbardziej energicznych w końcu zmogła drzemka. Nic dziwnego. W końcu tego dnia zdobyliśmy wysokość 2005 m n.p.m..
Dzięki serdeczne Janowi za przewodnicką opiekę oraz Panu Kierowcy, który dowiózł nas bezpiecznie i szybko na miejsce. Jak zawsze szczególne podziękowania kieruję do osoby mocno zaangażowanej w wyjazdy PTT, dzięki której mamy piękną galerię z wyjazdu. Grażynko – dzięki serdeczne! Pozdrawiam również wszystkich, z którymi miałam okazję spędzić miło ten czas na szlaku. Dziękuję za radosną atmosferę, wspólną wędrówkę i fan przy fotach. Życzę koleżeństwu jeszcze wiele dziecięcej radości i do zobaczenia! Tradycyjnie. W górach!

Martyna Ptaszek
.

nasza grupa na początku trasy – Kuźnice

Cztery szczyty… Rotyło (1485 m n.p.m.) – najwyższy szczyt Beskidów Pokuckich na Ukrainie, Balanesti (430 m n.p.m.) – najwyższy szczyt Mołdawii, Vanatoarea lui Buteanu (2507 m n.p.m.) – szczyt w Górach Fogaraskich w Rumunii, Kekes (1014 m n.p.m.) – najwyższy szczyt Węgier, a ponadto drogi, mosty, miasta, wsie, łąki, lasy, pola, noc pod gołym niebem, czy w rumuńskim hotelu, czyli spontaniczne wakacje.
Szymon Baron na wtorkowej prelekcji opowiedział o tegorocznej podróży przez Ukrainę, Mołdawię, Rumunię i Węgry. Poza górskimi zdobyczami zaprezentował odwiedzane po drodze miasta Bielce, Kiszyniów (Mołdawia), czy Braszów (Rumunia) oraz skansen i pustelnię w Starym Orhei (Mołdawia). Uwagę przykuły również kręta trasa transfogarska i ogromne pola słoneczników. Wyzwaniem dla Szymona, jako kierowcy okazał się Kiszyniów, gdzie ruch samochodowy odbywa się według zasady – że nie ma żadnych zasad. A jeszcze kilka lat temu, jak prezentował na zdjęciach z wcześniejszego wyjazdu, ulice w stolicy Mołdawii świeciły pustkami. No i nie obyło się bez wakacyjnej przygody. Na nieco wyboistej drodze w Rumunii odpadła tablica rejestracyjna, którą przy pomocy miejscowej ludności i niewielkiej opłaty udało się szczęśliwie odzyskać.
Spontaniczne były wakacje i spontaniczna była prelekcja, jak zapowiedział na wstępie jej autor, ale i jedno, i drugie udane. Dziękujemy!

KP
.

podczas prelekcji

Lato się skończyło? Ależ to nieprawda. Bo właśnie w ubiegły wtorek mieliśmy wspaniałą letnią pogodę. W Jaworzu Nałężu z autobusu wysiadło aż 26 osób. Zanim wyruszyliśmy na szlak Witek zaproponował nam obejrzenie lokalnej ciekawostki – miejsca gdzie w XIX wieku funkcjonowała huta szkła. W niezwykle prymitywnych warunkach szkło pozyskiwano z kamieni piaskowcowych używając do opalania miejscowego drewna. Humory znakomite, idziemy dalej w głąb doliny potoku Jasionka, po drodze mijamy miejsce do morsowania. Po około półgodzinnym marszu zaczynamy dość stromo podchodzić pod górę. Pojawia się coraz więcej słońca i złocistych liści. Pierwszy postój wykorzystujemy na częstowanie się „barszczykiem” Kornela, odpoczynek i zrobienie zdjęcia z banerem. Ruszamy tzw. Biegiem Ondraszka, który stanowi płaj góry Bucznik oddzielającej Jaworze Nałęże od Jaworza Górnego. Trasa przepiękna, słonce grzeje mocno, bezlistne buki rzucają długie cienie. Kiedyś trasa ta była wykorzystywana przez biegaczy narciarskich, obecnie, przy braku śniegu w zimie, zatraciła swój narciarski charakter. Wkrótce zaczynamy schodzić do Jaworza Górnego, ogrania nas cień doliny i już nie jest tak ciepło. Zaczynają pojawiać się zabudowania i niebawem dochodzimy do drogi prowadzącej do hotelu „Jawor”. Za kilkanaście minut mamy autobus, a na następnym przystanku dosiadają trzy zgubione „owieczki”. Postanawiamy, że sezonu jeszcze nie kończymy i już umawiamy się na przyszły wtorek.

