Oddział PTT w Bielsku-Białej

16 lipca 2022 r. odbyła się trzecia, kolejna wycieczka górska w ramach „Ewangelizacji w Beskidach”, tym razem na Trzy Kopce Wiślańskie (810 m n.p.m.) w Beskidzie Śląskim.
Z Bielska-Białej, podobnie jak tydzień wcześniej, pojechaliśmy busem Komunikacji Beskidzkiej na Biały Krzyż. Tutaj, w chacie u kolegi Romka zatrzymaliśmy się na kawę.
Szlakiem Zółtym wędrowaliśmy z Przełęczy Salmopolskiej przez Smerekowiec do schroniska „Telesforówka” na Trzech Kopcach Wiślańskich. Tutaj w samo południe wzięliśmy udział we mszy świętej, której oprawę tym razem przygotowała parafia z Bestwiny.
Po mszy zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcie grupowe, po czym ruszyliśmy w stronę Ustronia Dobki szlakami niebieskim oraz czarnym, a dalej ścieżką rowerową wzdłuż Wisły dotarliśmy do Ustronia.
Ponieważ mieliśmy wolną chwilę, udaliśmy się do cukierni na lody.
Do Bielska-Białej wróciliśmy autobusem Lajkonik o godzinie 17:30. W miłym towarzystwie i przy słonecznej pogodzie przeszliśmy dzisiaj 17 km.

Tadeusz Budny

przed schroniskiem „Telesforówka”

Nieco po godzinie 7 rano podjeżdża na dworzec wypasiony autokar. Tym razem każdy może zająć dwa fotele. Luksus… Pogoda kaprysi, ale jesteśmy optymistami.
Docieramy do Nawsi. Optymizm nieco przygasa, bo leje jak z cebra… Peleryny, parasole i co tam kto ma, wyciąga z plecaka. Ulewa trwa 10 minut, więc już na szlaku wracamy do letnich ubiorów. Początkowo asfaltem, żółtym szlakiem dreptamy na Filipkę. Ścieżka przyjemna, choć ostatnie podejście dość wymagające. Trochę zbaczamy do schroniska.
Pan Witek zadbał o przyjemne przerwy na odpoczynek, a pogoda stawała się coraz fajniejsza – cudownie. Pora wrócić na szlak, a celem jest Stożek Wielki, na którym schronisko obchodzi właśnie stulecie istnienia. Główne obchody były w sobotę, dziś jest spokojnie. Następna przerwa. Łaskawość aury się wyczerpała i zaczęło siąpić, więc czas się zbierać, ale dobre duchy czuwają – tylko postraszyło.
Przez Kyrkawicę i Bagienne wędrujemy do Bukowca. Tam pożegnanie w gospodzie „U Turka” i wsiadamy do autokaru. Dziękujemy wszystkim uczestnikom i Panu Witkowi za kolejne miłe chwile w górach.

Iza i Marek

nasza grupa pod nową tablicą upamiętniającą 100-lecie schroniska na Stożku

„Wyrypa” to jest synonim słowa „przygoda”, a „nocna wyrypa” to inaczej „przygoda do kwadratu”. Przeżyliśmy wspaniały czas wędrując z soboty na niedzielę z Węgierskiej Górki przez Prusów, Halę Boraczą, Wierch Redykalny pnąc się kolejnymi halami aż na Rysiankę. Noc wyostrza zmysły, wszystko staje się bardziej wyraziste. Wędrowaliśmy pod przewodnictwem Pana Jana: w grupie, parami, indywidualnie, delektując się rozmową, otoczeniem i przede wszystkim ciszą.
Cisza tej nocy była bardzo wymowna, wręcz przenikliwa i zarazem głośna, ponieważ las, który nas otaczał jakby zasnął w głęboki sen. Żaden liść nawet nie drgnął, żaden dźwięk do nas nie docierał, za wyjątkiem szmeru przemieszczających się kamieniami pod naszymi stopami. Po wyjściu ze schroniska na Hali Boraczej, gdzie mogliśmy chwilę się zregenerować, korzystając z uprzejmości gospodarzy, doświadczyliśmy powolnej odsłony dnia. Zaczęło świtać, był spektakl chmur i światła i nasz zachwyt nad wymalowanym obrazem na niebie, którego wyrazem była chęć uwiecznienia go na wielu zdjęciach. Od tego momentu las wchodził w fazę powolnego wybudzania się, a delikatny deszcz tworzył mgiełkę, przez którą docierać zaczęły śpiewy ptaków, pląsy saren wśród zarośli i szelest działania spokojnego powiewu wiatru.Z uśmiechem na twarzach i napełnieni już rześkim, wilgotnym porankiem dotarliśmy do schroniska na Rysiance, wcześniej odpoczywając także na Lipowskiej. To był czas na posiłek, już drugie albo i nawet trzecie śniadanie, podczas którego omawialiśmy drogę powrotną. Część ekipy postanowiła wrócić ciut szybciej, inni delektując się odsłaniającymi się widokami ruszyli w stronę Zapolanki, a trzon wyprawy zmierzał w stronę Złatnej Huty. Można było by rzec, że przygoda wraz z dojściem do cywilizacji się skończyła, ale nie dla nas. Dojazd do Rajczy, a potem trasa do Bielska to już sympatyczna historia, ciekawych i dość zaskakujących zdarzeń, które również zostaną w pamięci jej uczestników. Tak jak i cała magia nocy przeistaczającej się w dzień na jednym z najpiękniejszych szlaków Beskidu Żywieckiego.
Wspaniała wyprawa Panie Janie, dziękujemy serdecznie i czekamy na kolejne wyrypy.

