Oddział PTT w Bielsku-Białej

To był dla nas dobry i szczęśliwy dzień, bardzo ciepły i nareszcie słoneczny, zwiastujący zbliżającą się wiosnę.
To był też ważny, historyczny dzień dla polskiego himalaizmu. Czterech Polaków dokonało pierwszego w świecie zimowego wejścia na ośmiotysięcznik Broad Peak w Karakorum.
To był wreszcie dzień, w którym stęsknieni za „wspaniałym światem gór wysokich” fani gór i fotografii, mieli okazję przeżyć ciekawe spotkanie w Książnicy Beskidzkiej, pierwsze z tego cyklu w 2013 r.
Spotkanie zorganizowały Bielski Klub Alpinistyczny, Książnica Beskidzka i Polskie Towarzystwo Tatrzańskie w Bielsku-Białej.
Grzegorz Barczyk i Zbigniew Ładygin byli najważniejszymi gośćmi dzisiejszego wernisażu. To ich pomysł i zasługa, że czarno-białe fotografie Tatr, a także Alp, ujęte w formacie kwadratu nabrały takiego wyglądu, jakby były zrobione starym aparatem fotograficznym. Wszystkim ten pomysł bardzo się spodobał. Wystawę otworzył tradycyjnie uroczystym dźwiękiem zbyrcoka Zbigniew Ładygin.
Góry w zimowej szacie, pełne śniegu i słońca, góry jesienne przepełnione mglistymi promieniami słońca, górska cisza wśród kamieni zasypanych śniegiem, albo górskie potoki z szumiącą wodą, halny wiejący gdzieś ponad szczytami gór, czy wreszcie medytacje samotnego turysty wpatrzonego gdzieś daleko w stronę ostrych grani, to żywy obraz tych fotografii, pełny ukrytych myśli i uczuć.
Wcześniej, przed otwarciem wystawy pt. „Góry do kwadratu”, obejrzeliśmy film w reżyserii Macieja Stasińskiego pt. „Wyprawa na Mnicha”. Film ten otrzymał I nagrodę w Konkursie Filmu Polskiego na X Krakowskim Festiwalu Górskim w 2012 r.
Bohater filmu Józef Pitoń ukończył właśnie 80 lat. Przewodnik, ratownik, gawędziarz, góral z krwi i kości, postanowił uczcić ten fakt w sposób wyjątkowo oryginalny. Przytoczę w tym miejscu jego słowa wypowiedziane nie tak dawno, przy podobnej co nasza okazji, w Zakopanem: „Akurat taka okazja się przytrafiła i zgadaliśmy się z Jasiem Rojem, żeby wyjść na Mnicha. To jest piękna góra, ma wyjątkowy urok i budzi respekt. Jej zdobycie daje ogromną satysfakcję. Wszystko się nam szczęśliwie udało. Nie można siedzieć w chałupie, stękać i narzekać, że coś boli. Jak się idzie w góry, to się o tym nie myśli”.
W wyprawie na Mnicha w dniu 5 września 2011 r. wzięli udział: Józef Pitoń (80 lat), Jan Gąsienica Roj – przewodnik tatrzański (70 lat) oraz dwaj, o co najmniej połowę młodsi, górale: Szymon Chyc Magdzin oraz Maciej Bielawski jako kamerzysta.
Po obejrzeniu tego filmu, z pewnością pomyśleliśmy sobie, że życie spędzone w górach, to życie szczęśliwe i wygrane pod każdym względem. Przykładem tego jest bohater filmu Józef Pitoń, który nie uskarżając się na żadne wiekowe dolegliwości, dzielnie wspinał się wraz z towarzyszami w pełnym rynsztunku wspinacza, robiąc, jak to powiedział, natarcie na Mnicha i wspominając jednocześnie to, co było pół wieku temu.
„Jak się regularnie chodzi, to się chodzi, a jak się zaniedbo …” – ależ mądre i cenne są jego słowa!
Usłyszeliśmy też ciekawe, aktualne do sytuacji pytanie: „Jak to jest, kiedy ma się 80 lat i idzie się na Mnicha?”.  W odpowiedzi Józef Pitoń powiedział mniej więcej tak, że „zapomina o latach, choć bez problemów wyjście nie cieszy… lepiej o tym nie myśleć”.
Na szczycie Mnicha, nasi taternicy uścisnęli sobie dłonie i usłyszeliśmy słowa: „Wielkie dzięki, że my się tu znaleźli”.
Ciekawa była też scena pokazana w filmie w drodze powrotnej. Bohater i jubilat w jednej osobie, Józef Pitoń odwracając się jakby na pożegnanie w stronę Mnicha powiedział: „Myślołeś, że my się ciebie zlękniemy?!” i dodał jeszcze na koniec: „To nie starość, to te góry rosną!”.
Ileż optymizmu, mądrych myśli, dobrego humoru i cennych rad usłyszeliśmy dzisiaj oglądając film z wyprawy na Mnicha i jednocześnie słuchając góralskiej muzyki granej na dudach na żywo, podczas wyprawy.
O tym filmie można by długo rozmyślać. Jego treść to dobra lekcja życia dla wszystkich, a przede wszystkim dla młodych, to film dobrej energii… Dowiedzieliśmy się również, że ten film nie można zakupić, i że dzisiaj, w naszej Książnicy odbył się trzeci publiczny pokaz tego filmu.
Z wielką przyjemnością obejrzelibyśmy ten film jeszcze raz, jeszcze nieraz!
„Wielkie dzięki, że my się tu dzisiaj znaleźli…”.

