Oddział PTT w Bielsku-Białej

Po ubiegłotygodniowej wizycie w nizinnej Holandii, za sprawą dzisiejszego prelegenta, członka naszego Oddziału, ponownie wróciliśmy w góry wysokie. Rysiek Barteczko przedstawił nam szczegółową relację (słowną i zdjęciowo-filmową) ze swojej wyprawy na szczyt Mont Blanc w pierwszej dekadzie czerwca 2017 roku. Czterech śmiałków z różnych stron Polski, którzy poznali się na forach internetowych, dojechało samochodami do francuskiego Chamonix. Zdecydowali się zaatakować Mont Blanc klasyczną drogą Gouter, którą wędruje 2/3 zdobywców szczytu. Zaczyna się ona w wiosce Les Houches, oddalonej kilka kilometrów od Chamonix, a położonej na wysokości ok. 1000 m n.p.m. W sezonie letnim trwającym zazwyczaj od początku czerwca do końca września, dużym ułatwieniem dla wspinaczy jest możliwość podjechania najpierw kolejką linową do Bellevue (1800 m n.p.m.) a następnie kolejką zębatą do Nid d’Aigle (2380 m n.p.m.). Oszczędza się tym sposobem przynajmniej jeden dzień i mnóstwo sił, kiedy trzeba dźwigać 30-kilogramowe plecaki.
Niestety w roku 2017, z uwagi na śnieżną zimę kolejki ruszyły dopiero po 10 czerwca, czyli po zakończeniu opisywanego wejścia. Mimo marnej pogody (deszcz, mgła, wiatr) ekipa w ciągu 2 dni dociera do nowoczesnego schroniska pod wierzchołkiem Aiguille de Gouter (3835 m n.p.m.). Przejście przez słynny i niebezpieczny Kuluar Śmierci, z uwagi na dużą pokrywę śnieżną, która „uwięziła” kamienie jest tym razem bezpieczne. O dziwo, mimo wcześniejszych informacji o pełnym obłożeniu noclegowym, schronisko jest prawie puste. Prawdopodobnie nieciekawe prognozy pogodowe i niekursujące kolejki odstraszyły turystów. Przebywa w nim tylko kilkuosobowa grupa Rosjan, którzy też planują zdobycie Mont Blanc. Niestety pogoda pogarsza się. Szczególnie dokuczliwy i niebezpieczny staje się porywisty wiatr. W drugim dniu wiatr nieco słabnie i grupa postanawia dotrzeć przynajmniej do schronu Vallot (4362 m n.p.m.). Jest promyk nadziei, że kolejnego dnia wiatr osłabnie, więc postanawiają przenocować w schronie. I rzeczywiście wiatr nieco słabnie, co pozwala na zdobycie szczytu Mont Blanc (4810 m n.p.m.), zrobienie kilku zdjęć i bezpieczny powrót do schroniska Gouter.
Powrót do samochodów zostawionych w Les Houches odbył się już bez specjalnych problemów, a satysfakcja ze zdobycia Dachu Europy dodawała skrzydeł. Dzisiejsza prelekcja to nie tylko sucha relacja, ale również duża porcja praktycznych wskazówek i porad, jak się przygotować do takiej wyprawy, co zabrać i na co zwracać szczególną uwagę. Ponieważ na sali byli inni zdobywcy Mont Blanc, po zakończeniu prelekcji jeszcze kilkanaście minut trwała wymiana poglądów i dzielenie się uwagami, jak przygotować się do takiej wyprawy. Być może w następnym roku będzie następna prelekcja ze zdobywania Mont Blanc przez Członków naszego Oddziału.

AZ
.

