Oddział PTT w Bielsku-Białej

Co to za turysta, który boi się deszczu?!
Tak właśnie przywitał mnie „na dzień dobry” jeden z uczestników wycieczki. Słowa te mocno utkwiły mi w pamięci, dlatego właśnie od nich rozpoczęłam tę „krótką” relację z wycieczki do Liptowa. Jej uczestnicy pod przewodnictwem Roberta Słonki nie wystraszyli się dzisiejszej pogody – dynamicznej i wybitnie jesienno-zimowej, z deszczem i zawieją, wichurą i zimnem aż do kości…
Na miejsce zbiórki w komplecie wstawiliśmy się przed czasem, aby punktualnie o godzinie 6:00 jeszcze w porannych ciemnościach pojechać przez Żywiec, Korbielów, Rużomberok w kierunku Liptowskiego Mikulasza. Wycieczka miała charakter krajoznawczy, a więc nie wędrowaliśmy po górach, tylko zwiedzaliśmy ciekawe miejsca w Regionie Liptowskim.
Przejazd wygodnym autokarem Beskid-Touru wcale nie był ani zbyt długi, ani tym bardziej nudny, choć zza szyb niestety niewiele było widać. Szyby autokaru zalane były deszczem albo miejscami deszczem ze śniegiem. Ciężkie chmurzyska i deszcz pędzący z silnym wiatrem przez cały dzień ograniczały nam widoczność, gór prawie nie widzieliśmy, ale… cóż, nie rozpaczaliśmy z tego powodu. No bo, co to za turysta, który boi się deszczu?! Podczas tej podróży nie nudziliśmy się ani przez chwilę, bo przewodnik Robert Słonka bardzo dobrze o to zadbał, aby coś z tej wycieczki w naszych głowach zostało i przygotowywał nas w ten sposób (teoretycznie) do zwiedzania zgodnie z ustalonym programem. Jego opowieść o tym regionie znacznie przekraczała ramy zwiedzania, a przy tym nasza wyobraźnia tak działała, że mimo wszystko „widzieliśmy” te cudowne polskie i słowackie krajobrazy, bo jak wiadomo, Roberta można słuchać godzinami!
W taaakiej oto pogodzie deszczowo-wietrznej, pod parasolami, w czapkach i rękawiczkach zwiedzaliśmy to wszystko, co było na dzisiaj zaplanowane w programie. Nikt nie narzekał, nikt nie biadolił i nie marudził (przynajmniej ja nie słyszałam), bo to, co mogliśmy dzisiaj zobaczyć dodawało nam niesamowitej energii i to takiej, że chciało się żyć! Wszyscy należeliśmy do jednej turystycznej rodziny, wszyscy byliśmy turystami, którzy… nie boją się deszczu! Wśród nas były też dzieci (starsze) i to też nas dodatkowo budowało i pocieszało.
Nie będę opisywać szczegółowo o ruinach zamku Likava, o Jaskini Wolności w Dolinie Demianowskiej, o kościele artykularnym w Świętym Krzyżu, ani też o samym mieście Liptowski Mikulasz. Do tego są przewodniki i oczywiście Internet. Napiszę jedynie w skrócie, że:

