Oddział PTT w Bielsku-Białej

W drugi dzień Świąt wybraliśmy się zupełnie spontanicznie na trasę, której większość z nas jeszcze nie przebyła. I choć celem trasy stał się dobrze nam znany Czupel w Beskidzie Małym, to szlak z Łodygowic do Wilkowic przez wspomniany szczyt był dla nas nowy. Zaczęliśmy w jedenastoosobowej grupie, a na Diablim Kamieniu rozdzieliliśmy się na trzy ekipy. My udaliśmy się dalej w kierunku Czupla i schroniska na Magurce, a po krótkiej przerwie ruszyliśmy w dół, zielonym szlakiem, do Wilkowic.

Robal
.

nasza grupa przy Diablim Kamieniu

„Ludu, mój ludu, cóżem ci uczynił? W czymem zasmucił albo w czym zawinił?” – tą pieśnią rozpoczęliśmy XVII Drogę Krzyżową z Jurkowa na Mogielicę. Poprzedziło ją rozpoczęte o godz. 9:00 krótkie nabożeństwo w miejscowym kościele p.w. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy.
Od kościoła szliśmy spory kawałek drogi do pierwszej stacji: Pan Jezus na śmierć skazany, a po niej do drugiej i następnej…  Szliśmy z Nim i z krzyżem na Golgotę, którą dzisiaj była Mogielica… Szliśmy razem w swojej grupie i też osobno, z różnymi intencjami, w skupieniu, modlitwie i ze śpiewem… Rozważaliśmy Mękę Pańską przy czternastu stacjach.
Było nas wielu, członków i sympatyków Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Aż 308 osób przybyło na tę dzisiejszą uroczystość z różnych miejscowości: z Mielca, Tarnowa, Nowego Sącza, Krakowa, Oświęcimia, Łodzi, Bielska-Białej i innych. Wśród nas byli organizatorzy Wielkopiątkowej Drogi Krzyżowej, prezesi Oddziałów PTT, byli przewodnicy, byli starsi, młodsi i dzieci, a także indywidualni uczestnicy. Wszyscy, bez wyjątku wszyscy, w tym szczególnym dniu poszli Drogą Krzyżową na Mogielicę ze szczerej potrzeby serca. Kto raz przeszedł tę Drogę, ten pójdzie nią jeszcze raz, a kto szedł nią dwa razy, ten będzie wracał do niej stale… Tak zapewne będzie!
Stacja czwarta: Pan Jezus spotyka Matkę swoją.
„Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste zmiłuj się nad nami” – śpiewaliśmy przy każdej stacji.
Stacja piąta, potem była szósta i siódma…  Rozważania czytane przez różnych uczestników Drogi Krzyżowej przy każdej z tych czternastu stacji zawierały głęboką, refleksyjną treść. Zatrzymywaliśmy się na dobrą chwilę, a później wsłuchiwaliśmy się w te rozważania.
Tego roku 2016 szliśmy sami, bez księdza, który myślami i w modlitwie ze złamaną nogą zapewne „odprawiał” z nami tegoroczną Drogę Krzyżową, naszą Drogę i też swoją Drogę…
Coraz trudniej było dźwigać krzyż, który przechodził z rąk do rąk, od stacji do stacji. Niektórym z nas coraz trudniej było pokonywać ostre podejście, po śniegu, wyślizganym śniegu. Wiosny tu jeszcze nie było widać!
Panie, mimo różnych słabości, chcieliśmy iść dalej razem z Tobą, chcieliśmy Ci towarzyszyć aż do końca, choć nam też było ciężko, bo przecież dźwigaliśmy swoje troski, zmartwienia i grzechy nasze… „Panie, Ty widzisz, krzyża się nie lękam, Panie, ty widzisz, krzyża się nie wstydzę…” – śpiewaliśmy idąc pod górę do następnej stacji.
Wreszcie doszliśmy do ósmej, a później do dziewiątej stacji, przy której Pan Jezus trzeci raz pod krzyżem upada. Trwaliśmy wszyscy z Nim przy tym upadku, przy tym niebieskim szlaku prowadzącym z Jurkowa na szczyt Mogielicy. To było „tylko” 5 km drogi do góry na szczyt Mogielicy i „tylko” 3,5 km w dół do Przełęczy. To „tylko” 646 metrów przewyższenia do góry i 470 metrów w dół, w sumie to tak mało dla Ciebie Panie!
