Oddział PTT w Bielsku-Białej

Mimo niezbyt optymistycznych prognoz pogodowych, zebrała się liczna grupa turystów, ciekawych rzadko przemierzanej trasy. Zasiliła nas bowiem dzielna dziesięcioosobowa gromadka uczniów ZSP (w wieku już od sześciu lat!) z Międzyrzecza Górnego pod opieką nauczycielki, aktywnej turystki, Pani Urszuli. Z dosiadającymi na trasie było nas 44 osoby – jak wykazało liczenie metodą „przybij piątkę”.
Tym razem grupę prowadził przewodnik Robert Słonka, który od samego startu zasypywał nas „gradem” informacji o przemierzanych okolicach i mijanych dolinkach, górkach, wodach, szczytach i pasmach górskich. Podziwialiśmy niesamowity zasób wiedzy – topografia, historia, przyroda, gospodarka, społeczności, zabytki, kultura itd. Robert zwrócił naszą uwagę na liczne kapliczki w okolicach Gilowic i Ślemienia, które kiedyś pełniły funkcję wyznaczników tras pielgrzymkowych do licznych w tym rejonie miejsc kultu religijnego. Zasłuchani w te informacje nie spostrzegliśmy, kiedy dojechaliśmy do Ślemienia. Wędrówkę rozpoczęliśmy niebieskim szlakiem od ruin starego pieca hutniczego. Tu zachwycił nas „pocztówkowy widok” (słowa Roberta) poprzez stare, drewniane domostwa na ślemieński kościół.
Łagodne podejście szlakiem utrudniało błotko na drodze rozjeżdżonej przez zwózkę wycinanych drzew. Dzieci miały okazję zobaczyć konie zaprzęgane do ciężkiej, leśnej pracy. Idąc Pasmem Pewelskim obok przysiółka Czeretnik, doszliśmy na Gachowiźnie, obok kolejnej kapliczki, do szlaku żółtego. Szlakiem tym wędrowaliśmy do celu, do Jeleśni. Buszujący po zagajnikach Leszek wypatrzył kilka prawdziwków, których nie pozostawił na łonie natury. Dalej przez Czeretnik, Garlejów Groń, Janikową Grapę, podziwiając wspaniałe widoki z mijanych polanek, dotarliśmy do mostu na Koszarawie w osadzie Mutne. Robert z właściwą sobie skrupulatnością opisywał ukazujące się szczyty, pasma, przysiółki i wioski. Łaskawa aura tylko przez dwie chwile zmobilizowała niektórych do wyjęcia peleryn lub parasoli. Liczne bajorka i błotka wymagały uwagi – ale i tak trzeba było wyciągać z grzęzawiska mały „adidasek” mniej ostrożnego młodego turysty. Ale miał przygodę!
Grażynka, Małgosia, Kasia, Danusia, Tadeusz i Leszek szczególnie ofiarnie utrwalali przebieg naszej wędrówki, a Witek czuwał, aby nikt nie zgubił się na trasie. W drodze powrotnej z racji „nadróbki” czasowej, zahaczyliśmy o Browar Żywiec, gdzie uzupełniając elektrolity kibicowaliśmy Grzesiowi, czy zdąży doczekać się, a potem zjeść dużego i bardzo smakowitego burgera … zdążył!. Do Bielska-Białej dojechaliśmy szybko i szczęśliwie dzięki mistrzowskiemu opanowaniu kierownicy przez pana Kazimierza. Dziękujemy przewodnikowi Robertowi za pomysł pięknej i nietuzinkowej trasy, za przekazane wiadomości, za szczęśliwe przeprowadzenie licznej, zróżnicowanej wiekowo grupy.

