Oddział PTT w Bielsku-Białej

Wtorkowa prelekcja, 29 października 2024 r. była kolejną okazją do odwiedzenia naszych sąsiadów zza północno-wschodniej granicy. Tym razem Wacław Morawski zaprezentował nam w Klubie Osiedlowym „Karpatek” relację filmową z wycieczki autokarowej uczestników z Pisarzowic i Węgierskiej Górki jaką zorganizowały miejscowe parafie. Do „Karpatka” przybyło około 40 zainteresowanych osób.
„Wilno tak bliskie Polakom” taki był tytuł filmu, który nosiła prelekcja, a która przybliżyła nam spojrzenie na to miasto pod względem historycznym, obyczajowym i kulturalnym. Miasta leżącego przed II Wojną Światową w granicach naszej Ojczyzny i obecnie jako stolicy Litwy. Przewodnikiem po Wilnie, cmentarzu na Rossie i okolicznych Trokach była licencjonowana przewodniczka turystyczna, Alina Obolewicz z Wilna. Historię miasta, jak i sytuację polityczną po II Wojnie Światowej z zainteresowaniem słuchali przybyli na prelekcję mieszkańcy.
Wacław Morawski z zamiłowania filmowiec-amator, ciekawie przedstawił miejsca odwiedzane przez wycieczkowiczów, m.in. mogiły cmentarza na Rossie, ukwiecony grób Marszałka Józefa Piłsudskiego i serca jego matki. Odśpiewano Hymn Państwowy, złożono kwiaty, wiązanki i znicze, odmówiono modlitwę nad grobem.
Odwiedzono także Ostrą Bramę z obrazem Matki Boskiej i przedstawiono historię tego miejsca opowiedzianą przez przewodnika.
Film przedstawiał również obiekty sakralne Wilna z opowieścią historyczną przewodnika: Kościół św. Piotra i Pawła, św. Kazimierza, św. Jana, św. Męczenników i inne. Oglądaliśmy również panoramę miasta ze Wzgórza Trzech Krzyży oraz zabudowę historycznych budowli mieszkalnych i nie tylko o czerwonych dachach.
Do Trok, dawnej stolicy Litwy, dojeżdżamy i zwiedzamy miejscowy zamek z siedzibą Króla Władysława Jagiełły. Zamek umiejscowiony na wyspie ma ciekawą architekturę i zastał zrekonstruowany po II Wojnie Światowej. Zabudowa Karaimów (miejscowej ludności), różniąca się od tradycyjnej zabudowy w innych rejonach stanowi, ciekawy krajobraz dla zwiedzających tę miejscowość. Mamy również sposobność zasmakowania tradycyjnych miejscowych potraw, takich jak „kibinki”, które znakomicie były ocenione przez smakoszy polskiej kuchni.
Prelekcja zakończyła się brawami i pytaniami, na które odpowiadał nasz prelegent.

Lucyna M.

w trakcie prelekcji

Członkowie i sympatycy naszego Oddziału ze Skoczowa i okolic w ostatni weekend października wybrali się w Bieszczady. Zapraszamy do lektury relacji z ich wycieczki:

W weekend, 26-27 października wraz z Wieśkiem i Wilhelmem odwiedziliśmy Bieszczady.
W sobotę rano wyruszyliśmy z Wołosatego czerwonym szlakiem. Dotarliśmy do Rozsypańca a następnie do Halicza. Pogoda sprzyjała wędrówce, choć mocno wiało, a na szlaku było bardzo dużo ludzi. Przez Przełęcz Goprowców udaliśmy się na Tarnicę, a tam było jak w mrowisku. Dosłownie – szczyt był zatłoczony i zadeptywany… Zeszliśmy do Ustrzyk Górnych czerwonym szlakiem.
Nocowaliśmy w Wołosatem.
W niedzielę rano, przy pięknej, słonecznej pogodzie wybraliśmy się do Chatki Puchatka z Przełęczy Wyżnej. Na miejscu wypiliśmy kawę, zrobiliśmy kilka zdjęć i wróciliśmy na parking.
Przejechaliśmy do Duszatyna i wybraliśmy się na spacer, aby popatrzeć na miejscową atrakcję, czyli Jeziorka Duszatyńskie.
Cali i zdrowi wróciliśmy wieczorem do Skoczowa.

