Oddział PTT w Bielsku-Białej

Ciąg dalszy śnieżnej zimy. Wędrowaliśmy tylko we dwoje od leśniczówki w Lipniku, koło budującego się amfiteatru , dalej na Gaiki i Groniczki. Zejście czarnym szlakiem do drogi okalającej Wróblowice – nasze nowe odkrycie. Powrót do leśniczówki w Lipniku.

Teresa Kubik

Zimowe krajobrazy Beskidu Małego

Kolejny spontaniczny wyjazd w stylu: w środę decyzja, w czwartek plan i logistyka, w piątek dogranie tras i z piątku na sobotę o 4 w nocy ruszamy na spotkanie kolejnej górskiej przygody. Wyruszyłyśmy w czwórkę, w składzie: Kasia, Bożenka, Jadzia i ja. Miała być najpierw Wielka Kopa w Górach Izerskich (bo dalej od Bielska), a potem Śnieżka, ale prognozy pogody skłoniły nas do zmiany planów. Jak się okazało, to była doskonała decyzja.
Sobota: około 9.50 startujemy niebieskim zimowym szlakiem spod Świątyni Wang na Śnieżkę. Ruszamy przez las uśpioną jeszcze drogą, która pnie się bardzo łagodnie w górę. Po około pół godzinnym marszu zdziwienie. Po raz pierwszy w Parku Narodowym zdarzyła nam się kontrola biletów. Oczywiście mamy, ale co innego mieć, a co innego pamiętać gdzie się go włożyło, nie ma zmiłuj się, trzeba znaleźć i pokazać. Dochodzimy do Polany, gdzie słoneczko zaczyna nam się chować za chmury, ale wierzymy że wróci do nas, a wiara jak wiadomo czyni cuda … Na Kozim Mostku niebieski szlak odbija w prawo i stąd 45minut zajęłoby dojście do schroniska Samotnia, ale nie ma sensu nim iść, bo część szlaku jest zimą zamknięta ze względu na zagrożenie lawinowe. Widać wąską przedeptaną ścieżkę do Domku Myśliwskiego, ale usłużny turysta informuje nas, że nie warto podchodzić, bo i tak zamknięty i trzeba będzie zawrócić. Na Kozim Mostku trzeba odbić w lewo i niby poza szlakiem, ale wyraźnie przedeptaną ścieżką „na Śnieżkę” kierujemy się na grań w stronę schroniska Strzecha Akademicka. Jeszcze raz po drodze kusi nas tabliczka, żeby odbić do Samotni. Wszyscy, którzy chodzą po górach wiedzą, że 5minut na szlakowskazie to ściema i najpewniej ktoś dla żartu zdrapał 1. Porzucamy pierwszy zapał podejścia nad Mały Staw, bo Śnieżka woła i szkoda nam czasu. Idziemy dalej poza szlakiem przez las do Strzechy Akademickiej, a pogoda coraz bardziej się pogarsza i widoczność staje się żadna. Stwierdzamy, że najwyższa pora żeby zrobić sobie przerwę na ogrzanie, ciepły posiłek i przetrwanie tej śnieżnej zawieruchy. Decyzja okazuje się strzałem w dziesiątkę, bo po pół godzinie zastajemy na zewnątrz inny świat: niebieskie niebo, piękne widoki pełne oślepiające wręcz słońce. Szczęśliwe ruszamy w stronę Spalonej Strażnicy, ale w tej aurze trudno nie zatrzymywać się i nie robić zdjęć. W końcu Spalona Strażnica i dalej prosto do Domu Śląskiego. Niby prosto, ale fatalnie się idzie w kopnym śniegu, kiedy na dodatek mroźny wiatr zacina śniegiem w twarz. Za to Śnieżka raz po raz, to się odsłania w całej okazałości, to znów chowa się w chmurze. Szkoda czasu na kolejną przerwę, w sznureczku wielu ochotników ruszamy na szczyt, żeby złapać okienko pogodowe i nacieszyć się jak najlepszą widocznością. Na szczycie bajka, ale na chwilę znów przykrywa nas chmura i robi się bardzo zimno. Po obowiązkowych fotkach dokumentujących zdobycie kolejnego szczytu KGP pora na odwrót. Stromo i ślisko więc bez raczków ani rusz, ale na zejściu znowu bajka i niesamowite widoki. W schronisku szybkie pieczątki i rozdzielamy się. My z Kasią z Przełęczy Pod Śnieżką na Kopę i zjazd kolejką do Karpacza (kolejka czynna do 16.00), a Bożenka z Jadzią zejście pod Wang tą samą trasą. To był cudowny dzień ze spełnionym małym marzeniem o zimowej Śnieżce zdobytej najbardziej malowniczym szlakiem.