W. D.

I jeszcze jeszcze jedno spojrzenie …

W oczekiwaniu, aż na stronie internetowej PTT Bielsko-Biała pojawi się relacja z „V Nocnej Wyrypy…”, przeszukując internet natknęłam się na cytat z książki „Sztuka chodzenia” autorstwa H. D. Thoreau: „Wierzę w las, wierzę w łąkę i noc, w czasie której rośnie zboże. Do naszej herbaty potrzebujemy dodać świerka albo tui, żeby smakowała lepiej. Bo istnieje wielka różnica między piciem i jedzeniem dla podtrzymania siły, a robieniem tego z kaprysu i łakomstwa” – zainspirował mnie do napisania własnej relacji.
Niewątpliwie próba równomiernego rozłożenie sił, walka z sennością, słabościami, niezależnie od tego, czy ktoś przeszedł całą niespełna 30 km trasę, czy też ją z jakiegoś powodu skrócił, było tym, co łączyło uczestników tegorocznej wyrypy.
Zacznę od początku. A wszystko zaczęło się na dworcu głównym PKP w Bielsku-Białej, gdzie miała miejsce zbiórka o godz. 22:25, czyli w porze, o której większość śmiertelników kładzie się smacznie spać. Niezawodne Koleje Śląskie zawiozły nas do Węgierskiej Górki, skąd ruszyliśmy asfaltem początkowo szlakiem czerwonym, a następnie niebieskim. Po pamiątkowym zdjęciu pod kapliczką przed sklepem BESKID w Żabnicy, zapalamy czołówki i ruszamy w ciemność. Po chwili asfalt się kończy, mijamy ostatnie domostwa i wkraczamy do lasu.
W lesie, jak to nocą w lesie, jest okazja, by zaprzyjaźnić się z chmarą latających stworzeń, zwabioną światłem czołówek. Im dłużej trwa wspinaczka zboczem, tym wyraźniej ukazują się liczne gwiazdozbiory nad naszymi głowami, a za naszymi plecami, w dole trwa, już bez naszego udziału, festiwal świateł, jednych wprowadzający w zadumę, przywołując w pamięci obraz cmentarza w Dzień Zaduszny, innym uświadamiając ile prądu zużywamy oświetlając nocą wszystkie miejscowości.
Przyszedł czas na pierwszy postój i posiłek regeneracyjny, po którym w pełnym jedenastoosobowym składzie, ruszyliśmy w stronę Hali Boraczej. Znaki (te na niebie i ziemi) nie kłamały i po około godzinie marszu dotarliśmy do pierwszego schroniska. Powitała nas pusta sala. Po słynnych jagodziankach nie było śladu, a spomiędzy pustych, nieumytych kufli po piwie wyłonił się czajnik, dzięki któremu można było napić się kawy lub herbaty. Nadszedł czas by z dna plecaka powyjmować najróżniejsze rarytasy, zarówno te w formie stałej, jak i płynnej.
Z lżejszymi plecakami wyszliśmy przed schronisko w poszukiwaniu słońca, które – co trzeba mu oddać, dzielnie walczyło, by przebić się przez chmury, lecz zostało pokonane i dało nam sygnał – niektórym do odwrotu, pozostałym by schować czołówki w wodoodporne miejsce oraz założyć pelerynę lub rozłożyć parasol. Deszcz towarzyszył nam do samego schroniska na Hali Lipowskiej i dalej z przerwami na Rysiankę oraz w drodze powrotnej na żółtym szlaku do Rajczy (okna pogodowe pozwalały nacieszyć się widokiem unoszących się nad lasem mgieł). Jedyną suchą rzeczą, jaką mieliśmy ze sobą okazało się drewno schowane przed deszczem w naszych plecakach, nieśliśmy je całą drogę, gdyż miało posłużyć na rozpałkę. Deszcz pokrzyżował plany. Ci bardziej zdesperowani śmiałkowie konsumowali kiełbasę na zimno. Ogniska zabrakło, ale czyż to nie wspaniały pretekst, by wybrać się na wyrypę w przyszłym roku? Trzymam kciuki, by się odbyła.

