Oddział PTT w Bielsku-Białej

Rozpoczęta w pierwszy tej jesieni mroźny niedzielny poranek wycieczka krajoznawcza zawiodła nas do Słowackiej Orawy. Kraina ta oddalona jest zaledwie półtorej godziny jazdy busem od Bielska (tutaj ukłon w stronę Pana Kierowcy, który prowadząc pojazd wykazał się ostatnio coraz rzadziej spotykanymi rozwagą i kulturą kierowania. Dziękujemy!
Po „ujawnieniu” nam celu i planu podróży przez Martynkę Ptaszek, naszą przewodniczkę, spokojnie dotarliśmy do parkingu w miejscowości Oravsky Podzamok u podnóży Zamku Orawskiego. Niezwykłe.
Niezwykle przyjemną okazała się również pierwsza tego dnia ewolucja pogody – z mroźnej pochmurnej w chłodną słoneczną, umożliwiająca nam wykonanie kilkuset (łącznie)zdjęć niezwykłego zamczyska z naturalnym nasłonecznieniem. Dziękujemy!
Imponujący swoim położeniem i dość dynamiczną historią zamek pokazał nam sympatyczny Słowak, przewodnik, mówiący swobodnie i bezpośrednio po polsku. Dziękujemy!
Ciekawostki dotyczące zamku i jego mieszkańców (niektórzy nieco odbiegają od przeciętności, co widać na jednym ze zdjęć z podziemi), razem z jego pnącymi się chwilami dość ostro 660 stopniami wszystkich schodów oraz z ponad 100 metrów nad poziomem rzeki, są naprawdę warte uwagi i znakomicie uzasadniają wybranie się w tamte okolice. Zwiedzanie zamku zajęło nam prawie dwie godziny, upływu których zbytnio nie zarejestrowaliśmy.
Kto (lub co)-kolwiek steruje pogodą uznało, że wystarczy już słońca i na dalszą część drogi, do Muzeum Oravskej Dediny (Skansen Wsi Orawskiej) w Zubercu – włączyło nam chmurki.
Chata biednego chłopa, chata średnio zamożnego chłopa, chata bogatego chłopa, sołtysa, plebania, młyn, dzwonnica, budynki gospodarcze i pochodne wszelakiej proweniencji zgrupowane w malowniczej dolince małego potoczku – zebrana tu historia wsi poprzez jej budownictwo i wyposażenie. Ciekawy klimat wnętrz, które wyglądają często jakoby ich mieszkańcy przed chwilą stamtąd wyszli. Mapki z objaśnieniami w języku polskim znakomicie ułatwiły zrozumienie szczegółów. Będąc w skansenie naprawdę warto udać się do toalety.
Pożegnawszy skansen, po chwili deliberacji nad miejscem spożycia posiłku, zająwszy miejsca w wygodnym autobusiku pojechaliśmy do Namestova, miasteczka na brzegu sztucznego jeziora Orawskiego. Tu ciekawą historię tych okolic opowiedziała przewodząca nam Martynka. Dziękujemy!
Jeszcze smaczny krzepiący posiłek, kolejna zmiana pogody – tym razem włączono nam śnieżek (dziękujemy…), i w drogę powrotną.
Sympatycznie spędzony dzień w towarzystwie sympatycznych ludzi, w przyjemnych okolicznościach (tak przyrody jak i architektury).
Dziękujemy wszystkim!