Znów była modlitwa i znów rozmyślanie nad tekstem specjalnie przygotowanym dla nas, znów śpiew kolejnej pieśni: „W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie, w krzyżu miłości nauka…”. Dalszy odcinek Drogi Krzyżowej też był stromy i też po śniegu. Ciągle szliśmy pod górę niosąc krzyż prosty, zwykły, drewniany. Był też drugi krzyż, trochę mniejszy z umocowaną na nim cierniową koroną. W skupieniu, bez niepotrzebnych rozmów, trwaliśmy przy jednym, albo drugim tyle czasu!
To nic Panie, że jeszcze nie zdążyliśmy wykonać nagromadzonych różnych domowych prac, to nic, że wiele spraw pozostało dalej nie załatwionych. To nic, Panie! A przed chwilą śpiewaliśmy: „Jeżeli chcesz mnie naśladować to weź swój krzyż na każdy dzień i chodź ze mną zbawiać świat…”.
Stacja dziesiąta, a po niej trzeba było dojść do stacji jedenastej, przy której został Pan Jezus do krzyża przybity. Dobrze wiemy, że to jeszcze nie jest koniec Drogi Krzyżowej. Idziemy więc dalej trzymając się w miarę możliwości razem, jeden za drugim lub jeden przy drugim w jedności krzyża, ludzi i gór…
Stacja dwunasta: Pan Jezus na krzyżu umiera. Jesteśmy przy nim na Golgocie, razem z Jego Matką. Wtedy też śpiewaliśmy pełnym sercem pieśń: „Wisi na krzyżu Pan Stwórca nieba, płakać za grzechy człowiecze potrzeba…”.
Potem doszliśmy do stacji trzynastej, a później do tej ostatniej, czternastej. To tu zostaje Pan Jezus do grobu złożony. Byliśmy teraz na końcu Drogi Krzyżowej, na Golgocie, którą dzisiaj była dla nas Mogielica z wieżą widokową, najwyższy szczyt Beskidu Wyspowego, 1170 m n.p.m. Panie, dzięki Ci za ten trud!
Była godzina 12:30, gdy poniżej szczytu, na polance przy krzyżu papieskim mogliśmy trochę odpocząć, posilić się plecakowymi, postnymi dzisiaj kanapkami i wypić kubek gorącej, termosowej herbaty. Mogliśmy spojrzeć na góry i też rozważać słowa świętego Jana Pawła II, napisane na kamieniu pod krzyżem: „Wobec piękna gór czuję, że On jest! I wtedy zaczynam się modlić”. On tu, na Mogielicy też przecież był!
Powoli rozstawaliśmy się z różnymi grupami PTT, przed nami jeszcze „tylko” zejście najkrótszą drogą oznakowaną zielonym szlakiem do Przełęczy Rydza-Śmigłego. To nie było łatwe zejście! Ten szlak był stromy, a leżący na nim śnieg zrobił się bardzo śliski, bo wydeptały go przecież właśnie dzisiaj setki naszych nóg… To nic, drobiazg, że było nam trudno… Panie, to dla Ciebie te liczne upadki i wywrotki, te ostre hamowania i nieplanowe zjazdy na butach, a przy tym i ten lęk, żeby przypadkiem nic złego nikomu z nas się nie stało…
Teraz już tylko pozostał nam powrót do Bielska-Białej. Około godziny 14:45 odjechaliśmy z Przełęczy Rydza-Śmigłego. Pan Mieczysław – nasz kierowca, sprawnie i „na czas” przywiózł nas do Bielska-Białej około godziny 17:30. Dziękujemy Panu serdecznie za szczęśliwą i dobrą jazdę.
Szczególne podziękowanie należy się organizatorom Drogi Krzyżowej na Mogielicę. Już po raz XVII zorganizowali ją koledzy z Oddziału PTT „MKG Carpatia” w Mielcu. Dziękujemy panu Karolowi za prowadzenie śpiewu. Dziękujemy wszystkim, którzy przyczynili się do tego, że 30 osób z Bielska-Białej mogło wziąć udział w tej pięknej uroczystości.
Dziękujemy też Robertowi Słonce, przewodnikowi beskidzkiemu, koledze z naszego Oddziału za to, że pięknym słowem, po mistrzowsku, opowiedział nam o górach Beskidu Wyspowego, o miejscowościach, przez które przejeżdżaliśmy, o mijanych beskidzkich kościółkach, i tym samym w szczególny sposób ubogacił nam dwugodzinny czas przejazdu do Jurkowa.
A gdy powrócimy wiosną, albo latem w te strony, na Mogielicę i gdy zobaczymy tam pozostawione z poprzednich lat krzyże i te dwa tegoroczne, to pewnie przypomną nam się słowa śpiewanej przez nas pieśni podczas Drogi Krzyżowej 2016 roku: „Krzyżu Chrystusa bądźże pochwalony, na wieczne czasy bądźże pozdrowiony…”.