Daria

uczestnicy na starcie V nocnej wyrypy z PTT

Sobota 9 lipca 2022 wyruszyłem wraz przyjaciółmi do schroniska na Stożku gdzie odbywał się Międzynarodowy Złaz Turystyczny z okazji 100-lecia Schroniska.
Drogę zaczęliśmy od Dziechcinki spokojnym marszem w dobrych humorach, podziwialiśmy nasze Beskidy. Pogoda z początku nie napawała nas optymistycznie lecz zbliżając się do punktu docelowego ulegała poprawie. Wreszcie dotarliśmy do celu naszej wędrówki, a tam pełno turystów i zaproszonych gości. Docierają też znajomi z małymi dziećmi m.in. Wiesław z córką Zosią, która miała frajdę wyjeżdżając wyciągiem. Wokół schroniska gwar, pod parasolami turyści raczą się pieczonymi kiełbaskami, inni Kozelem. Słychać mowę czeską, to goście i turyści z Republiki Czeskiej. Z głośników jest omawiana historia schroniska, obok w regionalnych strojach śpiewają i grają góralki. Sensacje wzbudził idący góral z wielką trombitą, który sygnałem owej dał sygnał do rozpoczęcia obchodów. Po przemowach została odsłonięta pamiątkowa tablica i rozpoczęła się impreza. Jedni próbowali sił w tańcach góralskich, inni „trenowali” śpiew z otrzymanych śpiewników, w których były pieśni o naszych górach. Aura dopisała, było ciepło i słonecznie, humor dopisywał wszystkim. My z Wiesławem tradycyjnie fotkę z banerem na odchodne i powrót. Oczywiście musieliśmy „zaliczyć” Cieślarówkę, gdzie są pyszne jagodzianki. Stąd powolutku zaczęliśmy powrót do samochodów. Impreza udana, pogoda dopisała. Pozostały wspomnienia, otrzymane śpiewniki, buttony okolicznościowe, świeże pieczątki okolicznościowe oraz fotki.

Andrzej Koczur

pamiątkowe zdjęcie w dniu stulecia pod schroniskiem na Stożku

9 lipca 2022 r. o poranku wybraliśmy na drugą w tym roku wycieczkę górską w ramach 10. edycji „Ewangelizacji na szczytach Beskidów”, a jej celem był tym razem Kotarz o wysokości 985 m n.p.m. w  Beskidzie Śląskim.
Z Bielska-Białej pojechaliśmy autobusem Komunikacji Beskidzkiej na Biały Krzyż. Stamtąd szlakiem czerwonym i czarnym do udaliśmy się do Chaty Grabowej. Tutaj zrobiliśmy postój na pyszną kawę. Następnie wróciliśmy czarnym szlakiem do czerwonego i skierowaliśmy się w stronę szczytu Kotarza.
O godzinie 12.00 uczestniczyliśmy we mszy świętej. O oprawę mszy zadbała parafia Sporysz z Żywca. Po mszy zrobiliśmy grupowe zdjęcie i ruszyliśmy droga leśną przez szczyt Beskid do Szczyrku.
Do Bielska-Białej wróciliśmy autobusem o godzinie 16. W fajnym towarzystwie i przy słonecznej pogodzie pokonaliśmy dystans 16 km.