P. B.
.

ekipa na Zamku Orawskim

Na dzisiejszej prelekcji spotkaliśmy się z Agnieszką, która już kilka razy przedstawiała nam relacje ze swoich licznych podróży. Tym razem zostaliśmy zaproszeni do Maroka.
Korzystając z niskich cen biletów lotniczych prelegentka wraz z kolegą, w styczniu tego roku udała się do Agadiru. Podróż została zaplanowana na 7 dni i była realizowana bez pomocy organizacji turystycznych. Po wypożyczeniu samochodu, którym przejechali łącznie ok. 2500 km, udali się do Marrakeszu, czyli Czerwonego Miasta u stóp Atlasu. Przez dwa dni spacerowali po ulicach, zaułkach i sukach (targowiskach) tego miasta, a zwłaszcza jego zabytkowej medynie, gdzie większość budowli zbudowana jest z różowej gliny. Powrócili tutaj jeszcze wieczorem, aby zasmakować atmosfery i magii placu Dżemaa el-Fna. Atmosferę panującą na placu trudno jest zrozumieć ludziom z naszego kręgu kulturowego. Każdego wieczoru przychodzą tam tysiące mieszkańców i turystów, aby miło spędzić czas. Podjeść coś z niezliczonych straganów lub ugotować (podgrzać) samemu, poplotkować, pośmiać się (zwłaszcza z turystów) i spróbować zarobić kilka dirhamów. Zobaczyliśmy też zdjęcia z Majorelle Garden i pałacu Bahia.
Jak zwykle w wycieczkach Agnieszki nie mogło zabraknąć gór, zostaliśmy więc zaproszeni na spacer w Parku Narodowym Tubkal u podnóży najwyższego szczytu Atlasu (4167 m n.p.m.). Styczeń nie jest odpowiednim okresem do zapuszczania się wysoko w góry na półkuli północnej, nawet jak jest się w Afryce. Obejrzeliśmy więc kilka zdjęć z dolnych partii parku i zapewnienie, że warto by było wrócić tutaj latem.
Kolejnym etapem wyprawy był Szafszawan, czyli Niebieskie Miasto. W mieście tym panuje biel i błękit. Od zamierzchłych czasów mieszkańcy malują każdego roku elewacje domów na niebiesko. Nadaje to miastu, zwłaszcza jego historycznej części, specyficznej atmosfery i przyciąga rzesze turystów. Następnie udaliśmy się do Merzouga. Jest to wioską leżąca pośród saharyjskich piasków, na skraju Erg Chebbi, czyli długiego na 50 km i szerokiego na 5 km pasa piaskowych wydm, których wysokość względna dochodzi do 350 m. Tutaj noc spędzona na pustyni i wczesny wyjazd na wielbłądach, aby podziwiać wschód słońca. Niestety, wg relacji, wielbłądy były trochę narowiste i trudno z nich robić zdjęcia. Ale wschód słońca cudowny i spełnienie marzeń.
W drodze powrotnej jeszcze postój w Warzazat z zabytkową kazbą i słynnym na cały świat studiem filmowym. W pobliżu kilkusetletnia ufortyfikowana osada (ksar) Ajt Bin Haddu wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Jednym z ostatnich zwiedzanych miejsc była bardzo atrakcyjna dolina rzeczna Valley Paradise, położona w pobliżu Agadiru. Rzeka płynie tutaj kanionem wyżłobionym w skałach, tworząc liczne zakola i jeziorka. Jeziorka te powstały głównie dzięki działalności człowieka, który usypał tamy, aby zmagazynować zapasy wody oraz podnieść walory turystyczne miejsca, dając możliwość orzeźwiającej kąpieli. Niestety atrakcyjność ta spowodowała, ze stało się ono miejscem rekreacyjnym dla mieszkańców Agadiru i zamieniło się w olbrzymi śmietnik.
Podczas prelekcji i po niej, dużo praktycznych rad jak się zachowywać i załatwiać różne sprawy w Maroku, kiedy jest się zdanym tylko na siebie.

AZ
.

