Oddział PTT w Bielsku-Białej

Rozważając drogę krzyżową Pana Jezusa Chrystusa, całym sercem bądźmy przy Nim. Niech nasze wszystkie myśli, uczucia a przede wszystkim decyzje będą przy Panu, który za nas cierpiał rany i wciąż je cierpi, w każdym człowieku i w całej ludzkości, w swoim Mistycznym Ciele – świętym Kościele. Uwielbiajmy Boga Ojca i dziękujmy za Jego miłość, jaką nam objawił w swoim Synu Jezusie Chrystusie, w Jego ukrzyżowanym człowieczeństwie.
W pragnieniu oddania czci Jezusowi z intencjami najskrytszymi w XIX Wielkopiątkowej Drodze Krzyżowej na Mogielicę wzięła udział (jak dotychczas) rekordowa liczba wiernych w ilości 367 głęboko oddanych pątników z czego 26 pielgrzymów z naszego znakomitego bielsko-bialskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Po nabożeństwie w Jurkowie o godzinie 9 każdy z nas niósł swój krzyż na szczyt Mogielicy (naszej osobistej Golgoty) z nadzieją i miłością. Pogoda była piękna. Droga nie przysparzała problemów jak w minionych latach (może troszkę przy zejściu po północnej stronie, gdzie lód na szlaku jeszcze nie puścił). We wspaniałych niczym nie zakłóconych widokach rozległych panoram Gorców, Pienin, Beskidów Wyspowego i Sądeckiego było widać rękę „Pana”, co sprzyjało zadumie i modlitwie. Symboliczny krzyż niesiony na zmianę przez uczestników tego roku (z nieheblowanego drzewa) miał naprawdę solidne rozmiary. Analogiczne skojarzenie przyniosło mi na myśl, że nasze grzechy coraz większe, intencje znaczniejsze. Ludzkość w internecie i pieniądzu konsumpcyjnego świata zatraca się – oddala od Boga… a czymże jesteśmy bez niego?! Dotarliśmy do celu: szczyt góry, stacja XIV. Chrystusowy pusty grób to jakby wrota otwarte w wieczność, w nowy wymiar życia, ku któremu pielgrzymujemy. Dlatego nie trzeba bać się porażek, klęsk, nawet definitywnych jak grób. Nie trzeba bać się złożonych do grobu naszych ludzkich nadziei. Powiedziano, że istnieje taka ziemia, w której każdy kwiat i każde ziarno wzejdzie i zakwitnie. Jest nią właśnie grób Jezusowy.
Pamiątkowe zdjęcia, jeszcze posiłek dla pokrzepienia ciała kiedy dusza już prawie spełniona i w dół ku Przełęczy Rydza-Śmigłego. Tam nasz pojazd i kierowca Pan Mieciu pozbiera naszą fizyczność wątłą i rozwiezie bezpiecznie do domów…
Chcemy tak, jak Ty, Panie Jezu, przejść drogą krzyża, bo wierzymy i wiemy, że z Tobą jest to zawsze droga ku zmartwychwstaniu. Dziękujemy za dar Odkupienia, za Twoją niepojętą miłość, a także za dar tej drogi krzyżowej i wszystkich łask, jakich nam przez nią zechciałeś udzielić. Amen.

Arkadiusz Kłaptocz
.

