Oddział PTT w Bielsku-Białej

Jak co roku spotkaliśmy się w naszym lokalu na spotkaniu opłatkowym członków i sympatyków Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i Bielskiego Klubu Alpinistycznego.
Wieczór rozpoczęliśmy od rozłożenia przyniesionych potraw i dekorowania sali. Na stół trafiły przepyszne ciasta, muffinki, bezy, piernik i makowiec. Były pomarańcze i mandarynki, czekoladki i chipsy, a także sałatki i fantastyczny chleb ze smalcem. Do picia mieliśmy różne soki, a na dorosłych czekało czerwone wino.
Spotkanie rozpoczął prezes, który powiedział parę słów od siebie, składając wszystkim także miłe życzenia od Zarządu Oddziału PTT w Bielsku-Białej. Następnie podzieliliśmy się opłatkiem i złożyliśmy sobie nawzajem życzenia. Później był czas by zjeść przyniesione potrawy. Była też okazja do rozmów z koleżankami i kolegami. Miłą atmosferę do rozmów tworzyli grajkowie: pan Wacek na harmoszce, Anielka na gitarze i Zosia na flecie. W tak miłej atmosferze upływał czas dzisiejszego spotkania, które trwało 2,5 godziny. Przed wyjściem zrobiliśmy jeszcze pamiątkowe zdjęcie.
Do zobaczenia na wycieczkach i innych wydarzeniach organizowanych przez PTT!

Zosia Baron
.

uczestnicy spotkania opłatkowego

Pomimo ogłoszonego stanu klęski żywiołowej na Słowacji, 4 stopnia zagrożenia lawinowego w Tatrach i zasypanych po uszy szlaków w naszych Beskidach w sobotni poranek wyruszyliśmy w góry z nieustraszonym bielskim Oddziałem PTT! W ten pierwszy weekend Nowego Roku naszym celem, już tradycyjnie, była Lysa Hora w Beskidzie Śląsko – Morawskim w Czechach. Z Bielska ruszyliśmy nieco po godz. 8:00, bowiem zimowe warunki skutecznie utrudniały dojazd niektórym z uczestników. Aura dała się we znaki także w drodze, wydłużając czas przejazdu i napinając tym samym plan dnia.
Ku naszemu wielkiemu zaskoczeniu nasi południowi sąsiedzi, również mając w pogardzie przewidywania synoptyków, tłumnie ruszyli wszystkimi szlakami na szczyt Lysej Hory w pierwszy weekend Nowego Roku. Z trudem udało nam się zaparkować w miejscowości u podnóża góry – w Ostravica. Policja zawracała wszystkich chętnych do wyjazdu na parking nieco wyżej w lesie, więc musieliśmy te 30 min dodatkowo podejść. Trasa była sympatyczna i całkowicie biała. Gdzieniegdzie mijaliśmy ambitnych kierowców, którzy pomimo nakazu założenia łańcuchów, zdecydowali się pokonać podjazd bez ich pomocy. Jednym się udało, innym poszło nieco gorzej.
Cały czas padał obfity śnieg. Nie zdołał on jednak, przez cały dzień, zasypać uczęszczanego szlaku. Jak na dość ciężkie warunki, turystów było sporo. Na szczyt dotarliśmy po prawie 3 godzinach wędrówki, totalnie przemoczeni. Z trudem znaleźliśmy miejsce w jednym z lokali. Było tak parno, że nie mieliśmy nadziei na wysuszenie garderoby. Każde otwarcie drzwi skutkowało eksplozją pary wodnej, kiedy mokre powietrze zderzało się z lodowatym. Po dłuższym odpoczynku podeszliśmy jeszcze na szczyt z charakterystycznym obeliskiem, żeby zrobić grupowe zdjęcie. Widoczność była tak słaba, że nie było widać olbrzymiego przekaźnika. Po zdjęciu, już nieco zmarznięci, ruszyliśmy w drogę powrotną. Jedni ślizgiem, inni truchtem, wszyscy uwalniając wiele dziecięcej radości !
Do samochodów dotarliśmy już po zmroku, zmęczeni i zadowoleni, z jeszcze jednym ciekawym pomysłem do zrealizowania w drodze powrotnej.
Wspaniała zimowa przygoda, jak zawsze w dobrym towarzystwie!

