Oddział PTT w Bielsku-Białej

W dniu 18 marca 2025 r. w klubie osiedlowym „Karpatek” gościliśmy kolejnego członka naszego Oddziału, Kubę Krajewskiego, który opowiedział nam o jednym z państw Półwyspu Skandynawskiego. O tym, dlaczego północ Szwecji warto odwiedzić zimową porą, z kolei latem wybrać się na południe było motywem przewodnim wtorkowego spotkania.
Ponad 40 osób miało okazję zobaczyć stolicę, czyli Sztokholm, dowiedzieć się, które ze szwedzkich muzeów są najciekawsze oraz o tym, że kultura i sztuka są widoczne na każdym kroku. Dla przykładu – ratusz w Kirunie jest pełen dzieł sztuki. Kontynuując opowieści spotkaliśmy się z Saamami – koczowniczym ludem szwedzko-norwesko-fińskim z północy Skandynawii oraz odwiedziliśmy Muzeum Morskim w Karlskronie i Olandię z Murem Karola Gustawa.
Dziękujemy naszemu Koledze za kolejną, interesującą prelekcję i zachęcamy do następnych!

SB

Kuba Krajewski zaczyna opowieść o Szwecji

15 marca bieżącego roku odbyła się wycieczka Oddziału PTT w Bielsku-Białej na Velký Javorník w Beskidzie Morawsko-Śląskim. Pomimo niezbyt zachęcających warunków atmosferycznych wyruszyłam (wraz z koleżanką, również rozpoczynającą swoją przygodę z PTT) na miejsce startu naszej imprezy.
Jakież było nasze zdumienie, kiedy okazało się, że kilka minut przed wyznaczonym czasem zbiórki niemal wszyscy siedzieli już w autokarze. Co za zdyscyplinowane towarzystwo! Było to moje pierwsze, choć nie ostatnie zdziwienie tego dnia.
Po dotarciu do Mořkova i opuszczeniu autokaru ruszyliśmy żwawo, hmm… nawet bardzo żwawo, na szlak. Chwila nieuwagi, a nasz przewodnik Wojtek, razem z grupą dziarskich piechurów, który dopiero co stał obok nas, już majaczył na horyzoncie. Ruszyłyśmy w pościg, jednak bez większej wiary w to, że dopadniemy czoło tego górskiego peletonu. Przemieszczałyśmy się szlakiem zielonym, choć pewna nie jestem. Tak pędziłyśmy, że znaki rozmazywały się nam przed oczami.
Kiedy nareszcie dotarłyśmy do pierwszego, krótkiego postoju, zziajane, zasapane, ale szczęśliwe, że dajemy radę, jeden z kolegów z lekkim niedowierzaniem stwierdził: „Jakieś spacerowe to tempo dzisiaj…” Po tych słowach nastąpił u nas, krótki na szczęście, kryzys. Koleżanka szepnęła konspiracyjnie: „To jakiś zlot cyborgów!”. Nie było innego wyjścia, jak zmobilizować wszystkie siły do dalszego marszu. W końcu złapałyśmy własny rytm i mogłyśmy się cieszyć wędrówką.
Czerwony szlak, którym się przemieszczaliśmy, był bardzo przyjemny i niezbyt wymagający. Szkoda, że nie dało się w tym dniu podziwiać widoków. Gęste chmury oraz unosząca się w powietrzu mgła przysłoniły krajobrazy, za to stworzyły intrygujący klimat. Mijaliśmy kolejne wzniesienia: Huštýn, Hodorf, Krátka, Dlouha, Rybnícký, Malý Javorník. W końcu dotarliśmy do celu, jakim był Velký Javorník (918 m n.p.m.) wraz ze stojącym tu starym schroniskiem, zbudowanym w 1935 roku. W rzeczywistości w Horskiej Chacie jest tylko punkt gastronomiczny, nie ma możliwości skorzystania z noclegów. Mimo ciasnoty udało się chętnym skorzystać z oferty schroniska, które oprócz ciepłych zup, frytek i różnego rodzaju napojów, oferuje też miejscowy przysmak: štramberskie uši – rodzaj pierników w kształcie zwiniętej rurki.
Po krótkim odpoczynku w schronisku nasza grupa podeszła pod wieżę widokową, by zrobić pamiątkowe zdjęcie, po czym nastąpiła krótka, ale jakże miła uroczystość wręczenia legitymacji PTT nowym członkiniom. Miałam zaszczyt znaleźć się w tym zacnym gronie i zapewne długo będę pamiętała słowa Wojtka, który gratulował nam najlepszej decyzji w życiu. Nie wiem, czy najlepszej, ale na pewno bardzo dobrej. To świetna sprawa znaleźć się w gronie ludzi z pasją, którym się „chce chcieć”.
Ostatnim etapem naszej wędrówki było zejście zielonym szlakiem do Frenštátu pod Radhoštěm, skąd autokarem ruszyliśmy w drogę powrotną do Bielska. I tu ostatnia niespodzianka, czyli poszukiwanie społecznika (bo przecież tego, co się działo w autokarze, nie nazwę łapanką), który podjąłby się odpowiedzialnej misji napisania relacji z wyjazdu. Cóż to były za emocje! Ostatecznie zgłosiłam się na ochotnika i powiem szczerze: dla tych owacji, które otrzymałam, było warto.

