Oddział PTT w Bielsku-Białej

„Zadzwoniłem, zapisałem się, pojechałem. Skorzystałem z ogłoszenia Klubu Górskiego, zamieszczonego w popularnym górskim magazynie”. Tyle krótkiego wstępu Tomasza Maślanego o wyprawie do Ameryki Południowej na Aconcaguę. Było to dziesięć lat temu. Na dzisiejszą prelekcję w salce PTT i BKA w Bielsku-Białej przybyli, jak co tydzień: miłośnicy gór, wypraw górskich, ciekawych świata i górskiej przygody.
Tomasz Maślany wyjechał w daleki świat w Andy nie znając nikogo. Wrócił z nowymi znajomościami i zaprzyjaźniony do dzisiaj z niektórymi uczestnikami tej wyprawy.
Cel wyprawy był oczywisty – Aconcagua. Szczyt ma w sobie wiele naj, naj i do tego należy do Korony Ziemi. Zajmuje w niej drugie miejsce pod względem wysokości, czyli 6962 m n.p.m. Mówi się o nim, że nie jest trudny technicznie i że nie jest tam wymagane chodzenie w zespołach linowych. Brakuje mu „tylko” niecałe 40 m, aby być siedmiotysięcznikiem! W całości położony jest na terytorium Argentyny. Wejście na ten szczyt był drogą klasyczną przez Piaza de Mulas. Liderem 18-osobowej grupy był młody Adam Bielecki, będący jeszcze przed swoimi himalajskimi ośmiotysięcznikami, zamiłowany w wysokich górach. Rozpoznaliśmy go od razu na zdjęciu na początku pokazu. Na tej wyprawie miał 27 lat i był dopiero przyszłym zdobywcą pięciu ośmiotysięczników. Właśnie w komercyjnych wyjazdach znalazł on sposób „dostania się” w góry najwyższe.
Na prelekcji poznaliśmy szczegółowo przebieg wyprawy, transport bagaży na mułach, poszczególne obozy, zasady aklimatyzacji i zdobywania fizycznej formy, oraz co wolno, a czego nie wolno spożywać w tak wysokich górach. Wyjątkowo dobra pogoda umożliwiła aż 14 osobom wejść na wymarzoną Aconcaguę. Tadeusz Maślany jest prawdziwym górskim gawędziarzem, którego można słuchać aż do rana. Dzięki jego prelekcji zobaczyliśmy jak naprawdę wyglądał trud wejścia na szczyt i zejście z niego, kiedy to podczas akcji górskiej trwającej 12 dni uczestnicy zmagali się z różnymi słabościami. Widzieli wtedy tylko kolory brązowe, żółte i białe oraz niesamowity błękit argentyńskiego nieba. Zieleni długo nie było…
Tadeusz poradził nam, na co należy zwrócić uwagę wybierając się na tak wysokie szczyty górskie. Oto niektóre jego rady:

• chcąc wejść na tak wysoką jak Aconcagua górę, trzeba wcześniej chodzić po górach i to z obciążeniem plecakowym, a nie tylko pływać i jeździć na rowerze;
• chcąc wejść tak wysoko, trzeba dużo pić, 5-6 litrów dziennie. Picie – sikanie – picie – sikanie itd., a także chodzić według zasady góra – dół – góra – dół. Jest to najlepszy sposób zdobycia potrzebnej aklimatyzacji;
• kaloryczne tłuszcze nie są wskazane, alkohol oczywiście też, nawet w najmniejszych ilościach, nie tym razem…
• aby wejść na Aconcaguę, to trzeba bardzo tego chcieć i mieć to odpowiednio ułożone w swojej głowie. Mocna i zdrowa psychika w górach to podstawa sukcesu.

