Oddział PTT w Bielsku-Białej

21 czerwca 2025 r. niewielka grupa śmiałków z Oddziału PTT w Bielsku-Białej zdobyła Luboń Wielki – jeden z najwyższych i najbardziej widokowych szczytów Beskidu Wyspowego.
Swoją wędrówkę rozpoczęliśmy od wejścia na Grzebień (679 m n.p.m.), skąd dotarliśmy do Polczakówki, zwanej Królewską Górą (588 m n.p.m.). Wdrapaliśmy się tam na wieżę widokową i już w pełni zintegrowani ruszyliśmy do głównego celu naszej wędrówki.
Mijając drewniany kościół w Rabce Zaryte weszliśmy na żółty szlak – Perć Borkowskiego. Za godzinę i czterdzieści pięć minut mieliśmy być na szczycie. Niewysoka góra nie była jednak łatwa do zdobycia. Po drodze robiliśmy krótkie przerwy w miejscach widokowych. Tuż przed szczytem musieliśmy przejść przez gołoborze, czyli rumowisko skalne.
Na Luboń Wielki (1022 m n.p.m.) weszliśmy w samo południe. Od przewodnika dowiedzieliśmy się, że schronisko, które tam stoi, jako jedno z nielicznych nie uległo zniszczeniu w czasie wojny. Zrobiliśmy sobie przy nim obowiązkowe pamiątkowe zdjęcie.
Po zejściu do Rabki-Zdroju mieliśmy trochę czasu na relaks i zwiedzanie. Tego dnia odbywał się tam retro-piknik pt. „Dawnej Rabki Czar”. W parku zdrojowym można było spotkać mieszkańców przebranych w stroje z dawnej epoki i obejrzeć zabytkowe samochody.
Pogoda i humor dopisywały nam przez cały dzień. Na pewno miło będziemy wspominać tę wycieczkę.

Ewa O.

nasza grupa na Luboniu Wielkim

We wtorkowe popołudnie, choć za oknami już niemal lato, za sprawą Moniki Łobody przenieśliśmy się w nieco chłodniejsze klimaty Norwegii.
Najpierw usłyszeliśmy o Oslo, obecnej stolicy tego skandynawskiego państwa, które sprawie wrażenie bardzo nowoczesnego i bezpiecznego miasta. Usłyszeliśmy o tym, jak można pospacerować po dachu opery oraz do których muzeów warto wstąpić – ja chętnie odwiedziłbym muzem Kon-Tiki. Zobaczyliśmy także posadowioną na wzgórzu skocznię narciarską Holmenkollbakken, która jest widoczna z wielu stron.
Było też o wypadach za miasto, pięknych drewnianych domkach, urokliwych fiordach i wystających z morza wysepkach.
Ciekawa – sama w sobie – była wyprawa do poprzedniej stolicy Norwegii, czyli Bergen, które funkcję tę pełniło w XIII wieku. Podróż pociągiem to kwintesencja krajobrazu tego kraju – góry, lasy i woda… a linia kolejowa mająca już ponad 100 lat prowadzi przy góry i tunele wznosząc się na wysokość ponad 1200 m n.p.m.
Bergen przywitało naszą turystkę w zimowej szacie. I znowu zobaczyliśmy piękne drewniane, a także górę Fløyen, na którą można wjechać kolejką. Był także rejs statkiem oraz sporo porad, gdzie i jak kupować z wydrzeniem bilety oraz dlaczego przed nocną podróżą bilety są sprawdzane już na peronie.
Była to przedostatnia prelekcja przed wakacjami, a wzięło w niej udział niemal 30 osób. Dziękujemy Monice za ciekawą opowieść!

SB

za moment zaczynamy…

Relacja – wersja krótka: Ach, cóż to była za wspaniała wyprawa!

