Informujemy, że w dniu 1 stycznia 2017 r. do Oddziału PTT w Bielsku-Białej wstąpił Remigiusz Mańdok.
Serdecznie witamy w naszym gronie!
Informujemy, że właśnie ukazał się trzeci w tym roku numer „Biuletynu Informacyjnego” o objętości 20 stron.
Minione wydarzenia dokumentują Kronika Oddziału, Kronika Koła PTT w Kozach oraz kroniki Szkolnych Kół PTT o łącznej objętości 6 stron.
O wakacyjnej działalności członków naszego Oddziału można dowiedzieć się z artykułów: „Nepal Expedition” Janusza Pilszaka (s. 10), „Grossglockner 2016” Szymona Barona (s. 13) oraz „Rowerem dla Nadii” Tomasz Węgrzyna (s. 14).
W numerze znajdziemy także artykuł Jana Nogasia o zdobywaniu Sławkowskiego Szczytu (s. 12) oraz informację o wyróżnieniach z okazji Światowego Dnia Turystyki dla członków naszego Oddziału (s. 20).
Serdecznie zachęcamy do lektury! (pobierz -> 3,25 MB)
Redakcja
Choć frekwencja w tym roku nie dopisała, na początku czerwonego szlaku przy bielskich Błoniach stawiło się dziesięcioro najbardziej wytrwałych turystów.
Obok stołu ołtarzowego Jan z 1817 r., za czerwonymi znakami, ruszyliśmy w stronę Równi pod Kozią Górą. Pomimo niekorzystnych prognoz, pogoda nam dopisywała, a tylko gdzieniegdzie mieliśmy oblodzone fragmenty trasy. Po krótki odpoczynku pod wiatą, już na Równi, tym razem za niebieskimi znakami skierowaliśmy się w stronę schroniska Stefanka. Tym razem było sporo oblodzonych odcinków szlaku, z czego najbardziej ucieszyli się najmłodsi turyści, niby to przypadkiem, co chwilę się przewracając.
Po dotarciu do schronisku, każdy wyciągnął przyniesione z sobą wiktuały. Po dwóch świątecznych dniach jakoś nie mieliśmy większej ochoty na konsumpcję, lecz mimo to, co nieco znalazło się w naszych żołądkach.
Po pamiątkowym zdjęciu przed schroniskiem podzieliliśmy się na dwie grupy. Ambitniejsi ruszyli w stronę Szyndzielni, pozostali zielonym szlakiem, wzdłuż toru saneczkowego, zeszli z powrotem do Mikuszowic.
Dzisiejsza wycieczka była ostatnią zorganizowaną przez Oddział PTT w Bielsku-Białej w roku 2016. Do zobaczenia w styczniu 2017 roku!
SB
.
przed schroniskiem Stefanka na Koziej Górze
Obszerny, grudniowy numer „Co słychać?” o objętości 16 stron otwierają życzenia świąteczne od kapelana PTT x. Józefa Drabika oraz prezesa PTT Wojciecha Szaroty.
Ilustrowaną kilkoma zdjęciami relację Zbigniewa Jaskierni z obchodów 85-lecia Oddział PTT w Zagłębiu Dąbrowskim i Sosnowcu znajdziemy na stronie 2.
Wśród wiadomości „z życia Oddziałów” znajdziemy podsumowanie konkursu fotograficznego „Kadry z wakacyjnych podróży”, notkę na temat tegorocznej Biesady Karpackiej oraz informację na temat 14. inauguracji „Święta Drzewa” w Warszawie. O odbytych zimowych wycieczkach informują z kolei Koło PTT „Sabałowy Klan” z Opola („Piękna zima w Tatrach”), Oddział PTT w Tarnowie („X Mikołajki na Turbaczu”) i Oddział PTT w Ostrowcu Świętokrzyskim („Rajd Mikołajkowy z PTT”). Z tej części naszego informatora dowiemy się także o nowych władzach Szkolnego Koła PTT „Diablaki” z Dąbrowy Górniczej oraz wynikach XVII Turnieju wiedzy o górach w Myślenicach. Wieści „z życia Oddziałów” uzupełniają notki na temat promocji książki Jacka Kolbuszewskiego pt. „Literatura i Tatry. Studia i szkice” oraz seminarium krakowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Hydrologicznego o tatrzańskich pstrągach.
Kontynuując informacje na temat nowej płyty zespołu Zielony Szlak pt. „Pozdrowienie”, tym razem publikujemy obszerny wywiad z członkami zespołu, który przeprowadził Marcin Kolonko z krakowskiego oddziału PTT.
