Oddział PTT w Bielsku-Białej

Pomimo porannej mżawki w ciepły, niedzielny poranek, 28 czerwca 2015 roku, na dolnej płycie dworca PKS w Bielsku-Białej zjawiło się trzynaście osób, by kontynuować wędrówkę Małym Szlakiem Beskidzkim. Planowana trasa wiodła czerwonym szlakiem przez Potrójną, znaną także jako Czarny Groń, Łamaną Skałę, Smrekowicę, Leskowiec i Groń Jana Pawła II, czyli Jaworzynę, by zakończyć się w Krzeszowie.
O 7:00 rano senna grupa wyruszyła busem, by godzinę później wysiąść w deszczu na Przełęczy Kocierskiej. Choć według prognoz miało padać cały dzień, to wkrótce przestało. Rozpadało się ponownie dopiero wtedy, gdy wszyscy byli już w schronisku Leskowiec, ale deszczowy incydent nie trwał zbyt długo. Pogoda nie dawała jednak za wygraną – lunęło, gdy uczestnicy zebrali się koło busa na parkingu w Krzeszowie. Słowem, pogoda jak na zamówienie.
Szkoda jedynie pięknych widoków, jakie można podziwiać na tej trasie w słoneczne dni – skryła je gruba warstwa malowniczych mgieł i niskich chmur w różnych odcieniach bieli i szarości. Pokonanie trasy zajęło uczestnikom wycieczki siedem godzin, z czego co najmniej dwie upłynęły w Chatce Ani i Rafała na Potrójnej i schronisku PTTK Leskowiec na Groniu Jana Pawła II, w którym kuchnia serwuje naprawdę duże porcje grochówki, bigosu i innych dań.
W Krzeszowie kolekcjonerzy pieczątek w książeczkach GOT mieli rzadką okazję potwierdzenia faktu ukończenia trasy w remizie Ochotniczej Straży Pożarnej. Chcąc, nie chcąc, wycieczkę trzeba podsumować banalnym stwierdzeniem, że niezależnie od pogody Beskid Mały to wyjątkowo urokliwe pasmo górskie. Pod warunkiem, rzecz jasna, że nie pada. Jak bowiem stwierdzono w czasie jednej z filozoficznych pogawędek, jakimi urozmaicano sobie marsz przez łąki, hale, lasy i przełęcze, choć góry w deszczu są piękne, to deszcz w górach już niekoniecznie.

(k)
.

nasza ekipa przed schroniskiem PTTK Leskowiec

Niedzielna prognoza pogody sprawiła, że tym razem nieco zmodyfikowaliśmy plany i poza Dumbierem zdobywaliśmy, położony w Niżnych Tatrach, Salatin. Ale po kolei 🙂
Zebrani w szesnastoosobowej grupie wyruszyliśmy z Bielska o piątej rano i po niespełna trzygodzinnej jeździe dotarliśmy do wioski Lucky. Pierwszą połowę trasy pokonaliśmy zielonym szlakiem, idąc najpierw wzdłuż kempingu, potem lasem. Po godzinie mogliśmy już cieszyć wzrok krajobrazami tych gór. Połacie zielonych polan przeplatały się z plastrami lasów. Wznosiliśmy się coraz wyżej i coraz ciekawsze widoki były przed nami. Po kolejnej godzinie, idąc wijącą się serpentynami ścieżką, dotarliśmy do ostatniej tabliczki, która mówiła, że do szczytu zostały nam ostatnie minuty drogi. Sam Dumbier jest skalistym szczytem, do którego dojść trzeba idąc obok kilku stromych przepaści. Na samym wierzchołku odpoczęliśmy chwilę, znalazł się też czas na pamiątkowe zdjęcie.
Droga powrotna wiodła szlakiem żółtym, który na końcu zmieniał się w czerwony. Zanim to jednak nastąpiło musieliśmy sforsować dość rozległe wiatrołomy, który mocno zniekształciły pierwotny wygląd szlaku.
Wieczorem, po zakupach w Liptowskim Mikulaszu, czekała na nas perspektywa grillowania i, jak się potem okazało, śpiewów przy akompaniamencie gitary 🙂
W niedzielę zdecydowaliśmy wspólnie, że zmienimy plan i pójdziemy na pobliski Salatin. Trasa, niespełna pięciogodzinna, wydawała się realna do zrealizowania. Padać miało zacząć po czternastej. Podjechaliśmy więc do miejscowości Liptovska Luzna i stamtąd czerwonym szlakiem ruszyliśmy w górę. Mimo, iż na początku warunki atmosferyczne można było nazwać korzystnymi, to ostatecznie z powodu opadów deszczu, nie wszyscy zdecydowali się na zdobywanie wierzchołka.

Robal
.

