Oddział PTT w Bielsku-Białej

Światowy Dzień Turystyki wypadajacy w środku tygodnia był doskonałą okazja do kolejnej wycieczki w góry. Tym razem naszym celem była Velká Deštná (1115 m n.p.m.), najwyższa w Górach Orlickich.
Były też inne cele, ale o tym później.
Zdobywanie Velkej Destny rozpoczęlismy z miejscowości Luisino údolí, tuż po godzinie 9:00. Po niespełna godzinie osiągnęliśmy szczyt, na którym od 2019 r. stoi nowa wieża widokowa. Schodząc ze szczytu skierowaliśmy się na znajdujący się poniżej niego bunkier X/41/A-140 z 1938 r.
Po zejściu na parking ruszyliśmy samochodem w stronę miejscowości Studené celem zdobycia szczytu Studený (721 m n.p.m.). Jest to kolejna góra do odznaki Sudecki Włóczykij. Zdobycie szczytu wraz z powrotem na parking zajmuje nam około godziny.
Następnie udaliśmy się do miasteczka Králíky, aby zwiedzić czeską (w tamtych czasach czeskosłowacką) twierdzę umocnień Hůrka. Jest to najlepiej dostępna, duża, nowoczesna forteca w Republice Czeskiej, która jest również unikalnym zabytkiem wojskowo-historycznym. To kompleks pięciu obiektów połączonych z rozległym systemem korytarzy podziemnych. Znajdują się tu cenne eksponaty, m.in. oryginalna pancerna brama przesuwna, funkcjonalna pochyła winda i inne ciekawostki.
Po ponadgodzinnym zwiedzaniu wracamy do Bielska-Białej.
W wycieczce udział wzięli: Krzysztof G. (kierowca), Jadwiga L. (turystka i znawczyni fortyfikacji) i Łukasz G. (autor relacji).

Łukasz G.

Co się odwlecze to nie uciecze. W światowy Dzień Turystyki, 27 września, do naszej dwójki dołączyła Jadzia. Ruszyliśmy przez Czechy do parkingu pod Velką Destną (Luisino Udoli), a naszym celem była Velka Destna (1115 m) – najwyższy szczyt gór Orlickich i zarazem ostatni brakujący do mojej Korony Sudetów.
Ruszyliśmy z parkingu Luisino údolí zielonym szlakiem. Szlak wiedzie wśród drzew, więc widoków mało, Szybko wchodzimy na wierzchołek z 18-metrową wieżą widokową o oryginalnej konstrukcji drewniano-metalowej. Wieść internetowa niesie, że drewno ma przedstawiać motyw padającego podczas wiatru deszczu (?).
Zdobycie Velkej Destnej to zakończenie mojego projektu Korona Sudetów. Jeszcze pamiątkowe zdjęcia z bannerem PTT, wspinaczka na wierzchołek wieży i podziwianie panoramy Sudetów.
Łukaszowi do zakończenia Korony Sudetów Polskich brakuje dwóch szczytów, które już w przyszłym roku „pękną”.
Czas na nowe wyzwania – oczywiście z banerem PTT!

Krzysztof G.

Na szczycie Velkej Destny

26 września 2023 r. w klubie KARPATEK na Osiedlu Karpackim, Szymon Baron, wieloletni prezes Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego Oddziału w Bielsku-Białej, barwnie relacjonował tygodniową wyprawę po górach Albanii.
Barwnie, bo były (kolorowe – dzisiaj to norma) slajdy i króciutkie filmiki wspinających się kładów, niestety rozjeżdżających góry.
Dolina Valbony znajduje się w paśmie Gór Przeklętych leżących w Albanii, a częściowo w Czarnogórze i Kosowie.
Na ekranie zobaczyć można było rozbite namioty, miejscowe potrawy, objuczone konie bagażami innych turystów, a przede wszystkim malownicze widoki, soczystą zieleń oraz wierzchołki gór, które pięknie prezentowały się na tle niebieskiego nieba.
Grupka pięciu osób, na mało uczęszczanych szlakach, zdobywała często po kilku godzinach szczyty, czasami pokonując przewyższenia ponad 1700 m, z których najwyższy – Maja Jezerce – liczy 2694 m n.p.m.
Szlaki były dobrze oznakowane, czasami mocno zarośnięte, ale zdarzało się, że znaki naraz ginęły i trzeba było korzystać z aplikacji.
Po obejrzeniu i relacji prelegenta chciałoby się udać w te mało uczęszczane góry.

