Oddział PTT w Bielsku-Białej

„Mogliśmy wreszcie pomarzyć o tym, że tu jeszcze powrócimy…” to cytat z opisu wycieczki do Doliny Rohackiej w dniu 23.10.2010 r. (Kronika PTT Oddział w Bielsku-Białej).
Marzenia – jak widać – spełniają się. Powróciliśmy w lipcową niedzielę w ten prześliczny rejon Zachodnich Tatr na Słowacji, w Rohacze, aby zaczerpnąć nowych sił na dalsze dni tygodnia, aby nacieszyć oczy wyjątkowo pięknymi górami i przeźroczystą wodą w Rohackich Plesach, aby posłuchać górskiej ciszy przerywanej jednak znienacka krzykiem miejscowych świstaków…
Trasa wycieczki była następująca: Wylot Doliny Rohackiej (parking) – Adamcula ( 1189 m n.p.m.) – Wyżni Rohacki Wodospad (1340 m n.p.m.) – Rohackie Plesa (Stawy: Zielony Stawek – 1472 m n.p.m.; Wyżni Rohacki Staw – 1718 m n.p.m.; Pośredni Rohacki Staw – 1653 m n.p.m.; Mały Rohacki Staw – 1650 m n.p.m; Wielki Rohacki Staw – 1563 m n.p.m.) – Smutna Dolina – Bufet Rohacki przy Tatliakowym Jeziorku (1373 m n.p.m.) – parking w Dolinie Rohackiej.
Wycieczkę zorganizowało Polskie Towarzystwo Tatrzańskie Oddział w Bielsku-Białej. Atrakcyjny program wycieczki przyciągnął wielu młodych oraz niewielu „nieco” od nich starszych turystów. Pod przewodnictwem Roberta Słonki wędrowaliśmy więc dokładnie tą samą trasą, którą niektórzy z nas przeszli w dniu 23 października 2010 roku. Tu muszę niestety westchnąć: to było przecież nie tak dawno!
Ta sama trasa, ten sam wodospad, te same góry i plesa, ale za to inna pora roku nie zniechęciły nikogo z nas do powrotu na ten sam turystyczny szlak. To coś mówi!
Trasa ponad granicą lasu była pełna zieleni i kwitnących traw oraz kwiatów. Nie brakowało na niej wody, prawdziwie kryształowej wody! Wcześniej sam Wodospad Rohacki liczący 23 metry wysokości był kipiący i burzliwy za sprawą choćby wczorajszego deszczu. Był też wielką atrakcją, do której trzeba było przejść po drewnianym mostku po naszej lewej stronie. Przy wodospadzie zrobiliśmy mnóstwo pamiątkowych zdjęć i pewnie też filmików, wszak czasy w tej dziedzinie zrobiły się nowoczesne. Dalszą atrakcją były poszczególne Stawy Rohackie. Każdy z nich był pełen czystej wody, a tafla mieniła się w kolorach: zielonym, szmaragdowym, błękitnym, czarnym itd. Rdest i liczne ciekawe rośliny panoszyły się teraz nad brzegami tych stawów, a stale dyżurujące tu i tam dzikie i jednocześnie prawie oswojone kaczki z małymi kaczątkami dodawały w nich radosnego życia. Nam też! Każdy staw miał swoją wyjątkową urodę, dlatego też nad każdym z nich z przyjemnością spędziliśmy trochę czasu.
Dzisiaj lekko dokuczał nam zimny wiatr tam na górze, zwłaszcza przy stawie najwyżej położonym, czyli Wyżnim Stawie Rohackim (1718 m n.p.m.). Blisko nas, w zasięgu wzroku jeszcze leżały dwa większe płaty starego śniegu, które też chyba dodatkowo chłodziły okolicę. Tak naprawdę chwilowe zimno tego lata to był drobiazg, w końcu mieliśmy ze sobą cieplejsze odzienie. Nie padało dzisiaj i to było najważniejsze! Chmury przeplatały się z rzadkimi chwilami słonecznymi, dzięki czemu co chwilę robiło się albo zimno, albo na zmianę nieco cieplej. Ostry Rohacz, Płaczliwy, Tri Kopy, Hruba Kopa, Banikov, Pachola i Spalena, a także nasze polskie góry z Wołowcem na czele były raczej stale w chmurach, choć czasem odsłaniały się na chwilkę, aby sprawić nam na krótko przyjemność i aby zachęcić nas do ponownego przyjazdu w te strony. Ale cóż to wszystko znaczy dla nas, prawdziwych wyrypiarzy, którzy na nic nie zważając już myślą o następnej wycieczce po słowackich szlakach?! Pogoda jest zawsze, a szlaków w górach na Słowacji naprawdę nie brakuje!
Na koniec znów posłużę się cytatem ze wspomnianego wyżej opisu wycieczki, dokładnie pasującego do dzisiejszego dnia: „To fantastyczne, że ciągle jeszcze tęsknimy, planujemy i… nie poddajemy się! Z tej dzisiejszej trasy trudno było zejść w doliny. Słowo „trudno” ma tu dwa znaczenia. W tak pięknych górach chciałoby się być jak najdłużej. Nasza dzielna i liczna grupa wędrowała w Rohaczach zaledwie 6 godzin. Dużo i bardzo mało! Ale wysiłek opłacał się…”.
Po krótkim odpoczynku przy Bufecie nad Tatliakowym Jeziorkiem ruszyliśmy żwawo asfaltem w dół co rusz oglądając się za siebie. No bo pod koniec wycieczki Rohacze nadal tym bardziej nas zachwycały, a widoczność robiła się z każdym krokiem w kierunku autobusu coraz lepsza. Jeszcze tylko jakiś leśny błotnisty skrót przy zielonym szlaku i meta. Szkoda, że to już koniec trasy zaplanowanej na dziś…
Do Bielska-Białej powróciliśmy szczęśliwie po ponad dwugodzinnej podróży około godziny18. Za tydzień znowu wybierzemy się w góry, oczywiście z PTT, na Słowację!