Niemalże jako prezent na zbliżające się święta publikujemy dwa artykuły dotyczące wyjazdów zagranicznych naszych członków. Janina Mikołajczyk (O/Łódź) opisuje wspinaczkę na Martinkę i Matterhorn, natomiast Stefan Sytniewski (O/Opole) podsumowuje tegoroczny wyjazd do Gruzji, zamieszczając w artykule wiele pożytecznych wskazówek.
Grudniowy numer „Co słychać?” zamyka zaproszenie na IV Zimowe Spotkanie PTT w Górach Świętokrzyskich.
Życząc wszystkim Czytelnikom wesołych i spędzonych w prawdziwie rodzinnej atmosferze Świąt Bożego Narodzenia, serdecznie zachęcamy do lektury naszego miesięcznika!
Życzymy przyjemnej lektury! (pobierz -> 1,81 MB)
Redakcja „Co słychać?”
20 grudnia 2016 r. w siedzibie PTT w Bielsku-Białej pan Wojciech Szypuła oprowadził nas po stolicach kilku państw nadbałtyckich ilustrując swoją opowieść zdjęciami i krótkim filmem. Mieliśmy możliwość obejrzeć zabytki (i nie tylko) Wilna, Tallina, Petersburga, Helsinek i Rygi w zimowej szacie, choć była to druga połowa listopada. Spora część zdjęć była robiona w godzinach wieczornych i nocnych. Ich zimowy klimat zostanie nam w pamięci.
Podziwiam zapał i wytrwałość pana Wojciecha i dwóch jego kolegów – noce w autobusie, zwiedzanie za dnia, chłód, wiatr – skąd brać siły? – Ech, młodość…
Aleksandra Firczyk
.
prelekcję czas zacząć…
W najnowszym numerze „Gazety Gminnej” (6 (109) / 2016) – pisma samorządowego Gminy Buczkowice ukazała się informacja o terminarzu spotkań z podróżnikami na pierwsze półrocze 2017 r., które odbędą się w ramach cyklu organizowanego wspólnie przez Gminny Ośrodek Kultury w Buczkowicach i Oddział PTT w Bielsku-Białej. Do udziału w prelekcjach serdecznie zachęcamy!
Grudniowy numer „Gazety Gminnej” można pobrać ze strony GOK Buczkowice.
Zarząd Oddziału
W najnowszym numerze „Gazety Gminnej” (6 (109) / 2016) – pisma samorządowego Gminy Buczkowice ukazały się relacje z ostatnich prelekcji zorganizowanych wspólnie przez Gminny Ośrodek Kultury w Buczkowicach i Oddział PTT w Bielsku-Białej. Na stronie 9 czasopisma można znaleźć artykuł Eweliny Jakubiec-Piznal pt.: „Podróżuj z GOK” zawierający relacje z dwóch ostatnich prelekcji: Agnieszki Gaweł o Nowej Zelandii oraz Roberta Słonki o Dolomitach i masywie Monte Rosa. Grudniowy numer „Gazety Gminnej” można pobrać ze strony GOK Buczkowice.
.
Zebraliśmy się na Placu Targowym. Było sporo osób, w tym paru dorosłych. Pogoda była świetna, ale tak czy siak rano było trochę chłodno. Dlatego w autobusie każdy chciał siąść jak najdalej, z tyłu.
Nie jechaliśmy długo. W czasie podróży pan Miłosz opowiadał różne ciekawe rzeczy na temat Leskowca, jego okolic i miejsc, które mijaliśmy. Oczywiście, potem bardzo nam się to przydało.
Na początku szliśmy zwartą grupą, ale jakoś bardzo długo to nie trwało, mimo że się staraliśmy. Tak jak zawsze. Tym razem pan Szymon prowadził, a pani Sylwia zamykała nasz swego rodzaju pochód. Byliśmy w miarę zorganizowani, a niektórzy już na początku znaleźli sobie kije, na których się wspierali. Oczywiście nie mówię o tych nielicznych, którzy kijki przywieźli ze sobą.
W naszych „szeregach” znalazły się osoby, które w wycieczce uczestniczyły pierwszy raz. Mieli otrzymać oni imiona górskie, ale, jak ci, którzy byli na Rachowcu i wtedy swoje imiona otrzymali, również oni musieli wykonać pięć zadań. Pierwszym było wymyślenie pięciu ukłonów. „Nowicjusze” ten test przeszli pomyślnie, ale na ich nieszczęście, to był dopiero początek.