CS
.

nasza grupa przy krzyżu papieskim pod Mogielicą

Tematem prelekcji naszego Kolegi, Jana Nogasia, były Jego wyjazdy w najwyższe pasmo górskie położone w Austrii – Wysokie Taury. Wyjazdy z grupą przyjaciół miały miejsce w lipcu 2005 i w lipcu 2006 roku. Celem głównym było zdobycie szczytu Großglockner (3798 m n.p.m.). Jest on najwyższym w paśmie i jednocześnie najwyższym szczytem w Austrii. Należy do Korony Europy.
Großglockner znajduje się w Glocknergruppe, która jest podgrupą górską Wysokich Taurów. Jest to drugi co do wybitności szczyt Alp. Wznosi się ponad lodowcem Pasterze, do którego można w lecie dojechać samochodem. Stopień trudności najłatwiejszej drogi na szczyt określany jest jako PD+ (nieco trudny). Szczyt ma kształt przypominający piramidę i składa się z dwóch wierzchołków: Großglockner i Kleinglockner. Przedziela je mała przełęcz Glocknerscharte. W czasie pierwszego wyjazdu grupa miała szczęście trafić na „okno pogodowe” podczas ataku szczytowego. Po noclegu w Erzherzog Johan Hütte (3454 m n.p.m.) bez trudu zdobyła oba wierzchołki. Mogliśmy obejrzeć zdjęcia ze szczytu pod symbolicznym krzyżem (Kaiserkreuz) ustawionym w 25 rocznicę ślubu Franciszka Józefa I z Elżbietą (Sissi) oraz przepiękne alpejskie panoramy. Dużym zaskoczeniem był brak innych wspinaczy. Wąską grań przed wierzchołkiem można było przejść w tym dniu bez oczekiwania w długiej kolejce. Wcześniej grupa próbowała zdobyć drugi co do wysokości szczyt w Wysokich Taurach – Großvenediger (3666 m n.p.m.). Niestety gęsta mgła spowodowała, że nieco zboczyli na lodowcu i dotarli na inny wierzchołek o wysokości ok. 3500 m n.p.m.
W następnym roku pogoda w partiach szczytowych zupełnie nie dopisała i skończyło się na „szkoleniu” na lodowcu.
Ozdobą prelekcji były piękne zdjęcia z Parku Narodowego Wysokie Taury, który jest największym obszarem chronionym w Austrii i całych Alpach (ok. 1800 km²) oraz z wysokogórskich schronisk alpejskich.

AZ
.