nasza grupa przy krzyżu papieskim pod Mogielicą

Na zakończenie cyklu wtorkowych spotkań organizowanych od lat w Oddziale PTT w Bielsku-Białej wybraliśmy się do Budapesztu. Prelegent – Paweł Kliś, którego prelekcje zawsze są starannie przygotowane, opracowane, opisane i mocno przemyślane przyciągnął tematem i tym razem wiernych i stałych sympatyków tychże spotkań.
Jó napot kívánok BUDAPEST!
Dzień dobry BUDAPESZT!
Tak miłe powitanie Budapesztu w obu językach napisał Paweł Kliś na pierwszym zaprezentowanym dzisiaj zdjęciu. Jak prawdziwa widokówka przedstawiało ono fragment panoramy wielkiego miasta z szerokim Dunajem.
A więc jeszcze raz dzień dobry Budapeszt!
Paweł przedstawił nam go najpierw w liczbach: data założenia to 1873 rok po połączeniu trzech miast: Obudy, Budy i Pesztu; liczba dzielnic 23; powierzchnia 525 km kw.; liczba mieszkańców 1750 tys. z silną tendencją spadkową; wysokość 102 m n. p. m; rocznie odwiedza to miasto około 2,5 mln turystów.
Obuda jest najstarszą częścią stolicy, wyrosła bowiem w miejscu osady wojskowej powstałej w okresie Cesarstwa Rzymskiego. Dalsza historia tego miasta była zawiła i skomplikowana i trudno w tym miejscu pisać tylko o niej. Dowiedzieliśmy się również i o tym, że właśnie w tej dzielnicy w pobliżu ruin rzymskich z pozostałościami teatru zbudowano pomnik w 2008 roku upamiętniający ofiary zbrodni katyńskiej. Zobaczyliśmy na kolejnym zdjęciu ten pomnik.
Podobnie zawiła była historia Budy związana z najazdem Tatarów, okupacją turecką trwającą 145 lat, panowaniem Habsburgów, wreszcie z Wiosną Ludów i powstaniem węgierskim, w którym wśród walczących był Józef Bem. Z kolei Peszt założony w 1148 roku znajdujący się na lewym brzegu Dunaju stanowi głównie mieszkalną część obecnego miasta. Posłuchaliśmy też o dalszych losach miasta Budapeszt podczas II wojny światowej i po wojnie, w czasach dominacji radzieckiej. Nie można pominąć w nich roku 1956, kiedy to miały miejsce demonstracje społeczne, wybuch powstania i dramatyczna interwencja wojsk radzieckich.
Obejrzeliśmy wiele zdjęć, świetnie dobranych, opisanych tekstem i na gorąco uzupełnianych żywym słowem prelegenta. Zasłuchani w historię stolicy Węgier, zapatrzeni w piękne zabytki i wszystko to, co współczesne można w tym ciekawym mieście zobaczyć, podążaliśmy w wyobraźni i też patrząc na ekran turystycznym szlakiem od czasu do czasu napotykając również i naszą polską historię. W skrócie wymienię najważniejsze miejsca zwiedzania: Plac Bohaterów w Peszcie, plac, który wiele widział, dalej park miejski Városliget, pomnik kronikarza Anonimus, zamek Vajdahunyad, bazylika św. Stefana, która jest największą świątynią Węgier, wielki parlament zbudowany w latach 1885 – 1904, w którym jest 691 pomieszczeń, liczne termy Budapesztu, Cytadela, schody Hunyadiego, kościół św. Macieja, Brama Wiedeńska, Zamek Prezydenta, pałac królewski, kościół skalny, w którym znajduje się polska kaplica i wiele, wiele innych. Popłynęliśmy też wieczorem statkiem po Dunaju i przy symbolicznej niejednej butelce wina spojrzeliśmy na miasto z innej strony, bo od strony wartko płynącej wody. Dunaj rzeczywiście jest tu wielki, bo przepływa przez miasto na długości ok. 28 km, a jego średnia szerokość wynosi aż 400 metrów! Stąd też liczne i wielkie mosty zbudowano na Dunaju: najstarszy most w mieście to most Széchenyiego zwany Łańcuchowym wybudowano w latach 1839-1849, następne mosty: Elżbiety, Małgorzaty, Wolności, Arpada i nowy most Rakoczych też zrobiły na nas niemałe wrażenie. Oczywiście nie ominęliśmy wyspy św. Małgorzaty na Dunaju, na której znajduje się największy kompleks sportowy Budapesztu.
Niejeden z nas, obecnych na tej prelekcji przypomniał sobie dzisiaj swoje spotkanie z tym pięknym miastem, choć może było to bardzo, bardzo dawno temu. A może i mała łezka zakręciła się komuś w oku na wspomnienie tego pięknego miasta, które widział przecież jeszcze tak niedawno!
Pod koniec prelekcji Paweł Kliś zaprezentował nam temat polonica, czyli związane z Polską pamiątki narodowe i historyczne, a wśród nich pomniki i popiersia wielu polskich bohaterów oraz liczne tablice znajdujące się w Budapeszcie.
A tak całkiem na sam koniec, jakby to było na deser, opowiedział o złotym okresie węgierskiej piłki nożnej. Tym „wcześniej urodzonym” przypomniał nazwiska słynnych piłkarzy, prawie bohaterów narodowych: Puskás, Kocsis, Grosics. Szokiem dla piłkarskiego świata w roku 1953 był wynik meczu piłkarskiego reprezentacji Węgier z Anglią na Wembley (6:3) i pół roku później rewanż w Budapeszcie (7:1). Po prelekcji szybko zbieraliśmy się do domu, gdyż właśnie dzisiaj czekał na nas mecz piłki nożnej Polska – Korea Południowa i to po raz pierwszy rozgrywany na nowo wyremontowanym Stadionie Śląskim w Chorzowie.
Opis prelekcji zakończę słowami, które cytuję za Wikipedią: Polak, Węgier, dwa bratanki, i do szabli, i do szklanki (węg. Lengyel, magyar – két jó barát, együtt harcol, s issza borát) – historyczne przysłowie obecnie występujące zarówno w języku polskim, jak i węgierskim, krótka rymująca się formuła mówiąca o zażyłej przyjaźni i pokrewieństwie narodu polskiego i węgierskiego.
A teraz na kilka miesięcy aż do września sympatycy wtorkowych prelekcji powiedzą zgodnie po węgiersku Viszontlátásra, co znaczy po polsku do widzenia!