w trakcie prelekcji

Od sześciu lat dla uczczenia odzyskania przez Polskę niepodległości, w dniu 11 listopada wyruszamy na górskie szlaki na „Biało-czerwone wędrowanie”. Pomysłodawcą i głównym organizatorem tego przedsięwzięcia jest Miłosz Zelek, prezes Koła PTT w Kozach.
Gdy 11 listopada 2013 r. w niezbyt korzystnej pogodzie 26 śmiałków wyruszało w stronę Leskowca, pewnie nikomu nie śniło się, że przez te kilka lat, za sprawą koleżanek i kolegów z Koła PTT w Kozach wydarzenie na trwałe wpisze się do kalendarza wycieczek Oddziału PTT w Bielsku-Białej. Z każdym kolejnym rokiem wędrowało z nami coraz więcej osób, kolejno na Klimczok, Kozią Górę, Szyndzielnię i Hrobaczą Łąkę.
W tym roku na zbiórce przy bielskich Błoniach stawiło się niespodziewanie aż 183 turystów przystrojonych w biało-czerwone barwy, z flagami, szalikami, w okolicznościowych czapkach i kapeluszach, niektórzy z narodowymi barwami na policzkach. Obecne były grupy ze Szkolnych Kół PTT z Bielska-Białej (SP3 i SP27) oraz Kóz (SP1, SP2, LO), byli także najmłodsi turyści z Przedszkola Integracyjnego nr 2 w Bielsku-Białej wraz z rodzicami. Obecni byli członkowie Oddziału PTT w Bielsku-Białej, Koła PTT w Kozach i sympatycy Oddziału, przybyli nawet z Krakowa. Byli koledzy i koleżanki z Oddziału, których dawno nie widzieliśmy na oddziałowych wycieczkach. Było nas dużo, ale i okoliczność wyjątkowa. W tym roku obchodzimy 100. rocznicę odzyskania niepodległości przez naszą Ojczyznę.
Na Kozią Górę wędrowaliśmy drogą dojazdową, którą na krótkim odcinku opuściliśmy, by przejść żółtym szlakiem. Na trasie były przerwy na wzmocnie głosu, który trenowaliśmy śpiewając pieśni patriotyczne. Było wesoło i radośnie, a przecież tak powinno być w tym szczególnym dniu. Dość szybkie tempo nadawały nam przedszkolaki.
Poniżej szczytu Koziej Góry, w miejscu, z którego roztacza się piękny widok na Bielsko-Białą oraz pobliskie szczyty Beskidu Małego zrobiliśmy pierwsze zdjęcie grupowe. Ciekawy pomysł podrzucił opiekun SK PTT „Pionowy Świat”, a my chwyciliśmy w ręce białe i czerwone kartki tworząc z nich biało-czerwoną flagę.
Wkrótce dotarliśmy do schroniska „Stefanka”, gdzie czekały na nas kolejne atrakcje. Gospodarze schroniska, którym dziękuję w tym miejscu za ciepłe przyjęcie, przygotowali dla nas ognisko, przy którym każdy miał okazję upiec przyniesioną ze sobą kiełbaskę. Główny wodzirej Miłosz sprawiał, aby nikt się nie nudził, organizując kolejne atrakcje w patriotycznym tonie. Okazało się, że kilkanaście osób, które nie zdążyły na zbiórkę dogoniły nas przy schronisku i w sumie było nas na tegorocznym „Biało-czerwonym wędrowaniu” aż 207 osób.
Punktualnie w południe uczestnicy dzisiejszego wydarzenia odśpiewali Hymn Polski. Miło było usłyszeć wszystkie cztery zwrotki śpiewane przez naszych turystów, od najmłodszych przedszkolaków po seniorów, których kilku także wybrało się z nami. Słowa „Mazurka Dąbrowskiego” rozbrzmiały na Koziej Górze.
Drogę powrotną odbywaliśmy już w mniejszych grupach. Szkolne Koła wyruszyły różnymi szlakami w stronę Błoni i Cygańskiego Lasu, większa grupa turystów z bielskiego PTT schodziła zielonym szlakiem wzdłuż toru saneczkowego, a niektórzy zdecydowali się na indywidualny spacer. Dla wielu z nas „Biało-czerwone wędrowanie” było dopiero początkiem celebrowania w tym dniu 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę.
Na koniec przytoczę słowa jednej z młodziutkich turystek: Do zobaczenia za rok na kolejnym „Biało-czerwonym wędrowaniu”.