Tadeusz Budny

uczestnicy dzisiejszej ewangelizacji na szczycie Kotarza

Gorczańskie polany od dawna przyciągały uwagę niejednego turysty. W wyniku intensywnej gospodarki pasterskiej przez niemal całe Gorce przetoczyła się fala wołoskich pasterzy, którzy pozostawili w spadku sielskie polany. Obecnie wypas owiec prowadzony jest tylko w dolnych partiach Gorców oraz na Hali Turbacz i Hali Długiej. Na pozostałych polanach, łąki są koszone dzięki czemu wciąż jeszcze one nie zarosły. Natomiast wiosną możemy podziwiać na nich całe łany krokusów.
Niemal co roku wracamy w Gorce, aby właśnie zachwycać się ich niezwykłym pięknem. Tym razem pojechaliśmy w jedno z najdzikszych miejsc, jakie się znajdują w tym paśmie górskim. Magurki (1108 m), bo o nich mowa, to wierzchołek położony w południowej części Gorców, a znajdująca się na nich polana uważana jest za jedną z najpiękniejszych w całym gorczańskim paśmie. I choć jeszcze do niedawna prowadziła tam tylko jedna ścieżka edukacyjna to w ramach projektu unijnego utworzono Szlak Kultury Wołoskiej, który znakowany jest stylistycznymi drewnianymi słupkami.
Naszą przygodę z tym nowo utworzonym szlakiem przyszło nam rozpocząć w Ochotnicy Górnej. Dalej przemierzaliśmy przez szczyty Szlagówek (896 m) i Rokitowca (954 m), by po krótkim, lecz stromym zejściu, znaleźć się w przysiółku Forendówki. Stamtąd, znów ruszyliśmy stromo pod górę, po drodze minąć Kurtynową Kolibę. Jest ona najstarszym niesakralnym obiektem na terenie gminy Ochotnica Dolna. Chata powstała z myślą o pasterzach, którzy nie musieli każdego dnia spędzać całego stada owiec do wsi, co znacznie ułatwiało organizację wypasu. Później koliba służyła za schronienie dla IV Batalionu 1 Pułku Strzelców Podhalańskich Armii Krajowej, który miał tam swoją siedzibę. To właśnie z tego miejsca dowódca IV Batalionu Julian Zapała pseud. Lampart dowodził swoim oddziałem, uprzykrzając życie niemieckim okupantom. Także dzięki tej chatce, mogli się ukrywać amerykańscy lotnicy, uratowani z katastrofy bombowca B24 Liberator. Po wojnie była jeszcze ona zamieszkiwana przez prywatnych właścicieli, a dziś wydaje się opuszczona i została zaryglowana kłódką.
Spod chatki nie było już daleko do szczytu. Pomimo tej niewielkiej odległości, dalej musieliśmy się zmagać z dość wymagającym podejściem. W końcu, po półgodzinnym marszu, dotarliśmy na szczyt. Niestety tego dnia nie dane nam było podziwianie dalekich i efektownych widoków. Bowiem całe góry spowiła gęsta mgła, która z jednej strony dała nam ukojenie od ostatnich upałów, ale za to skutecznie pozbawiła nas widoków. Pomimo tego nie zabrakło kilku śmiałków, którzy żwawo ruszyli na wieżę i oczami wyobraźni „podziwiali” gorczańskie widoki.
Po krótkiej przerwie ruszyliśmy w kierunku przełęczy Pańska Przehyba, nieopodal której znajduje się miejsce katastrofy amerykańskiego bombowca B24 Liberator. Sama katastrofa była wynikiem awarii silników samolotu, a katapultujący się żołnierze, dzięki szybkiej i sprawnie przeprowadzonej akcji poszukiwawczej, szczęśliwie znaleźli schronienie w rękach IV Batalionu 1PSP AK. Spośród całej załogi uratowało się 9 lotników, a zginął pierwszy pilot Liberatora William Beimbrink, który najprawdopodobniej zbyt późno katapultował się ze spadającego samolotu.
Spod miejsca katastrofy, z powrotem ruszyliśmy na Magurki i dalej podążając przez Borsuczyny (1100 m) zeszliśmy do Ochotnicy Górnej, z której o 16.30 wyruszyliśmy w drogę powrotną do Bielska, w którym to zameldowaliśmy się kilka minut po 20.

PS. Choć trzeba przyznać, że inicjatywa stworzenia i poprowadzenia Szlaku Wołoskiego w tej części Gorców była bardzo trafionym i potrzebnym pomysłem, bowiem udostępnia ona bardzo interesujący kawałek tego pasma, to jednak trzeba mieć na uwadze, że samo oznaczenie szlaku w niektórych miejscach pozostawia wiele do życzenia.

W. Biłko

nasza grupa pod wieżą widokową na Magurkach