• do ruin zamku w Likavce nie dotarliśmy, choć byliśmy tak blisko nich, a to dlatego, że dojście do ruin w wodzie, błocie i po przewróconych konarach i gałęziach tuż przy budującej się nowej drodze było wyjątkowo utrudnione. Mieliśmy buty nie tylko porządnie ubłocone, ale i lekko przemoczone i to zaraz na początku naszej krajoznawczej wycieczki. A więc… zrobimy to następnym razem, gdy będą ku temu lepsze warunki;
• Demianowską Jaskinię „Swobody” zwiedziliśmy dwie godziny wcześniej, aniżeli to było zaplanowane. Stało się to dzięki sprawnej organizacyjnie pracy Roberta, ale też i dzięki dzisiejszej niepogodzie, która przyczyniła się do małego – na nasze szczęście – oblężenia tej jaskini. Przeszliśmy trasę krótszą, trwającą około 1 godziny. Ale tak prawdę pisząc niektórym z nas nie chciało się z tej jaskini wychodzić z dwóch powodów. Niech ci, którzy z lenistwa nie pojechali na tę wycieczkę spróbują zgadnąć, dlaczego?
• artykularny drewniany Kościół Ewangelicki wybudowany w latach 1773-1774 w Paludze (dzielnica Liptowskiego Mikulasza), to kościół w kształcie krzyża, który ma długość 43 m. Mogłoby pomieścić się w nim ok. 6 tys. osób. Ten największy kościół drewniany w środkowej Europie zachwycił nas nie tylko swoją architekturą, ale i tym, że został on otoczony opieką, i że nie zalano go wcześniej wodami w Liptowskim Morzu. W latach 1976-1978 został on wiernie odtworzony i służy ludziom zamieszkałym w Świętym Krzyżu i okolicach, a także nam, turystom z Polski. To tu, akurat w tym kościele przez maleńkie okienko dotarły jedyne dzisiaj małe promyki słońca, które rozjaśniły stary, drewniany ołtarz;
• zwiedzanie miasta powiatowego Liptowski Mikulasz obejmowało: najstarszy kościół p.w. św. Mikołaja z 1270 r., rynek z bardzo starymi budynkami o średniowiecznym rodowodzie, w których obecnie znajdują się muzea, galerie wystaw, ośrodki kultury, a nawet Konsulat RP. Zobaczyliśmy też synagogę, galerię Bohuna i wiele innych ciekawych obiektów i pomników. Liptowski Mikulasz słynie też z tego, że to właśnie w tym mieście był więziony i publicznie stracony na rynku zbójnik karpacki Jura Janosik.
• wygospodarowaliśmy czas na odpoczynek z posiłkiem w miejscowej restauracji, a komu ruchu na świeżym powietrzu było mało, ten mógł pospacerować sobie indywidualnie po starych uliczkach tego urokliwego miasta i zajrzeć do wnętrza niektórych wymienionych wyżej obiektów.

Ojej, miał to być „krótki” opis! Już kończę…
Z Liptowskiego Mikulasza wyjechaliśmy dokładnie o godz. 15:00, a do Bielska-Białej pan Krzysztof dowiózł nas szczęśliwie przed godziną 18:00. Było już ciemno, oczywiście padało i dobrze wiało. Każdy z nas na pewno będzie wspominał ten bogaty w przeżycia październikowy dzień, dzień też wyjątkowy, bo obchodzony jako Dzień Ratownika TOPR. 29 października 1909 roku powstało Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe.

CS
.