CS
.

za chwilkę zaczynamy…

Poranek przywitał nas słońcem, wiosennym powietrzem i ciepłymi promieniami. Zbiórka o 8:45 niedaleko dolnej płyty. Zapisani byliśmy wcześniej. Chętnych było niewielu, może to i lepiej. Po przybyciu wszystkich zgłoszonych, poczyniliśmy ostatnie przygotowania przed wyjazdem, oraz uzgodniliśmy jego szczegóły wraz z trasą dojazdu. Na miejsce dowiozły nas trzy środki transportu. Jeden biały, drugi niebieski i trzeci srebrny. Uczestników było więc w porywach do dziesięciu. W porywach dobrze powiedziane, bo po przybyciu na miejsce odczuwaliśmy delikatne powiewy wiatru. Dlatego jedna z najwyższych palm została lekko nadłamana i ze względów bezpieczeństwa najwyższe palmy nie brały udziału w procesji dookoła Kościoła. Tłum był niezliczony. Media wraz z budkami, straganami i charakterystyczną dla takich wydarzeń wrzawą. Pamiętamy, że Jezus posiadał wielką i największą władzę duchową. Sanchedryn – czyli gmina żydowska była we własności władzy politycznej. Nie zabrakło więc samorządowców, przedstawicieli świata polityki, oraz tych którzy dzierżą na co dzień władzę nad drugim człowiekiem. I oczywiście nieposkromiony tłum. Niezmierzone rzesze ludzi, składających Hosanna, ścielących palmy pod stopy. Dziś każdy wita, śle pozdrowienia i krzyczy o chwale Bożej. Tłum, który dzisiaj uwielbia – za tydzień będzie pluł, rzucał kamieniami, oskarżał. Będzie domagał się dla Syna Bożego największej hańby – śmierci na krzyżu. Śmierci przeznaczonej dla największych zbrodniarzy, którzy upadli najniżej. Dopóki te wydarzenia nie nadejdą będzie jeszcze w miarę spokojnie. Jeszcze nikt nie rozdaje srebrników, aby zawyrokować karę śmierci. Msza na której pcha się domagająca cudu ciżba, nie za bardzo wie co się dzieje. Nie zdaje sobie sprawy z dokonujących się wydarzeń. To po prostu święta na pamiątkę wydarzeń z czasów Chrystusa. Każdy jednak dziś jako chrześcijanin jest świadom, że w każdym słowie, geście, rycie Mszy Świętej i sposobie wykonywania i przekazywania tradycji kryje się żywy Bóg. Jezus Chrystus – Mesjasz, Zbawiciel świata całego. Nie jest to historyjka wymyślona przez pokolenia, lecz Prawda Odwieczna, której spełnienie dokonuje się na przestrzeni wieków. Czyńcie to na moją pamiątkę… Czy ktoś o Bogu jeszcze dzisiaj pamięta? Okaże się za tydzień, kiedy opuszczą Go wszyscy: najbliżsi, najbardziej zaufani uczniowie, najodważniejsi. Ci, co deklarują że nie opuszczą.
Msza, poświęcenie palm i ukończenie uroczystości. Trochę historycznych wspomnień, przypomnienie dostojnych gości. Po Mszy uderzający cichy spokój, śpiew ptaków, góry, las i przyroda. Lecz oto wkraczamy na wyrzeźbioną Kalwarię. Po kolei przechodzimy przez stacje Drogi Krzyżowej. Dla nas, to droga którą prowadzi się nabożeństwo. Nikt nas nie kopie, nie popycha, nie okłada biczem nie rozrywa skóry do kości. Idziemy, bo to wycieczka w Niedzielę Palmową. Po drodze wiele motywów religijnych. Rzeźby, anioły przedstawiające w sposób niedoskonały duchowy, niewidzialny świat nadprzyrodzony. Przedstawiające świat, który przybrał postać cielesną, aby pokazać światu do czego zdolna jest Miłość. Przechodzimy po kolei, aż do ostatniej stacji. Na niej dzwon, który swoim biciem oznajmia otoczeniu… Dokonało się.