Teresa Kubik
.

nasi seniorzy podczas przejścia tzw. Biegiem Ondraszka

Nie była to zwyczajna górska wycieczka małej grupy turystów, którzy staraniem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego Oddział Bielsko-Biała punktualnie o godz. 6:00 wyjechali z Bielska-Białej w kierunku Zakopanego. Celem wyjazdu był bowiem udział w uroczystościach uczczenia pamięci ofiar gór i ludzi związanych z górami w Sanktuarium MB Jaworzyńskiej na Wiktorówkach, w samym sercu Tatr.
O tej porze listopadowego poranka było jeszcze ciemno, mglisto i sennie, no i na nasze szczęście pusto na drogach. Sprawnie dojechaliśmy busem do miejsca startu, do parkingu Wierch Poroniec. Była godzina 8:20, gdy śmiało ruszyliśmy zielonym szlakiem najpierw na Rusinową Polanę, a potem po odpoczynku na pobliskie Wiktorówki .
Piękny, słoneczny i ciepły dzień na Rusinowej Polanie cieszył nas mocno i czuliśmy, jakby chciał nam wynagrodzić ostatnie pochmurno-mgliste dwa dni, trudy dzisiejszego wczesnego wstawania i też podróży w takich pochmurnych warunkach. Mimo tego podróżowało nam się dobrze, bo zasłuchani byliśmy w słowa przewodnika i zapatrzeni w okoliczne miejscowości, przez które akurat przejeżdżaliśmy. Dzięki temu poznawaliśmy kolejno różne miejscowości Beskidów, Orawy i Podhala, przy czym Janek nie żałował na to ani czasu, ani sił. Oj, miał o czym nam opowiadać, bo jechaliśmy „tam” przez Suchą Beskidzką, a z powrotem przez Jabłonkę, Zawoję i Przysłop.
Łatwa i wygodna była wędrówka zielonym szlakiem z parkingu Wierch Poroniec na Halę Rusinową pośród lasu niemiłosiernie zniszczonego przez żywioły. Ani się obejrzeliśmy, a byliśmy już jako jedni z pierwszych nielicznych turystów na hali. Spokój, cisza, słońce, Tatry i my… Owiec i baców tu już od dwóch tygodni nie było. Była za to dymiąca bacówka z oscypkami „na ciepło”.
Na tej pięknej hali zrobiliśmy górom i sobie mnóstwo zdjęć, tak na osobistą pamiątkę i oczywiście wspólne zdjęcie z banerem do kroniki naszego Oddziału PTT. Tu, przy pomocy przewodnika Janka Nogasia, rozszyfrowaliśmy wyrazistą dzisiaj panoramę Tatr, o której mówi się, że należy do najpiękniejszych… A dzisiaj właśnie taką była! Długo, naprawdę długo odpoczywaliśmy w tej cudownej górskiej scenerii w ciepłym, zdawałoby się letnim słonku mrużąc bez przerwy oczy, bo okularów słonecznych chyba nikt z domu nie zabrał!