Zaprezentowane zdjęcia bardzo nam się podobały. Nawet po cichu co niektórzy z nas podejrzewali, że były przerabiane, a więc upiększane. Zapytaliśmy więc śmiało, czy tam naprawdę jest tak pięknie, jak to pokazane było na zdjęciach? Ze szczytu Aconcagui, na którym postawiono mały, niepozorny krzyż, widać było nieziemskie widoki. „Zdjęcia nie są cyganione” – odpowiedział nasz prelegent.
Na „deser” Tadeusz pokazał nam wodospady Iguazu, uważane za jedne z najpiękniejszych w świecie, znajdujące się na granicy Argentyny i Brazylii, zaliczane do cudów świata przyrody. Nieposkromiona potęga 275 wodospadów na odcinku 2,7 km, wysokich 60 – 82 m, wyższych i szerszych od słynnej Niagary, była dla uczestników wyprawy nagrodą za trud wejścia na najwyższą górę obu Ameryk.
Był też dodatkowy temat zdjęć zrobionych lekko podstępnie, ukradkiem, jakby z ukrycia. Wśród nich zobaczyliśmy: parę miejscowych Indian, naukę tanga na ulicy w Buenos Aires, bezdomną piękną i grubą dziewczynę śpiącą na trawniku, grę w szachy grubasów wyraźnie potwierdzających, że nie ten rodzaj sportu jest dla nich najwłaściwszy. Liczne inne zdjęcia społeczeństwa Argentyny niestety niezdrowego, grubego, otyłego oraz bardzo leciwe samochody, jeszcze na chodzie, zakończyły prezentację.
Dziękujemy Tadeuszowi za bardzo interesującą prelekcję i prosimy o następną.
Ażeby nie przedłużać opisu polecam na koniec, jako uzupełnienie tematu, kronikę PTT związaną z Aconcaguą: 12.2.2019 – prelekcja Janusza Pliszaka; 19.2.2013 – prelekcja Piotra Gawłowskiego; 3.3.2016 – wernisaż wystawy fotograficznej – „Bielska wyprawa w Andy Argentyńskie”.

CS
.

