Oddział PTT w Bielsku-Białej

Celem kolejnej wycieczki górskiej organizowanej przez PTT oddział Bielsko-Biała było zdobycie szczytu Mogielica w Beskidzie Wyspowym. Beskid Wyspowy zawdzięcza swoją nazwę występowaniu odosobnionych, pojedynczych szczytów (tzw. wyspy).
Mogielica – najwyższy szczyt Beskidu Wyspowego (1170,2 m). Wierzchołkowa część masywu Mogielicy jest nazywana przez miejscową ludność Kopą ze względu na charakterystyczny kształt. W starszej literaturze można spotkać błędną nazwę „Mogielnica”. Masyw Mogielicy wznosi się na obszarze trzech wsi: Słopnice, Półrzeczki i Chyszówki.
Punktualnie o 6 rano wyruszyliśmy z dworca PKS w Bielsku-Białej, wygodnym małym autobusem do miejscowości Dobra, skąd zielonym szlakiem udaliśmy się na pierwszy szczyt o nazwie Łopień (961 m n.p.m.). Na tymże szczycie zatrzymaliśmy się na krótki odpoczynek z przekąską i zrobiliśmy wspólne pamiątkowe zdjęcie.
W dalszej wędrówce, przy słonecznej pogodzie, ukazywały nam się przepiękne jesienne krajobrazy. Niektórzy z nas, zapaleni grzybiarze wypatrywali jadalnych grzybów. Idąc dalej, doszliśmy do Przełęczy Rydza Śmigłego. Na przełęczy znajduje się kamienny obelisk z 1938 r. oraz krzyż, postawione na pamiątkę walk Legionów Polskich (w 1914 r.), dowodzonych przez Edwarda Rydza-Śmigłego, późniejszego marszałka Polski. Jest to tzw. Pomnik Spotkania Pokoleń.
W jesiennej, górskiej scenerii doszliśmy na szczyt Mogielicy (1170 m n.p.m.). Tutaj zatrzymaliśmy się na krótką regeneracyjną przerwę i wspólne zdjęcie na głównym celu naszej wycieczki. Mieliśmy nadzieję na panoramę Pienin, Gorców, Tatr i Beskidu Sądeckiego z wieży widokowej, ale ta niestety w dalszym ciągu jest w remoncie.
Przewodnik Wojciech Biłko zaproponował obejrzenie panoramy z pobliskiej, widokowej polany Wyśnikówka, gdzie w dawnych czasach odbywał się wypas owies, a obecnie jest tam pasieka. Szlakiem żółtym schodziliśmy do Krzystonowa, cały czas zachwycając się kolorami jesieni oraz korzystając z dobrodziejstw przyrody – zbierając grzyby. Z Krzystonowa zmieniliśmy kolor szlaku na zielony i zeszliśmy do wsi o nazwie Półrzeczki, skąd autokar zabrał nas bezpiecznie do Bielska-Białej.

Gabriela Klimek

w drodze na Mogielicę, z panoramą spod szczytu Łopienia

Gościnne mury Gminnego Ośrodka Kultury „Promyk” w Bystrej przez trzy dni gościły przewodników i ludzi gór, dzielących się swoim doświadczeniem i wspomnieniami górskimi z czterech kontynentów w ramach I Festiwalu Górskiego „U źródeł Białki”.

W dniach 7-9 października 2022 r.  z inicjatywy przewodników z Akademickiego Koła Przewodników Górskich w Bielsku-Białej i Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Bielsku-Białej zorganizowany został I Festiwal Górski „U źródeł Białki”.
W piątek o godzinie 17:00 rozpoczął się wernisaż fotografii festiwalowej oraz możliwość zwiedzenia wystawy pokonkursowej „Beskidy w kadrze zatrzymanej”, a już pół godziny później pomysłodawca festiwalu Maciej Kozik w towarzystwie dyrektor GOK „Promyk” Agnieszki Sech-Brzóski uroczyście rozpoczął trzydniowe spotkanie podróżników.
Tego dnia mogliśmy posłuchać Franciszka Wawrzuty opowiadającego o niemal 30-letniej historii AKPG oraz Szymona Barona, który przybliżył historię i bieżącą działalność bielskiego oddziału PTT. O działalności Grupy Beskidzkiej GOPR i wybranych akcjach ratunkowych opowiedział ratownik GOPR Władysław Suchoń, będący zarazem członkiem AKPG i PTT.
Pierwszy dzień festiwalu zamykała prezentacja prezesa bielskiego oddziału PTT Szymona Barona, który przez dwie godziny opowiadał o wyprawie w rosyjski Ural Subpolarny – rejon, którego z uwagi na obecną sytuację geopolityczną prędko nie odwiedzimy.
Na sobotę, drugi dzień festiwalu zaplanowano 4 prelekcję. Zaczął Janusz Pilszak, który zabrał nas w podróż na Punta de Atacama zakończone wejściem na Ojos del Salado. O rowerowych podróżach po Rumunii oraz Bośni i Hercegowinie opowiadali Anna i Witold Smęderowie. Po tych prelekcjach wystąpił Łukasz Łagożny z Sanoka, zdobywca Korony Ziemi, który opowiedział o wejściu na Mount Everest od rzadko uczęszczanej strony tybetańskiej. Jego prezentacji towarzyszyła prezentacja sprzętu wysokogórskiego oraz promocja książki „Przepraszam za marzenia”. Program dnia kończył Łukasz Kornatka, który w drodze po Koronę Europy opowiedział o najwyższych szczytach Skandynawii.
W niedzielę od godziny 10, w ramach festiwalu, trwała zbiórka krwi przez krwiobus RCKiK Katowice, a już o 14 rozpoczął się blok sześciu prelekcji o górach świata. Na początek w niezbyt odległe od Polski góry zabrali nas Marek Żur  (Gorgany i Czarnohora na Ukrainie) oraz Mariusz Kabut (góry Słowacji). Następnie przenieśliśmy się do Azji. Tadeusz Solecki opowiedział od jodze pod szczytami Himalajów oraz zabrał nas w podróż do źródeł Gangi. Pozostając na tym kontynencie, prezes AKPG Franciszek Wawrzuta opowiedział o górach Armenii i Gruzji. Jako ostatni gość wystąpił Grzegorz Holerek, który w wyjątkowo wesoły sposób zaprezentował wyprawę po górach Kanady. Było to godne podsumowanie festiwalu.
W ramach trzydniowego festiwalu zaprezentowanych zostało 15 prelekcji, podczas których mogliśmy się przenieść w góry Europy, Azji oraz obu Ameryk. Piękne zdjęcia, często uzupełniane interesującymi filmami z pewnością zainspirowały niejednego z uczestników I Festiwalu Górskiego „U źródeł Białki” do odbycia swojej górskiej przygody.
Trzy dni górskiej przygody minęły szybko, więc pozostaje mieć nadzieję, że za rok spotkamy się ponownie, na II edycji Festiwalu. Dziękujemy za Waszą obecność i do zobaczenia!