Gdy wreszcie nasyciliśmy oczy na Rusinowej Polanie przepiękną tatrzańską panoramą, wtedy skierowaliśmy swe kroki na Wiktorówki, do pobliskiego Sanktuarium Matki Bożej Jaworzyńskiej, zwanej też Królową Tatr.
Przybyliśmy tutaj, aby wziąć udział we mszy św. sprawowanej w intencji zmarłych w Tatrach turystów, taterników, ratowników, przewodników i tych wszystkich zmarłych w innych okolicznościach, bardzo blisko związanych z górami. Do tego miejsca i na tę uroczystość przybyliśmy ze szczerej potrzeby serca. Przybyliśmy tu po to, aby poprzez modlitwę spłacać długi wdzięczności tym, którzy są teraz gdzieś tam, hen na niebiańskiej grani.
Po nabożeństwie udaliśmy się pod mur oporowy, pod skarpę tuż przy Sanktuarium, aby tam zapalić pod tablicami znicze i złożyć hołd szczególnie tym, którzy zginęli w ostatnim roku w Tatrach po stronie polskiej i też słowackiej. Poznaliśmy ich z imienia i nazwiska, poznaliśmy ich wiek, czas i miejsce śmierci. Długą listę zmarłych przeczytali ratownicy Polski i Słowacji.
Niestety, z roku na rok pamiątkowych tablic powieszonych na tym murze przybywa. Obecnie jest ich już 122, a na nich wypisane 140 osoby. Wieczny odpoczynek racz im dać Panie… razem z o. dominikanem modliliśmy się za Nich wszystkich.
Ta uroczystość była jakby „apelem zmarłych” przeplatanym piękną poezją związaną z zaduszkami i przejmującą muzyką kapeli góralskiej. To też była modlitwa za Nich…
Było już po 13.tej, gdy schodziliśmy z Wiktorówek niebieskim szlakiem do Zazadniej. Mając jeszcze trochę czasu do odjazdu w kierunku domu, pojechaliśmy do Zakopanego, aby tam odwiedzić święte miejsce Polaków: kościółek i Stary Cmentarz na Pęksowym Brzysku. Tego dnia wśród świątecznie udekorowanych grobów nie było tam tłumów, był spokój i zaduma. Tylko Giewont spokojnie spoglądał na całe Zakopane i też na ten cmentarz, który jest zabytkiem i miejscem spoczynku wybitnych zasłużonych dla Zakopanego i Tatr osób. Na tablicy powieszonej przy bramie cmentarza czytamy:
Ojczyzna to ziemia i groby. Narody tracąc pamięć tracą życie.
Można też było pospacerować po niezatłoczonych Krupówkach, albo obejrzeć stragany pełne góralskich rozmaitości. Mieliśmy wybór i czas wolny do godziny 15:00, do odjazdu.
Za rok, w pierwszą niedzielę po święcie Wszystkich Świętych zaproszeni jesteśmy na taką samą uroczystość, która powoli staje się tradycją. W bieżącym roku była drugą z kolei, za rok będzie trzecią.
Pojedziemy tam znowu… Tak, pojedziemy tam z potrzeby serca…!

