Oddział PTT w Bielsku-Białej

Deszcze niespokojne…
Niedziela przywitała nas nie pewną aurą. Prognozy zapowiadały deszcz i burze, co też w dużej mierze niestety się sprawdziło. Zanim dojechaliśmy do Koszarawy, z której to wyruszyliśmy na szlak, lunęło deszczem. Na szczęście grupa wykazała się dużą wytrwałością i ruszyła żwawo na Lachów Groń – nasz pierwszy szczyt i zarazem najtrudniejsze podejście, z jakim tego dnia było się trzeba zmierzyć. Lachów Groń to szczyt, na którym doskonale widać pozostałości po wypasie owiec. Świadczą o tym pozostała zabudowa oraz rozległa polana, z której rozlega się widok na Pasmo Przedbabiogórskie, Grupę Pilska i Beskid Mały.
Po dotarciu na szczyt i krótkiej przerwie pojawiły się pierwsze oznaki na poprawę pogody. I faktycznie po kilkunastu minutach, wyjrzało słońce, a w naszych sercach pojawił się optymizm, że jeszcze tego dnia, oprócz chmur i deszczu ujrzymy nie jedną beskidzką panoramę. Słońce i dobra pogoda towarzyszyła nam do Stacji Turystycznej „Zygmuntówka”, znajdującej się nieopodal przeł. Klekociny. Nazwa przełęczy nawiązuje do nazwiska, choć wśród miejscowych istnieje przekonanie, że w miejscu tym często odpoczywały bociany w drodze do Afryki. Swoim klekotem przypominały o nadchodzącym końcu lata, zapadając mieszkańcom w ich pamięci.
Po przerwie w schronisku, pomimo nadciągających ciężkich chmur, ruszyliśmy w dalszą drogę. Szybko się przekonaliśmy o intensywności deszczu, w pośpiechu zakładając peleryny. Na szczęście ulewa nie trwała długo i zdobywając Kolisty Groń mogliśmy spokojnie podziwiać roztaczające się widoki, którym uroku dodawały ciężko zawieszone chmury. Główny cel naszej wycieczki był już na wyciągnięcie ręki, wiec nie czekając zbyt długo ruszyliśmy w kierunku Mędralowej. Ze szczytu rozciągała się panorama na niemal całe pasmo Jałowca, a w oddali można było dostrzec szczyty Beskidu Małego. Pomimo całkiem dobrej pogody, na horyzoncie przemieszczały się ciężkie obłoki co zwiastowało kolejną ulewę. Schodząc w kierunku Przyborowa po raz kolejny dosięgnął nas intensywny deszcz, a pewnym momencie nawet grad. Tym razem udało nam się przeczekać ulewę, chowając się pod dachem jednego z domów. Do końca naszej wędrówki deszcz już nie ustępował, wracają do Przyborowa z przemoczonymi butami i spodniami.

Wojciech Biłko
.