Mam nadzieję, że godnie wywiązałam się z powierzonego zadania. Kończąc, chciałam serdecznie podziękować Wojtkowi za sprawne i bezpieczne przeprowadzenie wycieczki, Joli za zabezpieczanie tyłów, a wszystkim uczestnikom za świetną atmosferę. Do zobaczenia na szlaku!

Anna Wawryków

na szczycie Wielkiego Jawornika

W dniu 11 marca 2025r. Przemysław Brych – zwany konduktorem Przemkiem zabrał nas w podróż pociągiem po Europie. W swojej niezwykle ciekawej opowieści podróżowaliśmy m.in. koleją snów z Belgradu do Baru w Czarnogórze trasą liczącą 454 km, zachwycając się widocznym z góry kanionem rzeki Rijeki, wstrzymując oddech na najwyższym wiadukcie kolejowym w Europie liczącym 200 m wysokości, mknęliśmy pociągiem Transalpin z Zurichu do, Grazu podziwiając z wagonu panoramicznego ośnieżone Alpy, spędziliśmy też komfortowy nocleg w pociągu Chopin, który wyjeżdżając z Warszawy wieczorem przybywa wczesnym rankiem do Wiednia a do Monachium około 10.
Pan Przemek jest niestrudzonym edukatorem kolejowym, więc uzyskaliśmy od niego mnóstwo ciekawych rad jak tanio podróżować po Europie. Gorąco dziękujemy za tę prelekcję i życzymy wielu zadowolonych pasażerów.