CS
.

uczestnicy wyjazdu na Rusinowej Polanie

Czterech członków naszego Oddziału z okolic Skoczowa postanowiło wybrać się w ten weekend w Tatry Wysokie. Poniżej relacja z wycieczki na Kościelec:

Wreszcie nadszedł oczekiwany weekend. Po sprawdzeniu prognoz pogodowych ruszyliśmy wczesnym rankiem w kierunku Tatr.
Celem wyprawy był Kościelec. Mgły, które towarzyszyły podczas jazdy trochę nas niepokoiły, lecz im bliżej byliśmy Zakopanego, aura zaczynała się poprawiać. Tubylec, u którego pod opieką zostawiliśmy nasz pojazd, zapewnił, że będzie pogoda. Pełni ufności ruszyliśmy z Kuźnic trasą na Halę Gąsienicową.
Faktycznie, im wyżej, tym pogoda się przejaśniała, a my mogliśmy podziwiać Zakopane i okolice przykryte pod kołderką mgieł. W ruch poszły aparaty, telefony i co tylko może robić zdjęcia, a widoki były cudne. Zieleń, która jeszcze się zachowała, ukazywała swe piękno. Aż trudno było uwierzyć. ze jest już listopad.
W schronisku „Murowaniec”dopełniliśmy tylko „formalności” pieczątkowe i ruszyliśmy dalej w kierunku Czarnego Stawu Gąsienicowego. Słońce, które nam towarzyszyło ukazało prawdziwe oblicze jesieni. Po dotarciu do Czarnego Stawu podziwialiśmy piękno okolicy, w której się on znajduje. Tu znów odbyła się sesja zdjęciowa. Ruszyliśmy szlakiem na Kościelec. Im wyżej, tym piękniej. I tu zaskoczenie – leci helikopter TOPR w kierunku Czarnego Stawu, widzimy „desantowanie” ratowników na linach. Zdziwieni, co się mogło wydarzyć na dole, czekamy wraz z innymi turystami na dalszy rozwój sytuacji. Okazało się chwilę później, że TOPR w tych właśnie dniach przeprowadzał ćwiczenia w okolicach Kasprowego Wierchu i Czarnego Stawu Gąsienicowego. Dla nas to było frajda, bo oglądaliśmy cale zdarzenie z wysokości i można powiedzieć, że częściowo z bliska.
Idziemy dalej, coraz więcej turystów. Trzeba było miejscami zatrzymywać się, by przepuszczać wracających, lecz widoki rekompensują te przystanki. Pogoda dopisuje, słoneczko, ciepło. Na szlaku „rewia mody”, tzn. jedni ubrani na ciepło, inni na letniaka, oczywiście płeć piękna w leginsach, co może być przyczyną wypadków, czyli po chłopsku – chwila nieuwagi i heja na dół. Zachowujemy jednak ostrożność i powoli osiągamy większe wysokości. Tu zaczyna się raj dla fotografów. Kasprowy, dobrze widoczny Giewont w oddali, obok Granaty, Świnica – coś wspaniałego dla oczu. Ostatnie „ciężkie” podejścia i mamy go. Szczyt zdobyty. Tłok, trzeba uważać, by kogoś nie strącić. Pod nami Czarny Staw Gąsienicowy, mieniący się przepięknym kolorem toni wodnej. Na sąsiedniej ścianie widać „pająki”, czyli miłośnicy wspinaczki.
Po chwilowym odpoczynku i sesji zdjęciowej z banerkiem zaczynamy powrót w kierunku Zielonego Stawu. Droga powrotna odbywa się wolno z zachowaniem maksimum ostrożności, bowiem ruch jest jak na autostradzie. Oczywiście, w dalszym ciągu o ile jest możliwość robimy foty. Dochodzimy do niebieskiego szlaku i potem już, po paru chwilach jesteśmy przy stawach. Słoneczko zaczyna już powolutku się chować. Dochodzimy do „Murowańca” na krótki postój, po czym następuje powrót przez Dolinę Jaworzynki przy światłach latarek czołowych z innymi turystami, co było dość ciekawym widokiem, do Kuźnic. Docieramy do naszego auta zadowoleni z udanego i słonecznego dnia. Cali i zdrowi wracamy.
Podsumowanie. Wycieczka udana. Oby jeszcze więcej takich jesiennych, słonecznych dni było jak najdłużej. Krajobrazy były cudowne. Mogliśmy też „podpatrzyć” ćwiczenia TOPR z „bliska”.

Andrzej Koczur
.