Andrzej Głażewski
.

nasza grupa na szlakach Pasma Pewelsko-Ślemieńskiego

Kolejne wtorkowe popołudnie, kolejna prelekcja. Tym razem członek naszego Oddziału, Wojciech Ślusarczyk, opowiedział o wyjeździe na Grossglocknera (3798 m n.m.p.) – najwyższy szczyt Austrii, który zorganizował w połowie września.
Zebrani mieli okazję posłuchać o tym, jak należy przygotować się do takiego wyjazdu, na co zrócić uwagę, jaki sprzęt ze sobą zabrać… a także co nas może spotkać na trasie. Było ciekawie i rzeczowo. Warto było wybrać się dzisiaj do lokalu PTT.

SB
.

Rusinowa Polana (1209 m n.p.m.), Gęsia Szyja (1489 m n.p.m.) i Sanktuarium MB Jaworzyńskiej Królowej Tatr to miejsca, które odwiedziliśmy tak liczną gromadą w niedzielę, zaraz po świętach Wszystkich Świętych. Przewodnik Witold Kubik dał nam dzisiaj wolny wybór: komu śpieszyło się na szczyt Gęsiej Szyi, ten mógł tam pójść szybciej niż inni; komu chciało się oczekiwać na bardziej wyraziste widoki z Rusinowej Polany, czyli na słowackie giganty z Lodowym Szczytem na czele, ten mógł pozostać na prawie pustej hali i czekać, czekać cierpliwie aż… Kto zaś pragnął w skupieniu i ciszy pokłonić się Królowej Tatr na Wiktorówkach, ten mógł uczynić to spokojnie jeszcze przed uroczystością.
Ale najważniejszym wydarzeniem w tym dniu była msza św. odprawiona przez o. Dominikanów za zmarłych ratowników TOPR, zmarłych w ostatnim roku w wypadkach w górach, a także tych, którzy zostali upamiętnieni na „ścianie pamięci” przy Sanktuarium.
Po mszy św. wszyscy udaliśmy się pod tę ścianę, aby tam uczcić zmarłych ludzi gór modlitwą, aby wspomnieć i wysłuchać ich imiona, nazwiska, datę oraz miejsce śmierci, posłuchać przejmującej poezji i góralskiej muzyki, wreszcie by zapalić przyniesiony znicz pod którąś z tablic. Wzruszające to były chwile. Polskie, słowackie i czeskie listy zmarłych znowu i w tym roku zapełniły się tymi, którzy góry ukochali, po nich wędrowali, wspinali się, ratowali i w nich na zawsze pozostali…
„Królowo Tatr prowadź Go po niebiańskich szlakach” – napisano na jednej z tablic. Na innej czytaliśmy: „Swą radość życia i miłość do gór wnosiła między ludzi”. Na jeszcze innej tablicy sentencja: „Ukochał Boga, który go wybrał, ludzi, którym służył, góry, w których pozostał”. Przy każdej trzeba się zatrzymać w skupieniu, bo wypisane jest tu wszystko o zmarłym: ratowniku, przewodniku, himalaiście, alpiniście, taterniku, czy wreszcie o turyście, który też przecież kochał góry. Wszyscy oni swoją miłość do gór przypłacili życiem.
Z roku na rok tablic przybywa i zapełnia się ściana na skarpie przy Sanktuarium na Wiktorówkach. Nad wszystkimi tablicami dużymi literami jest napis: „… DOBROWOLNIE PRZYRZEKAM POD SŁOWEM HONORU…” (fragment przysięgi ratowników TOPR). Wiktorówki to taka „polska Osterwa”. Po stronie słowackiej na symbolicznym cmentarzu pod Osterwą uroczystości odbywają się w ostatnią sobotę października, a po polskiej stronie, tu na Wiktorówkach w pierwszą niedzielę listopada. „Jesteśmy jak jedna rodzina, bo łączą nas góry, Tatry” – powiedział w tym szczególnym miejscu prowadzący uroczystość.
Członkowie i sympatycy Oddziału PTT w Bielsku-Białej wzięli udział w tej uroczystości po raz trzeci, a więc byli obecni w tym miejscu od początku. To zasługa Janka Nogasia, naszego przewodnika, który jest inicjatorem tychże listopadowych wyjazdów na Wiktorówki. Niestety z ważnych powodów nie mógł dzisiaj być tu z nami.
Jeden z uczestników wyjazdu miał niezwykle rzadką okazję stanąć przed kamerą telewizyjną i powiedzieć parę słów o dzisiejszym wydarzeniu na Wiktorówkach. Zaczął mówić tak: „Nie byłoby mnie tu, gdybym nie chodził po górach”. Powiedział prawdę! Mnie i nas wszystkich też pewnie by tu dzisiaj nie było…
Tatry i pogoda „uczciły” to dzisiejsze święto potężnym halnym, który po południu rozhulał się na dobre od Zakopanego aż po Bielsko-Białą. Podczas przerwy przeznaczonej na własne potrzeby o mało co nie zmiótł nas z drogi pod Krokwią i nie powalił tak, jak te tatrzańskie lasy, jak te tatrzańskie świerki…
Za rok, w niedzielę 8 listopada zaproszeni jesteśmy na taką samą uroczystość, czwartą z kolei. Pojedziemy tam znowu, dla Nich! Tak, pojedziemy tam z potrzeby serca…