Łukasz Lasicz

nasi koledzy ze Skoczowa i okolicy

Pomimo zmiany czasu na zimowy wszyscy punktualnie, jeszcze przed wschodem słońca, o godzinie 3:45 spotkaliśmy się w niedzielny poranek na dworcu PKS w Bielsku-Białej. Pora była dość wczesna, więc mogliśmy odespać choć trochę w autobusie.
Naszą wycieczkę zaczęliśmy od parkingu na Palenicy Białczańskiej, skąd po krótkim spacerku dotarliśmy do Wodogrzmotów Mickiewicza.
Wodospady te nazwane zostały „wodogrzmotami” z racji huku, jaki powoduje spadająca nimi woda, zwłaszcza po dużych opadach. Pierwotną nazwą ludową był „grzmot”. Towarzystwo Tatrzańskie w 1891 roku nadało imię Adama Mickiewicza Wodogrzmotom oraz Dolinie Rybiego Potoku na pamiątkę sprowadzenia rok wcześniej prochów wieszcza na Wawel. Wodogrzmoty Mickiewicza usytuowane są na wysokości 1100 m n.p.m. na strumieniu płynącym z Doliny Pięciu Stawów poprzez Dolinę Roztoki do Doliny Białki. Wodospady dostępne są dla turystów od 1886 r., kiedy to poprowadzono do nich ścieżki. Obecnie możemy jest oglądać z kamiennego mostu wybudowanego na drodze Oswalda Balzera w 1900 r. i poszerzonego w 1966 r.
Obok wodospadów, z drogą Balzera krzyżuje się zielony szlak ze schroniska Stara Roztoka do Doliny Pięciu Stawów Polskich. Właśnie na skrzyżowaniu dróg nasza zawsze uśmiechnięta przewodnicza Karolina Barciszewska-Kozioł wraz ze swoją praktykantką objaśniły nam dalsze plany na ten dzień.
Krótka przerwa śniadaniowa odbyła się w Dolinie Roztoki, a podczas niej towarzyszyła nam bardzo ciekawska sójka, ale jako turyści tatrzańscy doskonale wiemy, że nie wolno dokarmiać dzikich zwierząt.
Wędrując dalej zielonym szlakiem, doszliśmy do najwyższego wodospadu w Tatrach Polskich – Siklawy. Jego wysokość to około 70 metrów. Tutaj zatrzymaliśmy się na krótkie zdjęcia panoramiczne. Dalej niebieskim szlakiem poprzez brzeg Wielkiego Stawu Polskiego, dotarliśmy do rozwidlenia prowadzącego na Przełęcz Zawrat. Osiągając odpowiednie wysokości, podziwialiśmy przepiękną, jesienną panoramę Tatr, przy której towarzyszyła nam piękna, choć momentami wietrzna pogoda. Po dłuższym podejściu, ku naszej radości, dojrzeliśmy dwie uciekające tatrzańskie kozice.
Na Zawracie byliśmy tuż przed planowanym czasem. Jest to przełęcz położona na wysokości 2159 m n.p.m. pomiędzy Zawratową Turnią a Małym Kozim Wierchem, w tak zwanej wschodniej grani Świnicy. Ma postać wąskiego wcięcia w grani, na którym jest jednak miejsce na odpoczynek dla kilkunastu osób i tutaj właśnie był czas na wspólne fotografie oraz panoramy, którą przedstawiła nam przewodniczka Karolina. Mogliśmy podziwiać: początek Orlej Perci z widocznym Małym Kozim Wierchem, a w oddali mogliśmy zobaczyć m.in. Krywań, Rysy, Wysoką i Gerlach.
Tą samą drogą schodziliśmy do schroniska w Dolinie Pięciu Stawów Polskich. Zostało ono zbudowane w latach 1947-1953 nad Przednim Stawem, na wysokości 1671 m n.p.m. i jest najwyżej położonym schroniskiem górskim w Polsce. W schronisku usiedliśmy na dłuższą chwilę. Niestety, czas nas szybko gonił. Zejście czarnym szlakiem było dość strome, a kamienie mokre, musieliśmy więc bardzo uważać. Po dojść długim zejściu wróciliśmy do Wodogrzmotów Mickiewicza. Czas zimowy i wczesny zachód słońca spowodowały, że użyliśmy latarek i czołówek, dzięki czemu bezpiecznie zeszliśmy na parking w Palenicy Białczańskiej.
Szczególne podziękowania dla sympatycznej przewodniczki Karoliny za bezpieczny powrót do Bielska-Białej.