CS
.

cała grupa w Dolinie Rohackiej

Dziś ponownie powróciliśmy pod nasze piękne Tatry, aby móc uczestniczyć organizowanej po raz drugi akcji „CZYSTE TATRY”. Wśród ponad 3000 wolontariuszy do sprzątania szlaków przyłączyły się cztery osoby  naszego Oddziału.
Na trasę wyszliśmy czerwonym szlakiem z Cyrhli i wolnym krokiem ruszyliśmy w kierunku szczytu. Po około dwóch godzinach, we mgle i z oznakami burzy, dotarliśmy na szczyt Wielkiego Kopieńca. Uwieczniając nasz pobyt na górze zdjęciem z banerkiem ruszyliśmy w kierunku Jaszczurowej. Chmury, niestety, przysłoniły nam niecodzienne widoki, jednak spacer wśród malowniczych skał i pięknych lasów był urzekający… do czasu, gdy podczas zejścia z Wielkiego Kopieńca zaczął padać bardzo obfity deszcz i rozszalała się burza. Szlak zmienił się w rwący potok, a błyskawice sprawiały upiorne wrażenie. Pomimo trudności pogodowych udało nam się ukończyć trasę szczęśliwie.
Przed rokiem sprzątaliśmy Tatry w wielkim upale, a w tym w wielkim deszczu. Ciekawe jaką niespodzianka spotka nas za rok? 🙂

AR
.

nasza ekipa na Wielkim Kopieńcu

Rezerwat przyrody Przeciszów umiejscowiony jest pomiędzy miejscowościami Las i Przeciszów, a jego powierzchnia wynosi blisko 90 ha. Utworzony został w 1995 roku w celu zachowania wielogatunkowego lasu grądowego oraz licznych gatunków chronionych flory i fauny.
Różnorodność siedlisk występujących na terenie rezerwatu Przeciszów stwarza dogodne warunki bytowania wielu gatunkom zwierząt. Największą atrakcją tego rejonu są liczne gatunki ptaków. Obszar ten zakwalifikowany został do najcenniejszych ostoi ptaków w skali Europy w ramach Europejskiej Sieci Ekologicznej NATURA 2000.
Ogółem zaobserwowano tam ponad 200 gatunków ptaków, z czego 124 to gatunki lęgowe, zaś 75 gatunków ptaków to gatunki przelotne. Występują tam m.in.: perkoz rdzawoszyi, perkoz zausznik, bąk, bączek, łabędź niemy, błotniak stawowy, kropiatka, sieweczka obrożna, rycyk, rybitwa zwyczajna, rybitwa czarna, rokitniczka, trzcinniczek oraz trzciniak. Można też zaobserwować tutaj nieregularne gnieżdżenie się ślepowrona i rybitwy białowąsej.