nasza grupa przed kościołem artykularnym w Świętym Krzyżu

Redyk, baca, juhas i serdak to tylko jedne z nielicznych haseł, które towarzyszyły nam w trakcie sobotniej wycieczki na Rysiankę. Z Bielska-Białej trzema pojazdami wyruszyła liczna grupa przeszło dziewięćdziesięciu osób, by spędzić czas wędrując po szlakach Beskidu Żywieckiego. Wśród uczestników wycieczki oprócz członków i sympatyków bielskiego oddziału PTT nie zabrakło Szkolnych Kół PTT: „Groniczki” działającego przy SP1 w Kozach i „Halniaki” z SP2 w Kozach, a także SKKT PTTK ze Szkoły Podstawowej nr 3 w Bielsku-Białej.
Nasza wędrówka rozpoczęła się w Złatnej Hucie, skąd podzieleni na mniejsze grupy, czarnym szlakiem wyruszyliśmy w kierunku Hali Rysianki. Początki nie należały do łatwych – pogoda nie sprzyjała: deszcz, wiatr i błoto miejscami utrudniały wędrówkę. W pelerynach, pod parasolami brniemy przed siebie. W szarości dnia i zamgleniu wyglądamy zabawnie, komicznie pogrubieni, chowając pod pelerynami cały zabrany ekwipunek. Dorośli uczestnicy swoimi sylwetkami przypominają szpiegów, jak Don Pedro z Krainy Deszczowców… carrrrramba…
Pogrążeni w rozmowach z nadzieją spoglądamy w niebo oczekując poprawy pogody. Ku uciesze najmłodszych (i nie tylko) uczestników wycieczki deszcz zamienił się w śnieg. Im bliżej celu tym większe opady pozwalające nawet na pierwsze walki na śnieżki. Od przewodnika Roberta Słonki dowiadujemy się jak wyglądało życie bacy i juhasa, w co się ubierali oraz skąd pochodzą nazwy mijanych hal: Redykalnej, Rysianki czy Lipowskiej.
W schronisku na Rysiance (1322 m n.p.m.) odpoczywamy, nabieramy sił i suszymy okrycia wierzchnie przed dalszą częścią ekspedycji. Jest czas na posiłek, rozmowy oraz planowanie dalszej wędrówki. Jest również czas na wizytę w schronisku na Hali Lipowskiej (1290 m n.p.m.) dokąd docieramy żółtym szlakiem, a w której dłuższą przerwę odbyła druga grupa z Szymonem Baronem jako przewodnikiem. Tam naszą grupę wita czteronożny gospodarz Femi. I tutaj nie obyło się bez wygłupów na pierwszym śniegu, za którym zatęsknili członkowie szkolnych kół.
Po pamiątkowych zdjęciach, szlakiem żółtym i czarnym już jedną dużą grupą podążamy w kierunku Ujsoł.
W skupieniu wysłuchujemy i wyobrażamy sobie widoki, o których mówią na postojach nasi przewodnicy Robert i Szymon, wspomagani przez trzecią przewodniczkę Martynę Ptaszek.
Zamglenie zmniejsza się wraz ze zmniejszaniem naszej wysokości – do miejsca parkingowego docieramy ciesząc się z resztek kolorów jesieni. Bo jak mówi malajskie przysłowie „(…) Nie smuć się, że góry uciekły. Znajdą się – niech tylko mgła opadnie (…)”.

Kasia P.
.