SB
.

uczestnicy „Biało-czerwonego wędrowania” przed schroniskiem na Koziej Górze

Wykorzystując piękną pogodę w sobotę przed Świętem Niepodległości wyruszyliśmy w ramach wyjazdu z PTT podziwiać jesienne barwy Czerwonych Wierchów. Ustalona trasa, w sam raz na krótki, listopadowy dzień, zakładała przejście na Kondratową i zrobienie tzw. kółka ze schroniska przez Kopę Kondracką (2005 m n.p.m.) z Giewontem dla chętnych.
Ruszyliśmy wcześnie rano z Bielska, aby przed godz. 9:00 wyruszyć na szlak, w ok. 14 km drogę. Turystów krążyło już sporo wokół kolejki na Kasprowy Wierch, ale też i na szlakach. Ruszyliśmy żwawym krokiem do schroniska na Kondratowej mijając Kalatówki. Pogoda zapowiadała się piękna, ale było dość rześko, jak na tak późną porę. Na Hali Kondratowej zrobiliśmy krótką przerwę grzejąc się w porannym słońcu na ławeczce w tłocznym schronisku. Wybraliśmy opcję odwrotną do zapowiadanej. Najpierw szliśmy ostro pod górę, ale w słońcu, na przełęcz pod Giewontem. Chętni ruszyli jeszcze w stronę śpiącego rycerza, żeby zdążyć przed tłumem turystów ciągnących z doliny. Nie uniknęli jednak zatoru na łańcuchach. Dalej szlak wiódł grzbietem, mozolnie i cały czas pod górę. Im wyżej tym więcej tatrzańskich szczytów ukazywało się na horyzoncie. Na północy zaś, ponad liną smogu widać było pasma Beskidów z charakterystycznymi wierzchołkami Babiej Góry i Pilska. Tam pewnie też porywisty i nieustępliwy wiatr szamotał turystami na grani. Było słonecznie, ale szliśmy, wyzapinani tak, że tylko oczy było widać, w kurtkach przeciwwiatrowych. Jest taka uniwersalna prawda: „Bo najgorszy jest wiatr!” , która sprawdziła się i w ten listopadowy dzień. Chwila przerwy na Kopie Kondrackiej w huku porywistego wiatru wychładzała spocone organizmy w kilka chwil. Szybkie zdjęcia z banerem, łyk herbaty i trzeba było uciekać z tego wygwizdowa. Troszeczkę spokojniej zrobiło się dopiero na przeł. Pod Kopą, gdzie osłonięci od wiatru mogliśmy usiąść i zjeść coś po długiej wędrówce. Podczas odpoczynku nasza uwagę zwróciła stara tablica kierunkowa czerwonego szlaku, pozostawiona pod szlakowskazem. Choć bardzo już zniszczona zrobiła furorę wśród obecnych na przełączy turystów. Krążąc z rąk do rąk została uwieczniona na wielu fotografiach. Pewnie żadna inna tablica ze szlakiem nie może się pochwalić udziałem w tylu sesjach zdjęciowych.
Z przełęczy zeszliśmy zygzakiem zielonego szlaku do szerokiej doliny i z powrotem do schroniska na Kondratowej. Tam zasłużona przerwa, zejście do Kuźnic i szybki obiad w naszym ulubionym barze mlecznym przy rondzie. Pomimo krótkiego dnia w całości udało się nam zrealizować plan dnia (nawet z extra wyjściem na Giewont). Planowo o godz. 16:30 stawiliśmy się całą grupą przy busie. Było już prawie ciemno, gdy zadowoleni wyjeżdżaliśmy z Zakopanego. Celebracja udanego dnia kontynuowana była w autobusie, ale nawet najbardziej energicznych w końcu zmogła drzemka. Nic dziwnego. W końcu tego dnia zdobyliśmy wysokość 2005 m n.p.m..
Dzięki serdeczne Janowi za przewodnicką opiekę oraz Panu Kierowcy, który dowiózł nas bezpiecznie i szybko na miejsce. Jak zawsze szczególne podziękowania kieruję do osoby mocno zaangażowanej w wyjazdy PTT, dzięki której mamy piękną galerię z wyjazdu. Grażynko – dzięki serdeczne! Pozdrawiam również wszystkich, z którymi miałam okazję spędzić miło ten czas na szlaku. Dziękuję za radosną atmosferę, wspólną wędrówkę i fan przy fotach. Życzę koleżeństwu jeszcze wiele dziecięcej radości i do zobaczenia! Tradycyjnie. W górach!

