Oddział PTT w Bielsku-Białej

Sto dni morskiej przygody – jachtem po Bałtyku. Na pokładzie bielszczanie, oprócz rodziców, dwójka dzieci w wieku szkolnym. Rodzinna wyprawa przez morze doczekała się uznania – została nagrodzona przez portal „Nowe Żagle”.
Ania i Piotrek to członkowie Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Bielsku-Białej oraz wieloletni harcerze Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. Od zawsze mieszkający w górach i deptający beskidzkie szlaki. Jak się jednak okazuje, Górali też czasem ciągnie nad morze. Uprawiając turystkę żeglarską, uczestnicy rejsu odkryli zupełnie inne oblicze Bałtyku.
Jacht „Tinos” z rodziną Homów na pokładzie wypłynął z Kamienia Pomorskiego. Portami, do których zawitał w pierwszej kolejności, były te po niemieckiej stronie granicy. Po drodze żeglarze cumowali w kilku marinach podziwiając uroki miast i miasteczek oraz niezwykłego wybrzeża. „Jesteśmy ludźmi, którzy lubią być blisko natury. Dlatego często wybieraliśmy cumowanie w małych marinach, gdzie wokół była cisza i spokój – szum fal, śpiew ptaków” – mówi Piotrek.
Finał pierwszego etapu miał miejsce w Kopenhadze, której bliskość zapowiedział im widok spowitego we mgle słynnego mostu nad Sundem. W stolicy Dani zacumowali w dużym porcie. Uderzyło ich natężenie ruchu. Zdecydowali się na zwiedzanie miasta, którego urok tworzą, m.in. liczne kanały oraz wspaniałe zabytki. Jednak, aby nie przytłoczyć dzieci nadmiarem zwiedzania odwiedzili oceanarium i wstąpili do wesołego miasteczka
Dalej żeglarze popłynęli na północ do Göteborga i tam na pewien czas skończyło się ich morskie żeglowanie. „W drodze przez Cieśniny Duńskie mijaliśmy wiele naprawdę dużych statków płynących w kierunku Morza Północnego lub w przeciwnym.” – relacjonuje Piotrek. Załoga wpłynęła na wody śródlądowe. Płynęli przez rzeki i liczne jeziora, których wielkość jest znacznie większa niż mazurskich. Mijali liczne zamki, z których cześć udało im się zwiedzić. Przebyli Kanał Göta – największą atrakcją turystyczną Szwecji. Przeprawa trwała dwa tygodnie. W tym czasie przebyli przez 58 śluz. Podążając na wschód załoga dotarła do morskich wód Bałtyku. „Bałtyk, nam Polakom, kojarzy się z ciągnącymi się w nieskończoność piaszczystymi plażami. Ten widok jest piękny, ale monotonny. Tymczasem z przeciwnej strony wygląda on nieco inaczej. Podczas naszej wyprawy mieliśmy okazję nacieszyć się zupełnie innymi widokami wybrzeża. Przybijaliśmy do wielu portów zwanych naturalnymi. W miejscach, w którym cumowaliśmy skały wchodziły do wody. Zdecydowanie inna była też przybrzeżna roślinność. Momentami czuliśmy się, jak na jeziorze” – mówi Ania.
Tam zrobili sobie krótka przerwę od żeglowania, by udać się drogą lądową na północ – do Norwegii. Mogli zwiedzić tamtejsze miasteczka i zyskać trochę więcej przestrzeni, bo na jachcie miejsca jest mało. Po zachwyceniu się norweskimi fiordami powrócili na pokład i wzdłuż wybrzeża Szwecji, a następnie przez Bornholm powrócili do Polski.
Po powrocie na ląd czekała na nich niespodzianka. Czasopismo „Nowe Żagle” przyznało rodzinie nagrodę za rejs roku małym jachtem 2022 r. przyznawaną pod czas gali rozdania prestiżowych nagród żeglarskich „Srebny Sekstent”. Całą relacje z podróży można przeczytać na blogu www.tinos.pl.
Zapytaliśmy uczestników rejsu jakie były początki ich żeglarskiej przygody. Oto co od nich usłyszeliśmy.
Ania: „Jak pierwszy raz usłyszałam od Piotrka, że chce pływać po Bałtyku z kolegami, to byłam przerażona. Uważałam, że to zajęcie dla „wilków morskich”. Z czasem mąż przekonał mnie do tego sportu. Zabrał mnie do Szwecji na Szkiery. Tam przekonałam się, że to dobry sposób na aktywne spędzanie wolnego czasu, nawet z dziećmi. Na wodzie odpoczywam. Przestaje myśleć o sprawach, które zostały na lądzie po polskiej stronie morza”.
Piotrek: „Harcerstwo było pierwsze. Mamy je z żoną we krwi. Już w szkole podstawowej należałem do zuchów. Żeglarstwo morskie pojawiło się w moim życiu jak byłem już dorosły. Uważam, że to doskonały sposób na spędzenie czasu w innym otoczeniu, niż nasze górskie klimaty. Fajnie, że w ten sposób możemy regenerować siły całą rodziną”.
To wszystko można było zobaczyć i usłyszeć na kolejnej z wtorkowych prelekcji, które w Klubie Osiedlowym „Karpatek” organizuje Polskie Towarzystwo Tatrzańskie.