Atmosfera była bardzo przyjemna. Wszyscy żartowali i się wygłupiali. Nie był to raczej czas na poważne rozmowy i praktycznie każdy zdołał to w pełni wykorzystać. Również, po nie aż tak ciężkich podejściach, może tylko troszeczkę zmęczeni, wkroczyliśmy na teren schroniska Pod Leskowcem. (Tak naprawdę to schronisko nie jest pod Leskowcem. Znajduje się ono na Groniu Jana Pawła II, czyli Jaworzynie). Dumni z siebie, mieliśmy zamiar wejść do schroniska i zamówić coś ciepłego, by nacieszyć się tym przez garstkę czasu, którą spędzaliśmy w schronisku i którą mogliśmy gospodarować, jak nam się żywnie podoba. Niestety, tyle osób, ile mniej więcej zrealizowało to nasze grupowe marzenie, mogłabym pokazać na palcach jednej ręki. Tak naprawdę w schronisku był taki tłok, że większość nie miała szans ani cierpliwości do półgodzinnego czekania w kolejce i na wydanie jedzenia. Dlatego cały przywieziony z domu prowiant zaczął znikać w zatrważającym tempie. To jednak nie oznacza, że nie zdążyliśmy się powygłupiać, porozmawiać, porozrabiać i co tam nam przyszło do głowy.
Ale ten pełen jedzenia, zabawy, jedzenia i jeszcze raz jedzenia i zabawy dzień też musiał się skończyć. Musieliśmy wejść po górce, która idealnie nadawała się do zjeżdżania na sankach, lub, jak parę pomysłowych osób zrobiło, na plecaku bądź „na pingwinka”. Kiedy w końcu każdy był przekonany, że ma wszystko na swoim miejscu, a plecak i kij znajdują się tam, gdzie powinny, ruszyliśmy w stronę Przełęczy Anula.
Zatrzymaliśmy się w nieosłoniętym drzewami, rozległym i płaskim miejscu. Było tam pełno śniegu i tym również razem znalazła się grupka osób, która nie miała oporów przed zmoczeniem się, robiąc w nim aniołki.
Tych kilka bardziej spostrzegawczych osób mogło się zorientować, że ta przerwa jest odrobinę zbyt długa. Mieli rację. Bo nagle przyszło… dwóch Świętych Mikołajów. Jeden w czerwonej czapce z pomponem i z białą brodą, czyli taki, którego znają wszystkie dzieci. Natomiast drugi przypominał bardziej takiego Mikołaja, który chodził kiedyś po świecie jako człowiek z krwi i kości. Co nie oznacza, że nie był święty, dla tych niedoinformowanych.
Mikołaje dali nam cukierki, a przy okazji sprezentowali bonus naszym „nowicjuszom” – odjęli im jedno zadanie, więc zostało tylko jedno. Po jego wykonaniu, pani Kasia oraz pani Sylwia kijkami nadawały imiona górskie.
Po całej „uroczystości”, powędrowaliśmy dalej. Długo szliśmy gęsiego, gdyż pod śniegiem był lód, przez co parę osób się poślizgnęło (nie tylko te niezdary, takie jak ja). W końcu dotarliśmy do Przełęczy Anula, a pan Szymon uraczył nas wyjaśnieniem tej nazwy. Gdy już zaczęliśmy schodzić, nim się obejrzeliśmy, siedzieliśmy w autobusie. A jeszcze ułamek sekundy później staliśmy na Placu Targowym, już w Kozach.
Myślę, że większość osób uznała tę wycieczkę za udaną, podobnie jak ja.
Marta Jurczak, SP nr 1 w Kozach
.
nasza grupa na szczycie Leskowca
Jak wygląda Islandia zimą? Z pewnością zastanawiał się nad tym każdy uczestnik dzisiejszej prelekcji, a kilkoro z nich bywało już na Islandii latem lub jesienią.
Okazuje się, że nie wszędzie jest śnieg, że piękne, miękkie, zielone mchy zimą zamieniają się w lodowe skałki, a wśród śniegów da się znaleźć gorące źródła, baseny, czy miejsca w rzekach, w których można spokojnie się wykąpać. Samochody z kolcami, czarny lód na drodze oraz czarne, bazaltowe piaski na plażach to kolejne islandzkie kontrasty, z którymi zapoznał nas dzisiaj Kuba Krajewski. Nie zabrakło różnokolorowych brył lodowych, czy nieco wytęsknionej, za to pięknej w całej swej okazałości zorzy polarnej. Dowiedzieliśmy się też, gdzie mieszka Björk oraz obejrzeliśmy piękne murale zdobiące stolicę Islandii – Reykjavik. W trakcie swej dwutygodniowej podróży Kuba z trójką znajomych zwiedzili południową część wyspy, najczęściej spędzając noce obok samochodu.
Dodatkowo mogliśmy obejrzeć dwa krótki filmiki obrazujące pasje naszego prelegenta, członka bielskiego Speleoklubu. Pierwszy z nich dotyczył tegorocznego wyjazdu do jaskiń Słowenii, natomiast drugi zeszłorocznego kanioningu w okolicach francuskiego Grenoble.
SB
.
w trakcie prelekcji
Rozliczenie PIT Online z PITax.pl dla OPP. Projekt realizujemy we współpracy z IWOP.