w trakcie prelekcji

Udział we mszy św. z poświęceniem palm w Tokarni o godz. 11:00, przejście Kalwarią Tokarską na Urbanią Górę i powrót do Tokarni – taki był plan dzisiejszego wyjazdu, zorganizowanego przez Polskie Towarzystwo Tatrzańskie Oddział w Bielsku-Białej. Wzięło w nim udział 30 osób, w tym 6 dzieci.
Gmina Tokarnia leży w Małopolsce, w południowej części powiatu myślenickiego, na styku malowniczego Beskidu Wyspowego i Makowskiego. Administracyjnie do gminy należy sześć wsi, wśród nich Tokarnia.
Tegoroczna Niedziela Palmowa przypadła w pierwszy dzień astronomicznej wiosny. Pogoda 20 marca 2016 roku w Tokarni raczej nie przypominała nam wiosny, bo nie było widać ani jednego promyka słońca, było pochmurno i zimno, a nawet bardzo zimno. Ale w sumie nie było tak źle, bo przecież nie padało, a miało padać!
Na miejsce zbiórki, czyli na dolnej płycie PKS wstawiliśmy się prawie punktualnie, to znaczy przed godziną dziewiątą rano. Już na tym betonowym placu wśród nas zrobiło się kolorowo od palm większych i mniejszych, bogatszych i skromniejszych, kolorowych i żywych, zielonych… Słowem wyraźnie było widać, że zmierzamy na uroczystość Niedzieli Palmowej.
Komfortowym busem i jednym samochodem sprawnie, na czas dojechaliśmy do Tokarni, pod samą bramę nowego kościoła p.w. Matki Bożej Śnieżnej. Trzeba tu koniecznie dodać, że w tej wsi do niedawna znajdował się drewniany kościół MB Śnieżnej z XVIII wieku, przebudowany w XIX i XX wieku, który przeniesiono do skansenu w Zubrzycy Górnej.
Zdążyliśmy na czas, nie spóźniliśmy się, a przejechaliśmy w spokoju i bez korków około 80 km z Bielska-Białej do Tokarni przez Żywiec – Suchą Beskidzką – Maków Podhalański – Skomielną Czarną. Podczas przejazdu Szymon Baron, prezes naszego Oddziału PTT i jednocześnie przewodnik beskidzki zapoznał nas z miejscem, do którego jechaliśmy, z historią i tradycją Niedzieli Palmowej z niezwykłą rzeźbą Chrystusa na osiołku, i z Kalwarią Tokarską. Przybliżył nam też postać twórcy wszystkich tych dzieł, miejscowego rzeźbiarza i zarazem od 50 lat kościelnego, Józefa Wrony, ur. w 1943 r. w Tokarni. Te informacje były dla nas cenne…
Tymczasem nasze piękne palmy na tle tokarskich szybko zrobiły się skromniutkie, małe, jakby przytłoczone i gdzieś zagubione wśród „lasu” palm miejscowych, jakże wysokich, smukłych, bogato ustrojonych i bajecznie kolorowych. Ale nie to przecież było dzisiaj najważniejsze, tłumaczyliśmy sobie …!
Trzeba przyznać, że wysokie palmy w Tokarni, sięgające prawie dachu kościoła, zrobiły na nas ogromne wrażenie. Czuliśmy się tak, jakbyśmy byli w osławionej i stale reklamowanej w mediach Lipnicy Murowanej, a przecież byliśmy tu, w Tokarni.
Niedziela Palmowa to święto chrześcijańskie upamiętniające przybycie Jezusa Chrystusa wraz z uczniami do Jerozolimy na Święto Paschy. Jest to również pierwszy dzień Wielkiego Tygodnia, który kończy się w Niedzielę Wielkanocną.
Uroczystość Niedzieli Palmowej w Tokarni rozpoczęła się od poświęcenia palm przed kościołem. Przy dźwiękach orkiestry strażackiej, przy śpiewie okazjonalnych pieśni, przeszliśmy z palmami w długiej procesji dookoła kościoła. Na czele procesji wieziona była naturalnej wielkości rzeźba Chrystusa Palmowego, siedzącego na osiołku, umieszczonym na wózku. Wykonał ją w 1968 roku Józef Wrona jako kopię rzeźby z 1470 roku znajdującej się w Muzeum Narodowym w Krakowie. Prawdopodobnie Tokarnia jest jedynym miejscem w Polsce, w którym figura Jezusa na osiołku towarzyszy tej uroczystej procesji w Niedzielę Palmową.
Procesje z palmami wyrażają głębokie treści religijne. Palma symbolizuje bowiem męczeństwo i triumf, a nazwa niedzieli wskazuje na dwa wymiary celebrowanych tajemnic: radości i smutku. To dzisiaj pierwszy raz w Wielkim Tygodniu wysłuchaliśmy Ewangelię o Męce Pańskiej. Po mszy świętej wszyscy uczestnicy wyjazdu z niemałym trudem odnaleźli się w tłumie ludzi z palmami. Przed kościołem przy palmach i figurce Chrystusa na osiołku zrobiliśmy tradycyjne zdjęcie do kroniki PTT.
Po krótkim „busowym” odpoczynku, czarnym szlakiem turystycznym prowadzącym wśród domów, udaliśmy się w kierunku Kalwarii Tokarskiej. Mijaliśmy domy, a przy nich stojące te najwyższe palmy, dzisiaj poświęcone. Przy jednym z nich palma była wyższa od domu, sięgała bowiem ponad sam dach…!
Patronem tej Tokarskiej Kalwarii jest św. Franciszek z Asyżu. Jak czytamy w tygodniku „Źródło” nr 11 z 2015 roku: „(…) Tworzy ją niezwykły zespół rzeźb plenerowych, złożony z 21 kapliczek oraz Drogi Krzyżowej w leśnej scenerii, na zboczu Urbaniej Góry (674 m). Powstałe na przestrzeni 30 lat wielkie dzieło sakralne jest uwieńczeniem twórczości znanego ludowego artysty-świątkarza, Józefa Wrony. W krótkim czasie stało się miejscem znanym nie tylko w gminie Tokarnia, celem licznych turystycznych i pielgrzymich peregrynacji. Wspaniale wpisująca się w beskidzki pejzaż Kalwaria, urzeka niepowtarzalną aurą, szczególną siłą wyrazu, religijną wrażliwością zrodzoną z głębokiej duchowości jej twórcy”.
Kalwaria zwieńczona jest drewnianymi figurami Matki Bożej i Świętego Jana pod Ukrzyżowanym Chrystusem naturalnych wielkości. Obok krzyża powieszony jest dzwon, a tuż obok są drewniane ławki, na których miło było usiąść po trudach podejścia po stromym zboczu góry. Rzeźby na tej Kalwarii powstawały w latach 1982 do… teraz, bo ich twórca, Józef Wrona nieprzerwanie tworzy coś nowego od ponad 40 lat.
W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się na krótko w Skomielnej Czarnej. Tam zobaczyliśmy nowy i stary, zabytkowy kościółek, a do Bielska-Białej powróciliśmy około godziny 18-tej.

CS
.

nasza grupa przed kościołem pw. Matki Bożej Śnieżnej w Tokarni