Do tego właśnie miejsca wybraliśmy się dzisiaj w grupie czternastu osób, podzielonej po równo na dorosłych i dzieci. Dotarliśmy na miejsce środkami komunikacji publicznej i w okolicach południa rozpoczęliśmy czterogodzinny spacer po terenie stawów i okolicznych lasów oraz łąk.
Z pewnością w tak krótkim czasie nie sposób zobaczyć wszystkiego tego, co oferuje to miejsce. Być może jeszcze kiedyś wybierzemy się w to miejsce w takim, lub liczniejszym, gronie. Ja w każdym razie odwiedzę je wkrótce 🙂

Robal
.

nasza grupka

Wyjazd z założenia niektórych miał być spontaniczny. Tak się jednak złożyło, że szczegóły wycieczki, której pomysł zrodził się już przeszło miesiąc wcześniej na Krawców Wierchu, skrzętnie omawialiśmy codziennie przez cały poprzedzający ją tydzień. Wszystko dlatego, że tak bardzo nie mogliśmy się doczekać spotkania z Tatrami! Jak to jednak często bywa, plany planami, a… góry górami. Wiatr znad Tatr rozwiał nasze ustalenia, prowadząc bieg wydarzeń w nieoczekiwanym kierunku. Najbardziej spontaniczna okazała się być pogoda. Zaplanowaliśmy, że będzie słonecznie i widokowo, a ona sprawiła nam psikusa, zaskakując niskimi chmurami, deszczem, gradem i uderzeniami piorunów. Jednak po kolei…
9-osobowa ekipa wyruszyła z Bielska i okolic o 4.30. Choć potrzeby wynikające z liczebności grupy były mniejsze, jechaliśmy trzema samochodami. 2 osoby tak bardzo spragnione były bowiem Tatr, że postanowiły zostać w nich przynajmniej do niedzieli.
Obraliśmy kierunek na Łysą Polanę. Plan zakładał, że zostawimy tam jeden z samochodów, by móc zejść z Polskiego Grzebienia Doliną Białej Wody. Dzięki temu sprytnemu zabiegowi, po zejściu z gór kierowcy mogliby zajechać po pozostałe auta do Tatrzańskiej Polanki, gdzie nasza wycieczka miała się zacząć. Na miejscu okazało się jednak, że para planująca przedłużenie pobytu w Tatrach chce nocować w Zbójnickiej Chacie, więc plan uległ zmianie i w pełnym składzie, z pełnym inwentarzem samochodowym pojechaliśmy do Starego Smokowca. Stąd ruszyliśmy wiodącym przez las szlakiem w stronę Śląskiego Domu. Z niemałą satysfakcją dotarliśmy doń 40 minut przed czasem wskazywanym na drogowskazach. Zdecydowanie zasłużyliśmy na to, aby odpocząć. Bryły budynku schroniska nie można określić perłą architektury tatrzańskiej, jednak położenie u stóp samego króla Tatr dodaje jej dostojeństwa. Zresztą, co tam architektura, ważne, że mogliśmy się tu uraczyć smakiem kofoli i bylinkowego czaju!
Kiedy tu szliśmy, chmury uciekały przed nami w górę. Co rusz wydawało się, że zaraz w nie wejdziemy, lecz one wznosiły się ku niebu z każdym naszym krokiem w ich stronę. Teraz snuły się po zboczach Gerlacha, lecz widzieliśmy nad sobą skrawki błękitu i promienie słońca dodające nam wiary w to, że nasz plan pogodowy się uda. Żywiliśmy nadzieję, że słońce przegoni zbliżające się do nas od strony Smokowca ciężkie ciemne chmury. Niebo nie okazało się być jednak przychylne naszym oczekiwaniom…