MG
.

inauguracja sezonu górskiego 2019 na Lysej Horze

Stary Rok 2018 pożegnaliśmy w dobry stylu – w górach!
31 grudnia w poszukiwaniu zimowej aury ruszyliśmy o godzinie 8:00 z Bielska-Białej w głąb Beskidu Żywieckiego. Pierwsze oznaki zimy dały znać o sobie już w Rajczy, gdzie kręta droga stawała się z każdym kilometrem coraz bardziej biała. Dojazd do Złatnej, skąd planowaliśmy wyruszyć, był sporym wyzwaniem dla każdego z kierowców podążających w głąb górskiej doliny. Pomimo niesprzyjających warunków pogodowych wielu turystów miało taki sam pomysł jak my. Parking pękał w szwach.
Większość udających się na szlaki wybrała opcję skiturową, co okazało się strzałem w dziesiątkę. Czarny szlak do schroniska na Rysiance zaspany był białym, głębokim puchem. Szeroka droga, którą pamiętaliśmy z wcześniejszych wypadów, zniknęła pod pierzyną puchu. Wąską i trochę już wydeptaną ścieżką ruszyliśmy w trasę. Drzewa pokryte były grubą warstwą świeżo napadanego śniegu, a gałęzie uginały się pod jego ciężarem tuż nad samą ścieżką. Nie trzeba było wiele, aby w tak szczególny i miło zapowiadający się dzień uwolnić w naszych dorosłych sercach dziecięcą radość, a w umysłach nieco fantazji. Gałęzie pozbawione obciążenia wystrzelały w górę, a wysokie zaspy wzdłuż ścieżki szybko pokryły się licznymi aniołami i rysunkami. Im wyżej tym bardziej wchodziliśmy w chmury skrywające szczyty górskie i ewentualne widoki. Ostatnie podejście do schroniska na Rysiance było istną walką z przyrodą. Zapadając się w śniegu po kolana w „mleku” podążaliśmy za tyczkami mając nadzieję, że to już za tą następną z mgły wyłoni się zarys budynku. Na szlakowskazie widniała optymistyczna informacja „do schroniska – 1 min”. Choć braliśmy pod uwagę możliwość przedłużenia trasy to po tej MINUCIE chęci nas opuściły. Tylko turyści skiturowi i posiadający rakiety śnieżne decydowali się na dalszą wędrówkę zasypanymi i nieprzetartymi, beskidzkimi halami. Także zamiast torowania w śniegu po pas wybraliśmy dłuższy odpoczynek w gwarnym schronisku na Rysiance. Gospodarze już przygotowywali się do obchodów Nowego Roku. Wyciągano sprzęt nagłośnieniowy, rezerwowano stoliki, a żeby nadciągającym na Sylwestra turystom szło się lepiej, częścią czarnego szlaku przejechał ratrak.
Schodząc my również skorzystaliśmy z tego udogodnienia, wykorzystując szeroką i nieco ubitą arterię do zjazdów na jabłuszkach. Zejście w stylu „wielkiego ślizgu” dało nam wiele dziecięcej radości i zyskaliśmy nieco czasu.
Przed godziną 16:00 wyruszyliśmy w drogę powrotną, aby dalej żegnać Stary Rok i przywitać Nowy 2019 o godzinie 00:00 mając w dole widok na całe Bielsko!

Górskiego Nowego Roku!

Martyna Ptaszek
.

pożegnanie Starego Roku na Rysiance

Bardzo spontanicznie, zachęceni do wspólnej wycieczki, w grupie trzynastu dzieciaków i dwunastu dorosłych wybraliśmy się w ostatnią niedzielę 2018 roku w Beskidzie Śląskim. Naszym celem była Magura, a dokładniej schronisko „Klimczok” położone na jej stoku. W tej dużej grupie było kilkoro członków naszego Oddziału, a także kilku sympatyków regularnie uczestniczących w naszych wycieczkach.
Z Górki, czyli dokładniej spod Sanktuarium Matki Bożej Szczyrkowskiej wyruszyliśmy chwilę po dziesiątej. Szlak niebieski, którym rozpoczęliśmy podejście początkowo biegnie drogą dojazdową do osiedla Podmagura. Nie spodziewaliśmy się, że o tej porze będzie tu aż tak duży ruch samochodowy. Co chwilę przystawaliśmy na skraju drogi, by przejeżdżające samochody mogły nas ominąć. 
Z każdym kolejnym metrem, śniegu było coraz więcej. Dzieci, które wzięły ze sobą sanki i inne przyrządy do zjazdu już wiedziały, że czeka je w drodze powrotnej długi zjazd… Powoli pięliśmy się w górę maszerując w chmurze, więc i widoczność ograniczała się do kilkunastu metrów. Nie było widać ani początku, ani końca naszej nieco rozciągniętej grupy.
Gdy dotarliśmy w końcu do schroniska okazało się, że jest pełne. W zasadzie nie pełne, a przepełnione. Ludzie byli wszędzie. Tym niemniej udało nam się znaleźć kawałek przestrzeni w kącie, a po niedługim czasie, nawet i cały stolik dla naszej ferajny. Były obowiązkowe frytki i gorąca czekolada, bo w końcu to najbardziej lubią nasze pociechy. Były też chyba wszystkie dostępne w menu zupy, bo dorośli chcieli zjeść coś bardziej konkretnego.
Droga powrotna przebiegała szybko. Dzieciaki zjeżdżały, a dorośli starali się nie stracić ich z oczu. Wkrótce dotarliśmy na parking na Górce, skąd każdy udał się w swoją stronę.