Marek Koźmiński

P.S.
A na koniec zbulwersowała mnie informacja o kosztach paliwa na Węgrzech, gdzie podana cena była dla mieszkańców, a wyższa dla obcokrajowców.

MK

podczas prelekcji

W dniu 26 września 2023 roku wybraliśmy się na wycieczkę górską dla seniorów na szczyt KIKULA w Beskidzie Żywieckim. Punktem zbiórki był dworzec PKP Bielsko-Biała Główna, ale w trakcie podróży Kolejami Śląskimi do Zwardonia dosiadło się jeszcze kilka osób. Ostatecznie nasza grupa liczyła 26 osób.
Już w pociągu zawarliśmy pierwsze znajomości i poznaliśmy swoje imiona. W naszej grupie znalazły się nawet osoby z okolic Cieszyna, Czechowic-Dziedzic czy Bestwiny. O godzinie 10:12 dojechaliśmy do Zwardonia, po krótkich rozmowach zmieniliśmy trasę wycieczki z uwagi na godziny odjazdów pociągów. Niektórzy z nas zrobili pierwsze zakupy w sklepie i ruszyliśmy na szlak.
Trasa od dawnego przejścia granicznego Zwardoń-Myto w kierunki Kikuli była na początku spacerkiem. Od drogowskazu w kierunku szczytu TROJAK (Kykula) odległość wynosiła 1,2 km. Po płytach betonowych wspinaliśmy się do góry w kierunku szczytu, a ostatni odcinek był stromym podejściem. Cała grupa dała radę i dotarła na szczyt! Naszym oczom ukazała się wielka… wielka ławka. To największa ławka na Słowacji. Rozpoczęła się sesja fotograficzna, a po jej zakończeniu usiedliśmy sobie pod zadaszeniem. Każdy z nas delektował swoim prowiantem i opisywał pierwsze wrażenia.
Następnie kolega Witek jako szef naszej grupy i nasz kochany przewodnik opowiedział nam o Kikuli (845 m n.p.m.), której inną nazwą jest Trojak. Trojak to dawna nazwa trójstyku trzech granic: Węgier (Słowacja to dawniej Górne Węgry), Czech i Polski. Na szczycie stoi współczesny słupek graniczny a obok dawny, historyczny. Jest to granica pomiędzy państwami i krainami historycznymi. Kikula, zwana Trojakiem zaliczana jest do Międzygórza Jabłonowsko-Koniakowskiego.
Ruszyliśmy w dalszą drogę przez Grúǹ (755 m) do Skalitego. Pogoda nas rozpieszczała. Okolica była cicha i spokojna a wokół nas roztaczały się przepiękne, rozległe widoki. Po krótkim marszu, przerywanym opowieściami o mijanych panoramach gór, dotarliśmy do drogi asfaltowej. W trakcie całej wędrówki towarzyszyły nam widoki wiaduktu drogowego, który jest drogą na południe Europy.
W Skalitem pod wiaduktem odbyła się następna sesja fotograficzna, a koledzy obliczali wysokość wiaduktu. Zrobiliśmy jeszcze pamiątkowe zdjęcie przy pomniku poświęconym poległym w walkach o wyzwolenie w latach 1941-1945.
Po zakończeniu trasy udaliśmy się na pyszną kawę, czeskie piwo i dobry posiłek. Czas nas nie poganiał i mieliśmy go dużo, bowiem dopiero o 16:30 był słowacki szynobus do Zwardonia. Dzięki rozmowom z konduktorem, jako grupa zapłaciliśmy za bilety tylko po 2 €.
Zwardoń i okolice dworca bardzo różnią się od Skalitego. W Zwardoniu czekaliśmy jeszcze godzinę na pociąg. O godz. 18:06 ruszyliśmy w podróż powrotną do Bielska-Białej, gdzie dotarliśmy bez przeszkód o godz. 19:28.
Dziękujemy wszystkich za uczestnictwo a w szczególności wielkie podziękowania dla kol. Witolda Kubika za wspaniały dzień i opiekę przewodnicką.
Długość trasy wynosiła ok. 9,5 km.