Marcin M.
.

nasza grupa na trasie Kalwarii Tokarskiej

Kontrast to słowo, które towarzyszyło mi przez cały dzień. 20 marca to pierwszy dzień astronomicznej wiosny, a za oknem chłód i prawdziwa zadymka. W rześkiej sali PTT z ekranu spływały na słuchaczy rozgrzewające, słoneczne, wielobarwne obrazy Meksyku. Miejsce to w lutym br. odwiedził Sławek, który dziś dzielił się z nami wspomnieniami z tej wyprawy. Dziś myśląc kontrast, widzę MEKSYK!
Meksyk to kraj, który leży na południu Ameryki Północnej i ma ok. 117 mln mieszkańców. Samo miasto Meksyk należy do najgęściej zaludnionych miast na świecie, jest największym zespołem miejskim na naszym globie, liczącym ponad 20 mln mieszkańców. Natomiast poza granicami wielkich aglomeracji występuje ogrom niezamieszkałych przestrzeni.
Meksyk to miejsce przenikającego się ubóstwa z bogactwem, to przestrzeń, w której poruszają się ludzie pełni radości, tańca, swobody, ale taż nie brakuje na ulicach służb policyjnych uzbrojonych w opancerzone samochody i karabiny szturmowe.
Meksyk to okazałe budowle, to architektoniczny zlepek drapaczy chmur, muzeów i pradawnej kultury. Warto wymienić pomniki rodzimej rewolucji, piramidę Słońca, Księżyca, Cholula, która jest największa tego typu budowlą na świecie, a na szczycie której wybudowana została świątynia katolicka.
Meksyk to żywa wiara. To Matka Boska z Guadalupe i sanktuarium, które powstało na jej cześć, po tym jak na wzgórzu Tepeyac ukazała się Maryja Janowi Diego. Było to najstarsze objawienie maryjne oficjalnie uznane przez kościół katolicki. W sanktuarium nadal można podziwiać obraz z 1531 r., który został wykonany na płótnie z agawy. Warto zwrócić uwagę, że typowe płótno z takiego materiału jest w stanie przetrwać najwyżej 20 lat, ponieważ później ulega biodegradacji.
Meksyk to miejsce pierwszej wizyty Papieża Jana Pawła II w trakcie jego pontyfikatu. To tez miejsce, które należało do najczęściej przez niego odwiedzanych, bo aż 5 razy. I odczuwalne jest, że Ojciec Święty trwale pozostał w meksykańskich sercach, bo do dziś żywym jest stwierdzenie Papież Meksykaninem.
Meksyk to oczywiście miejsce na relaks na pięknej plaży przy morzu. To także możliwość zwiedzania jaskiń, wulkanów i terenów górzystych z ogromną ilością kolorowych motyli. Ale jest to tez teren często występujących trzęsień ziemi. Mimo krótkiego pobytu, Sławek doświadczył kilkudziesięciosekundowego oddziaływania amplitudy drgań wstrząsów sejsmicznych, które oceniono na 7 w skali Richtera.
Meksyk to kolorowa sztuka użytkowa wytwarzana i sprzedawana na ulicach przez rodowitych mieszkańców. Na obficie zaopatrzonych straganach przeważają wielobarwne czaszki, które są symbolem pozytywnej śmierci. Wszechobecne w Meksyku są także wspaniałe sombrera, którego jeden, bogato przyozdobiony egzemplarz, przywieziony przez Sławka, mieliśmy okazję podziwiać na żywo. Podobnie jak figurkę wykonaną z obsydianu, czyli szkliwa wulkanicznego, które zwane jest świętym kamieniem Azteków.
Meksyk słynie także z oryginalnej kuchni, ostre potrawy są dostępne na każdym rogu. Pieczonego świerszcza albo gąbkę morską ktoś sobie życzy? 
Dziękujemy Sławku za podzielenie się z nami tak wieloma interesującymi zdjęciami, filmami, rekwizytami, informacjami, które zostały ubarwione indywidulanymi przeżyciami z tego egzotycznego kraju, do którego dzieli nas aż lub tylko 12 godzin lotu samolotem.
Aaaaa…… Meksyk to też muzeum malarki Fridy Khalo zmarłej w 1954 r. Frida jest jedną z najsłynniejszych artystek na świecie, wypadek skazał ją na cierpienie, które odzwierciedlone jest w jej twórczości. Jej najdroższy obraz został sprzedany za 8 milionów dolarów. Warto zobaczyć film pt. „Frida”, który stał się światowym hitem, główna rolę zagrała w nim Salma Hayek. Polecam.
Aaaa…. I pamiętajmy, że rodowitym Indianom nie powinno się robić zdjęć, jeśli się nie chce być osądzonym o kradzież ich duszy.
ALE MEKSYK! 🙂