SB
.

przed schroniskiem PTTK „Klimczok” pod Magurą

Bardzo miło przyjęliśmy informację o dzisiejszym spacerze na Kozią Górę. Każdy z nas chętnie, po przebudzeniu, zebraniu myśli oraz porannym ogarnięciu rzeczywistości zamknął za sobą ciepłe pielesze. Po wyjściu różnica temperatury niezbyt wielka, można powiedzieć nawet, że sympatyczna. Powieki na chłodzie otwierają się szerzej, zmysły wyostrzają jak syberyjskim wilkom ale pozytywne nastawienie będzie towarzyszyć od poranka przez cały dzień. Udajemy się po kolei na miejsce zbiórki. Mimo tego, że las jest Cygański z koczowniczym trybem życia mamy niewiele wspólnego. To tylko nazwa mówiąca o tym, że tereny współcześnie zalesione niegdyś zamieszkiwały przesympatyczne stworzenia obdarowujące nas do dzisiaj smacznym mlekiem. Ale o napojach trochę później.
Wyruszamy o 9:30 szlakiem czerwonym. Aura sprzyja i dopisuje. Śnieg daje o sobie znać delikatnie swoimi płatkami, leśną ciszą i zapadającym głęboko w świadomość spokojem. Od samego początku towarzyszą nam drzewa, wzajemne uśmiechy i życzliwość. Krótkie są chwile, których człowiek tak bardzo łaknie. Pokrywy śniegowej przybywa wraz z wysokością. Jest to czas wytchnienia, zanurzenia w świat daleki od miejskiego zgiełku, oraz znalezienia dystansu do siebie i otaczającej rzeczywistości. Każdy z nas powodowany tęsknotą za górami i drugim człowiekiem gaworzy jak niemowlę w białej pościeli. Otacza nas dookoła Matka Ziemia. Nie jest to bynajmniej nawiązanie do czasów, kiedy bóstwem była planeta. Czujemy się ulepieni z gliny, po raz kolejny w swoim życiu. Śnieg lepki, więc śnieżki latają jakby od niechcenia i spontanicznie. W pogodnej atmosferze wznosimy się do góry, aż naszym oczom ukazuje się schronisko na Koziej Górze. W pogodne dni bardzo zatłoczone, dziś jakby specjalnie dla nas puste. Chwila na zajęcie miejsc i usadowienie. Jest przesympatycznie. Cieszymy się jak małe dzieci, które przez zaparowane okna pierwszy raz widzą zimę. Mamy ciepłą herbatę, świąteczne ciastka, każdy częstuje się według upodobania. Wymiana doświadczeń kończącego się roku, nowe myśli i ogólne plany na Nowy Rok. Miło się zagrzać, nawet jeśli człowiek za bardzo nie zmarznie.
Kiedy odczuwamy że nasze ciała zaczynają się kręcić, powoli nogi same się prostują i nie możemy usiedzieć przychodzi czas, żeby pomyśleć o wyjściu. Przed schroniskiem pełna śmiechu bitwa na śnieżki i zdjęcie z dwoma banerami. Jak widać w grudniu krokusy też rosną. Ze śmiechem i poślizgami schodzimy na dół. Kamienne ściany toru saneczkowego powodują, że nie trzeba pilnować trasy szlaku jak w obcym terenie. Samoczynnie nasze kroki kierują nas we właściwą stronę. Ożywione rozmowy są spowodowane świadomością kończącej się na dole trasy. Chwytamy każdą chwilę, aby zaczerpnąć jak najwięcej. Płynnie jak bobslej cieszymy się radością śniegu, pokonując kolejne i ostatnie już odcinki saneczkowego toru. Wraz z dojściem do asfaltu następuje kres wspólnego spacerowania. Ostatnie pożegnania, życzenia i uśmiechy. Każdy odchodzi i spojrzeniem mówi: „Do następnego razu!”.

Marcin M.
.

uczestnicy VII Spaceru Świątecznego z PTT przed schroniskiem „Stefanka” na Kozie Górze