Niedziela: w planach Wielka Kopa w Górach Izerskich. Padający od rana śnieg i szaro-bury poranek nie zachęcają do wyjścia na szlak, ale plan trzeba zrealizować. Zostawiamy samochód na małym leśnym parkingu przy Osiedlu Podgórze i z Rozdroża pod Wysokim Kamieniem od razu ruszamy dość stromo czerwonym szlakiem przez las. Parę minut przed 10 jesteśmy pod schroniskiem na Wysokim Kamieniu, ale zamknięte na głucho i tylko wywieszona tabliczka informuje nas, że powinno być otwarte od 10. Idziemy zupełnie same i dopiero na Rozdrożu pod Zwaliskiem z radością spotykamy „żywe dusze”. Za chwilę kolejna niespodzianka, spotykamy Elę, którą znamy ze wspólnych wycieczek. Nie ma to jak spotkać kogoś znajomego gdzieś między rozdrożami w Górach Izerskich. Mijamy Kopalnię kwarcu „Stanisław” i nagle na szlaku robi się tłoczno. To z lewej, to z prawej mija nas mnóstwo osób na nartach biegowych, a my nie mając innej drogi środkiem między nimi, uważając jednocześnie żeby nie rozdeptać im śladów i tak aż do Rozdroża pod Izerskimi Grabami. Tu żadnej wzmianki o Wielkiej Kopie – najwyższym szczycie Gór Izerskich, ale przy tabliczce Szklarska Droga trzeba skręcić czerwonym szlakiem w las. Od tego momentu musimy się pilnować. Wiadomo, że za około 20 minut musimy porzucić czerwone znaki i na czuja poza szlakiem znaleźć cel naszej dzisiejszej wędrówki. Znajdujemy punkt oznaczony na mapie i pojedyncze ślady, jakby ktoś na chwile zboczył w las. Wiemy, że możemy iść dalej do wiatki i że stamtąd powinno być lepiej przedeptane, ale szkoda nam tracić w dwie strony około 40minut. Postanawiamy z nawigacją GPS w śniegu po kolana zabrać się za przecieranie skrótu. W końcu docieramy na Wielką Kopę. Szczytu nie widać, ale tabliczka informuje nas, że cel zdobyty. Satysfakcja znacznie większa ze znalezienia niż ze zdobycia. Zmęczone fatalnymi warunkami i ciągle padającym mokrym śniegiem ruszamy w drogę powrotną rozmyślając czy zastaniemy schronisko otwarte czy dalej zamknięte na głucho. Na szczęście jednak Wysoki Kamień otwarty. W ciemnym i ponurym wnętrzu udaje się zdobyć niezbędne pieczątki i teraz marzymy już tylko o tym, żeby w końcu znaleźć się w samochodzie i bezpiecznie wrócić do domu. Wszystkie zgodnie przyznałyśmy, że niepozorna Wielka Kopa zmęczyła nas o wiele bardziej niż sobotnia „królowa Karkonoszy”. Warunki w drodze powrotnej były fatalne, całą drogę padał deszcz więc nasz wielki podziw dla Kasi, że nie zasnęła nam po drodze ze zmęczenia i szczęśliwie dowiozła nas do domów. Mam nadzieję, że kwiecień pozwoli nam zdobyć wspólnie kolejne szczyty i podzielić się z Wami wrażeniami.
Do zobaczenia na szlaku!

GŻ

ostatni dzień kalendarzowej zimy na Śnieżce

Wyjazd tylko we dwoje z Witkiem. Ostatnio zauroczył nas rejon Palenicy i Niesłychanego nad Słotwiną. Znakomity start na niebanalne wyjście na Skrzyczne.
Tym razem jednak poprzestaliśmy na zdobyciu Palenicy z widokiem na Skrzyczne.

