Oddział PTT w Bielsku-Białej

Iskrą do omawianego wyjazdu był planowany wcześniej pobyt w Bułgarii nad Morzem Czarnym. Jak plany zaczęły się krystalizować, powstał pomysł, a czemu nie wyskoczyć na kilka dni do nieodległego już Istambułu w Turcji. I tak zamiast spokojnego plażowania wyjazd przekształcił się w pełną wrażeń wyprawę turystyczną czwórki zaprzyjaźnionych osób. Podstawowym założeniem było, że nie będą się specjalnie spieszyć i będą się cieszyć atrakcjami turystycznymi na wytyczonej trasie. Wstąpiliśmy więc do Szeged – węgierskiej perły eklektyzmu. Przejechaliśmy słynną rumuńską Transalpiną z najwyższym punktem 2145 m n.p.m. na przełęczy Urdele. Mimo kilkukrotnych modernizacji i asfaltowej nawierzchni droga jest bardzo niebezpieczna. Jest dostępna tylko w okresie letnim i tylko od godz. 6:00 do 20:00. W okresie zimowym droga jest całkowicie nieprzejezdna. Po kilkudniowym pobycie na bułgarskim wybrzeżu Morza Czarnego, ekipa wyrusza do Istambułu. I wyjaśnia się w końcu, dlaczego nasze Prelegentki uparcie podkreślają, że ich wyjazd był do Konstantynopola, a nie do Istambułu. Wynika to z Ich zainteresowania historią. Postanowiły zwiedzać zabytki, które zachowały się od czasów świetności Cesarstwa Bizantyjskiego, którego Konstantynopol do roku 1453 był stolicą. Jego najwspanialszą budowlą, która zachowała się do naszych czasów, była bazylika Haga Sophia. Swój dobry stan zawdzięcza głównie temu, że zaraz po zdobyciu miasta przez Turków stała się meczetem. Oczywiście ucierpiały na tym przewspaniałe freski, które zostały częściowo zniszczone i zatynkowane.
Po przekształceniu bazyliki (meczetu) w muzeum trwają próby odzyskania ich fragmentów. Zajrzeliśmy do Cysterny Bazyliki, która mogła pomieścić ok. 100 000 m3 wody pitnej, gromadzonej na wypadek oblężenia miasta. Oczywiście będąc w bazylice nie sposób było pominąć Błękitny Meczet. Przeszliśmy się pod Kolumną Konstantyna i zahaczyliśmy o słynne stambulskie bazary. Niestety epizod turecki szybko dobiegł końca i nastąpił powrót. Ponownie jechaliśmy przez Rumunię, tym razem przez równie widokową, górską Drogą Transfogarską, która jest zaliczana do najpiękniejszych w Europie. Na zakończenie obejrzeliśmy kilka zdjęć z miejsc związanych z Wladem Palownikiem (Drakulą) – zamek Peonari i Sighisoara.
Mimo dość chłodnych warunków w naszym lokalu z przyjemnością obejrzeliśmy interesującą relację okraszoną wieloma zdjęciami, pokazującymi ciekawe miejsca, a niekiedy zabawne sytuacje.

AZ
.

prelekcję czas zacząć…

Trzy Szkolne Koła z koziańskich szkół: Groniczki przy SP 1, Halniaki przy SP 2 i SK przy Liceum Ogólnokształcącym, wzięły udział w wycieczce na Wielką Raczę (1236 m n.p.m.) w sobotę 17.02.2018 r. Blisko 80 osób, uczniów, rodziców i nauczycieli, wędrowało w ten piękny, zimowy dzień pod przewodnictwem Martyny Ptaszek, Szymona Barona i Miłosza Zelka.
Wysiedliśmy z autokarów w Rycerce Kolonii, zaczerpnęliśmy w płuca świeżego, mroźnego powietrza i dziarskim krokiem ruszyliśmy żółtym szlakiem, który łagodnie piął się w górę. Zimowa sceneria zachwycała, słońce wyjrzało zza chmur i marsz stał się prawdziwą
przyjemnością. Z każdym metrem roztaczały się wokół coraz piękniejsze widoki a szczęśliwe dzieciaki zaliczały pierwsze próby zjazdów na jabłuszkach.
Po ponad dwugodzinnej wędrówce osiągnęliśmy szczyt i mogliśmy cieszyć oczy wspaniałą panoramą z Małą Fatrą na pierwszym planie, okolicznymi szczytami Beskidu Żywieckiego i
majaczącymi w oddali Tatrami.
Po krótkiej ceremonii wręczenia legitymacji nowym członkom SK PTT Halniaki, SK PTT przy LO w Kozach i Koła PTT w Kozach dzieci (i dorośli również) zaczęły szaleć na wszystkich możliwych górkach, zjeżdżając na czym się tylko dało i korzystając z fantastycznych warunków śniegowych. Kto się zmęczył lub zgłodniał, mógł odpocząć lub odstać swoje w kolejce w schronisku PTTK na Wielkiej Raczy i posilić się czymś ciepłym.
Droga powrotna minęła szybko i w doskonałej atmosferze, wśród tarzania się w śniegu i bitw na śnieżki. Po dotarciu w okolice parkingu w Rycerce, Miłosz Zelek ogłosił konkurs na
najpiękniejszego bałwanka, zaś zwycięska drużyna otrzymała bon na pizzę.
Przemoczeni, zarumienieni, zmęczeni śniegowymi szaleństwami ale szczęśliwi, dotarliśmy do Kóz i już nie możemy doczekać się kolejnej wycieczki.