Katarzyna Fidyt

zaczynamy kolejną prelekcję w „Karpatku”

Trzech członków naszego Oddziału ze Skoczowa i okolic postanowiło zmierzyć się w tym roku z „Drabiną Wałbrzyską”. Poniżej relacja z drugiej wycieczki naszych kolegów z tego cyklu:

W rejon Wałbrzycha wróciliśmy w dniach 4-5 listopada 2023 r.
W sobotę rano, kiedy byliśmy na miejscu, było chłodno, bardzo wilgotno, i mglisto. Szlakiem niebieskim ruszyliśmy w stronę Wołowca i Przełęczy pod Borową. Dość szybko weszliśmy na TIMUR (664 m), a następnie idąc leśną ścieżką zdobyliśmy kolejne szczyty – DŁUŻYNĘ (685 m) i KOZIOŁ (774 m). To nasz kolejny szczyt po Kozim Wierchu i Koziej Górze z kozą w nazwie. Zdobyliśmy następnie drugi po tatrzańskim WOŁOWIEC (778 m), na którym stoi krzyż. Wiał bardzo mocny i zimny wiatr. Na szczęście jeszcze nie padało. Dobrze, że mieliśmy w plecakach gorącą herbatę. Smakowała wybornie.
Naszym kolejnym celem był szczyt, na którym stoi wiata i wieża widokowa. To GÓRA BOROWA (853 m). Podejście pod szczyt dało nam nieco w kość i nieźle się rozgrzaliśmy. Liczyliśmy na piękne widoki z wieży. Poczekaliśmy dłuższą chwilę, jednak mgła była zbyt gęsta. W dobrych nastrojach dotarliśmy na GRZEHAR (764 m), gdzie zrobiliśmy kilka zdjęć. Pogoda poprawiła się. Mgła ustąpiła, a nawet wyszło słońce. Na JAŁOWCU (751 m) mogliśmy w końcu nacieszyć się pięknymi, górskimi widokami.
Kolejne szczyty które, udało nam się zdobyć to: JEDLINIEC (735 m) i ROGOWIEC (870 m). Na szczycie Rogowca znajdują się ruiny dawnego zamku, zaś w pobliżu piękna formacja skał o nazwie Skalne Bramy. Mogliśmy cieszyć się pięknem jesiennej przyrody, słoneczną pogodą i kolejnymi zdobytymi przez nas szczytami. Do tego panowała świetna atmosfera, o którą zadbali moi kompani, Wiluś i Wiesiek. Było przyjemnie i wesoło. Wiesiek to chodząca mapa i kompas, więc jak zwykle pilnował, abyśmy nie zboczyli z trasy. Na JELEŃCU (902 m) stoi obelisk kamienny z nazwą szczytu, wysokością i znakiem PTTK, podobnie jest ze szczytem TURZYNA (895 m).
Było super i wszystko układało się zgodnie z planem. To co zaplanowaliśmy na ten dzień, udało się zrealizować. Zmierzaliśmy do schroniska PTTK Andrzejówka, zaś po drodze zaliczyliśmy jeszcze GOMÓLNIK (826 m).
W schronisku zjedliśmy ciepły posiłek i dzieliliśmy się wrażeniami.
Na nocleg zjechaliśmy do Sokołowska, do Centrum Zdrowego Wypoczynku w Domu Św. Elżbiety. To bardzo przyjemne miejsce na nocleg. Było ciepło i smacznie.
W niedzielę rano podjechaliśmy tam, gdzie zakończyliśmy poprzedniego dnia, czyli do Andrzejówki i na start czekała nas totalna wyrypa jaką jest wejście na WALIGÓRĘ (936 m). Pogoda tego dnia nie rozpieszczała nas tak, jak poprzednio, ale nie lało.
Idąc niebieskim szlakiem dosyć szybko dotarliśmy na SUCHAWĘ (928 m), a następnie na KOSTRZYNĘ (906 m) i WŁOSTOWĄ (903 m). I znowu nastąpiła poprawa pogody i wyszło słoneczko. Szczęście nam sprzyjało. Po drodze przebiegali co chwilę biegacze górscy biorący udział w „Diabelskim Kole Gór Suchych” na trzech różnych dystansach.
Na ŁYSEJ GÓRZE (770 m) jest ogromna skała, na której wszyscy zrobiliśmy fotki. To zdecydowanie ładne miejsce i warto się tu zatrzymać na chwilkę. Idąc w dół lasem minęliśmy ruiny Zameczku Friedenstein z XIX w., aż dotarliśmy do Sokołowska. Miejscowość ta przypomina malutkie uzdrowisko. Mieszkał tu kiedyś znany reżyser Krzysztof Kieślowski. Zwiedziliśmy tu również malutką, ale i piękną Cerkiew św. Michała Archanioła z 1901 roku. Polecam, bo warto.
Wypatrzyliśmy kawiarenkę w budynku miejscowego kina i po chwili wcinaliśmy ciacho popijając kawą.
Pozostały nam na ten dzień jeszcze dwa szczyty: STOŻEK MAŁY (750 m) i STOŻEK WIELKI (842 m). Ten fragment „Drabiny Wałbrzyskiej” podobał mi się bardzo, o ile nie najbardziej. Trasa na Stożek wiodła polnymi ścieżkami, a widoki były przepiękne. Co jakiś czas przysiadałem sobie, delektując się pięknem przyrody i tym co widziałem wokół. Mały Stożek jest nieco schowany w lesie. Musieliśmy go poszukać, natomiast na Stożek Wielki prowadzi żółty szlak.
Zeszliśmy do wsi Unisław Śląski i tam zakończył się nasz kolejny dzień na Drabinie Wałbrzyskiej.