Jola Jankowska

na słynnej ławeczce na Kikuli

Grupa członków naszego Oddziału ze Skoczowa i okolic wybrała się tym razem w Beskid Mały, za cel obierając zielony szlak na Hrobaczą Łąkę, wyznakowany przez nasz Oddział. Poniżej relacja z tej wycieczki:

Razem z Wilhelmem i Wieśkiem mieliśmy się spotkać na kawie w restauracji lub w jakimś barze. Wiesiek wpadł na dobry pomysł, aby kawkę wypić nie w knajpie, a w schronisku.
Postanowiliśmy zatem odwiedzić Schronisko na Hrobaczej Łące.
W niedzielę, 24 września 2023 r. po obiedzie pojechaliśmy do Kóz i ruszyliśmy zielonym szlakiem. Był to dla nas bardzo przyjemny spacer. wypiliśmy kawkę zajadając smaczną szarlotką, a po kawce jeszcze piwko.
W dobrych nastrojach wróciliśmy do Kóz, tym razem schodząc żółtym szlakiem.

Łukasz Lasicz

ekipa ze Skoczowa na Hrobaczej Łące

W niedzielny poranek 24 września spotkaliśmy się w niewielkiej grupie na dolnej płycie dworca. Tym razem celem naszej wycieczki były Skoruszyńskie Wierchy na Słowacji, pod przewodnictwem Janka Nogasia. Trasa miała prowadzić z Orawskiego Białego Potoku, przez Kosariska, Nad Studienkami, przełęcz Biedną, Jaworkową, Mikulowkę, Skoruszynę (1314 m) skąd mieliśmy schodzić do Orawic.
W słowackim podziale fizyczno-geograficznym Karpat Skoruszyńskie Wierchy znajdują się na terenie Słowacji i Polski. Na północy ciągną się po Dolinę Czarnego Dunajca. Od Tatr oddziela je dolina Siwej Wody, Brama Orawska i Dolina Cicha Orawska. W polskim podziale fizyczno-geograficznym Karpat Skoruszyńskie Wierchy zwane też Pasmem Skoruszyńskim stanowią część Pogórza Skoruszyńskiego, które z kolei wchodzi w skład Pogórza Spisko-Gubałowskiego.
Od dnia poprzedniego ciągle padał deszcz, Prognozy pogody nie były dla nas optymistyczne: ciągłe opady. Z nadzieją, że coś się zmieni, ruszyliśmy przez przełęcz Glinne na Słowację. Dojeżdżając do punktu startu, wspólnie stwierdziliśmy, że w tym deszczu nie ma sensu przechodzić całą planowaną trasę i skrócimy ją do wyjścia na Skoruszynę i zejścia ta samą trasą do Orawic. Janek stwierdził, że zajmie nam to 2 godz. podejścia i 1 godz. zejścia. Na miejscu, gdy już wszyscy poubieraliśmy się w peleryny, padła nawet ze strony części uczestników propozycja, żeby może w ogóle nie ruszać na szlak. Zostało to jednak szybko storpedowane i ruszyliśmy. Początkowo podmokłą halą, gdzie obszczekało nas kilka psów przywiązanych na linach do palików, prawdopodobnie miały pilnować stada owiec, ale tego stada nie było. Później stromą, śliską ścieżką ruszyliśmy do góry, na grzbiet. Gdy doszliśmy na szczyt okazało się, że najszybszemu zajęło to 1 godz. i 5 min, całej reszcie niewiele więcej. Deszcz dodał nam tempa. Podobno panorama z najwyższego szczytu Skoruszyńskich Wierchów jest przepiękna i choć sam wierzchołek jest zalesiony, to widok z wieży jest nieziemski. Niestety w deszczu metalowa drabina na wieżę była śliska, a widoków i tak nie byłoby nam dane oglądać. Szybki posiłek pod wiatą, wspólne zdjęcia i ruszyliśmy w drogę powrotną do Orawic, niewielkiej miejscowości położonej na wysokości 790 m n.p.m., znanej z ciepłych źródeł termalnych. Na dole trochę posiedzieliśmy w barze, z zazdrością patrząc na roznegliżowane osoby korzystające z basenów termalnych. Niestety nie mieliśmy odpowiednich strojów. Janek uroczyście wręczył legitymacje członkostwa 2 nowym członkom PTT.
Mimo „mokrej pogody” wszyscy zadowoleni i uśmiechnięci ruszyliśmy w drogę powrotną. Jeszcze kiedyś tam przecież będziemy. Do Bielska dotarliśmy parę minut po 16-tej.
Dziękujemy Janku za kolejną fajną wycieczkę.

Alicja

uczestnicy deszczowej wycieczki