Relacja – wersja szczegółowa:
Wyruszyliśmy z Bielska-Białej przed czasem, co – znając już trochę członków PTT – nie było niczym dziwnym. Udaliśmy się w kierunku Korbielowa, gdzie przekroczyliśmy granicę ze Słowacją, a następnie skierowaliśmy się na Stankovany, planując po drodze postój. Niestety, nasze marzenia o porannej kawie roztrzaskały się o zamkniętą stację benzynową.
Absolutnie nie wpłynęło to jednak na morale grupy i nie osłabiło jej ducha. Przeciwnie! Gdy po opuszczeniu autokaru mieliśmy wchodzić na zielony szlak, pojawiła się oddolna inicjatywa kilku uczestników, by zahaczyć wcześniej o siarkowe jeziorka, co zostało przyjęte z aprobatą przez resztę ekipy. Po krótkim spacerze i nawdychaniu się zdrowotnego ponoć „zapaszku” (rekompensata za brak aromatu kawy?), ruszyliśmy na polanę Podšíp. Z tego miejsca rozciąga się wspaniały widok m.in. na Wielki Rozsutec i inne szczyty, a na dalszym planie, jak to poetycko ujął nasz Przewodnik Wojtek, majaczy Wielki Krywań. Na polanie mogliśmy podziwiać drewnianą zabudowę, datowaną na początek XIX wieku. W niedużych, drewnianych chatach toczyło się tu „onegdaj” życie pasterzy wołoskich.
Po krótkim odpoczynku ruszyliśmy w dalszą trasę, tym razem szlakiem żółtym, prowadzącym przez bukowy las. Pomimo, że ścieżka wiodła zakosami, podejście było wymagające. Tu i ówdzie słychać było posapywanie strudzonych wędrowców, choć zdarzali się i tacy twardziele, którzy w trakcie podejścia toczyli nieustające rozmowy. To się nazywa być w formie! W końcu dotarliśmy na Zadni Šíp, skąd mogliśmy podziwiać wspaniałą górską panoramę. Przed nami rozpościerały się: Tatry, Wielki Hocz, Niżne Tatry i Mała Fatra.
Dalsza wędrówka to już właściwie spacer grzbietem wśród malowniczych głazów na liczący 1169 m n.p.m. Šíp (cierń, kolec, strzała). Zdarzyło się ciasne przejście między skałkami, które szybko się zakorkowało, z powodu realizowanych tu pełnych uśmiechów i „dzióbków” sesji fotograficznych. Po dotarciu na szczyt, z którego widoki były bardzo podobne, jak z Zadniego Šípa, zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcie i zaczęliśmy schodzić do Žaškovskégo Sedla, gdzie znajduje się wiata oraz miejsce na ognisko. Nasz niezawodny Przewodnik był zaopatrzony nie tylko w lekkie kije teleskopowe do smażenia kiełbasek, ale i w same kiełbaski oraz dodatki do nich. Tak więc, nawet ci, którzy nie posiadają FB i nie wiedzieli wcześniej o ognisku, mogli z niego w pełni skorzystać.
Po wzmocnieniu nieco nadwątlonych sił większość grupy ruszyła zdobywać ostatni tego dnia szczyt – Ostre. Zielony szlak wiedzie początkowo łagodnie przez piękną polanę, następnie wchodzi w las i w końcowej fazie przeradza się w ostre (nazwa zobowiązuje!) podejście na wierzchołek. By ułatwić wchodzenie i podnieść poziom bezpieczeństwa, zamontowano tu łańcuchy. Ja osobiście znalazłam się w gronie „maruderów”, którzy nie podjęli ataku szczytowego. Po dotarciu do bazy pod szczytem (Sedlo pod Ostrym) powoli ruszyłam z niewielką grupą osób w dół. Zejście okazało się wymagające nie tylko ze względu na stromiznę, ale i leżące na ziemi zeschłe liście, które sprawiały, że ścieżka była śliska i zdradliwa. Zgodnie z przewidywaniami zdobywcy Ostrego napędzani adrenaliną i euforią właściwą zwycięzcom szybko nas dogonili i przegonili.
Nawet nie próbowałam podjąć pościgu, gdyż wiem z poprzednich wycieczek, że to daremny wysiłek. Jak się wkrótce okazało – była to dobra decyzja. Kiedy wąska ścieżka zmieniła się w szeroką drogę, grupa prowadząca stawkę straciła czujność. Nikt nie zwrócił uwagi, że szlak z leśnej „autostrady” skręca w gęste zarośla, ponownie na stromą ścieżkę. W tym momencie nastąpiła realizacja biblijnej mądrości głoszącej, że „ostatni będą pierwszymi”. Oczom zamykających pochód ukazał się mknący pod górę Wojtek, szukający szlaku, a w pewnej odległości za nim reszta osób, które zeszły już nisko w dolinę, a teraz musiały wrócić. I tak oto, niespodziewanie dla siebie znalazłam się na początku grupy, niemal tuż za Przewodnikiem. Muszę zapamiętać tę chwilę, bo nie wiadomo, czy jeszcze kiedyś się powtórzy!
W końcu dotarliśmy do L’ubochny. Wszyscy marzyli o napiciu się wody, najlepiej zimnej i gazowanej. Gdy nadjechał autobus, Wojtek okazał się człowiekiem wielu talentów – w kilka minut sprzedał cały zapas wody zgromadzony w autokarze. Po zaspokojeniu pierwszego pragnienia nastąpił moment już bardziej wyszukanej degustacji. Zatrzymaliśmy się bowiem na stacji benzynowej i tu już każdy mógł dać upust swym pragnieniom i zachciankom. Nastąpił powrót do cywilizacji i rozpasanej konsumpcji. Teraz czekała nas już tylko droga do Bielska-Białej, która przebiegła bez zakłóceń.
Kończąc tę relację chciałam podzielić się z uczestnikami wycieczki swoim odkryciem. Sprawdzając niektóre dane dotyczące naszej wyprawy w Internecie, trafiłam na bardzo ciekawy kanał na YT o wdzięcznej nazwie „Pośród gór i lasów”, którego autorem jest nie kto inny, a Wojtek Biłko! Nasz Przewodnik ciekawie opowiada o swoich podróżach, m.in. na Šíp i Ostre. Kto ma ochotę „przeżyć to jeszcze raz”, zachęcam do obejrzenia. Myślę, że w ramach podziękowań za piękne wycieczki, jakie dla nas Wojtek organizuje, warto jego kanał zasubskrybować!
Dziękuję wszystkim za wspólne wędrowanie i do zobaczenia na szlaku!

Anna Wawryków

uczestnicy wycieczki na Szipie