SB

w trakcie Franciszka Wawrzuty o Armenii i Gruzji

Celem kolejnej wysokogórskiej wyprawy organizowanej przez PTT oddział Bielsko-Biała był Kozi Wierch – ten skalisty, wyniosły, granitowy szczyt jest najwyższą górą, której wszystkie cztery ściany znajdują się na terenie Polski. Rysy (2499m n.p.m.) leżą na granicy polsko-słowackiej i tylko w części przynależą do Naszej Ojczyzny. Kozi Wierch nazwę swoją zawdzięcza kozicom – które często hasają w jego okolicy. I Nam również udało się spotkać te ciekawe zwierzęta – będące symbolem Tatr i Tatrzańskiego Parku Narodowego.
Ale zacznijmy od początku…
Przed świtem 9 października br. wyruszyliśmy autokarem z Bielska-Białej w kierunku Palenicy Białczańskiej. Podróż upłynęła Nam na „dosypianiu” trochę przykrótkiej nocy z soboty na niedzielę.
Opiekę nad Nami sprawowali dwaj przewodnicy – Grzegorz i Jędrek, którzy jeszcze przed wejściem na szlak opisali trasę wycieczki, zwrócili uwagę na właściwą odzież i obuwie (zabezpieczenia w postaci raczków lub raków) oraz omówili zasady bezpiecznej turystyki wysokogórskiej w trudnych już prawie zimowych warunkach.
Palenica powitała Nas deszczem i mgłami, prognozy meteorologiczne były jednak optymistyczne więc żwawym tempem ruszyliśmy na czerwony szlak w kierunku Wodogrzmotów Mickiewicza.
Po krótkiej przerwie przy Wodogrzmotach „zostawiliśmy” czerwony szlak, który biegnie do Morskiego Oka i udaliśmy się w prawo za zielonymi znakami w Dolinę Roztoki. Po dość mozolnym podejściu dotarliśmy do Siklawy (1669m n.p.m.) – największego wodospadu w Tatrach oraz całej Polsce, wysokość jego progu to 70 metrów. W otoczeniu gęstych mgieł nie dane Nam było jednak kontemplować i podziwiać jego uroku w całej okazałości. Pokonując kolejne skalne stopnie dotarliśmy do Wielkiego Stawu w Dolinie Pięciu Stawów. Był to przełomowy moment Naszej wycieczki, gdyż od tego momentu pogoda zaczęła Nam sprzyjać i słoneczna aura towarzyszyła Nam już do końca dnia. Po przerwie na regenerację i grupowe fotografie przy brzegu Wielkiego Stawu wyruszyliśmy czarnym szlakiem, stromym podejściem w kierunku Koziego Wierchu. Wspinaczka była wymagająca i prowadziła zakosami wśród „wielkich głazowisk” pokrytych śniegiem. Na jednym z progów skalnych, przewodnicy ze względu na trudne warunki i troskę o Nasze bezpieczeństwo zdecydowali o wstrzymaniu wspinaczki. Pełni zrozumienia, co do podjętej decyzji spoglądaliśmy za siebie na wspaniałe widoki szczytów okalających dolinę.
A panorama zapierała dech w piersiach … fotografiom nie było końca … nieopodal Nas pojawiła się kozica, która na jednej z półek skalnych wylegiwała się w promieniach słonecznych, nic nie robiąc sobie z Naszego bliskiego towarzystwa 🙂.
Po cennych uwagach przewodników dotyczących bezpiecznego zejścia powróciliśmy do skrzyżowania szlaków przy Wielkim Stawie. Następnie niebieskim szlakiem powędrowaliśmy w kierunku schroniska. Podczas przejścia podziwialiśmy walory widokowe przepięknej Doliny Pięciu Stawów… W najwyżej położonym w Polsce schronisku (1670m n.p.m.) pokosztowaliśmy „małe co nieco” i wyruszyliśmy czarnym, zielonym a następnie czerwonym szlakiem w kierunku powrotnym do Palenicy gdzie czekał na Nas autokar.
Ta wycieczka była dla mnie kolejnym aktywnym odpoczynkiem w najpiękniejszych górach Naszego kraju i okazją do spędzenia czasu z sympatycznymi, uśmiechniętymi i życzliwymi sobie osobami.

J. K-T

nasza grupa w Dolinie Pięciu Stawów Polskich