Oddział PTT w Bielsku-Białej

czekamy na opis

EJ
.

w trakcie prelekcji

Wiele osób zainteresowanych było biwakiem zimowym, lecz gdy przyszło do konkretów zostaliśmy w piątkę. Później z powodów osobistych jeszcze dwie osoby musiały zrezygnować i na wyjazd oddziałowy wybraliśmy się w trójkę. Nie pamiętam kiedy ostatnio frekwencja była tak niska…
Z Bielska-Białej wystartowaliśmy po 15-tej, by dzięki uprzejmości Kasi (wielkie dzięki!) dotrzeć po 16-tej na Przełęcz Glinne. Stąd za czerwonymi znakami, Głównym Szlakiem Beskidzkim ruszyliśmy w stronę Mędralowej. Pierwsze kilometry, podejścia na Studenta oraz Beskidy: Korbielowski i Krzyżowski odbyliśmy w warunkach wiosennych. Śnieg w płatach zalegał jedynie w zacienionych miejscach i śmialiśmy, że biwak będzie prawdziwie niezimowy.
Na Przełęcz Głuchaczki schodziliśmy już w ciemnościach. Księżyc schował się za chmurami, a jedynym światłem było to pochodzące z latarek. Zastanawialiśmy się, czy warto jeszcze nocą wychodzić na szczyt Mędralowej, czy nie lepiej wcześniej rozbić namiotu na jednej z mijanych polanek. Suma sumarum zdecydowaliśmy się dojść do polany na Mędralowej i tam rozbić namiot.
Ponieważ nasz cel osiągnęliśmy po 22-ej, zdecydowaliśmy sprawdzić, jakie warunki panują w stojącej nieopodal bacówce (szałasie) – okazało się, że jest tam dwoje turystów z Krakowa, więc nie kombinowaliśmy długo i rozłożyliśmy się pod dachem.
Noc dała się niektórym z nas we znaki – wszak dawno nie doświadczaliśmy nocnego mrozu. Okazało się, że miejsce zimowego biwaku wybraliśmy idealnie, bo północne stoki Mędralowej były pokryte jeszcze całkiem sporą ilością śniegu.
Rankiem zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie pod szałasem i ruszyliśmy dalej przez Jałowcowy Garb i Halę Czarną do schroniska PTTK na Markowych Szczawinach. Początek zejścia zielonym szlakiem był niezwykle oblodzone, lecz niżej śnieg i lód zaniknęły zupełnie. Około południa byliśmy już na końcu szlaku, a mając dużo czasu do odjazdu busa, postanowiliśmy wykorzystać chwilę wpadając na herbatkę do Państwa Trzebuniaków, u których gościmy co roku organizując Andrzejki pod Babią.
Do domów wracaliśmy różnymi drogami – Darek busem z Zawoi do Krakowa i dalej do Kęt, Adam przez Suchą Beskidzką i dalej katowickim autobusem przez Kęty, a ja nie czekając na odjeżdżający za godzinę bus zacząłem łapać stopa. Jakież było moje zdziwienie, gdy po chwili zatrzymał się znajomy wracający z organizowanej przez Oddział PTT w Radomiu – XII Zimowej Wyrypy „Przez Zaspy i Zamiecie”. Wielkie dzięki Adam!
Tym sposobem wszyscy dotarliśmy do domów, kończąc tegoroczny zimowy biwak.

SB
.