CS
.

nasza grupa pod Sanktuarium na Wiktorówkach po uroczystej mszy w intencji ludzi gór

Prelekcja Martyny i Grzegorza w salce Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Bielsku-Białej była dla licznie zebranych uczestników prawdziwą ucztą dla ducha. Zobaczyliśmy bowiem górę Matterhorn w słonecznej, sierpniowej pogodzie niemal z każdej strony z różnych miejsc: od Zermatt, od Gornergrat, od Klein Matterhornu, ze szczytu Breithornu i wielu innych. Zobaczyliśmy go odbijającego swoje piękno w wodach jeziorek polodowcowych jak w lustrze, dając turystom okazję do fotografowania tego niezwykłego widoku. Bo też ta najbardziej znana góra alpejska, choć nie jest najwyższa, to jednak należy do najpiękniejszych nie tylko w Europie, ale i w świecie! Liczy sobie 4478 m n.p.m., ma dwa wierzchołki, z których jeden należy do Szwajcarii (Matterhorn), a drugi do Włoch (Monte Cervino).
„Ten Matterhorn to taki wybryk natury (…), ma przedziwny kształt, (…) zdecydowanie odbiega swym śmiałym kształtem od otaczających szczytów. Niepokoi, prowokuje…” – czytamy w książce pt. „Dwa razy Matterhorn” Anny Czerwińskiej i Krystyny Palmowskiej (wyd. Sport i Turystyka 1980 r. str. 11).
Martyna i Grzegorz w zorganizowanej dziewięcioosobowej grupie przebywali w drugiej połowie sierpnia 2019 roku w Alpach Penińskich, w których aż 41 szczytów to czterotysięczniki. Na jeden z nich – Breithorn (4164 m n.p.m.) weszli od strony Klein Matterhornu. Dla Martyny i Grzegorza i wielu pozostałych uczestników był to pierwszy w życiu czterotysięcznik. Wejście na ten szczyt trwał trzy godziny, oczywiście z odpowiednim wyposażeniem (raki, czekan, kask, okulary). Piękne było zdjęcie Martyny i Grzegorza z banerem naszego Oddziału PTT. Brawo! Gratulujemy! Może doczekamy się podobnego zdjęcia ze szczytu samego Matterhornu? Marzenie? Jasne, że marzenie i to całkiem możliwe do zrealizowania!
Trzeba tu wyjaśnić czytelnikom, że oboje są młodymi wspinaczami, zaprawę wysokogórską mają, a wiemy to z dotychczasowych ciekawych prezentacji z wielu wypraw górskich.
Celem tej wyprawy trekkingowej nie był sam szczyt Matterhornu, ale jego otoczenie, zadziwiające swoim pięknem, ogromem gór i kurczących się licznych lodowców. Pośród tego wszystkiego był ten jeden, naj, naj, najważniejszy szczyt, najpiękniejszy, dla którego widoku zjeżdżają się turyści do Zermatt niemal z całego świata, a zwłaszcza z dalekiej Azji.
Zanim uczestnicy wyjazdu dotarli do swojej bazy w Täsch (ok. 6 km przed Zermatt), nie marnowali okazji i zaaklimatyzowali się „po drodze” wchodząc na Zugspitze w Alpach Bawarskich, najwyższy szczyt Niemiec (2962 m n.p.m.) i Wildspitze w Alpach Ötztalskich w Austrii (3768 m n.p.m.). Jak dowiemy się w trakcie prelekcji, aklimatyzacja bardzo się przydała.
