Oddział PTT w Bielsku-Białej

Celem dzisiejszej wyprawy był Mincol, najwyższy szczyt Magury Orawskiej, położony w pobliżu Dolnego Kubina. Po zeszłotygodniowych perypetiach pogodowych na Wielkim Choczu, optymistycznie nastawieni, utwierdzeni w przekonaniu, że gorzej już być nie może, ruszyliśmy zwartą grupę na podbój kolejnego słowackiego szczytu.
Tym razem pogoda od samego początku nam dopisywała i była wręcz idealna do takich właśnie górskich ekspedycji. Naszą wędrówkę rozpoczęliśmy z Przełęczy Przysłop, skąd to czerwonym szlakiem dotarliśmy po przeszło dwóch godzinach na Kubińską Halę, a stamtąd marszowym krokiem już na Mincol. Trasa była niezwykle widowiskowa, ponieważ każdorazowe wyjście z lasu obfitowało w przepiękne widoki położonych nieopodal pas górskich, co tylko pobudzało nasze apetyty, na to co na nas czeka na samym szczycie. Cały masyw Kubińskiej Hali jest gęsto zalesiony, dominuje tutaj świerk, któremu dzielnie towarzyszy jarząb pospolity. Spacerowym krokiem, każdy swoim tempem udał się z Kubińskiej Hali w stronę celu dzisiejszej wyprawy – szczytu Mincola. Poniżej szczytu, na skraju Kubinskiej Hali, Mincol powitał nas wspaniałą panoramą, skąd rozpościerały się przecudowne widoki na Tatry Wysokie i Niskie, Góry Choczańskie z Wielkim Choczem na czele, Małą i Wielką Fatrę, jak również Dolinę Orawy. Szczyt góry Mincol porasta z kolei rzadki las świerkowy, w którym przeważają karłowaciejące świerki poprzerastane krzaczastymi formami jarząbu. W kierunku wschodnim spod samego prawie szczytu wzdłuż grzbietu opada łagodnie szeroka polana z licznymi borówczyskami.
Po zdobyciu szczytu, jak przystało na prawdziwego wysokopiennego turystę, przyszło nam uczcić ten sukces w pobliskim schronisku – w Chacie pod Kubińską Holą, wzmacniając się specjałami kuchni naszych południowych sąsiadów. Pobyt w schronisku umilały nam przecudowne widoki otaczających nas, pięknie wkomponowanych pasm górskich. Dla niektórych z nas miło było popatrzeć na Wielkiego Chocza, ponieważ zeszłotygodniowa wyprawa spowodowała, iż w strugach deszczu nie było nam dane podziwiać pięknych widoków. Przyjemnie więc było spojrzeć, cóż też w zeszłym tygodniu przyszło nam zdobyć.
Mimo pięknych krajobrazów niestety przyszedł i czas na opuszczenie tego zjawiskowego miejsca. Droga z Mincola do Oravskiego Podzamoka upłynęła nam na licznych atrakcjach, które towarzyszyły nam podczas schodzenia. Każdy z Nas bez żadnych opłat miał okazję zakosztować kąpieli błotnych na szlaku. Przeprawa przez lawinę błotną okazała się dużym wyzwaniem dla grupy i mimo dość dużego ubrudzenia niektórych z uśmiechem na twarzy wszyscy pośpiesznie udali się do busa, skąd ruszyliśmy już w kierunku Bielska-Białej, żegnając przy okazji Magurę Orawską. Podróż w kierunku domu w busie umilał nam „bzyczek” Ali, który włączając się co jakiś czas przypominał nam, iż nasza wyprawa na ten dzień dobiega niestety już końca. Mimo powrotu, podbudowani dzisiejszym dniem i widokami, jakie nam podczas wędrówki towarzyszyły, czekamy już teraz na kolejne wycieczki.