Ryszard Barteczko pod szczytem Mont Blanc – o tym była dzisiejsza prelekcja

Trzech członków naszego Oddziału: Jan Dubianik, Andrzej Głażewski i Mieszko Głażewski wzięło udział w wyjeździe narciarskim do fińskiej Laponii. Inicjatorem wyjazdu był Andrzej, a relację z jego przebiegu można przeczytać poniżej:

Mimo straszenia mrozem i ciemnościami, marzenia, aby zobaczyć i przeżyć prawdziwą zimę z zorzą polarną zwyciężyły! Siedem osób, za moją namową – w tym troje z naszego oddziału PTT: Jasiu z Kędzierzyna, Mieszko i jego dziadek, 29 stycznia 2018 r., z Balic przez Helsinki dotarło Finnair-em do egzotycznego lotniska Ivalo, tuż przy jeziorze Inari (ok. 300 km za kołem podbiegunowym).
Mimo nocy wszechpanująca biel rozjaśniała nam ten polarny świat. Drzewa w czapach śniegowych, których chyba od pierwszych opadów nie zrzucał wiatr, bo go tu my też nie zaznaliśmy.
Pogoda przez cały sześciodniowy pobyt była wymarzona – niebo bezchmurne lub nieco tylko przysłaniane. Do tego księżyc w pełni.
Lokum z sauną mieliśmy w Saariselce na zboczu Kaunispaa (437 m n.p.m.) zakończonym podestem widokowym, masztem, kanapowym wyciągiem z trasą zjazdową oraz obiektem handlowo-gastronomicznym, w którym Tomek zdradził talent muzyczny koncertem na pianinie. Z tego też wzniesienia oglądaliśmy zorze polarne pojawiające się i znikające nagle.
W grupie szukających polarnych wrażeń była Gosia z Krakowa (załatwiła przeloty), Jacek z żoną Bogusią z Pszczyny (dorosłe dzieci mych przyjaciół z Elwo) oraz szybkobiegaczka Kasia z Warszawy. Czuliśmy się pewnie bo lekarz-chirurg Jacek, dwie rehabilitantki, Bogusia i Kasia, oraz instruktorka narciarska Gosia byli w grupie. Na szczęście, poza Gosią zostali bezrobotnymi.
Saariselkä to jedno z centr narciarstwa biegowo-śladowego. Urocze trasy wśród lasów, polan, wzniesień, jarów i dolin, wspaniale przygotowane – po dwa boczne tory klasyczne, środek do łyżwy, a jakie widoki!
Muszę pochwalić Tomka i Mieszka, bo to był ich pierwszy kontakt z biegówkami. Tomek dotrzymywał kroku szybkiej Kasi, a Mieszko choć pilnował dziadka zdążył przyzwoicie opanować łyżwę. Atrakcją były lapońskie szałasy i domki-schrony licznie występujące na naszych trasach oraz Park Narodowy im. Urho Kekkonena – prezydenta Finlandii, który przed laty nie pozwolił zniewolić kraju przez Sowietów.
Mieszko miał frajdę z rozpalania ognia i przygotowywania ciepłych posiłków. Wspaniałe były herbaty czy zupki z topionego w osmolonych czajnikach nieskazitelnie białego i czystego śniegu. Udało się też spotkać renifery.
Było miło, nadzwyczaj zgodnie. Sauna regenerowała, a wieczorne posiady po obiadokolacjach zbliżały. Było też umiarkowane „co nieco” – nie musiało być tego dużo, bo w mroźnym powietrzu jest mało bakterii.
Mróz, którym nas straszono i który odstraszył niektórych (rezerwacja była na 10 osób) tylko raz doszedł do około -25°C, przeważnie temperatura wynosiła ok. 10-12°C poniżej zera. Nocą się potęgował, ale słoneczko za dnia było życzliwe. Poza tym, przy suchym powietrzu mróz nie jest tak dokuczliwy, jakby się wydawało.
Wędrowanie zaczynaliśmy po dziewiątej razem, a powroty były różne – według sił, ciekawości i aktualnej dyspozycji oraz buszowania po sklepikach.
Jacek z Bogusią zaliczyli skutery śnieżne, widzieli też najładniejsze zorze, Kasia poganiała husky’mi.
Było tak fajnie, że Mieszko zadecydował, że w przyszłym roku „repeta” – byle tylko dziadek dożył, był w formie i była kasa!
Dzięki wszystkim uczestnikom wyprawy za mile i atrakcyjnie spędzony wspólnie czas w tak urokliwej i wymarzonej krainie i scenerii.

Andrzej i Mieszko Głażewscy
.

z banerem naszego Oddziału w lavvo, tradycyjnym namiocie Saamów