w trakcie prelekcji

W poszukiwaniu zimy udaliśmy się w Beskid Śląski do opustoszałej mekki narciarzy – Wisły. W ramach wyjazdu z PTT mieliśmy zaplanowaną długą, jak na zimowe warunki, trasę. Zimowe? Ciężko ludziom z dolin uwierzyć, ale śniegu w górach sporo. Dzień wcześniej jeszcze dopadało świeżego puchu i w obawie o pogodę i trudy torowania nieprzetartych szlaków wprowadziliśmy pewne modyfikacje trasy. Ostatecznie zamiast skrócić trasę i tak przeszliśmy prawe 20km, ale decyzję podejmowaliśmy skąpani w promieniach słońca z polepszającą się pogodą i wiatrem wyganiający ciężkie chmury z Doliny Soły.Ruszyliśmy z Bielska o świcie czyli o 7:00 w drogę do Wisły. Ostatnio zimowa aura nie dopisywała, więc korków do stoków narciarskich nie było.Na szlak wyruszyliśmy z Wisły Czarne za niebieskimi znakami, czyli tzw. Kaskadami Rodła wzdłuż Białej Wisełki na Baranią Górę (1220 m n.p.m.). To pod jej szczytem swoje źródła ma rzeka Wisła, a my podążaliśmy wzdłuż jednego z tworzących ją potoku.
Szlak zaczyna się szeroką drogą wykorzystywaną przede wszystkim na kuligi. Tym razem fasągi stały nieużywane na poboczu. Byliśmy pierwszymi turystami, którzy tego dnia ruszyli na szlak. Gdy ścieżka stała się wąska, przed nami nie było już wydeptanych śladów. Śnieg padający w nocy zasypał wszystko. Szliśmy podziwiając spektakularne ściany fliszu karpackiego i szumiące wodospady tworzące kaskady Białej Wisełki. Ścieżka wiodła lekko, ale cały czas pod górę, wijąc się i zawracając.  Przy niewielkim szałasie turystycznym zrobiliśmy krótką przerwę i załapaliśmy się na walentynkową czekoladę! Po wyjściu z lasu pokazały się pierwsze panoramy na grzbiet Cieńkowów, którym pierwotnie mieliśmy iść. Dalej jeszcze parę zakosów i wyszliśmy na otwartą przestrzeń pełną kikutów niegdyś gęstego tu lasu.
Na szczycie Baraniej Góry zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie z banerem, a chętni wyszli na pokrytą lodem wieżę widokową. Niestety podczas naszego szczytowania gęste chmury zalegały jeszcze w Dolinie Soły całkowicie przysłaniając nam widok na Beskid Żywiecki. Czasem nawet i niedaleki maszt Skrzycznego znikał nam z oczu.Słońc raz grzało nas ciepłymi promieniami, po czym znikało za chmurami. Ruszyliśmy dalej w stronę schroniska na Przysłopie pod Baranią Górą. Wtedy dopiero zaczęły nam się pokazywać wspaniałe panoramy. W słońcu, nieco skąpany w obłokach pojawił się Wielki Rozsutec Małej Fatry, a przed nim w całej okazałości Worek Raczański z dominującą Wielką Raczą i charakterystycznymi, bliźniaczymi szczytami Wielkiej i Małej Rycerzowej. Siedząc w przytulnym schronisku i konsumując fantastyczne potrawy, postanowiliśmy nieco wydłużyć naszą sobotnią trasę i przejść przez Karolówkę i Stecówkę na przełęcz Kubalonkę. Pogoda zrobiła się piękna i już po wyjściu na otwartą przestrzeń na Karolówce wiedzieliśmy, że to był dobry pomysł. Całkowicie przewiało chmury i odsłonił nam się widok na Babią Górę, Pilsko i Tatry. Nacieszywszy oczy ruszyliśmy dalej w stronę drewnianego kościołka na Stecówce, odbudowanego po pożarze z 2013 r.. Korzystając jeszcze z wolnego czasu zasiedliśmy jeszcze przy niezbyt estetycznym schronisku na Stecówce. Umówiwszy się z kierowcą busa, gdzie ma nas odebrać ruszyliśmy w stronę przejezdnej przełęczy Kubalonka, skąd nie bez utrudnień i korków dojechaliśmy szczęśliwie do Bielska.
Dziękuję serdecznie Mirkowi za pomoc i „zamkowanie” na trasie oraz Grażynce za zdjęcia i galerię, którą możemy przeglądnąć klikając w zdjęcie pod opisem. Dziękuję za walentynkową czekoladę, „starym” znajomym za spotkanie, pogawędki i wspólną wędrówkę. Cieszę się, że było sporo nowych twarzy. Mamy nadzieję na kolejne spotkania!

Martyna Ptaszek
.

na Baraniej Górze przywitało nas słońce

Kuba Krajewski, który był naszym dzisiejszym prelegentem, opowiadał nam już o jaskiniach i kanionach, o zimowej Islandii i słonecznej Portugalii… ale do tej pory wszystkie jego prelekcje związane były wyłącznie z jego pasją podróżowania i wchodzenia do różnych „dziur”. Tym razem, choć było oczywiście o podróży, mieliśmy okazję bliżej poznać także drugą pasję, a zarazem zawód Kuby, czyli historię…
„Szukając Bielska w Izraelu”, bo taki tytuł miało dzisiejsze spotkanie, to opowieść o wyjeździe do Izraela, który nasz prelegent odbył wraz ze swoją żoną. Zobaczyliśmy Jerozolimę, Tel Awiw, Morze Martwe, Masadę oraz inne miejsca, które podczas pobytu odwiedził Kuba. Było o tym, jak poradzić sobie z organizacją transportu w szabat, gdzie warto zajrzeć, pomimo, że inni odradzają oraz co jest mniej atrakcyjne. A przy tym wiele historycznych ciekawostek na temat zwiedzanych miejsc.
A gdzie to Bielsko w Izraelu? Dowiedzieliśmy o niektórych bielskich Żydach, którzy wyjechali do Izraela, o podobieństwie w stylu architektonicznym niektórych kamienic naszego miasta, a nawet obejrzeliśmy archiwalne zdjęcia naszego miasta.
Po spotkaniu wywiązała się długa dyskusja, w której szczególnie aktywnie udzielali się Ci, którzy też byli już w Izraelu. Lokal opuszczaliśmy dzisiaj dopiero po dwóch pełnych godzinach.
Kuba, dziękujemy i zapraszamy ponownie!