Asia O.
.

nasza grupa na Kubińskiej Hali

Gdy na zegarku wybiła godzina 18:15, to wtedy szczęśliwie dojechaliśmy dwoma samochodami do Bielska-Białej. Kolejny już raz przywieźliśmy ze sobą spory bagaż wrażeń z górskiej wycieczki na Słowację. Właśnie o tych wrażeniach opowiem Wam teraz w największym skrócie.
„Ośmiu wspaniałych” turystów, młodych i „nieco” starszych, niezmordowanych i niezwykle mocno uodpornionych na przeciwności pogodowe, ruszyło żwawo na szlak turystyczny prowadzący na szczyt, ten dosyć wysoki, zaplanowany na dzisiaj. Byli to członkowie Oddziału PTT w Bielsku-Białej.
Razem, z podobnie turystycznie zatwardziałymi koleżankami i kolegami z Oddziału PTT w Mielcu (i z ich zaprzyjaźnionych Oddziałów), wyruszyliśmy z Wyżnego Kubina zielonym, a od Drapacza czerwonym szlakiem na górę, przed którą niejeden wytrawny turysta pokornie i z wielkim szacunkiem chyli głowę. Ta góra to Wielki Chocz (1611 m n.p.m.). Jest ona najwyższą, samoistną kulminacją masywu Choczańskich Wierchów. W skład tego masywu wchodzą także: Mały Chocz (1465 m n.p.m.), mało wybitny i zalesiony Zadni (1288 m n.p.m.) oraz widokowy Przedni Chocz (1249 m n.p.m.).
Wejście planowe z Wyżnego Kubina na szczyt Wielkiego Chocza trwa „zaledwie” trzy godziny w górę i ciągle w górę, non stop w górę. Różnica przewyższenia wynosi tu ponad tysiąc metrów. Jak na jeden dzień wędrówki to tak w sam raz!
Na szczycie Wielkiego Chocza byliśmy dokładnie o godzinie 12:30, nawet pół godziny wcześniej niż zakładał plan. Pobyt na górze trwał niestety dosłownie kilka minut, bardzo krótko, gdyż musieliśmy z niej szybko schodzić, żeby nie powiedzieć… uciekać! Ale o tym opowiem później.
Schodziliśmy ze szczytu najpierw zielonym szlakiem, a później niebieskim do miejscowości Valaska Dubova. W tej miejscowości, tuż za kościołem stoi sobie Janosikowa Karczma, w której mogliśmy chociaż na chwilę zrzucić z siebie mokre odzienie, mogliśmy odpocząć, wypić kawę, herbatę i zjeść coś gorącego.
Wycieczka na Wielkiego Chocza dla niektórych z nas była pierwszą w życiu na ten szczyt, dla innych była odświeżeniem i przypomnieniem obrazów sprzed lat z tej pięknej i niezwykle ukwieconej góry. Wszystko, od początku do końca zrealizowaliśmy zgodnie z planem. Tylko… było jedno wielkie, niezaplanowane „ale”…
Gdyby nie gęste, ciężkie chmury i mgły, gdyby nie deszcz i grzmoty burzowe, gdyby nie to, że tak naprawdę niewiele mogliśmy zobaczyć na tej pięknej trasie, gdyby nie zerowa widoczność ze szczytu , gdyby nie przemoczone prawie wszystko, co miało się na sobie i ze sobą, to dzisiejsza wycieczka zapisałaby się wyraźniej w postaci wielu kolorowych i słonecznych zdjęć, a także w naszej pamięci w postaci wspaniałych wypoczynkowych chwil spędzonych w ciepłym słonku na zielonej, majowej trawce z widokami zapierającymi dech w piersiach.
Gdyby… ileż razy można w kółko powtarzać to słowo… Gdyby była dobra pogoda, to ze szczytu widzielibyśmy Małą i Wielką Fatrę, Tatry i Niskie Tatry, Beskidy z Babią Górą na czele… i tak dalej… gdyby…
Ale nie myślcie sobie, że było nam dzisiaj tak ponuro i źle, wcale tak nie było! Właśnie było bardzo sympatycznie, mieliśmy bowiem wiele czasu i okazji na pogawędki z turystami z Oddziału PTT z Mielca, którzy uczestniczyli w swoim wielodniowym 47 Rajdzie „Karpatia”. Czuło się wśród nich bratnie dusze, kochające góry i górskie wędrówki. Wielkie dzięki, żeśmy się z nimi poznali, spotkali i weszli razem na Wielkiego Chocza, a potem z niego zeszli.
Burza, która nam dzisiaj tak wiernie towarzyszyła przez kilka godzin, krążyła to tu, to tam, ale jednak stale przybliżała się do nas. Pod samym szczytem naszej góry odzywała się jeszcze głośniej, jakby chciała nam powiedzieć, że: „ja tu rządzę, to moja góra…”. Ciekawe, że nie widzieliśmy dzisiaj błyskawic w tych grubych chmurskach, za to głos przybliżał się do nas coraz wyraźniej, lekko strasząc co niektórych…
Na dole, gdy dochodziliśmy do Valaski Dubovej, deszcz i burza były już tak nieznośne, że trzeba było w szybszym tempie, a raczej prawie biegiem schronić się pod dachem w Karczmie.
Na samym szczycie Wielkiego Chocza byliśmy – jak już wcześniej wspomniałam – bardzo krótko, dosłownie chwilę. Padający równo i mocno deszcz, do tego chmury i mgła, no i ta nieszczęsna burza, uniemożliwiły nam przeżycie tej prawdziwej radości z wejścia na górę tak wysoką i tak dostojną. Zrobienie jakiegokolwiek zdjęcia było niełatwe, a tradycyjne zdjęcie grupowe na szczycie Wielkiego Chocza zrobimy sobie na następnej wycieczce, może jeszcze w tym roku. Postanowiliśmy bowiem, że musimy jeszcze raz wrócić tu i wyjść tam, wysoko na szczyt, aby zobaczyć z niego to, czego dzisiaj nie widzieliśmy i aby nacieszyć oczy tym wspaniałym górskim światem.
Aktualnie, górna część Wielkiego Chocza ukwiecona była pierwiosnkami, których kwiaty na długiej łodyżce osiągały wysokość do około 25 cm! Zawitły też fiołki leśne i dzwonki alpejskie. Za dwa tygodnie szata roślinna będzie tu z pewnością inna, później znowu inna, i tak stale będzie zmieniać się aż do zimy. Warto więc wrócić w te strony i na tę górę będącą Rezerwatem Przyrody, dla tych pięknych widoków i jakże bogatej roślinności.