Teresa Kubik

Bezszlakowe wyjście na Palenicę pod Skrzycznym

VII posiedzenie Zarządu Głównego PTT odbyło się w dniu 16 marca 2021 r. i po raz kolejny było przeprowadzone w trybie zdalnym, przy wykorzystaniu narzędzia DISCORD. Z oddziału bielskiego PTT obecne były trzy osoby: Jan Nogaś i Martyna Ptaszek-Pabian (członkowie ZG PTT) oraz prezes Szymon Baron.
Głównymi tematami poruszanymi podczas zebrania było omówienie przygotowań do 29 tomu „Pamiętnika PTT” oraz statusu kursu dla znakarzy, który z przyczyn niezależnych został na chwilę obecną przesunięty. Dodatkowo wspomniano o projekcie budowy kolejki w Pieninach oraz o kontrowersjach związanych z tym przedsięwzięciem, sygnalizując konieczność ustosunkowania się PTT do tematu. Informacyjnie poruszono także zagadnienie o zakończonym konkursie na schronisko na Lubaniu. Długo natomiast dyskutowano o nowym autorskim projekcie regulaminu opłacania i odprowadzania składek członkowskich PTT. Podjęto również pierwsze kroki w kierunku wykorzystania historycznych matryc do wypuszczenia nowej serii odznak organizacyjnych PTT.

Martyna Ptaszek-Pabian

uczestnicy zdalnego posiedzenia ZG PTT

W miniony weekend wspólnie z Krzysztofem Grygierczykiem, członkiem oddziału oraz dwójką znajomych udaliśmy się w dziki Beskid Niski.
Celem na sobotni dzień były dwa szczyty: Jaworzyna Konieczniańska oraz Ostry Wierch. Oba cele udało się zrealizować. Był jeszcze plan, aby z Ostrego Wierchu ruszyć na najwyższą w Beskidzie Niskim Lackową, ale zaniechaliśmy tego pomysłu. Nocleg spędziliśmy w Wysowej-Zdrój, skąd rano udaliśmy się na Przełęcz Małastowską, aby zdobyć Magurę Małastowską i odwiedzić cmentarz wojenny. Następnie udaliśmy się w kierunku szczytu Suchej Homoli, na który weszliśmy drogą leśną, dopiero pod szczytem dochodząc na szlak niebieski. Później w drodze powrotnej jeszcze Białowodzka Góra w Beskidzie Wyspowym oraz górująca nad Limanową Miejska Góra tudzież zwana Chłopską Górą.
Do zobaczenia na szlaku!

Łukasz Gierlasiński

Na szczycie Ostrego Wierchu

W dniu 13 marca 2021 r. wybraliśmy się z Tadkiem, Sonią i Wandą na wycieczkę z Wisły Uzdrowisko do Szczyrku. Pociągiem i autobusem dojechaliśmy do Wisły, skąd wyruszyliśmy szlakiem na Trzy Kopce Wiślanskie. Pogoda była dobra. Po posileniu się w schronisku ruszyliśmy przez Smerekowiec i Jawierzny na Biały Krzyż. Po odpoczynku dalej w trasę kierunek Kotarza. Na szczycie spotkaliśmy grupę ze Slońska, z którą zrobiliśmy sobie zdjęcie grupowe. Idąc w kierunku Hyrcy i Beskidu, Tadek spotkał swego kolegę i porozmawialiśmy sobie. W Chacie Wuja Toma odpoczynek przy frytkach. Wymarsz w kierunku Biłej i Szczyrku. Trasa liczyła 25 km. Podczas wycieczki było wesoło dzięki Tadkowi i szkoda, że nikt inny nie przybrał się z nami, bo warto było. Do zobaczenia na innych wycieczkach.

Kazik

na szczycie Kotarza

Pętla pod Stołowem w rejonie zapory w Wapienicy w miłym towarzystwie. Cieszymy się przedłużającą się śnieżną i raczej słoneczną zimą.

Teresa Kubik

W drodze