SB
.

prelekcję czas zacząć

Nastała piękna lutowa niedziela. Wydawać by się mogło, że to już wiosna puka do okien. Promienie słońca na błękitnym niebie wdzierały się do naszych domów. Zapraszały do podróży.
Spotkaliśmy się w ustalonym miejscu i grupką pięciu osób wyruszyliśmy w drogę. Kierowca mknął zostawiając wszystkich z tyłu, aby jak najprędzej dowieźć nas do celu. Po niespełna czterdziestu minutach dotarliśmy do Żabnicy Skałki skąd po niemałych problemach z parkowaniem ruszyliśmy w drogę.
Rażąca biel śniegu trzeszczącego pod butami, przykryte delikatną śnieżną pierzynką drzewa, słońce ogrzewające idących napawały nas radością i uśmiechem. W takich okolicznościach przyrody dotarliśmy do schroniska. O dziwo, czekało na nas wolne miejsce. Po zakupie napojów wedle gustu i słynnych świeżutkich jagodzianek przystąpiliśmy do konsumpcji i konwersacji. Obserwując przez okna piękne widoki snuliśmy wspólnie dalsze górskie plany. Z lekka się rozmarzyliśmy. Po około godzinie nastała pora opuszczenia schroniska, aby oddać nasze miejsca następnym przybywającym. Przed schroniskiem uwieczniliśmy naszą wyprawę kilkoma wspólnymi zdjęciami. Panie założyły swoje wielobarwne „szpilki” w postaci raczków, aby bezpiecznie udać się w drogę powrotną. Niedługo potem byliśmy już przy samochodzie. Zadowoleni i nakarmieni świeżym górskim powietrzem ruszyliśmy do domu. Pożegnaliśmy się słowami „do zobaczenia na następnej wycieczce”!

Kasia KA
.

przed schroniskiem na Hali Boraczej

Po przybyciu o 10:20 do Rycerki Kolonii, ruszyliśmy w grupie 15 osób drogą leśną do schroniska PTTK na Przełęczy Przegibek. Schronisko to od 1987 r. prowadzą Państwo Frontowie i w opinii turystów ma najlepsze jedzenie w całych Beskidach.
W południe opuściliśmy schronisko. Pod szczytem Bania było już 100 cm śniegu. Poprosiłem sześciu kolegów ze Słowacji, aby nam przejechali szlak przez Majov do Rycerzowej skuterami. Dzięki temu, już łatwiej, dotarliśmy do Bacówki pod Rycerzową.
Po godzinie 15 wyszliśmy na trasę przez Małą Rycerzową, Mładą Horę i Hutyrów do Rajczy, skąd pociągiem o godzinie 20:10 wróciliśmy do Bielska-Białej.
Nasza dzisiejsza trasa liczyła 23 kilometry.

Tadek B.
.

