Oddział PTT w Bielsku-Białej

Niespełna rok po wyjeździe na Bałkany, w którym wzięło udział kilku członków naszego Oddziału, Szymon Baron zaprezentował prezentację pokazującą zmagania z dwoma szczytami: Magliciem – najwyższym szczytem Bośni i Hercegowiny oraz Dinarą – najwyższym szczytem Chorwacji.
Podczas zeszłorocznego wyjazdu siedmiu uczestników wyjazdu najpierw wyjechało na Kekes, najwyższy szczyt Węgier, a następnie, po dotarciu do Mratinje w Czarnogórze, postanowiło wejść na Maglicia. Piękne widoki, mnóstwo krokusów, piargi i mnóstwo śniegu – to wszystko mogliśmy zobaczyć podczas slajdowiska. Z kolei szlak na Dinarę odznaczał się niemal księżycowym krajobrazem. Ciekawostką jest fakt, że podczas wędrówek po bałkańskich szlakach uczestnikom wyjazdu zawsze towarzyszyły miejscowe psy.
Na koniec tej relacji pozostaje mi życzyć powodzenia naszym kolegom, którzy w tym roku podczas majówki ponownie planują wyprawę na Bałkany – tym razem w inne rejony.

MB
.

Szymon Baron w trakcie prelekcji

W dniu dzisiejszym miała miejsca pierwsza tym roku prelekcja członka naszego Oddziału w ramach organizowanego przez Pub Grawitacja Caffee cyklu imprez pt. „Poniedziałkowe spotkania podróżników”. Prezes naszego Oddziału Szymon Baron przedstawił dzisiaj wspomnienia z najwyższego pasma Ukrainy w pokazie slajdów pt. „Ścieżkami Czarnohory”.

NN

Autorami kolejnego w tym roku slajdowiska w Gminnym Ośrodku Kultury w Buczkowicach byli Anna i Piotr Homowie, członkowie naszego Oddziału, którzy przedstawili prezentację pt. „Peru… czyli nasz spacer po świecie”.
Prelekcja pozwoliła nam poznać choć fragment tego południowoamerykańskiego państwa, którego powierzchnia jest czterokrotnie większa od Polski. Mieliśmy okazję zobaczyć Limę – stolicę Peru, Cuzco – stolicę dawnego państwa Inków, tajemnicze Machu Picchu, jezioro Titicaca wraz z trzcinowymi wyspami oraz rysunki w Nazca, a więc wszystkie największe atrakcje tego kraju. Wraz z naszymi prelegentami przejechaliśmy się Centralną Koleją Transandyjską, zaprojektowaną przez Polaka – Ernesta Malinowskiego, a także wzięliśmy udział w trekkingu u podnóża Salkantay. Nie był to koniec atrakcji – mogliśmy na własne oczy zobaczyć kilka peruwiańskich instrumentów, które Ania i Piotr przywieźli z podróży, a także suszone liście koki. Prelekcja na pewno na długo pozostanie w naszej pamięci.
Pokaz slajdów był współorganizowany przez Gminny Ośrodek Kultury w Buczkowicach i Oddział PTT w Bielsku-Białej.

SB
.

Anna i Piotr Homowie podczas prelekcji

Przyzwyczailiśmy się już do wchodzenia na Skrzyczne od strony Buczkowic, Szczyrku lub z Przełęczy Salmopolskiej, a przecież równie ciekawy szlak, o ile nie ciekawszy z uwagi na przepiękne widoki, wiedzie od strony Ostrego. Z tego też powodu tym razem pojechaliśmy samochodami właśnie do Ostrego, skąd niebieskim szlakiem ruszyliśmy w górę.
Pierwsze kilkaset metrów przypominało podejście po lodowcu. Twarda, zalodzona powierzchnia dała nam się mocno we znaki. Najlepiej radził sobie Andrzej, który wziął ze sobą „raczki”.
Niedługo później, już na prostej drodze, przeraziliśmy się niemało widząc będącą na końcu grupy Agę, która plecami do nas zwijała się z bólu – a przynajmniej tak to wyglądało… Okazało się, że Aga chciała zrobić ciekawe zdjęcie i próbowała uchwycić najlepszy kadr.
Dalsza trasa na Skrzyczne była już spokojniejsza – mieliśmy okazję delektować się pięknymi widokami, a na horyzoncie majaczyły Tatry. Na Hali Jaskowej legitymacje PTT odebrali nowi członkowie Oddziału: Agnieszka i Łukasz.
Po dotarciu do schroniska na Skrzycznem spotkała nas kolejna miła niespodzianka, bowiem od strony Przełęczy Salmopolskiej dotarli tu koledzy z Oddziału PTT w Jaworznie. Zrobiliśmy na pamiątkę wspólne zdjęcie, a po dłuższym odpoczynku, ruszyliśmy dalej w stronę Malinowskiej Skały.
Wędrując przez Małe Skrzyczne i Kopę Skrzyczeńską kilka razy przejechała koło nas grupa skuterów śnieżnych. Nic tak nie psuje atmosfery, jak panoszące się skutery, którym trzeba usuwać się z drogi oraz pozostający po nich długo smród spalin.
Z Malinowskiej Skały zeszliśmy żółtym szlakiem do Ostrego. Po drodze mieliśmy jeszcze kilka przygód, takich jak torowanie w śniegu po szyję, poszukiwanie zgubionej „blachy”, czy bliskie spotkanie z fliszem karpackim. Ci, którzy byli na wycieczce, doskonale wiedzą o co chodzi 🙂
Wycieczka była bardzo udana, a doskonała atmosfera nie opuszczała nas nawet na chwilę.