Mijając krasny głęboko zieloną barwą Wielicki Staw i opadający doń strużkami wody wodospad, wspięliśmy się na próg Wielickiego Ogrodu. Ta część doliny o tej porze roku jest urokliwie rozkwiecona, po zboczach otaczających ją gór hasają kozice, a wśród głazów i kamieni biegają świstaki. I tylko mgła nie pozwoliła nam tego wszystkiego zobaczyć. Widoczność spadła do kilku metrów. Sinobiały woal chmur okrył tajemnicą piękno skalistego otoczenia szlaku, by przyciągnąć nas w to miejsce po raz kolejny. Nie zobaczyliśmy też majestatycznego Gerlacha, a położony u jego podnóży Długi Staw odsłaniał się dla naszych oczu małymi fragmentami. Dopiero przed samym podejściem na Polski Grzebień zaczęło widnieć. Schodzący z góry Słowacy zachęcali do wejścia nań, mówiąc, że po drugiej stronie przełęczy świeci słońce i są na tamtą stronę piękne widoki. Te słowa dodały nam sił do przebycia ostatniego odcinka szlaku, na którym wspomagały nas łańcuchy i kilka klamer. Nie wszystkim z naszej grupy dane były jednak malownicze pejzaże, gdyż szybko przesuwające się chmury i tu pochłonęły krajobraz. Na przełęczy odnowiliśmy siły z pomocą kanapek i sporej dawki humoru. Ten zresztą nie odstępował nas tego dnia na krok. Był też czas na obowiązkowe zdjęcia z banerami PTT Bielsko i PTT Kraków. Choć kilka nazw miejscowości wypadałoby dla ścisłości na banery dopisać, gdyż jak ustaliliśmy, z Krakowa w naszej grupie nie było nikogo, a samo Bielsko reprezentowała tylko jedna osoba.
Na Polskim Grzebieniu rozpierzchliśmy się. Wstępny plan, by przejść pętlę do Smokowca przez Rohatkę i Dolinę Staroleśną z powodów czasowo-pogodowych padł zupełnie, jednak wyłoniły się inne opcje. Troje dzielnych mężczyzn zdecydowało się zdobyć pobliską Małą Wysoką, dwoje zawróciło do Śląskiego Domu szlakiem, którym wchodziliśmy, a pozostała czwórka postanowiła schodzić Doliną Białej Wody. Niedługo po tym, gdy się rozstaliśmy, niebo wymyśliło, że uatrakcyjni naszą wycieczkę. Na początek zaserwowało nam grad. Chmury zrzucały na nas białe kulki nieustannie przez pół godziny, a było ich tak dużo, że zdołały przemoczyć nasze nieprzemakalne ubrania. Zabawa z gradobiciem nie usatysfakcjonowała jednak nieba w pełni – chciało bawić się z nami dalej. Tym razem wpadło na pomysł z burzą. Chłopaków, którzy wybrali się na Małą Wysoką, pierwsze uderzenia piorunów zastały, gdy schodzili po łańcuchach z Polskiego Grzebienia. Grupę, w której ja byłam, burza zaskoczyła przy Litworowym Stawie. Błysk dzieliły zaledwie 3 sekundy od rozchodzącego się potężnym echem grzmotu, więc oszczep pioruna wbił się w ziemię całkiem blisko. Dramaturgii dodawał fakt, że wciąż przebywaliśmy na odsłoniętym terenie, a do przebycia zostały ponad 3 godziny drogi w dół. Na szczęście niebo, widząc, że ta zabawa nie przypadła nam do gustu, łaskawie poprzestało na 6 błyskawicach i dało nam spokój. Uznało jednak, że ubrania zbyt mało nasiąkły nam wodą, a w butach jest zbyt sucho, więc zesłało na nas ulewny deszcz. Cel osiągnęło, bo stopy zaczęły nam się taplać w bajorkach. Wracaliśmy przemoknięci i zmarznięci, jednak te niedogody nie odebrały nam satysfakcji z dnia. W końcu spędziliśmy go w ukochanych Tatrach! A same góry dla wynagrodzenia nam trudów, odsłoniły się przed nami na ostatnich odcinkach zejścia. Tak, ten dzień będziemy pamiętać. Spontaniczności było w nadmiarze. Rozwinęła się w tym stopniu, że wbrew wcześniejszym zamiarom, skutkiem przygód i bólu zęba, w pełnym 9-osobowym składzie wróciliśmy tego dnia do Bielska. I tylko jedno pytanie kołacze się w głowach po powrocie do domów: kiedy znów spontanicznie wybierzemy się w Tatry?

E.S.
.

nasza grupka na Polskim Grzebieniu