na szlaku

W niedzielę udaliśmy się w długą podróż w góry nam nieznane – Wysoki Jesionik w Czechach. Naszym celem był najwyższy szczyt tego masywu – Pradziad 1491,3 m n.p.m., na którym znajduje się wieża telewizyjna Praděd o wysokości 145,5 m.
Po ponad trzech godzinach jazdy autobusem dojechaliśmy do Karlovej Studánki, skąd o godz. 9:00 ruszyliśmy na szlak. Do wyboru były dwie opcje. Szlak żółty, bardziej wymagający, idący malowniczą doliną Bilej Opawy, z różnymi atrakcjami w formie kładek, drabinek, a nawet łańcuchów oraz szlak niebieski wyznakowany nieco powyżej, łatwiejszy. Przejście zajęło nam nieco ponad 2 godziny, niezależnie od wybranego wariantu. Pod chatą Barborka, po krótkim postoju, w końcu zebrała się cała ekipa i mogliśmy ruszyć na atak szczytowy, oczywiście po grupowym zdjęciu z banerem.
Podejście na najwyższy szczyt Wysokiego Jesionika nie było już tak atrakcyjne, jak szlak wzdłuż doliny. Szliśmy ostrożnie trzymając się lewej strony szerokiej i niestety asfaltowej drogi, która prowadzi pod sam przekaźnik. Mijali nas waleczni rowerzyści nieustępliwie kręcący pod górę oraz szczęśliwcy szusujący na dół. Ci co nie mieli rowerów mogli pod szczytem wypożyczyć rowero-podobne hulajnogi.
Pogoda spłatała nam ogromnego psikusa. Już na podejściu nad szczyt zawiało gęstą chmurę, która zasłoniła nawet wieżę telewizyjną przed naszymi oczami. Tylko czasami w prześwitach szczęśliwcy mogli zobaczyć tę okazałą budowlę. Zmiana pogody nie tylko przyniosła mgłę i brak widoków. Brak słońca i wiatr spowodowały, że mocno się ochłodziło. Korzystając z przerwy na szczycie miło było wypić coś ciepłego.
Zejście przy pogarszającej się pogodzie poszło nam szybko. Asfaltową drogą w niecałą godzinę dotarliśmy do chaty Ovčárna. Była godzina 15:00. Mieliśmy dużo czasu do planowego odjazdu. Byli tacy, co zdecydowali się na zdobycie jeszcze pobliskiego szczytu, ale większość wybrała ciepłą restaurację i obiad.
W planie było zejście do doliny skąd ruszaliśmy, ale z powodu braku chętnych mogliśmy wcześniej wpakować się do autokaru, który wyjechał asfaltową drogą pod Ovčárnie i wyruszyć w drogę powrotną. Wsiadając było nam dane zobaczyć zielony, bezdrzewny szczyt Pradziada z charakterystyczną wieżą w całej okazałości, a jadąc autobusem do Bielska-Białej, słoneczko przyświecało nam na niebieskim niebie.
Dziękuję Witkowi – naszemu przewodnikowi za wyjazd. Mimo psikusa spłatanego nam przez pogodę, można tę wycieczkę z całą stanowczością zaliczyć do bardzo udanych. Pozdrawiam wszystkich uczestników wyjazdu i korzystając z przywileju autora relacji szczególnie dziękuję tym, z którymi tak miło spędziłam ten czas. Do zobaczenia na kolejnych wyjazdach z bielskim oddziałem PTT!

Martyna Ptaszek
.