nasi koledzy na szczycie Kościelca

Kolejny weekend i kolejny spontaniczny wypad w góry kameralnej, 5-osobowej grupy członków PTT. Tym razem na wędrówkę wybraliśmy mniej popularne szlaki okolic Zawoi Czatoży. Początkowo poruszalśmy się w granicach Babiogórskiego Parku Narodowego kierując się żółtym szlakiem w stronę schroniska na Markowych Szczawinach. Zyskaliśmy prawie 20 min na podejściu, więc nie liczyliśmy sobie czasu na miłym postoju. Potem, w towarzystwie większej ilości turystów na ścieżce i w wyśmienitych humorach, szlakiem czerwonym wydrapaliśmy się na przeł. Brona. Niebo niebieskie ponad nami, morze chmur pod nami… Takie niezwykłe widoki czekały na nas, gdy tylko wyszliśmy ponad granicę drzew. Większość turystów z przełęczy udała się w prawilnym kierunku na Babią Górę. My mieliśmy jednak inne plany. Skierowaliśmy się w stronę Małej Babiej, i dalej grzbietem granicznym w dół, w głęboką przełęcz Jałowiecką skąpaną we śnie pod pierzyną z chmur. Schodząc traciliśmy kontakt wzrokowy ze słońcem, aż w końcu weszliśmy w ciężką od wilgoci mgłę. Wychodząc stromym podejściem na Mędralową mieliśmy nadzieję ponownie zobaczyć błękitne niebo. Niestety zabrakło trochę wysokości. W gęstej mgle, trochę na czuja znaleźliśmy stara chatę pasterską. Była otwarta, w środku było czysto…. tylko te śmieci na polanie… Za chatą zrobiło się mini wysypisko częściowo już zajęte przez naturę. Na plastikach, puszkach i rozbitych butelkach zaczęły rosną już polne trawska i krzaczory… Raczej smutny widok. Zjedliśmy szybko. Słońce zbliżało się ku zachodowi i zrobiło się już dość rześko, zwłaszcza w tej mgle. Już bez zbędnego zatrzymywania się kontynuowaliśmy zejście najpierw szlakiem żółtym, potem czarnym do Zawoi Czatoży. Zmrok nas dopadł w połowie drogi. Widoczność dodatkowo utrudniała mgła, gęstniejąca wraz z utratą wysokości. Czołówki w takich warunkach oświetlały nam jedynie najbliższy fragment kamienistej ścieżki pod nogami. Udało się. Weszliśmy na twardą, ubita leśną drogę. Już niedaleko. Zatrzymaliśmy się, żeby zrobić fotę w tych mocno niesprzyjających warunkach. I zrobiliśmy ją nieco dalej, bo coś postraszyło nas tłucząc się, szeleszcząc i łamiąc gałęzie, gdzieś w gęstwinie nad nami. Momentalnie wszystkie źródła światła, z całą swą fabryczną mocą, skierowały się w stronę gąszczu skąd docierały niepokojące dźwięki. Nie dostrzegliśmy nic, a trzaski ucichły. Schodząc w skupieniu kamienistą drogą z głębokimi koleinami zachowywaliśmy duże skupienie i ciszę (wyjątkowo!), więc mogliśmy nie zostać odnotowani przez okoliczną zwierzynę. W końcu lasy czatożańskie to ten fragment najlepiej zachowanej puszczy… Ruszyliśmy szybkim krokiem dalej drogą, rozmawiając głośno i śmiejąc się w niebogłosy (tak na wszelki wypadek). Zgodnie stwierdziliśmy, że to na pewno był dzik, bo niedźwiedź może jednak niekoniecznie… bardziej dla własnego komfortu niż dlatego, że jakoś szczególnie nam na tym zależało. Szliśmy nie widząc dalej niż ze 2 metry przed siebie, uparcie rozglądając się za każdym kolejnym znakiem czarnego szlaku na drzewach. Warunki były trudne. Szczególnie dziwne uczucie niepokoju dopadało nas, gdy nagle teren zaczynał być szerszy niż droga, którą szliśmy (i której krawędzie widzieliśmy)… niechybnie skrzyżowanie. Nie niepokojeni już więcej przez mieszkańców czatożańskich lasów i w zasadzie bez problemów z wyborem ścieżki dotarliśmy w końcu do samochodu. Ciężko było nawet zauważyć światła z domostw w tej mgle…
Niezły kawał trasy, spore wysokości, spektakularna inwersja, słońce i mgła, że siekierę by zawiesił oraz zmierzch i buszująca zwierzyna. Wszystko to podczas jednego wyjazdu! Wszystko to we wspaniałym towarzystwie! Dziękuję wszystkim za dobre humory, nieustający śmiech i niekończące się maszkiety. Ten wyjazd był też wielkim come back naszej Gwiazdy po dłuższej nieobecności. Mamy nadzieję na wspólne wyjazdy nieco częściej!

Martyna Ptaszek
.

z widokiem na Królową Beskidów