Oddział PTT w Bielsku-Białej

Jeden z kilku wierzchołków reglowych Tatr Zachodnich. 1377 metrów nad poziom morza. Niby niewiele, ale kiedy Tatry zasypane śniegiem i jest 3 stopień zagrożenia lawinowego, to jest trochę emocji. Żeby to przeżyć, pełny autokar chętnych wyjechał z Bielska wczesnym rankiem. Po drodze był niespodziewany półgodzinny postój, nieprzejezdna droga z powodu wypadku samochodowego. Już bez przeszkód, dojechaliśmy pod zakopiańską Krokiew, bliżej celu nie dopuszczają ograniczenia drogowe. A pierwszym celem był wylot doliny Strążyskiej.
Już na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego uroczyście legitymację członkowską Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego otrzymała nowo przyjęta koleżanka Grażyna Żyrek. Idziemy piękną doliną, sięgająca potężnej, północnej ściany Giewontu. Duży ruch wzdłuż Strążyskiego Potoku, kończący się najczęściej na Hali Strążyskiej. Bardziej ruchliwi szli jeszcze pod Siklawicę, ale, ku rozczarowaniu wielu, wody spadające po pionowych ścianach spod Giewontu, zamarzły. Powstał nieruchomy, surowy lodowy świat, jakże inny od letnich, pełnych życia, kolorów. Na tej ścieżce już przydawały się wszelkiego rodzaju zabezpieczenia, umożliwiające swobodne przejścia po miejscach zalodzonych.
Zostawiamy hałaśliwą halę, trzysta metrów przewyższenia na Czerwoną Przełęcz przechodzimy stromą ścieżką (spadek 23 stopnie), spokojnie i bezpiecznie pokonując wiele stromych lodów dzięki różnego rodzaju nakładkom na buty. Inni, zwłaszcza schodzący, bez takiego sprzętu, stwarzali duże zagrożenie dla podchodzących. Zamglone i mroczne otoczenie zaczęło się przejaśniać, więc pokonując jeszcze te 77 metrów przewyższenia, można już było dojrzeć kształt Giewontu, a Sarnia Skała pozwalała dostrzec szczegóły tej prawie 600-metrowej północnej ściany. Co chwilę na wschodzie ukazywały się Wysokie Tatry z Koszystą, Wołoszynami, Granatami i Żółtą Turnią.
Obowiązkowe zdjęcie z banerami i po zejściu kontynuujemy przejście ścieżką nad reglami. Część grupy trochę skraca drogę, schodząc w dolinę Białego. Reszta, to pod górę, to w dół, obok skalistych Zameczków, przez Kalatówki dochodzi do Kuźnic i ronda w Zakopanem.
Aurze można podziękować za dobre warunki pogodowe, zwłaszcza że wcześniej nie była najlepsza. Spotykamy się wszyscy na parkingu pod Krokwią, skąd wyruszyliśmy. Prawie pustymi drogami, przez Słowację, docieramy do Bielska.
Na koniec wyrażam uznanie uczestnikom naszej wycieczki za posiadanie i prawidłowe używanie sprzętu do uprawiania górskiej turystyki zimowej. Dzięki temu nasze przejście było bezpieczne i sprawne. Dziękuję.

Jan Nogaś
przewodnik tatrzański
.

nasza grupa na Sarniej Skale

Po ubiegłotygodniowej wizycie w nizinnej Holandii, za sprawą dzisiejszego prelegenta, członka naszego Oddziału, ponownie wróciliśmy w góry wysokie. Rysiek Barteczko przedstawił nam szczegółową relację (słowną i zdjęciowo-filmową) ze swojej wyprawy na szczyt Mont Blanc w pierwszej dekadzie czerwca 2017 roku. Czterech śmiałków z różnych stron Polski, którzy poznali się na forach internetowych, dojechało samochodami do francuskiego Chamonix. Zdecydowali się zaatakować Mont Blanc klasyczną drogą Gouter, którą wędruje 2/3 zdobywców szczytu. Zaczyna się ona w wiosce Les Houches, oddalonej kilka kilometrów od Chamonix, a położonej na wysokości ok. 1000 m n.p.m. W sezonie letnim trwającym zazwyczaj od początku czerwca do końca września, dużym ułatwieniem dla wspinaczy jest możliwość podjechania najpierw kolejką linową do Bellevue (1800 m n.p.m.) a następnie kolejką zębatą do Nid d’Aigle (2380 m n.p.m.). Oszczędza się tym sposobem przynajmniej jeden dzień i mnóstwo sił, kiedy trzeba dźwigać 30-kilogramowe plecaki.
Niestety w roku 2017, z uwagi na śnieżną zimę kolejki ruszyły dopiero po 10 czerwca, czyli po zakończeniu opisywanego wejścia. Mimo marnej pogody (deszcz, mgła, wiatr) ekipa w ciągu 2 dni dociera do nowoczesnego schroniska pod wierzchołkiem Aiguille de Gouter (3835 m n.p.m.). Przejście przez słynny i niebezpieczny Kuluar Śmierci, z uwagi na dużą pokrywę śnieżną, która „uwięziła” kamienie jest tym razem bezpieczne. O dziwo, mimo wcześniejszych informacji o pełnym obłożeniu noclegowym, schronisko jest prawie puste. Prawdopodobnie nieciekawe prognozy pogodowe i niekursujące kolejki odstraszyły turystów. Przebywa w nim tylko kilkuosobowa grupa Rosjan, którzy też planują zdobycie Mont Blanc. Niestety pogoda pogarsza się. Szczególnie dokuczliwy i niebezpieczny staje się porywisty wiatr. W drugim dniu wiatr nieco słabnie i grupa postanawia dotrzeć przynajmniej do schronu Vallot (4362 m n.p.m.). Jest promyk nadziei, że kolejnego dnia wiatr osłabnie, więc postanawiają przenocować w schronie. I rzeczywiście wiatr nieco słabnie, co pozwala na zdobycie szczytu Mont Blanc (4810 m n.p.m.), zrobienie kilku zdjęć i bezpieczny powrót do schroniska Gouter.
Powrót do samochodów zostawionych w Les Houches odbył się już bez specjalnych problemów, a satysfakcja ze zdobycia Dachu Europy dodawała skrzydeł. Dzisiejsza prelekcja to nie tylko sucha relacja, ale również duża porcja praktycznych wskazówek i porad, jak się przygotować do takiej wyprawy, co zabrać i na co zwracać szczególną uwagę. Ponieważ na sali byli inni zdobywcy Mont Blanc, po zakończeniu prelekcji jeszcze kilkanaście minut trwała wymiana poglądów i dzielenie się uwagami, jak przygotować się do takiej wyprawy. Być może w następnym roku będzie następna prelekcja ze zdobywania Mont Blanc przez Członków naszego Oddziału.

AZ
.

Ryszard Barteczko pod szczytem Mont Blanc – o tym była dzisiejsza prelekcja