cała ekipa w drodze na Pradziada – Barborka

Pełny duży autobus górskich wycieczkowiczów, młodych, starszych i najstarszych członków i sympatyków PTT O/Bielsko-Biała odjechał z tradycyjnego miejsca zbiórki, czyli z dolnej płyty parkingu przy dworcu. Kierunek – Tatry Wysokie na Słowacji. Swoją daleką podróż rozpoczęliśmy tuż przed wschodem słońca, punktualnie o godzinie 4:30 przejeżdżając znaną nam dobrze trasą przez Korbielów, a potem skrótem przez Słowację do Nowego Targu, przez Białkę Tatrzańską i Jurgów do celu.
Była godzina 7:30, gdy wyruszyliśmy z parkingu Biała Woda Kieżmarska żółtym szlakiem w kierunku Zielonego Stawu Kieżmarskiego (1541 m n.p.m.). Na początku wędrówki przewodnik Jan Nogaś zadbał o tradycyjne zbiorowe zdjęcie z banerem do kroniki PTT i na Facebook, bo przecież trzeba było ogłosić – być może – jeszcze niedzielnym śpiochom, że my już wędrujemy i to gdzie!!!
Tu też szybko nastąpił podział turystów na trzy podgrupy: szybko chodzących, średnio chodzących i tych całkiem wolno chodzących. Wybór grupy należał do każdego z nas.
Ci pierwsi zapaleńcy ponad wszelką miarę po osiągnięciu Chaty nad Zielonym Stawem wyruszyli żwawo na Jagnięcy szczyt (2230 m n.p.m.) i po ponad pięciu godzinach szybkiego marszu do niego dotarli! Wielkie gratulacje dla tej dzielnej 9. osobowej grupy!
Ci drudzy, z przewodnikiem włącznie, mieli więcej czasu na nieco wolniejszą wędrówkę Doliną Kieżmarską, bo tylko taka wędrówka pozwalała dłużej zachwycić się wszystkim naokoło: niezwykłą scenerią górską, szczytami sięgającymi nieba, a więc Tatrami Wysokimi z Łomnicą i Małym Kieżmarskim, Jastrzębią Turnią na czele oraz sąsiadującymi po drugiej stronie Tatrami Bielskimi. Kilka osób z tej grupy powtarzało kolejny raz wędrówkę po Dolinie Kieżmarskiej. Niektórzy z nich wyruszyli od Białego Stawu na pobliską przełęcz w celu zaspokojenia górskiej ciekawości typu: co tam, czyli wyżej o 300 metrów i dalej o 2 km można jeszcze zobaczyć?
Ostatnia, niewielka grupa starszych i najstarszych turystów dzielnie podchodziła usłanym kamieniami 7,5 km szlakiem – drogą, przysłuchując się głośno szumiącej wodzie potoku Kieżmarskiego i nieco dłużej przyglądając się temu wszystkiemu, czym co rusz zaskakiwała tatrzańska uroda tych stron.
Wszystkim, bez wyjątku wszystkim nielekko szło się w tym straszliwym upale. Plus 30 stopni, a może i więcej (?!), mocno prażące słońce przy zerowym zachmurzeniu wycisnęły z nas duże ilości potu. „Wróciły afrykańskie upały” – usłyszałam w prognozie pogody na dzisiaj. Na szczęście zaopatrzeni byliśmy w duże ilości wody mineralnej i innych napojów.
Duże, niezapomniane wrażenie zrobiły na nas oba jeziora i ich górskie otoczenie. Zielone jezioro, a tuż nad nim Chata (1541 m n.p.m.) i to drugie Białe (1610 m n.p.m.) zarastające z bagnistym brzegiem sprawiły, że zatrzymaliśmy się przy nich nie na krótko, ale na dłużej! Janek miał rację, że dał nam stosunkowo dużo czasu na pobyt przy nich, bo inaczej… byłoby nam żal… bieg i bieg do przodu nie wchodził tu w rachubę. No bo jak tu iść dalej, skoro te miejsca były tak urokliwe!
Już podczas jazdy autobusem przewodnik przygotowywał nas teoretycznie do zaplanowanej trasy. Wielu z nas przeszło nią dzisiaj po raz pierwszy w życiu (w tym pisząca tę relację). Na miejscu przy Chacie i przy obu jeziorach w otoczeniu majestatycznych górskich kolosów też zapoznawał nas z poszczególnymi szczytami cierpliwie odpowiadając nieraz na te same pytania, wszak była nas liczna grupa i nie każdy usłyszał słowa Janka zapatrzywszy się na turnie i pionowe ściany nie mieszczące się w kadrze aparatu. Był więc czas na zrobienie dziesiątek zdjęć, na rozpracowanie panoram, które swoim pięknem porównywaliśmy do tej znanej wszystkim po polskiej stronie Tatr. Był czas na różne opowieści o tym cudownym miejscu, na słynną legendę o ukrytym klejnocie na pobliskiej Jastrzębiej Turni, o polskich taternikach wspinających się po 900 metrowej północnej ścianie Małego Kieżmarskiego Szczytu, o schronisku oddanym w 1942 roku i spalonym 32 lata później, o jednym z najstarszych szlaków w Tatrach, który sławę zawdzięcza pierwszej znanej z imienia i nazwiska turystce Beacie Łaskiej, która niecałe 500 lat temu odwiedziła Dolinę Kieżmarską, o tatrzańskich perfumach produkowanych od 1896 roku obok Białego Stawu w wytwórni olejków z pędów kosówki i limby… Dużo można by tu jeszcze dopisać. Ale…
Czas wrócić na ziemię, a raczej na szlak. W drogę powrotną wyruszyliśmy niebieskim szlakiem, a następnie powtórką żółtego w kierunku parkingu Biela Woda. Żar dalej lał się z nieba, a my dopijaliśmy ostatnie resztki napojów z plastikowych butelek. Zgodnie z planem, czyli o godz. 17:00 odjechaliśmy z parkingu przez Jurgów do Polski, ale… niezgodnie z planem dojechaliśmy do Bielska-Białej (czytaj: korki, korki, korki, a przed nimi następne korki od Nowego Targu aż do Makowa Podhalańskiego!). Była godzina 21:30 i nawet już zmierzchało, gdy po długiej podróży mogliśmy – mimo wszystko szczęśliwi i zadowoleni z udanej wycieczki – wysiąść z autobusu. Głośno wtedy umawialiśmy się na następną górską wycieczkę do Czech, na Pradziada. Bo nam ciągle mało gór… Przeszliśmy dzisiaj około 600 metrów przewyższenia, a długość trasy wyniosła około 17 km. Ta statystyka nie dotyczy turystów, którzy byli na Jagnięcym szczycie.
Zerwaliśmy kolejną, już ostatnią w I półroczu 2019 roku, gorącą kartkę z kalendarza. Poznaliśmy nowy, dla wielu z nas nieznany zakątek Tatr Wysokich po drugiej stronie granicy. Tak daleki wyjazd, w taaaką pewną pogodę, przy tak długim dniu bez jednej chmurki na niebie, nie zdarza się często.
Dziękujemy za piękną wycieczkę!

CS
.

ekipa przy Zielonym Stawie Kieżmarskim i schronisku

.