przed schroniskiem na Hali Lipowskiej

Oman jest kolejnym miejscem na Ziemi, w którym podczas tradycyjnych wtorkowych spotkań jeszcze dotąd nie byliśmy, a które mogliśmy dzisiaj „odwiedzić” dzięki prelekcji zorganizowanej przez Oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Bielsku-Białej. Prelekcję prowadził Jakub Krajewski, grotołaz i podróżnik, członek bielskiego Speleoklubu.
Dzięki nim poznaliśmy nie tylko smak przygody jaskiniowej, ale też nowy, dla nas nieznany kraj, leżący na Półwyspie Arabskim. Oman – jak nam powiedział Jakub – to kraj muzułmański otwarty i przyjazny dla turystów, gościnny, pełen przedziwnych kontrastów. Zabytków tu nie ma wiele, ale za to jakie tu są krajobrazy! Skały, palmy i piasek… To kraj bogaty w ropę naftową tanią jak woda pitna, kraj, w którym nie ma partii politycznych i nie ma podatków. Oman jest monarchią absolutną, a głową tego państwa od 1971 r. jest aktualnie panujący Sułtan Qaboos bin Said al Said.
Nasz prelegent wybrał się do tego kraju w lutym 2017 r. z grupą grotołazów (razem 8 osób). Tak naprawdę przyciągnęło go tam to, co zobaczył i usłyszał kilka lat wcześniej będąc na innym, ważnym spotkaniu speleologów. Oman i jego jaskinie oczarowały go wtedy tak bardzo, że… postanowił tam kiedyś pojechać. Po kilku latach udało mu się spełnić swoje podróżnicze marzenie, dzięki temu dzisiaj, tak jakby „na gorąco”, mógł podzielić się z nami wrażeniami z tej niezwykłej, kolejnej przygody.
Cała podróż do Omanu trwała około dwóch tygodni i jak nas zapewnił, nie była tak skomplikowana, jakby się wydawało. Najpierw był lot z Katowic-Pyrzowic do Dubaju. Tu grupa spędziła dwa dni (zwiedzanie), następnie dalej był przejazd autobusem ok. 7 godzin do Muskatu – stolicy Omanu. Kolejny etap to wypożyczenie dwóch samochodów (land roverów), dzięki którym podróżnicy sprawnie poruszali się po drogach lepszych lub gorszych, czyli czasem trudnych na odległość nie dalej jak około 300 km w głąb kraju od stolicy.
Na zaprezentowanych nam zdjęciach z Dubaju i Omanu zobaczyliśmy nie tylko codzienne życie tej wesołej gromady podróżników – jaskiniowców, ale też wiele przeróżnych ciekawostek, na które „spostrzegawcze oko” Jakuba szczególnie zwróciło uwagę. Najważniejszym jednak celem tego wyjazdu były dwie jaskinie w górach Omanu: trawers jaskiń 7th Hole – Kahf Tahery o deniwelacji ok. 380 m w nasławniejszym rejonie Salmah Plateau oraz niewielka jaskinia z naciekami Al Kittan koło Ibri. Zaglądnęli też do otworu nieudostępnionej jaskini Maljis Al Jinn, trzeciej ponoć największej komory świata.
O tej pierwszej powiedział: nigdy nie byłem w tak ciepłej jaskini, wewnątrz było + 36°C.
Stąd też grotołazi nie byli ubrani tak jak zwykle w kombinezony piankowe, ale normalnie, tak „na lekko”. Mieli ze sobą niezbędny sprzęt wspinaczkowy i jaskiniowy. Powietrze w tej jaskini było czyste i nie zapylone, a teren był suchy i nie było ślisko, po skałach wapiennych szło się „na tarcie”. Co ciekawe, szli miejscami w dziennym świetle! W jaskini było kilka głębokich studni (120 m, 100 m i 30 m), do których zjazdy powodowały, że przyrządy i liny mocno się nagrzewały. Były ogromne sale, a tych mniejszych było „naście”, jak nie dziesiątki. Zgubić tam się nie można było. O samym tym przejściu głównego ciągu jaskini od otworu Seventh Hole do dolnego otworu, czyli Kahf Tahry można by dużo napisać, bo też dużo było zaprezentowanych niezwykłych zdjęć z ciekawymi komentarzami do każdego nich. W tej jaskini byli oni drugą ekipą z Polski, która tam była.
Oprócz tych ciekawych ujęć w jaskiniach Omanu, zobaczyliśmy między innymi: pustynię z piaskiem drobnym jak mąka, kanał nawadniający, opuszczone stare miasto, fort, przejście po jedynej w Omanie ferracie (wykonanej przez Austriaków), kanion z „kawałkami” wody na dnie, wreszcie Wielki Meczet Sułtana Qaboosa. Na koniec zobaczyliśmy dwa filmiki z obu jaskiń.
Piękno gór i jaskiń Omanu stanowi nieodparty magnes dla każdego, kto zobaczył je po raz pierwszy. Dla Jakuba kolejnym marzeniem jest Jabal Misht (2090 m n.p.m.) z najwyższą ścianą wspinaczkową w Omanie liczącą ok. 1100 m.
„Jaskinie Omanu” to była jego piąta prelekcja przygotowana starannie dla nas, członków i sympatyków naszego Oddziału PTT. Była ona – jak zresztą zawsze – bardzo oryginalna i interesująca.
Dziękujemy!

CS
.