Łukasz Lasicz

przed Cerkwią św. Michała Archanioła w Sokołowsku

Jak zawsze wyruszyliśmy z Bielska-Białej z dolnej płyty dworca PKS o 7:00. Trzynastu niezłomnych traperów dzielnie wsiadło do busa, pomimo niezbyt przychylnej pogody. Udaliśmy się trasą przez Żywiec i Maków Podhalański do Zakopanego, gdzie dosiadł się do nas jeszcze jeden traper. Liczyliśmy, że wraz z nim deszczowa aura się poprawi.
Na Ścieżkę pod Reglami wyruszyliśmy z Kirów pogodni, zaopatrzeni w kijki, peleryny i nawet parasole. Po drodze zboczyliśmy do Chaty Sabały i… w tym momencie się rozpogodziło.
Wyruszyliśmy w dalszą drogę. Podziwialiśmy przepiękne Jasiowe Turnie i dotarliśmy do Doliny za Bramką, gdzie podziwialiśmy przepiękne wodospady snujące się wzdłuż szlaku. Po drodze zrobiliśmy sobie krótki postój w Dolinie Strążyskiej na małe co nie co i ruszyliśmy w kierunku Doliny ku Dziurze do Jaskini Dziura. Tam znowu złapał nas lekki kapuśniaczek… Pomimo kilku niespodzianek na trasie w postaci powalonych drzew pokonaliśmy wesoło trasę i znaleźliśmy się u wrót jaskini.
Najwięksi śmiałkowie ruszyli szukać w niej niedźwiadka. Niestety, ich poszukiwania skończyły się fiaskiem. Zeszliśmy na Ścieżkę pod Reglami i udaliśmy się w kierunku Wielkiej Krokwi. Tam udaliśmy się na kolejne małe co nie co do baru mlecznego.
Do Bielska-Białej wróciliśmy w godzinach wieczornych, w szampańskich nastrojach, bardzo zadowoleni z kolejnej wspaniałej wycieczki. Dziękujemy naszemu przewodnikowi Janowi Nogasiowi za podtrzymywanie radosnej atmosfery w trakcie wycieczki.