SB
.

nasza grupa na Hali Jaskowej

Nawet odwilż, która nadeszła niespodziewanie kilka dni temu nie była w stanie odwieść nas od podtrzymania cotygodniowych wycieczek w tym roku. W niedzielę wybraliśmy się na Leskowiec w Beskidzie Małym.
Tradycyjnie już, gdy samochodami wybieramy się w stronę Kęt, spotkaliśmy się o 8 rano na parkingu przy Kolegium Nauczycielskim. Było nas dziewięcioro, więc trzema samochodami ruszyliśmy w stronę Rzyk Jagódek, skąd zaplanowaliśmy wyjście na szlak.
Szlak – szlakiem, wszak nie chcieliśmy wchodzić i schodzić tą samą drogą, a „szlak serduszkowy” prowadzący bezpośrednio na Groń Jana Pawła II był dla nas mało ciekawą alternatywą, zdecydowaliśmy się na zaproponowaną przez Tomka drogę leśną prowadzącą do czerwonego szlaku w okolicy Hali Rzyckiej. Na początku droga była dobrze odśnieżona, lecz po wejściu w las zaczęło się uciążliwe torowanie, które wzięła na siebie męska część naszej grupy. Im bliżej grzbietu, tym śniegu było więcej, lecz bez większych problemów dotarliśmy do czerwonego szlaku.
Wydawało nam się, że Małym Szlakiem Beskidzkim, bo to do niego dobrnęliśmy, pójdzie już jak z płatka. Niestety, nieoczekiwanie było gorzej, bowiem aż do szczytu Leskowca, co kilka kroków zapadaliśmy się w zmrożony śnieg. Nic przyjemnego…
Na szczycie Leskowca zrobiliśmy kilka pamiątkowych fotek, po czym przeszliśmy do nieodległego schroniska PTTK. Ku naszemu zdziwieniu schronisko było pełne, musieliśmy więc trochę poczekać, aż zwolnił się stolik na tyle duży, abyśmy zmieścili się przy nim w komplecie.
Po godzinnym odpoczynku udaliśmy się czarnym szlakiem w stronę Rzyk Jagódek, po drodze znajdując jeszcze dobrą okazję do przystanku i wręczenia Łukaszowi legitymacji PTT.

SB
.

na szczycie Leskowca

Załamanie pogody, a przede wszystkim huraganowy wiatr dochodzący w porywach do 120 km/h, spowodowały że zmuszeni byliśmy zrezygnować z planowanego od dawna wypadu w Karkonosze. Warunki w Beskidach, choć trudne, pozwoliły jednak na udaną wycieczkę na trasie: Zawoja Czatoża – Markowe Szczawiny – Przełęcz Brona – Mała Babia Góra – Żywieckie Rozstaje – Zawoja Czatoża.
Kilkunastokilometrowa trasa dostarczyła nam wielu niezapomnianych przeżyć. Szczególnie odcinki ponad granicą lasu, w związku z występowaniem lodoszreni, stały się niezwykle wymagające zarówno przy podchodzeniu, jak i przy zjazdach. Przydały się harszle (odpowiedniki raków, montowane do wiązania nart turystycznych) i… mocne nerwy…
Po raz kolejny przekonaliśmy się, że w warunkach zimowych turystyka narciarska jest najbardziej odpowiednią. Bez nart pokonanie choćby fragmentu trasy (zwłaszcza w niższych partiach, gdzie zalegała blisko metrowa warstwa ciężkiego mokrego śniegu) z pewnością byłoby niemożliwe.

PH
.

nasza grupka na Przełęczy Brona