w trakcie prelekcji

Już po raz szósty Oddział PTT w Bielsku-Białej był partnerem Festiwalu Górskiego „Adrenalinium”, którego jubileuszowa, dziesiąta edycja odbyła się w żywieckim kinie Janosik w dniach 19-22 października 2017 r.
Tym razem wcześniej, niż co roku, bo już w czwartek mogliśmy zażyć pierwszej dawki adrenaliny. Oprócz trzech godzin filmów zaplanowane było spotkanie z Kubą Rybickim, rowerzystą uwielbiającym zimę, który przedstawić „Greenland Ice Trip”. W piątek obejrzeliśmy kolejne filmy, tym razem konkursowe, a na zakończenie dnia spotkaliśmy się z Gosią Wojtaczką, która opowiadała o samotnej wyprawie na Biegun Południowy.
Prawdziwe emocje zostawiono tradycyjnie na weekend.
W kinie Janosik wyświetlone zostały kolejne filmy konkursowe, a także dwa interesujące filmy przyrodnicze: „Dzika Afryka” i „Królestwo”. Z pewnością były to najlepsze pozycje filmowe dla dzieci, które jak zwykle obecne są wśród uczestników Festiwalu. Dla nich zorganizowane zostały także liczne gry edukacyjne i warsztaty, które odbyły się w sobotę i niedzielę w festiwalowym namiocie.
Podobnie jak w poprzednich latach ekipa z bielskiego oddziału PTT zaangażowała się w grę miejską, która tym razem odbyła się pod hasłem „Żywiec z pasją, czyli Janosikowe w akcji”. Inicjatorką gry, jak co roku jest nasza koleżanka z oddziału Lidia Talik, a w jej organizacja zaangażowana była także Żywiecka Fundacja Rozwoju oraz Oddział PTT w Bielsku-Białej. Jednym z zadań było, podobnie jak w minionych edycjach gry, rozwiązanie szyfru książkowego opartego na 26. tomie „Pamiętnika PTT”. Szczegóły zadania wyjaśniały uczestnikom nasze koleżanki Monika Baron i Agnieszka Kubica. Wśród nagród dla uczestników festiwalowych konkursów znalazło się, przekazane przez Zarząd Główny PTT, 10 egzemplarzy najnowszego tomu naszego rocznika.
W sobotę w kinie Janosik odbyły się trzy interesujące spotkania. Jako pierwsza zaprezentowała się osiemnastoletnia żeglarka Marysia Dydycz, która opowiedziała o dwumiesięcznej wyprawie na Georgią Południową, Wyspę Słoniową i Antarktydę szlakiem Sir Ernesta Shackeltona. Drugie z nich, którego bohaterem był Krzysztof Starnawski, nurek i speleolog, ratownik TOPR, zdobywca Kolosa, poświęcone było eksploracji najgłębszych zalanych jaskiń na świecie. Ostatnim z sobotnich gości był Janusz Gołąb, himalaista, pierwszy zimowy zdobywca Gaszerbum I, który jako kierownik sportowy planowanej na najbliższą zimę wyprawy zimowej na K2, opowiadał o przygotowaniach do tej wyprawy.
Na niedzielę zaplanowano w namiocie spotkanie z Agnieszką Dziadek, podczas którego można było dowiedzieć się o przejściu nowozelandzkiego szlaku długodystansowego Te Araroa oraz po raz pierwszy w historii Adrenalinium – Żywą Bibliotekę, podczas której książkami byli ludzie, a ich treścią podróżnicze doświadczenia tych osób. Jedną z „żywych książek” był prezes bielskiego oddziału PTT, z którym można było porozmawiać o Azorach i Skandynawii, a więc jego tegorocznych podróżach. Gwiazdą niedzielnego wieczoru był kolejny z uczestników tegorocznej, zimowej wyprawy na K2, Adam Bielecki. Podczas spotkania z nim można było dowiedzieć się jak z Beskidów trafił w końcu w Himalaje.
Festiwal Górski „Adrenalinium” to nie tylko filmy, spotkania i warsztaty. W tym roku odbyła się także akcja charytatywna „Adrenalina dla Mariki” oraz debeta „Adrenalina anty SMOG”, której organizacja właśnie tutaj, w Żywcu, jest nad wyraz potrzebna. Adrenalinium to także spotkania ze światową muzyką. W tym roku odbyły się aż trzy koncerty. W sobotnie popołudnie zagrał zespół podopiecznych Fundacji Braci Golec, a wieczornymi gwiazdami były: w sobotę – zespół ANTIcuerpo, a w niedzielę –Dikanda.
I tak, jak co roku, już teraz, gdy X Festiwal Górski „Adrenalinium” dopiero co się skończył, nie możemy doczekać się kolejnej jego edycji. Do zobaczenia za rok w żywieckim Kinie Janosik!

SB
.