Oddział PTT w Bielsku-Białej

Góry Lubowelskie brzmią nieco tajemniczo i nie jeden z nas pewnie się zastanawiał gdzie takowe się znajdują. A to nic innego jak południowe pasmo Eliaszówki stanowiące przedłużenie pasma Radziejowej. Po polskiej stronie, pasmo to nazywane jest Górami Lubowelskimi, a u naszych południowych sąsiadów określane jest jako Ľubovnianska vrchovina.
Właśnie w niedzielę 18 września, przyszło nam się zmierzyć z tym fragmentem Beskidu Sądeckiego. Naszą wędrówkę rozpoczęliśmy z Kosarzysk leżących administracyjnie w granicach Piwniczej Zdroju. Początek trasy leniwie piął się do góry, ale gdy zeszliśmy z drogi ostro wspinaliśmy sięw kierunku Chaty na Magórach. Nie był to co prawda długi odcinek, ale z pewnością, tego rześkiego dnia porządnie nas rozgrzał. I w takich „gorących” nastrojach dotarliśmy do pierwszego miejsca naszego postoju jakim była wspomniana przeze mnie chata. To niezwykle klimatyczne i spokojne miejsce nieco rozleniwiło nasze wędrowne zapały, które zatopiliśmy w gorącej herbacie i w pysznej szarlotce. I Choć chciało się zostać dłużej, to jednak wciąż czekała na nas Eliaszówka, na którą spod Chaty na Magórach, są raptem trzy kwadranse. Tym razem stromistość szlaku nie nastręczała żadnymi trudnościami. Zapatrzeni w poszukiwaniu grzybów, których tego dnia nie brakowało oraz pochłonięci rozmowami szybko zdobyliśmy szczyt Eliaszówki. Na szczycie znajduje się wiata oraz wieża widokowa, na którą trzeba wejść, aby móc podziwiać panoramy pobliskich gór. Pasmo Eliaszówki, to kolejny dobry przykład jak w wyniku zaprzestania wypasu kulturowego, okoliczne góry zarastają lasami. I nawet po wejściu na wieże, szybko się okazało, że ta jest zdecydowanie za niska, bowiem w kierunku południowym, mogliśmy podziwiać tylko i wyłącznie las. Na szczęście pozostała część panoramy Beskidu Sądeckiego, była jak na wyciągniecie ręki, a przeplatające ją ciemne obłoki nie przeszkadzały nam, aby ją podziwiać. I gdy wydawało się że tego dnia trafiliśmy na niemal idealną pogodę, to właśnie wtedy rozpadało się na dobre. Nam nie pozostało nic innego, jak tylko wyciągnąć peleryny i parasole, i ruszyć w dalszą drogę. I tak było już do końca naszego dnia. Deszczowa pogoda z chwilowymi przebłyskami słońca, towarzyszyła nam już do końca drogi. Mimo tego wszyscy z uśmiechami na twarzy pokonywaliśmy kałuże, a kaprysy pogody, wynagradzały nam licznie zbierane grzyby, których nie brakowało. Ostatnie kilometry naszej wędrówki pokonywaliśmy w otoczeniu osobliwych skałek, będące cechą charakterystyczną rezerwatu Biała Woda. Celem założenia tego rezerwatu była ochrona cennego i pięknego krajobrazu, a także licznie tam występujących elementów przyrody nieożywionej w formie skał wapiennych, turni oraz flory występującej na podłożu wapiennym.
O tym że deszczowa pogoda nie sprzyja schodzeniu, przekonało się kilka osób, które zaliczyły zjazd na czterech literach i co było widać, niektórym nawet to bardzo przypadło do gustu;) Nieco przemoknięci i zziębnięci, dotarliśmy do Jaworek, w których to w jednej z karcz zatrzymaliśmy się, aby ogrzać się gorącymi daniami. Podróż powrotna także upłynęła nam pod znakiem deszczowej pogody, która ku naszemu zdumieniu, naglę się poprawiła i do Bielska dotarliśmy w blasku zachodzącego słońca.

Wojtek Biłko

nasza grupa pod Chatką Magóry w paśmie Eliaszówki

10 września 2022 roku o godzinie 8:00 rano dojechaliśmy do Zwardonia, skąd szlakiem niebieskim wyruszyliśmy w stronę Baraniej Góry. Byliśmy przygotowani na prognozowane ulewy, ale po wyjściu z pociągu byliśmy mile zaskoczeni brakiem deszczu. Zdjęliśmy kurtki i ruszyliśmy w drogę na Sołowy Wierch. Zeszliśmy do Wierchu Czadeczki, gdzie zdecydowaliśmy, że pójdziemy szlakiem i ominiemy Ochodzitą. Na przystanku autobusowym zrobiliśmy krótką przerwę regeneracyjną. Do schroniska na Przysłopie nie musieliśmy robić przerw na jedzenie, ponieważ po drodze zjedliśmy bardzo dużo ostrężyn i borówek. W schronisku zajadaliśmy się frytkami i ciastem, wbiliśmy pieczątki i wyruszyliśmy zdobyć Baranią Górę. Po dotarciu na szczyt zrobiliśmy zdjęcie z banerem i zaczęliśmy schodzić na Magurkę Wiślańską, by następnie w towarzystwie słońca dojść  do Malinowskiej Skały. Na tle Skrzycznego zrobiliśmy kolejne zdjęcie z banerem. Zaczęliśmy zejście na Przełęcz Salmopolską, a kolejną przerwę zrobiliśmy w okolicy Grabowej. Zjedliśmy po bułce i kontynuowaliśmy drogę do Chaty Wuja Toma. Wystraszeni kilkoma kroplami deszczu ubraliśmy kurtki przeciwdeszczowe by je ściągnąć po krótkiej chwili jeszcze przed Kotarzem. To był jedyny deszcz na całej trasie. Na Kotarzu spotkała nas miła niespodzianka w postaci żurku. Kiedy doszliśmy do schroniska okazało się, że bufet jest czynny do godziny 17, a my byliśmy tam o 19. Po krótkiej przerwie rozpoczęliśmy mozolne podejście na Klimczok. Kiedy doszliśmy na szczyt zrobiliśmy kolejne zdjęcie z banerem w słynnej chatce u Tadka. Zrobiło się ciemno więc wyciągnęliśmy czołówki i rozpoczęliśmy przejście na Błatnią. Po drodze podziwialiśmy gwiazdy, które po wyłączeniu czołówek było dobrze widać. Spotkaliśmy kilka niebieskich i też dłuuugich ślimaków. Po dojściu do schroniska na Błatniej zjedliśmy czekoladę i zaczęliśmy zejście do Wapienicy. Spotkaliśmy kilka Salamandr, a po zejściu przebiegliśmy się po parkingu i mogliśmy zakończyć naszą wycieczkę. Plan został wykonany z powodzeniem, w ciągu niecałych 16 godzin zrobiliśmy prawie 52 km.

Wojtek Kuś

już po zmroku na Klimczoku