MS

w Dolinie za Bramką

Kolejna prelekcja w klubie osiedlowym „Karpatek” odbyła się w dniu 31 października 2023 r. Przedstawił ją znany w kręgach podróżniczych, długoletni pilot wycieczek zagranicznych Andrzej Brożek. Jego kierunkiem były tym razem należące do Królestwa Danii Wyspy Owcze. W największym skrócie jest to wulkaniczny archipelag składający się z 18 wysp o powierzchni ok. 1400 km kwadratowych leżący na Oceanie Atlantyckim na północ od Wielkiej Brytanii, pomiędzy Islandią a Norwegią. Liczy ok. 54000 mieszkańców skupionych głównie w stolicy Thorshavn. Mieszkańcy określani są jako Farerzy, a nazwa tej społeczności pochodzi od zamieszkujących wyspy owiec. Flaga Wysp Owczych to czerwono-niebieski krzyż nordycki na białym tle.
Wyspy Owcze przez długie lata nie były znane, jednak w ostatnim czasie stały się modne. Stało się tak za sprawą rankingu przeprowadzonego przez czasopismo National Geographic, kiedy to zostały uznane za najpiękniejsze krajobrazowo na świecie. Jest to bardzo zamożny kraj, którego mieszkańcy utrzymują się z połowu ryb, a na drugim miejscu są przychody z turystyki. Kolejnym źródłem dochodu są dotacje duńskie. Ta spokojna dotąd kraina przeżywa prawdziwe oblężenie turystów, przybywających głównie z Chin. Niestety przybysze dewastują przyrodę i mieszkańcy robią co mogą żeby do tego nie dopuścić.
Większość wysp jest połączona podwodnymi tunelami, a w jednym z nich z nich znajduje się nawet rondo. Swoje wrażenia ze zwiedzania wysp prelegent zaczął od ich północnego krańca. Najdalej wysuniętą na północ jest wyspa Vidoy z najwyższym w Europie klifem Enniberg sięgającym na wysokość 754 m n.p.m. Kolejna wyspa to Bordoy, na której północnym krańcu leży wioska Muli. Jest ona w chwili obecnej opuszczona, gdyż rozwój technologii zmusił Farerów do porzucenia połowów z małych kilkuosobowych łodzi i szukania zajęcia na dużych statkach. Klaksvik na wyspie Bordoy to drugie co do wielkości miasto Wysp. Jest ono przepięknie położone nad zatoką otoczoną stromymi górami, dzięki czemu port jest osłonięty od wiatrów. Jednak strome góry są przyczyną częstych osuwisk i lawin przez co zostało zniszczonych wiele budynków. Ciekawostką wysp jest to, że żyje na nich 75000 owiec, a ich liczba od XII wieku pozostaje niezmienna. Jedną z najpopularniejszych roślin uprawnych jest tam rabarbar… z którego warzy się piwo. Zresztą właśnie w Klaksvik znajduje się najstarszy na wyspach browar. Kolejne wyspy to Kunoy, Kalsoy, Eysturoy i Vagar, na której znajduje się port lotniczy.
Wyspy Owcze to królestwo ptaków, z których najciekawsze są niewątpliwie maskonury. Ich zabawna sylwetka z zaokrągloną dużą głową i krótkimi czerwonymi nogami sprawiła, że określa się je jako „braciszkowie arktyczni” lub papugi północy. Na wyspach doliczono się 40000 par tych ptaków.
Pogoda w tym regionie stanowi subpolarny klimat oceaniczny. Wpływają na to dwie przeciwstawne siły: ciepły prąd zatokowy – Golfstrom i zimne pływy oraz masy powietrza znad Grenlandii. Średnie temperatury zimą to 3-4 °C, a latem 11-15 °C. Jest to jedno z najbardziej deszczowych miejsc na ziemi, w którym przez cały rok dominują silne wiatry.
Ukształtowanie terenu robi niezwykłe wrażenie na odwiedzających. Prosto z morza wyrastają strome szczyty gór a ciemne bazaltowe skały są porośnięte soczystą roślinnością. Wyspy są prawie całkowicie pozbawione drzew, a nieliczne można spotkać w miejskich parkach i koło domów.
Bardzo kontrowersyjną kwestią są połowy i rzezie grindwali, ssaków z rodziny delfinowatych, zabijanych w ramach słynnego polowania grindarap. Historia tego wydarzenia sięga 1000 lat. Zwierzęta zabija się rytualnie latem, kiedy przepływają w okolicy Wysp Owczych. Pomimo tego, że powodem tych polowań jest zaopatrzenie w mięso mieszkańców wysp światowe organizacje ochrony przyrody stanowczo się temu sprzeciwiają.
Prelekcja Andrzeja Brożka była niezmiernie ciekawa i mamy nadzieję na kolejne podróżnicze wspomnienia.

Teresa Kubik

w trakcie prelekcji