sweet focia na Mędralowej

Kiedy w lipcu 2013 roku u nas i w całej Europie było kalendarzowe lato, to w górach Norwegii była jeszcze prawdziwa zima. Była też wtedy niezwykła podróż po Skandynawii, której częścią były góry i fiordy południowej Norwegii. Właśnie o niej opowiedział nam podczas tradycyjnej, wtorkowej prelekcji jej uczestnik, Andrzej Ziółko, kolega z naszego Oddziału PTT w Bielsku-Białej.
Podczas prelekcji zdjęcia przeplatały się z filmami i bieżącym komentarzem Andrzeja, dzięki temu razem z nim, jakby „na żywo” uczestniczyliśmy w jego norweskiej, przepięknej przygodzie.
Norwegia, kraj skandynawski, długi na prawie dwa tysiące kilometrów, ma w sobie wiele cennych skarbów, nie tylko przyrodniczych. Dzisiaj obejrzeliśmy kolejną ich część, bowiem o północnej części Norwegii, a konkretnie o Lofotach Andrzej opowiedział nam podczas ubiegłorocznej, listopadowej prelekcji.
Jednym z tych licznych, norweskich skarbów są „białe noce”, czyli coś, czego u nas na pewno nie ma. To one dodawały atrakcyjności zdjęciom i filmikom wykonanym nieraz w porze do spania, a nie do zwiedzania!
Niezwykłą przygodą na tym wyjeździe była wycieczka na najwyższy szczyt Norwegii i Gór Skandynawskich – Galdhøpiggen (2469 m n.p.m.). Góra położona jest w pobliżu miejscowości Lom w Parku Narodowym Jotunheimen w łańcuchu górskim o tej samej nazwie. Ciekawostką dla uczestników wycieczki (dla nas również) było „techniczne” przygotowanie licznej grupy, bo każdy uczestnik w ramach stosownej opłaty został zaopatrzony w uprząż. Przypięci do liny, takiej ruchomej, jakby „idącej” razem z nimi, szli przez ogromne płaty śniegu o różnym nachyleniu, wyglądając jak prawdziwa, górska stonoga na tym lipcowym śniegu. Wszystko to, właśnie w ten sposób zorganizowane było dla bezpieczeństwa uczestników wycieczki. Na szczyt szli po skalnym rumowisku, bez asekuracji przy linie, bo śniegu już nie było, a teren zrobił się stromy.
Z wierzchołka góry Galdhøpiggen, przy dobrej widoczności powinny być piękne widoki, ale, ale… jak to z pogodą bywa, niestety tych widoków nie było, bo chmury i mgła zrobiły swoje. Znowu pech?! Znowu brak szczęścia do pogody? Nie! Być na takim szczycie to nie pech, to wielki zaszczyt i radość, wszak ta góra to też jeden ze wspomnianych wcześniej skarbów norweskich.
Czas na kolejny, fascynujący skarb – lodowiec Jostedalsbreen, największy na europejskim kontynencie. Piękne zdjęcia tego lodowca, wciśniętego między sąsiadujące góry robiły niemałe wrażenie. Na zdjęciach widać było wyraźnie, że to on, wielki lodowiec jakby „rozpychał się” na boki i osuwał powoli w dół, zrzucając od czasu do czasu kawały lodu do jeziora pod lodowcem. Niebieski kolor lodu, świadczył właśnie o takich świeżych, niedawnych obrywach. Lodowiec ma 24 jęzory i od 1991 roku jest pod ochroną, gdyż utworzono tu Park Narodowy. Ciekawe były też tabliczki informujące, że ten lodowiec sięgał dawniej konkretnego, oznaczonego miejsca, i że tak było na przykład w roku 1770, 1920, itd. „Lodowce fascynowały, fascynują i będą fascynować – póki efekt cieplarniany nam ich nie zabierze…” przeczytać można w Wikipedii.
Norwegia kojarzy nam się nie tylko z niezliczonymi lodowcami, wodospadami i burzliwymi potokami, ale przede wszystkim z fiordami. Jeden z nich – Geirangerfjord z ośnieżonymi szczytami górskimi, pionowymi ścianami sięgającymi nieba i z imponującymi wodospadami wzdłuż jego brzegów, jest pod ochroną UNESCO. Maleńkie wioski na końcach tego fiordu też są jego ozdobą. Niektóre wodospady mają około 250 m wysokości. Wodospady Brudesløret (Ślubny Welon) i De syv søstrene (Siedem Sióstr) to prawdziwe cuda przyrody. Z kolei Ørnevegen (Droga Orłów) i Trollstigen (Droga Trolli), których piękne zdjęcia bardzo nam się podobały, są imponujące.
Atrakcji na tej wycieczce, zorganizowanej przez biuro turystyczne było co niemiara.
Nie sposób wymienić i opisać wszystkie te miejsca, które warto było dzisiaj zobaczyć. Opis prelekcji o górach i fiordach Norwegii miał być zwięzły i krótki. Tak postanowiłam. Niestety wyszło inaczej. Bo jak tu nie opisać tych skarbów, czyli fascynujących cudów przyrody, które zachwycają ponad miarę i przyciągają turystów z całego świata, i które po prostu trzeba zobaczyć. My, uczestnicy dzisiejszego spotkania skorzystaliśmy z okazji i zobaczyliśmy, nawet trochę pomarzyliśmy, więc może za rok, za dwa może?
Na zakończenie prelekcji był też „turystyczny deser”, którym Andrzej z radością podzielił się z nami. Były to zdjęcia z zimowego biwaku na Pilsku oraz wspaniały, wyraźny wschód słońca z widokami na Tatry, Małą i Wielką Fatrę, i w ogóle wszystkie góry naokoło. Podziwialiśmy i jednocześnie podziwiamy, a także Andrzejowi szczerze gratulujemy!

CS
.