Gabriela Klimek

uczestnicy wycieczki na Przełęczy Zawrat

Zapowiadał się piękny, jesienny dzień, więc warto wykorzystać go na wspólny wyjazd w Góry Kysuckie, by wejść na kolejny szczyt Wielkiej Korony Beskidów PTT.
Grupą, pod przewodnictwem Jana Nogasia, ruszamy z Bilego Potoku. Zielony szlak prowadzi nas w górę asfaltem do przysiółka Huličarovci. Za plecami wyłania się Mała Fatra z majestatycznymi Rozsutcami. Szlak prowadzi nas teraz łąkami, mijamy pasące się stado owiec. Jesień w górach zachwyca.
Stajemy na odpoczynek i śniadanie przy wiatce Poľany. Po prawej rozciąga się Pupov, wydłużony grzbiet o trzech wierzchołkach.
Na pierwszy wierzchołek Pupova (1044 m) wchodzimy stromo żółtym szlakiem. Na szczytowej polance robimy zasłużony „popas”, podziwiając wschodnie szczyty Małej Fatry Krywańskiej z Rozsutcami i Stohem. Teraz czas na trawers grzbietu Pupova, by zdobyć najwyższy szczyt Gór Kysuckich. Nie prowadzi do niego znakowany szlak, ale nasz przewodnik prowadzi nas leśną ścieżką. Droga łagodnie schodzi na przełęcz i równie łagodnie wspina się na główną kulminację masywu. Mijamy drewniany bunkier z czasów II wojny światowej i przyjemnym spacerkiem, delektując się panoramą grani Małej Fatry, dochodzimy do szczytu Pupova (1096 m). Tam obowiązkowe zdjęcie z banerem PTT.
Wracamy na najniższy wierzchołek Pupova i żółtym szlakiem schodzimy do osady Jánošíkovci. Stroma ścieżka prowadzi gęstym lasem. Z ulgą docieramy do przysiólka, w którym urodził się legendarny zbójnik Juraj Jánošík. W sklepiku przy muzeum robimy drobne zakupy, idziemy do miejsca urodzin Janosika i po odpoczynku, zielonym szlakiem zamykamy pętlę na Polanach.
Do parkingu z autokarem wracamy tym samym, żółtym szlakiem. Nieustannie zachwycamy się jesienną panoramą na małofatrzańske szczyty.
Jedziemy teraz do Terchowej, gdzie każdy dostaje wolny czas. Większość podchodzi do srebrzystego pomnika Janosika, by podziwiać panoramę dolinę Varinki, nad którą „rozłożyła się Terchova”. Można też zwiedzić kościół z oryginalną szopką, albo wydać niepotrzebne euro. Mnie skusiła ciekawa droga krzyżowa na pobliskim szczycie Oravcova.
Pełni wrażeń, oczarowani jesienią w Kysucach wracamy wieczorem do Bielska-Białej.

Krzysztof Grygierczyk

na szczycie Pupova

Dzień zapowiadał się pogodnie. Przed godz. 9 ruszyliśmy z Przełęczy Zubrzyckiej na pierwszy szczyt Policę, 1369 n.p.m. w paśmie Babiogórskim. W okolicy tegoż szczytu w 2 kwietnia 1969 roku miała miejsce katastrofa samolotu LOT-u An-24 SP-LTF. Na pokładzie znajdowały się 53 osoby, wszyscy zginęli na miejscu. Że szczątków samolotu wykonano pamiątkowy krzyż a nieopodal stoi także pomnik w formie części skrzydła upamiętniający to wydarzenie. Następnie nasza grupa przeszła w kierunku schroniska na Hali Krupowej. Tam nieco odpoczęliśmy i posililiśmy się np. regionalnym żurkiem.
Kolejnym punktem wycieczki była Kaplica pw. Matki Bożej Opiekunki Turystów pod szczytem Okrąglicy, tam trafiliśmy na mszę. Idąc dalej w stronę Urwanicy i Krupówki, w rejonie Hali Malinowej napotkaliśmy kapliczkę upamiętniającą starcia polskich partyzantów z faszystami. Jako ciekawostkę dodam iż nasz przewodnik Jacek Klistala uzbroił się na te wyprawę w krótkofalówki. Tak więc z dumą dodam, że zamykałam marsz, pilnując ewentualnych maruderów oraz informując przewodnika o możliwych opóźnieniach. Przez cały dzień pomimo prognoz na pochmurne niebo, przyświecało słoneczko, ogrzewając nas swoim ciepłem i zabarwiając złotem w sam raz do zdjęć jesienne już barwy lasu.
Ok godz. 16, zgodnie z planem zeszliśmy do miejscowości Sidzina. Tam czekał na nas już bus, który szczęśliwie dowiózł nas do Bielska-Białej.

A. Sz.-B.

uczestnicy wycieczki na Policy