Ekipa na szczycie Dumbiera

Mimo bardzo wczesnej pory i niedzielnych ograniczeń komunikacyjnych o 4:55 uczestnicy wycieczki siedzą w autokarach. Jeszcze rutynowe sprawdzenie list obecności i o 5:00 ruszamy na kolejną wycieczkę organizowaną przez Oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Bielsku-Białej. Dzięki uzyskanemu dofinansowaniu z Urzędu Miejskiego opłata wnoszona przez Uczestników jest niewysoka. W połączeniu z atrakcyjnym, rzadko uczęszczanym szlakiem tatrzańskim (na terenie Słowacji) zainteresowanie wycieczką przeszło oczekiwania Organizatorów. Wyjechały nas 2 pełne autokary (ponad 100 Uczestników!), a z listy rezerwowej można by było skompletować kolejny.
Wyjeżdżamy przy zachmurzonym niebie i w okolicach Korbielowa łapie nasz pierwszy przelotny deszczyk. Tegoroczną nowością na przejściu granicznym w Korbielowie jest kierdel owiec z zagrodą przy samym parkingu. Mimo mżawki baca dzielnie stał pośród swoich owieczek, a mądrzy czworonożni „pomocnicy” schowali się w suchych miejscach pod wiatami.
Trzygodzinna podróż minęła nam bardzo szybko. Słuchaliśmy ciekawych informacji Przewodnika o historii i walorach turystycznych mijanych okolic oraz dosypialiśmy zarwaną noc.
Kilka minut przed 8-mą zbieramy się przed tablicami TANAP (słowacka część Tatrzańskiego Parku Narodowego) na Przełęczy Wyżniej Huciańskiej (940 m n.p.m.) na drodze za Zubercem. W opisach wycieczek miejsce to jest opisywane jako Przystanek autobusowy Huty lub Leśniczówka pod Białą Skałą (Horáreň Pod Bielou Skalou). Kilka informacji od Przewodników, pamiątkowe zdjęcie grupowe i raźno ruszamy w las za czerwonym szlakiem. Szlak prowadzi ostro w górę, a po nocnym deszczu gliniaste podłoże jest bardzo śliskie. Mijane tabliczki z oznaczeniem aktualnie mijanej wysokości nad poziom morza (n.p.m.), ustawione co 100 m w pionie, niektórym dodają energii a innych pozbawiają sił. Jest trochę narzekania, ale nie ma odwrotu, bo autokary pojechały na drugi koniec dzisiejszej drogi. Las kończy się na wysokości ok. 1300 m n.p.m., tuż przed Białą Skałą (Biela skala). Jest słonecznie, dobra widoczność na okoliczne miejscowości oraz doliny pod nami i pięknie ukwiecone polany (hale). Humory znacznie się poprawiają, a fotoamatorzy uganiają się za przepięknymi kwiatkami, których jest tutaj, na wapiennym podłożu, mnóstwo. Najwięcej zachwytu wzbudza, królujący wokół żółty przelot alpejski. Podobno trujący!
W oddali pojawia się grzbiet Siwego Wierchu ze szczytem na wysokości 1805 m n.p.m.. Wchodzimy na główną grań Tatr, najdalej wysuniętą na zachód. Z uwagi na budowę geologiczną (dolomity płaszczowiny choczańskiej) Siwy Wierch różni się bardzo od otoczenia. Można powiedzieć, że Pasmo Tatrzańskie składa się z Tatr Bielskich, Wysokich, Zachodnich oraz grupy Siwego Wierchu.
Od wysokości ok. 1400 m n.p.m. zaczyna się najbardziej atrakcyjna część naszej wycieczki. Wchodzimy w skalny labirynt (określany tez jako skalne miasto) przypominający trochę fragmenty krajobrazu Jury Krakowsko-Częstochowskiej, a najbardziej Dolomity. Są to Rzędowe Skały (Radové skaly). Jest to najbardziej atrakcyjna, zarówno krajobrazowo jak i wspinaczkowo część wycieczki. Występujące formy skalne i strome urwiska robią wrażenie. Przed dotarciem do szczytu przechodzimy przez dwa trudniejsze podejścia ubezpieczone łańcuchami.
Zachwyty nad pięknem krajobrazu studzi trochę psująca się pogoda. Nadciągają ciemne chmury, wierzchołek ginie we mgle i zaczyna lekko padać. Kropelki zamieniają się w śnieżną kaszkę. Tak dla przypomnienia, że właśnie rozpoczyna się lato! Szczęśliwie po kilku minutach przebija się słoneczko i na szczycie mamy przepiękną panoramę.
Ze szczytu otwiera się widok na grań słowackich Tatr Zachodnich — Salatyn (2048 m n.p.m.), Pahoł (2167 m n.p.m.) i Banówkę (2178 m n.p.m.), oraz wyłaniający się w oddali Baraniec (2185 m n.p.m.).
Ledwie zdążyliśmy się posilić na szczycie, a już nadciągają chmury i zaczyna kropić. Czas więc iść dalej. Schodzimy zielonym szlakiem przez Ostrą (1764 m n.p.m.) do Przełączy Przeduwrocie (Przedúvracie) i dalej szlakiem niebieskim przez schronisko Chata pod Náružim do parkingu w miejscowości Jalovec – Bobrovecka Vapenica.
Przed krótkotrwałą ulewą chronimy się w wiacie przed schroniskiem. Temperatura spada do 5 – 6 0C, ale szczęśliwie po kilku minutach przebija się słońce i powracają letnie temperatury.
Schodząc warto było spojrzeć z balkonu skalnego na rozciągającą się kilkaset metrów poniżej dolinę zakończoną Liptowskim Morzem (Liptovská Mara), które jest największym jeziorem zaporowym na Słowacji. Na skale przed balkonem (nie ubezpieczonym!) sosna bardzo przypominająca naszą na Sokolicy w Pieninach.
Przed samym parkingiem kościółek/ kapliczka otoczona stacjami drogi krzyżowej.
O godzinie 16-tej wszyscy w dobrych humorach wsiadamy do autokarów, aby po 3 godzinach pożegnać się w Bielsku.
Podsumowując: Zobaczyliśmy przepiękny szlak tatrzański, z wyjątkowym krajobrazem skalnym, który na długo pozostanie w pamięci. Na własnej skórze doświadczyliśmy powiedzenia, że w górach należy być przygotowanym na każdą pogodę niezależnie od pory roku. Mieliśmy jesień, wiosnę, trochę zimy i lato.
Do zobaczenia na szlaku!

AZ
.

pamiątkowe zdjęcie na starcie wycieczki