CS
.

w trakcie wernisażu

Niektóre góry są tak blisko, a jednak tak daleko… No i właśnie na Girovą nigdy nie było nam po drodze. Niepozorna kopka zaraz za granicą nie pozwoliła jednak o sobie zapomnieć – od dłuższego czasu goniła w głowach kilku z nas. Tak więc udało się – przyszedł czas na Girovą.
Wyjechaliśmy kilkoma samochodami z dworca PKS w Bielsku-Białej około godziny 7:30 kierując się w stronę Jaworzynki Trzycatku. Dość szczęśliwie udało się wszystkim zaparkować i wyruszyliśmy w stronę Trójstyku – miejsca w którym stykają się granice trzech państw – Polski, Czech oraz Słowacji. Następnie żółtym szlakiem udaliśmy się w stronę Herczawy – najdalej na wschód wysuniętej czeskiej wsi. Sama wieś, z racji swojego położenia, przez długi czas była dostępna jedynie od strony Polski, była nawet administracyjnie częścią Jaworzynki. Teraz jest już dostępna drogą asfaltową od Jabłonkowa, niemniej pozostaje jedyną miejscowością w swoim rodzaju – prąd dla mieszkańców pochodzi zza słowackiej granicy…
Na miejscu zrobiliśmy krótki postój, zwiedzając piękny drewniany kościół katolicki pod wezwaniem śś. Cyryla i Metodego. Nadwyżki kamienia pozostałe po budowie tego kościoła zostały wykorzystane do budowy „Groty z Lourdes” – którą również odwiedziliśmy. Podobno woda cieknąca w grocie ma lecznicze źródła, cóż, pora roku nie pozwoliła nam na bliższe zapoznanie się z legendą, postanowiliśmy więc zebrać siły siły w restauracji „Pod Jaworem”. Dalsza droga wiodła przez pewien czas męczącym asfaltem, ale po wejściu w las bardzo szybko dotarliśmy do Chaty na Girovej. Część osób postanowiła pozostać już tam, większa część ekipy zdecydowała się na przejście do drugiego schroniska – Chaty Studenicny – a w niej pyszny smażony ser… Nic nie trwa jednak wiecznie, po posiłku trzeba było wrócić do reszty na Girową, zwiedzając jeszcze na szybko szczyt oddalony 500 metrów od schroniska. Obowiązkowe zdjęcia z banerkiem i w drogę, przez Komorovsky Gruń do Jaworzyny Trzycatka i dalej w swoje strony…

LK
.

Nasza ekipa przy Chacie Girova

Już po raz czwarty do Szczyrku przybyli ludzie gór, by uczestniczyć w festiwalu górskim „Wondół Challenge 2013”. Nie mogło zabraknąć i członków naszego Oddziału, którzy w sile co najmniej dziesięciu osób wybrali się, niezależnie od siebie, do szczyrkowskiego CKiR Orle Gniazdo.
Wśród bardziej znamienitych gości festiwalu warto wymienić Aleksandra Lwowa, Dariusza Załuskiego, Adama Pustelnika, Artura Hajzera, Wojciecha Moskala, a także gwiazdę wieczoru – Kingę Baranowską. Nam najbardziej podobało się wystąpienie Wojciecha Moskala – polskiego polarnika, który w interesujący i zabawny sposób przedstawił codzienne życie na Spitzbergenie.
Festiwal był doskonałą okazją do zdobycia autografów i wspólnych zdjęć ze znanymi osobami, a także zwykłego spotkania w doskonałej atmosferze z innymi miłośnikami gór i przygody. Na pewno wrócimy tu za rok!

SB
.

pamiątkowe zdjęcie z Adamem Pustelnikiem

zobacz też relację kolegów z Koła PTT w Kozach: http://www.kozy.ptt.org.pl/?p=172

Za nami kolejna tegoroczna prelekcja. Tym razem w świat „angielskiego bagna” przeniósł nas Szymon Baron. Mieliśmy okazję towarzyszyć mu we wspomnieniach z czasów, gdy na pewien czas Wielka Brytania stała się jego domem – a co za tym idzie – zobaczyć życie z perspektywy mieszkańca Wysp Brytyjskich.
Wielu z nas pierwszy raz miało okazję zapoznać się z piękną architekturą brytyjskich katedr, czy też rozległymi równinami, na których dziwnie brakować może gór… Zaskoczeniem może również być fakt, jak na przestrzeni czasu zmienił się główny bohater prezentacji 🙂
Mnogość kultur zamieszkujących obecnie tamte rejony pokazuje jak różni od siebie jesteśmy – a jednocześnie, jak podobni, gdyż wszędzie na świecie można znaleźć przyjaciół.

LK
.

w trakcie prelekcji

Ta relacja jest dziś dedykowana w szczególności Panu Andrzejowi. Nie będzie w niej zjazdów na jabłuszkach, didaskaliów autorki na górskim rauszu pisanych. Będzie tylko Błatnia, w tonacjach biało-szarych, a jednak to przez nią sobota choć przez chwilę była kolorowa. Poranny atak szczytowy rozpoczęły dwie odrębne załogi PTT Oddział Bielsko-Biała i Koło w Kozach – jedna z Jaworza Nałęża, druga – z Wapienicy zgodnie z planem wycieczki. Ostatecznie jednak szczęśliwie spotkaliśmy się u szczytu, dokumentując to kameralnym zdjęciem z nad wyraz wirtualnym bannerem. Odrobina słodyczy, suchy prowiant, chwila rozmowy – to wystarczy na dobry humor. Szkoda tylko że tylu chętnych nie dotarło z powodu choroby, a wśród nich koleżanka której nie pozwolił na to ból nogi i zrezygnowała z dalszej drogi 10 minut przed szczytem… Do zobaczenia następnym razem!

Aneta W.
.

na szczycie Błatniej