Liczne zdjęcia z Zermatt z bogatym komentarzem Martyny pozwoliły nam poznać wyjątkowego ducha tej górskiej miejscowości położonej na wysokości 1600 m n.p.m., ostatniej w dolinie, bo dalej już są tylko góry i góry. Zermatt ma w sobie swoistą górską atmosferę, mnóstwo hoteli i domów z ukwieconymi oknami i balkonami. Wśród nich są też stare tradycyjne kamienno-drewniane domy, muzeum alpinizmu, liczne pomniki (pomnik świstaków), tablica poświęcona słynnemu przewodnikowi, który wspiął się na szczyt Matterhornu ponad 370 razy, ostatni raz w wieku 90 lat. Nazywał się Ulrich Inderbinen. W centrum jest kościół św. Maurycego, a obok niego cmentarz z grobami i tabliczkami upamiętniającymi tych, którzy zginęli w pobliskich górach …
Zermatt ma czyste powietrze, bo spalinowe pojazdy mają tu zakaz wjazdu. Jedynie pojazdy elektryczne mogą tu być używane. Bez wyjątku dotyczy to wszystkich pojazdów, nawet miejscowej policji.
Ale najważniejszy wśród miejscowych atrakcji jest tu ten jeden jedyny, najważniejszy i dostojny, przepiękny Matterhorn – marzenie wielu górskich wspinaczy. Marzenie całej grupy było dużo skromniejsze, a spełniło się jeszcze podczas tej wyprawy, gdy uczestnicy stanęli pod ścianą Matterhornu, czyli tam, gdzie zaczyna się już prawdziwa, trudna wspinaczka. Może kiedyś spróbujemy (?)… takie myśli w tym miejscu pod tą ścianą z pewnością kotłowały się w ich głowach. Doszli tam od Schwarzsee pokonując 700 metrów przewyższenia aż do Schroniska Hörnlihütte (3260 m n.p.m.). Właśnie tu Martyna wspięła się symbolicznie 10 metrów w górę, po prawdziwej skale Matterhornu… i dała radę!
Wśród dziesiątek zdjęć ciekawe było spojrzenie na Matterhorn, który w szybkim tempie zasłaniał się niczym welonem od samej góry do dołu. Na kolejnych zdjęciach, dosłownie co parę minut welon robił się coraz dłuższy i szerszy. Robiło się wtedy smutno … „Jak zobaczyć Matterhorn, to tylko do południa” – podkreśliła i wielokrotnie radziła Martyna. Miała rację!
Szczegółowy opis tej prelekcji zabrałby tu sporo miejsca. Trzeba by jeszcze wymienić wiele ciekawych miejsc, do których dotarli, jak chociażby Monte Moro – góra z Madonną. Uczynię więc skrót i zakończę go słowami Martyny, że „dzień bez trzytysięcznika jest dniem straconym”. O tej prelekcji uczestnicy spotkania z pewnością mogli jeszcze długo rozmyślać. To była piękna prelekcja, której opis był dla mnie mimo wszystko niemałym wyzwaniem!
Dziękujemy Martynie i Grzegorzowi!

CS
.

na prelekcji Martyny i Grześka pt. „Wakacje w cieniu Matterhornu”