Wiola D.
.

za chwilkę zaczynamy

Bliźniaki to dwuwierzchołkowy szczyt w Beskidzie Małym (564 m n.p.m.) i zarazem cel wycieczki Szkolnych Kół PTT „Groniczki” i „Halniaki” oraz członków i sympatyków bielskiego oddziału PTT, która odbyła się w sobotę, 17 marca 2018 r.
W liczbie blisko 80 osób pod kierunkiem Szymona Barona oraz Martyny Ptaszek wyruszyliśmy na wędrówkę z Inwałdu. Żółtym szlakiem podążaliśmy w kierunku przełęczy Łazy i skrzyżowania Panienka. Pomimo deszczu, który dzień wcześniej przerażał przygotowujących się do wyprawy turystów, trasa była oprószona śniegiem i przymrożona. Dzięki temu łatwo i przyjemnie było nam wędrować. Momentami niewielkie opady śniegu dodawały uroków całej mijanej okolicy. W dobrych nastrojach pokonywaliśmy kolejne metry i wzniesienia. Wszyscy odpowiednio przygotowani do wędrówki uzupełniali energię w trakcie postojów na trasie. I pomimo braku schroniska, który często dla najmłodszych turystów jest najważniejszym celem wycieczki – wszyscy chętnie i radośnie maszerowali. „Zastępcy” pilnie i skrupulatnie pilnowali „dyscypliny” na szlaku, były żarty i czas na wspólne rozmowy.
Największym wyzwaniem w czasie przejścia okazało się pokonanie i obejście wiatrołomów na drugim „bliźniaku”. Szlak grzbietem okazał się całkowicie niedostępny. I tutaj wykazać mogło się trzech najstarszych uczniów – sprawdzali trasę, wyszukiwali przejścia dla całej grupy, wspierali przewodników, aby uczniowie pod opieką dorosłych prawidłowo i bezpiecznie mogli pokonywać znajdujące się na trasie przeszkody.
Po pokonaniu wiatrołomów, szlakiem żółtym, a następnie czarnym doszliśmy do Czartaka, skąd „lekko” zmęczeni, ale szczęśliwi, po pokonaniu trasy liczącej ok. 15 km udaliśmy się w drogę powrotną do Kóz.
Kolejne nasze wyjście tuż, tuż… Już wiosennie – do zobaczenia na szlaku!

Kasia P.
.

nasza grupa na Bliźniakach