Teresa Kubik

w trakcie prelekcji

W piękny, marcowy poranek wybraliśmy się na wycieczkę w dość mało uczęszczane pasmo Jałowca i Mędralowej.
Szybko przejechaliśmy do Stryszawy, żeby rozpocząć wędrówkę z Roztoki szlakiem żółtym. Na dole było tak ciepło i słonecznie, że część z nas mogła mieć dylemat, co na siebie ubrać, a co jednak zostawić w busie.
Po chwili od wymarszu dotarliśmy do Wodospadu Roztoki, gdzie powiało chłodem i nikt nie zdecydował się zrzucić wierzchnich okryć. Zdanie zmieniło wielu, gdy rozpoczęliśmy podejście pod Jałowiec. Mogło się ono dać we znaki komuś, kto wyruszył na szlak dopiero pierwszy raz w tym sezonie… widoki po drodze były piękne, powodów do przystanków wiele, nie tylko początkowa zadyszka. Szlakiem niebieskim, który biegnie wzdłuż granicy województw małopolskiego i śląskiego dotarliśmy na Jałowiec (1111 m).
Z Jałowca szlakami żółtym i zielonym wędrowaliśmy do Przełęczy Klekociny, która swą nazwę ponoć zaczerpnęła od klekotania bocianów (nie, nie widzieliśmy dziś jeszcze żadnego). Po drodze, schodząc na chwilę ze szlaku podeszliśmy na miejsce widokowe powyżej Beskidka (1045 m) – zrobiliśmy tam jedno z pamiątkowych zdjęć z widokiem na Babią Górę. Na Przełęczy Klekociny powspominaliśmy mieszczącą się poniżej stację turystyczną Zygmuntówka (obecnie już nieczynną). Następnie rozpoczęliśmy podejście pod Magurkę i najwyższy szczyt na naszej trasie – Mędralową (1169 m). Po drodze mogliśmy podziwiać cudowne widoki z hal, tym razem Kamińskiego i Hali Mędralowej. Cały czas towarzyszyło nam piękne słońce, ale nie zabrakło też śniegu na wyżej położonych polanach (halach) i lodu w zacienionych miejscach przy podejściach.
Granicą państwa szlakiem czerwonym kierowaliśmy się w kierunku zachodnim. Szlak graniczny prowadzi dalej przez Głuchaczki do Przęłeczy Glinne, natomiast my odbiliśmy szlakiem zielonym i przez Kalików Groń zeszliśmy do Przyborowa.
Ponieważ na naszej trasie nie było żadnego schroniska, nie dane nam było razem usiąść przy stole, natomiast dość szybko dotarliśmy do Bielska-Białej i niektórym udało się jeszcze wygospodarować czas na wspólne uzupełnienie płynów.

MT

nasza grupa na Jałowcu

W czasie, gdy nasze koleżanki „podbijały” Babią Górę, a wielu członków Oddziału, z lekką zazdrością zerkało w ich stronę z Jałowca i Mędralowej, w czteroosobowej, spontanicznie zebranej grupce postanowiliśmy zerknąć w kierunku obu tych wycieczek, nieco bardziej od zachodu…
Wyjechaliśmy z Bielska-Białej dość późno, bo o 7:30 kierując się w stronę Przełęczy Glinka, gdzie przekroczyliśmy granicę polsko-słowacką. Naszym celem było Orawskie Wesele – miejscowość o dość ciekawej nazwie. Zaparkowaliśmy kilkaset metrów od granicy z lasu, w pobliżu przystanku autobusowego. Czekał na nas zielony szlak.
Po pierwszym, krótkim odcinku, poprowadzonym drogą leśną, nasza ścieżka ostro skręcała w lewo. Szlak stromo wznosił się ku górze. Wędrowaliśmy lasem, a spomiędzy drzew, od czasu do czasu, zerkała na nas pięknie ośnieżona Babia Góra, górująca ponad pozbawionymi śniegu polanami Orawy. Na szlaku niemal nie było żywego ducha – spotkaliśmy raptem jednego turystę.
Stok naszej góry łagodniał tym bardziej, im bliżej byliśmy szczytu. Śniegu było jeszcze sporo i wiele razy wpadaliśmy głęboko, gdy przechodziliśmy przez pola kosówek. Było wesoło – zarówno z uwagi na te atrakcje z zapadaniem się, jak i z uwagi na ciekawe rozmowy, towarzyszące naszej wędrówce.
W końcu osiągnęliśmy szczyt Pilska (1557 m n.p.m.), na którym spotkaliśmy raptem kilka osób. Szybka sesja zdjęciowa, podziwianie cudownej panoramy z lekko majaczącymi na horyzoncie Tatrami i trzeba było wracać – tym samym szlakiem, którym wchodziliśmy na górę.
Wracając do Orawskiego Wesela, nieco poniżej szczytu spotkaliśmy sporą grupę, podobnie jak my wędrującą od strony słowackiej, prowadzoną przez Asię, naszą znajomą przewodniczkę.
Do Bielska-Białej wróciliśmy szybko, około godziny 15.

SB

na szczycie Pilska