CS
.

grupa bielska przed Janosikową Karczmą

Grupa zapaleńców górskich wojaży w ilości sztuk siedmiu ruszyła dzisiaj skoro świt w poszukiwaniu kolejnych przygód na podbój jednego ze szczytów Beskidu Żywieckiego, położonego w grzbiecie ograniczonym przełęczami Glinka i Bory Orawskie, Krawców Wierchu (1071 m n.p.m.).
Nasza trasa rozpoczęła się w miejscowości Glinka, skąd to żółtym szlakiem ruszyliśmy z kijka do góry. Niestety na szlaku panowały bardzo ciężkie warunki, trzeba było przeprawiać się przez bardzo zabłocone odcinki, ale i z tym udało się nam jakoś uporać, dochodząc po niespełna 2 godzinach marszu do
upragnionego schroniska. W schronisku mieliśmy miłe wydarzenie, jakim było uroczyste wręczenie legitymacji nowemu członkowi naszego Oddziału, który od tej chwili należy już do jednej wielkiej PTT-owskiej rodziny.
Wypoczynek po tej jakże ciężkiej wspinaczce wykorzystaliśmy na przeczesywanie okolicy schroniska w poszukiwaniu ciekawych do sfotografowania pełzających obiektów, jednak niestety żadnemu z naszych wprawionych fotografów nie udało się uchwycić ani jednej wygrzewającej się na słoneczku żmijki. Jak przystało na prawdziwych członków PTT nie obyło się również bez aktywnej formy wypoczynku. Chłopaki umilali nam pobyt pokazem swoich umiejętności piłkarsko-siatkarskich, szlifując pomału formę i czekając na powołania do reprezentacji narodowej na kolejną olimpiadę, więc batalia o bilety do Rio 2016 już trwa.
Niestety, to co miłe szybko się kończy i trzeba było w końcu podjąć tę bardzo ciężką i drastyczną w skutkach decyzję odnośnie schodzenia. Wszyscy podbudowani pięknymi widokami cudownie spędzonego dniu, szybkim tempem po niespełna 1,5-godzinnym marszu byliśmy już w Glince.
Teraz przyszło nam już odliczać dni i czekać na kolejną wyprawę.

Asia O.
.

nasza ekipa przed Bacówką PTTK na Krawców Wierchu