Martyna Ptaszek
.

nasza grupa na początku trasy – Kuźnice

Cztery szczyty… Rotyło (1485 m n.p.m.) – najwyższy szczyt Beskidów Pokuckich na Ukrainie, Balanesti (430 m n.p.m.) – najwyższy szczyt Mołdawii, Vanatoarea lui Buteanu (2507 m n.p.m.) – szczyt w Górach Fogaraskich w Rumunii, Kekes (1014 m n.p.m.) – najwyższy szczyt Węgier, a ponadto drogi, mosty, miasta, wsie, łąki, lasy, pola, noc pod gołym niebem, czy w rumuńskim hotelu, czyli spontaniczne wakacje.
Szymon Baron na wtorkowej prelekcji opowiedział o tegorocznej podróży przez Ukrainę, Mołdawię, Rumunię i Węgry. Poza górskimi zdobyczami zaprezentował odwiedzane po drodze miasta Bielce, Kiszyniów (Mołdawia), czy Braszów (Rumunia) oraz skansen i pustelnię w Starym Orhei (Mołdawia). Uwagę przykuły również kręta trasa transfogarska i ogromne pola słoneczników. Wyzwaniem dla Szymona, jako kierowcy okazał się Kiszyniów, gdzie ruch samochodowy odbywa się według zasady – że nie ma żadnych zasad. A jeszcze kilka lat temu, jak prezentował na zdjęciach z wcześniejszego wyjazdu, ulice w stolicy Mołdawii świeciły pustkami. No i nie obyło się bez wakacyjnej przygody. Na nieco wyboistej drodze w Rumunii odpadła tablica rejestracyjna, którą przy pomocy miejscowej ludności i niewielkiej opłaty udało się szczęśliwie odzyskać.
Spontaniczne były wakacje i spontaniczna była prelekcja, jak zapowiedział na wstępie jej autor, ale i jedno, i drugie udane. Dziękujemy!

KP
.