Andrzej Ziółko w trakcie prelekcji

W niedzielny poranek o 9.00 rozpoczęliśmy drugi dzień naszej górskiej przygody z Oddziałem PTT z Nowego Sącza. Tym razem nasze nogi poniosły nas w kierunku Beskidu Małego, a dokładniej rzecz biorąc postanowiliśmy zdobyć najwyższy jego szczyt zaliczany do Korony Gór Polski – Czupel  (933 m. n.p.m).
Miejscem, z którego startowaliśmy były Wilkowice. O godzinie 9:00 w umówionym miejscu zebrała się grupa 11 osób z  Oddziału PTT w Bielsku-Białej. Nie mogąc się doczekać na kolegów i koleżanki z O/Nowy Sącz, wolnym spacerkiem wyruszyliśmy czerwonym szlakiem w kierunku schroniska na Magurce Wilkowickiej. Po około 1,5 godziny dotarliśmy na miejsce, a w schronisku czekało na nas jeszcze kilka osób z naszego oddziału. Pogoda w tym dniu była piękna, a panorama w kierunku Tatr i Beskidu Śląskiego cudna, więc usiedliśmy przy stolikach pod „gołym” niebem i czekaliśmy na Oddział PTT z Nowego Sącza. Około godziny 12.00 cała grupa licząca 69 osób dotarła do schroniska.
Wszyscy razem posiedzieliśmy przy schronisku jeszcze około godzinki, wykonaliśmy parę pamiątkowych zdjęć i ruszyliśmy niebieskim szlakiem w kierunku głównego celu tej wycieczki – Czupla.
Po ok 15-20 minutach doszliśmy do połączenia szlaku z czarnym, który w tym miejscu skierował nas na prawo do  jaskini, przez jednych nazywanej Smoczą Jamą, a przez innych Wietrzną Dziurą. Jest to jedna z bardziej znanych i najwcześniej udokumentowanych jaskiń Beskidu Małego. Widok otworu wejściowego do jaskini nie jest zbyt zachęcający, ale wbrew pozorom wejście do niej nie jest zbyt trudne, lecz na początku zmusza prawie do czołgania. Z głównego otworu wejściowego na lewo ciągnie się szczelina o położeniu  poziomym i wysokości ok 70 do 90 cm i tak około 3 m później szczelina przechodzi w położenie pionowe i tu można już się poruszać na stojąco (wysokość szczeliny od 2 do 4 m, długość korytarza ok. 30 m), ale do swobodnego poruszania się jest ok. 20 do 25 m.
Jaskinia ta okazała się nie lada atrakcją dla dzieciaków, chociaż i kilkoro dorosłych skusiło się, aby do niej wejść Gdy wszystkim, którzy pokusili się na wejście do jaskini udało już się z niej wyczołgać zawróciliśmy na niebieski szlak, prowadzący w kierunku Czupla.
Na szczyt dotarliśmy wszyscy po około godzinie. Wykonaliśmy pamiątkowe zdjęcia (oczywiście z banerami), pożegnaliśmy nasze koleżanki i kolegów z Oddziału Nowy Sącz, którzy schodzili do Międzybrodzia, a nasza 21-osobowa grupa zawróciła w stronę schroniska na Magurce. Od schroniska czerwonym szlakiem zeszliśmy do miejsca, gdzie pozostawiliśmy samochody. Całą wycieczkę zakończyliśmy o godzinie 17.
Wszystkim małym i dużym uczestnikom wycieczki dziękuję, do zobaczenia na szlaku!

K.T.
.

wspólne zdjęcie z członkami Oddziału PTT w Nowym Sączu na Magurce Wilkowickiej

Na początku stycznia na czeską Łysą Górę wybrali się z nami przedstawiciele Oddziału PTT w Krakowie, a tydzień temu wraz z członkami PTT z Łodzi, Ostrowca Świętokrzyskiego i Tarnowa wędrowaliśmy szlakami Gór Świętokrzyskich. Tym razem to my mieliśmy przyjemność pokazać nasze domowe góry koleżankom i kolegom z Oddziału PTT w Nowym Sączu.
Dziewięć osób reprezentujących bielsko-bialskie PTT wybrało się dzisiaj czerwonym szlakiem z Buczkowic na Skrzyczne. Wraz z nami wędrowała bardzo liczna, 68-osobowa grupa z Nowego Sącza. A może to my wędrowaliśmy z nimi? Ważne, że atmosfera wycieczki była doskonała i nawet pomimo niemałych problemów z pokonaniem w poprzek trasy narciarskiej (oj, ślisko było…) w doskonałych humorach dotarliśmy do schroniska PTTK na Skrzycznem.
W schronisku co nieco posiedzieliśmy, później weszliśmy jeszcze na sam szczyt Skrzycznego, po czym małymi grupkami rozciągniętymi na całym niebieskim szlaku zeszliśmy wszyscy do Ostrego.
A już jutro drugi dzień przygody z nowosądeczanami – wybieramy się razem na Czupel. Z naszego Oddziału zapowiedziała się większa ekipa, więc na pewno będzie zabawnie

SB
.

wspólne zdjęcie z członkami Oddziału PTT w Nowym Sączu na Skrzycznem