Oddział PTT w Bielsku-Białej

Serdecznie zapraszamy do obejrzenia zabawnego filmiku z wczorajszej wycieczki górskiej na najwyższy szczyt Beskidu Śląsko-Morawskiego w Czechach – Łysą Górę (1324 m n.p.m.), którego autorem jest Kuba Dorzak.
.

Równo tuzin absztyfikantów górskich, zimowych eskapad zebrało się dzisiaj, aby wyruszyć w stronę spowitej lodem Łysej Góry w Beskidzie Śląsko-Morawskim. Wystartowaliśmy czerwonym szlakiem, idąc lasem, pod niebem przykrytym całunem chmur. Wznosiliśmy się miarowym tempem, podzieleni na mniejsze grupki i zatopieni w rozmowach. Szybko dotarliśmy do Butoranki, a nieco później do Luksinca. Do przebycia została jeszcze połowa drogi. Towarzysząca nam aura prezentowała szerokie spektrum swoich możliwości, przechodząc płynnie od jesiennego klimatu, poprzez coraz silniejsze zamglenie, aż do obfitych opadów śniegu, które ostatecznie zamaskowały skuty lodem szlak.
Cel naszej wędrówki osiągnęliśmy przed południem. Znaleźliśmy w przepełnionym schronisku wolną ławę, przy której wspólnie zjedliśmy, gawędząc przy tym o wszystkim i o niczym. W dół schodziliśmy w wybornych nastrojach i przy nieco lepszej widoczności. Często zbaczaliśmy ze szlaku, skracając znacznie drogę. Znaleźliśmy też sporo okazji do zabawy w iście przedszkolnym stylu 🙂
Niewątpliwie urok Łysej Góry może oczarować. Być może jeszcze nie jeden raz wybierzemy się w tamte strony. Kto wie, co przyniesie los… wszak przyszłość jest tysiącem nici…

Robal
.

w najwyższym punkcie Beskidu Śląsko-Morawskiego

P.S.
… przeszłość zaś tkaniną, której nie można spleść na nowo… 🙂

Tatry zawsze zajmują szczególne miejsce w naszych sercach, w końcu jesteśmy Polskim Towarzystwem Tatrzańskim. Postanowiliśmy ostatni raz w 2012 roku odwiedzić te piękne góry.
Planów było kilka, uzależnionych od warunków pogodowych, ostateczny wybór padł jednak na Czerwone Wierchy. Wyjechaliśmy z Czechowic grupką pięciu osób przed 5 rano, aby przed godziną 8 powitać Zakopane. Trasę zaplanowaliśmy z Kir do Kuźnic, w samych Kirach, przy góralskiej herbacie, oczekiwaliśmy na kolejne dwie osoby, spędzające w Zakopanem kilka dni.
Ciepło od kominka, herbatka zabijała chyba wszystkie możliwe zarazki, więc trochę się zasiedzieliśmy. Nadszedł jednak czas wymarszu w stronę pierwszego z naszych celów – Ciemniaka. Przy okazji radzę, aby będąc na tym szczycie, odpowiedzi na smsa z pozdrowieniami z innych gór nie zaczynać od sformułowania „Ja Ciemniak” – budzi to kilka drobnych nieścisłości 🙂
Po drodze na pierwszy z Czerwonych Wierchów wzrok nieubłaganie ucieka w prawo, gdzie wznosi się piękny Kominiarski Wierch, niestety szlak na niego został zamknięty w 1988 roku w celu ochrony orła przedniego.
Na Krzesanicy zatrzymaliśmy się na kilka zdjęć – dłuższy odpoczynek wykluczał towarzyszący nieustannie już od Chudej Przełączki silny, zimny wiatr. Na dobry posiłek i wygrzewanie się w słońcu mogliśmy pozwolić sobie dopiero osłonięci pomiędzy Małołączniakiem i Kopą Kondracką. Kilku z nas kusił szlak w kierunku Giewontu, na co niestety nie pozwoliła dość późna godzina i chowające się słońce. W schronisku na Hali Kondratowej wypiliśmy gorące napoje, które bardzo przydały się nam na ostatni odcinek drogi – całkowicie oblodzoną drogę do Kuźnic. Nie obyło się bez kilku głośnych i bądź co bądź zabawnych upadków 🙂
Tradycja końca roku w Tatrach zachowana, pozostaje mieć nadzieję, że w kolejnych latach uda się to samo i planować…

Łukasz K.
.

nasza ekipa na Krzesanicy

Ranek, 7:50. Pobudka. Jak na dzień wolny od pracy – wcześnie. Jednak po kilkudziesięciu sekundach jestem ubrany i szykuję pożywienie na drogę. Ktoś z rodziny nalewa herbatę do termosu. Oszacowanie czasu dojazdu do Straconki nakazuje wyjechać około 8:30. Po drodze tankuję benzynę.
Na miejsce dociera kilka samochodów, kościół jeszcze zamknięty. Ruszamy. Szymon jeszcze czeka na Lidkę, a pozostali wraz z dziewięciorgiem dzieci (10-ta jest Daria) ruszają ku przełęczy między Łysą Górą a Rogaczem.
Droga upływa na rozmowach i osiąganiu coraz to wyższych partii szlaku i podziwianiu rozległych widoków. Osiągamy przełęcz i kierujemy się grzbietem na lewo, ku stokom Rogacza (828 m n.p.m.). Daria i dziewczynki zostają z tyłu. Nie umyka to uwadze prowadzącego wycieczkę Łukasza i razem czekamy aż dzieci odpoczną, by znów ruszyć ku górze. Dalej jest już płaskawo, osiągamy grzbiet Magurki (912 m n.p.m.) masztem i kaplicą.
Stajemy w schronisku aby się ogrzać i pokolędować przy akompaniamencie akordeonu. Następnie część z nas zarażona entuzjazmem Tadka wybiera się pod Czupel (933 m n.p.m.), by podziwiać panoramę Tatr i Beskidu Wysokiego. Robimy zdjęcie z banerem i wracamy na Magurkę.
Stamtąd schodzimy ku dołowi dzieląc się na grupy podążające mieszanką szlaków czerwonego, zielonego i żółtego. Po około godzinie osiągamy Straconkę i samochodami udajemy się do Szymona na pizzę. Niektórzy z nas później podążają do Żywca delektując się z kolei widokiem wschodzącego na pomarańczowo Księżyca (2-gi dzień po pełni).
Ogółem szczyt Magurki osiągnęły 32 osoby, w tym dziesięcioro dzieci. Dzięki wszystkim za udział i do zobaczenia w przyszłym roku – na kolejnej wycieczce 🙂

Marcin K.
.

nasza grupa przy źródełku obok zielonego szlaku, schodząc z Magurki do Straconki