podczas prelekcji

Nie była to zwyczajna górska wycieczka małej grupy turystów, którzy staraniem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego Oddział Bielsko-Biała punktualnie o godz. 6:00 wyjechali z Bielska-Białej w kierunku Zakopanego. Celem wyjazdu był bowiem udział w uroczystościach uczczenia pamięci ofiar gór i ludzi związanych z górami w Sanktuarium MB Jaworzyńskiej na Wiktorówkach, w samym sercu Tatr.
O tej porze listopadowego poranka było jeszcze ciemno, mglisto i sennie, no i na nasze szczęście pusto na drogach. Sprawnie dojechaliśmy busem do miejsca startu, do parkingu Wierch Poroniec. Była godzina 8:20, gdy śmiało ruszyliśmy zielonym szlakiem najpierw na Rusinową Polanę, a potem po odpoczynku na pobliskie Wiktorówki .
Piękny, słoneczny i ciepły dzień na Rusinowej Polanie cieszył nas mocno i czuliśmy, jakby chciał nam wynagrodzić ostatnie pochmurno-mgliste dwa dni, trudy dzisiejszego wczesnego wstawania i też podróży w takich pochmurnych warunkach. Mimo tego podróżowało nam się dobrze, bo zasłuchani byliśmy w słowa przewodnika i zapatrzeni w okoliczne miejscowości, przez które akurat przejeżdżaliśmy. Dzięki temu poznawaliśmy kolejno różne miejscowości Beskidów, Orawy i Podhala, przy czym Janek nie żałował na to ani czasu, ani sił. Oj, miał o czym nam opowiadać, bo jechaliśmy „tam” przez Suchą Beskidzką, a z powrotem przez Jabłonkę, Zawoję i Przysłop.
Łatwa i wygodna była wędrówka zielonym szlakiem z parkingu Wierch Poroniec na Halę Rusinową pośród lasu niemiłosiernie zniszczonego przez żywioły. Ani się obejrzeliśmy, a byliśmy już jako jedni z pierwszych nielicznych turystów na hali. Spokój, cisza, słońce, Tatry i my… Owiec i baców tu już od dwóch tygodni nie było. Była za to dymiąca bacówka z oscypkami „na ciepło”.
Na tej pięknej hali zrobiliśmy górom i sobie mnóstwo zdjęć, tak na osobistą pamiątkę i oczywiście wspólne zdjęcie z banerem do kroniki naszego Oddziału PTT. Tu, przy pomocy przewodnika Janka Nogasia, rozszyfrowaliśmy wyrazistą dzisiaj panoramę Tatr, o której mówi się, że należy do najpiękniejszych… A dzisiaj właśnie taką była! Długo, naprawdę długo odpoczywaliśmy w tej cudownej górskiej scenerii w ciepłym, zdawałoby się letnim słonku mrużąc bez przerwy oczy, bo okularów słonecznych chyba nikt z domu nie zabrał!
Gdy wreszcie nasyciliśmy oczy na Rusinowej Polanie przepiękną tatrzańską panoramą, wtedy skierowaliśmy swe kroki na Wiktorówki, do pobliskiego Sanktuarium Matki Bożej Jaworzyńskiej, zwanej też Królową Tatr.
Przybyliśmy tutaj, aby wziąć udział we mszy św. sprawowanej w intencji zmarłych w Tatrach turystów, taterników, ratowników, przewodników i tych wszystkich zmarłych w innych okolicznościach, bardzo blisko związanych z górami. Do tego miejsca i na tę uroczystość przybyliśmy ze szczerej potrzeby serca. Przybyliśmy tu po to, aby poprzez modlitwę spłacać długi wdzięczności tym, którzy są teraz gdzieś tam, hen na niebiańskiej grani.
Po nabożeństwie udaliśmy się pod mur oporowy, pod skarpę tuż przy Sanktuarium, aby tam zapalić pod tablicami znicze i złożyć hołd szczególnie tym, którzy zginęli w ostatnim roku w Tatrach po stronie polskiej i też słowackiej. Poznaliśmy ich z imienia i nazwiska, poznaliśmy ich wiek, czas i miejsce śmierci. Długą listę zmarłych przeczytali ratownicy Polski i Słowacji.
Niestety, z roku na rok pamiątkowych tablic powieszonych na tym murze przybywa. Obecnie jest ich już 122, a na nich wypisane 140 osoby. Wieczny odpoczynek racz im dać Panie… razem z o. dominikanem modliliśmy się za Nich wszystkich.
Ta uroczystość była jakby „apelem zmarłych” przeplatanym piękną poezją związaną z zaduszkami i przejmującą muzyką kapeli góralskiej. To też była modlitwa za Nich…
Było już po 13.tej, gdy schodziliśmy z Wiktorówek niebieskim szlakiem do Zazadniej. Mając jeszcze trochę czasu do odjazdu w kierunku domu, pojechaliśmy do Zakopanego, aby tam odwiedzić święte miejsce Polaków: kościółek i Stary Cmentarz na Pęksowym Brzysku. Tego dnia wśród świątecznie udekorowanych grobów nie było tam tłumów, był spokój i zaduma. Tylko Giewont spokojnie spoglądał na całe Zakopane i też na ten cmentarz, który jest zabytkiem i miejscem spoczynku wybitnych zasłużonych dla Zakopanego i Tatr osób. Na tablicy powieszonej przy bramie cmentarza czytamy:
Ojczyzna to ziemia i groby. Narody tracąc pamięć tracą życie.
Można też było pospacerować po niezatłoczonych Krupówkach, albo obejrzeć stragany pełne góralskich rozmaitości. Mieliśmy wybór i czas wolny do godziny 15:00, do odjazdu.
Za rok, w pierwszą niedzielę po święcie Wszystkich Świętych zaproszeni jesteśmy na taką samą uroczystość, która powoli staje się tradycją. W bieżącym roku była drugą z kolei, za rok będzie trzecią.
Pojedziemy tam znowu… Tak, pojedziemy tam z potrzeby serca…!

CS
.

uczestnicy wyjazdu na Rusinowej Polanie