nasza grupa przed schroniskiem PTTK na Przełęczy Przegibek

Co czwartek w bielskim kinie Helios można w przystępnej cenie obejrzeć ciekawe filmy w ramach projektu „Kultura Dostępna”. Przyciąga on do kina wielu chętnych.
Tym razem zapowiedziany został film, który zainteresował sporą grupę członków naszego Oddziału. „Ostatnia góra” Dariusza Załuskiego, bo o nim mowa, przyciągnęła ponad 20 naszych koleżanek i kolegów, a za sprawą facebookowej inicjatywy i zaangażowaniu Grażynki udało się nawet wspólnie zakupić bilety. Ostatni raz na takim wspólnym wyjściu do kina byliśmy w 2015 roku, kiedy to z inicjatywy Koła PTT w Kozach obejrzeliśmy film „Everest”.
„Ostatnia Góra” z 2019 r. dokumentuje polską, zimową wyprawę na K2 zorganizowaną na przełomie lat 2017 i 2018. Oprócz cudownych ująć z akcji górskiej możemy tutaj zobaczyć niepublikowane w innych miejscach, nie zawsze miłe rozmowy w bazie i przez radio, niesamowitą akcję ratunkową na Nanga Parbat zakończoną ocaleniem Elisabeth Revol czy naukę szycia skóry w warunkach himalajskich po wypadku Adama Bieleckiego. Wydaje mi się, że to właśnie autentyczność jest największym atutem tego filmu, szczególnie dla prawdziwych miłośników gór wszelakich.
Z rozmów po seansie mogę napisać, że film podobał się i seniorom, i najmłodszym członkom naszego Oddziału. Wierzę, że niedługo ponownie wybierzemy się w gronie członków i sympatyków bielskiego PTT, by poobcować z górską kulturą w kinie lub teatrze.

SB

W dniu 04.02.2020 r. w siedzibie Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego o godz. 18:00 Paweł Kliś wygłosił odczyt pod tytułem „Tatry Niżne – moje porachunki”.
Łańcuch Tatr Niżnych gór o rzeźbie alpejskiej ciągnie się wzdłuż linii wschód-zachód przez 80 km od przełęczy Vernár na wschodzie, która łączy Tatry Niżne ze Słowackim Rajem aż do Doliny Korytnickiej na zachodzie. Od północy i południa jego obszar wyznaczają doliny Vagu i Hronu.
Grzbiet Tatr Niżnych przecięty jest prawie w połowie przez Certovicką Przełęcz (Sedlo Certovica), która dzieli je na dwie części. Wschodnia część, jest łagodniejsza, krajobrazem przypomina bieszczadzkie połoniny tylko wyższe o kilkaset metrów.
Zachodnia część ma bardziej alpejską rzeźbę. Najwyższym wierzchołkiem zachodniej części Tatr jest Dziumbier o wysokości 2046 metrów.
P. Kliś przedstawił bardzo interesujące osobiste refleksje związane z jego wędrówkami po Tatrach Niżnych. Należy podziwiać Pawła za doskonałą pamięć jaką może się pochwalić wspominając ze szczegółami i detalami wycieczki po szczytach, które odbył w latach 2005 -2010.
Trasy wycieczek po Słowackich Górach Paweł przedstawiał mapkami eksplorowanych tras wraz z bardzo ciekawymi i pięknymi zdjęciami.
Poszczególne trasy takie jak szlak przez Ohniste z charakterystycznym łukiem skalnym największym na Słowacji, szlak Deresze – Chopok – Dziumbier omawia szczegółowo zwracając na uwagę strome podejścia, ciekawe zjawiska przyrody takie jak wspomniane „Okno” – łuk skalny, charakterystyczne „gołoborza” na Chopoku itp. Przedstawia intersujące widoki w kierunku Tatr Wysokich i na południe. Dowcipnie opowiada o noclegach w schroniskach i opisuje historię ich powstania.
Paweł wykazuje się doskonałą znajomość topografii terenu. Pamięta szczegółowe zdarzenia w czasie wędrówek.
Prelegent nie zapomniał omówić główne miasta Słowacji takie jak: Ruzemberok, Bańska Bystrzyca, Liptowski Mikulasz, Brezno, Donovaly, a także mniejsze miejscowości.
Pokrótce przypomniał ich historie, zabytki, znaczenia gospodarcze dla kraju i atrakcyjność turystyczną.
Wspomniał także o powstaniu na Słowacji pod koniec II wojny światowej, przedstawiając zdjęcia zachowanych pomników i muzeów.
Po udzieleniu odpowiedzi na pytania uczestników prelekcji prelegent zakończył prezentacje.

Bogusław Oleszczak
.

w trakcie prelekcji