Sylwia Cz.-P.
.

nasze trzy grupy na szczycie Wielkiej Raczy

Podczas dzisiejszej prelekcji przenieśliśmy się do dalekiego Peru, które Sylwia odwiedziła we wrześniu 2010 roku. Egzotyka pokazywanego miejsca, mimo ostatniego dnia karnawału zgromadziła ponad 20 słuchaczy. Było kilka osób, które zwiedzały Peru w ostatnim okresie i one „na gorąco” dzieliły się swoimi spostrzeżeniami, co zmieniło się w przeciągu tych ostatnich siedmiu lat we współczesnym Peru. A podobno postęp jest widoczny na każdym kroku, bo Peru jest najszybciej rozwijającym się krajem w Ameryce Południowej.
Miejscem startu i zakończenia pobytu była stołeczna Lima, licząca obecnie ponad 11 mln mieszkańców (w roku 2010 ok. 9 mln). W migawkach z Limy zobaczyliśmy słynne pałace i kościoły wokół Plaza de Armas oraz Dworzec Kolei Transandyjskiej. Zarówno dworzec jak i kolej, która przez ponad 100 lat była najwyżej położoną linią na świecie (4749 m n.p.m.) były projektowane i budowane w 2 połowie XIX w. przez polskiego inżyniera Ernesta Malinowskiego. Zajrzeliśmy też do Muzeum Złota, w którym zgromadzono wiele eksponatów z czasów panowania na tych terenach Inków. Największe wrażenie na zwiedzających, oprócz wielu wyrobów ze złota, robią spreparowane głowy wojowników, które w tamtych czasach były trofeum wojennym.
Następnie z Arequipy położonej na wysokości 2378 m n.p.m. grupa udaje się na wycieczkę w rejon Kanionu Colca w okolice miasteczka Chivay (3650 m n.p.m.). Aby tam dotrzeć należy przejechać przez Rezerwaty Salinas i Aguada Blanca, które zostały utworzone dla ochrony wikunii, alpak i lam, oraz pokonać Przełęcz Wiatrów (Patapampa 4910 m n.p.m.). Można stąd podziwiać i fotografować potężne masywy wulkaniczne sięgające 6000 m n.p.m. A naszą dzisiejszą prelegentkę dopada choroba wysokościowa. Złe samopoczucie ustępuje wkrótce za sprawą żucia liści koki, które będą jej towarzyszyć w dalszych andyjskich trekkingach.
Z punktu widokowego Cruz del Condor, uczestnicy wyjazdu podziwiają piękno jednego z najgłębszych kanionów na świecie, zdobytego przez ekipę polskich kajakarzy w 1981 roku. Udaje się też sfotografować kondory, największe ptaki Andów, które siedzą na skałach lub szybują nad górami w poszukiwaniu pokarmów.
Kolejnym pokazanym nam celem wyprawy było Cusco, dawna stolica państwa Inków, spalone przez hiszpańskich konkwistadorów. Na jego gruzach, a raczej na fundamentach starych inkaskich budowli powstało nowe miasto, które posiada wiele wartościowych zabytków, mimo kilkakrotnych zniszczeń przez trzęsienia ziemi.
Nad miastem wznoszą się pozostałości megalitycznych murów po inkaskich twierdzach Sacsayhuamán i Tambomachay. Mury obronne twierdzy Sacsayhuamán zbudowane zostały bez użycia zaprawy z wielokątnych bloków kamiennych, różnej wielkości (największy waży ok. 300,0 t). Bloki zostały ściśle do siebie dopasowane w celu zapewnienia stabilności konstrukcji. Dopasowanie jest tak dokładne, że w szczeliny pomiędzy blokami nie można wcisnąć kartki papieru.
Bardzo interesującym elementem prelekcji była relacja z pięciodniowego Trekkingu Salkantay, który zaczyna się w pobliżu Cusco, a kończy w najlepiej zachowanym inkaskim mieście Machu Picchu. Jest to typowy szlak wysokogórski, bo zaczyna się na wysokości 2850 m n.p.m. i po przejściu przez przełęcz na wysokości ok. 4500m n.p.m. ponownie schodzi do 2000 m w rejonie Machu Picchu. Trekking odbywał się w towarzystwie dwóch peruwiańskich przewodników, a bagaże wędrowały na grzbietach koni. Piękne andyjskie krajobrazy z widokiem na szczyt Salkantay (6271 m n.p.m.). Na wysokościach do 3000 m piękna tropikalna roślinność – Peru leży w strefie podzwrotnikowej. Wcześniejsza aklimatyzacja i żucie liści koki minimalizują ewentualne objawy choroby wysokościowej. Zadowoleni i w dobrej kondycji wędrowcy piątego dnia zwiedzają ruiny miasta Machu Picchu, położonego w środku gór w tropikalnym lesie.
Prawdopodobnie jest najpiękniejszym miastem, jakie stworzyła cywilizacja Inków. Gigantyczne ściany, tarasy i rampy wyglądają, jakby były naturalną częścią skał i górskich zboczy. Opuszczone przez Inków w połowie XVI w. przetrwało w zapomnieniu aż do roku 1911, kiedy zostało odnalezione i opisane przez amerykańskiego naukowca Bingham’a. Wg UNESCO jest jednym z najlepszych na świecie przykładów wykorzystania naturalnych, surowych materiałów do stworzenia wyjątkowej architektury, idealnie wpasowanej w otoczenie.
Piękny wyjazd i interesująca prezentacja.

AZ
.

prelekcję czas zaczynać…