Oddział PTT w Bielsku-Białej

Tradycyjny wyjazd noworoczny na Lysa Hore z Oddziałem Bielskim PTT, to niezmienny punkt programu, który rozpoczyna kolejny sezon wycieczek „W dobrym Towarzystwie”. Pierwszy wypad 2020 roku spotkał się z dużym zainteresowaniem zarówno stałych bywalców, jak i nowych osób. Od lat obecny na tradycyjnej wycieczce na Lysą Hore – Prezes Bielskiego Oddziału tym razem musiał odpuścić sobie górską wędrówkę na rzecz dopełnienia formalności związanych ze wstąpieniem do naszego Oddziału BARDZO WIELU NOWYCH CZŁONKÓW! Witamy serdecznie w PTT!
Podczas, gdy niektórzy pracowali przy wyrabianiu legitymacji członkowskich, inni skoro świt oddawali się przyjemności górskiej wycieczki w zimowej aurze. W tym roku na szczęście rozminęliśmy się z dorocznym świętem „morsowych” biegaczy i nie traciliśmy czasu na szukanie miejsc parkingowych. Nasze trasa wiodła z Ostrawicy, gdzie dojechaliśmy bez problemu, nawet na górny parking pod lasem. Lysa Hora to bardzo popularne miejsce również w okresie zimowym, nie tylko dla narciarzy, ale także dla turystów pieszych. Stąd też wiele osób spotkaliśmy na szlaku, wielu biegaczy, narciarzy, rodziny z dziećmi. Część z nich niosła ze sobą różnego rodzaju środki do zjazdów. Od kilku lat zimowa aura dopisuje naszym styczniowym wyjazdom na Lysą Horę, więc sprzęt typu „jabłuszko” jest naszym „obowiązkowym” wyposażeniem. W końcu to jedna z najlepszych „górek” do zjazdów!
Na trasę wyruszyliśmy więc silną 17 osobową ekipą. Przejście zajęło nam ok. 2 godz. Szlak był przedeptany i dość śliski. Część osób zdecydowała się ubrać nawet raczki! Niestety pogoda nie był dla nas łaskawa. Szybko weszliśmy w gęste chmury, które zasłaniały nawet widok na wieżę przekaźnikową na szczycie. Nie mamy ostatnio szczęścia do tego terminu. Schronisko było pełne turystów i narciarzy. Miejsce znaleźliśmy w karczmie obok, która jest bardzo dużym lokalem i przede wszystkim ciepłym! Brak słońca nie był naszą jedyną bolączką. Wiał również przenikliwie zimny wiatr, bardzo nieprzyjemny. Dlatego też trasa poszła nam tak szybko. Mając wiele czasu w zapasie spędziliśmy prawie dwie godziny na odpoczynku i wygrzaniu się w karczmie przy dobrym posiłku i ciepłych napojach. O godzinie 12:30 umówiliśmy się na szczycie na pamiątkowe zdjęcie z banerem, a potem, bez zbędnych rozmów rozpoczęliśmy zejście – a niektórzy zjazd do Ostrawic.
To, co jest fajne szybko się kończy. Na parkingu pożegnaliśmy się i każdy wsiadł do auta. Nie wyjechaliśmy z parkingu bez przygód. jedno z aut trzeba było popchać, bo lód uniemożliwił mu wyjazd. wszystko dobrze się skończyło i wszyscy szczęśliwi i z dobrze rozpoczętym dniem wrócili do domów. Wszak godzina była jeszcze młoda.
Dopiero się rozstaliśmy, a telefon na nowo zaczął brzęczeć wiadomościami o wypadzie w góry na następny dzień!
Dziękuję wszystkim za mile spędzony czas górskiej wędrówki! Szczególnie zaś Grażynce za niezłomne utrwalanie naszych wyjazdów i galerię! Dziękuję także naszym kierowcom, którzy udostępnili swoje wehikuły na ten wyjazd i bezpiecznie nas obwieźli. Gdyby nie oni, wycieczka by się nie odbyła.
Zapraszam do zapoznania się z planem wyjazdów na 2020 r. dostępnym już na naszej stronie!

Martyna Ptaszek
.

nasza grupa na szczycie Lysej Hory – królowej Beskidów Morawsko-Śląskich

Co roku przychodzi taki dzień, gdy trzeba zerwać ostatnią kartkę kalendarza i znaleźć czas na chwilę refleksji nad tym co minęło. A w PTT działo się… oj, działo! Można śmiało rzec, że działo się aż tyle, że wielu z nas na czele z prezesem Szymonem Baronem niejednokrotnie bardzo żałowało, że nie zawsze i nie wszędzie można być. Mnóstwo wspólnych wycieczek w „dobrym Towarzystwie” zaprocentowało tym, że ciągle nam mało i mało wspólnych wyjść i spotkań. Wystarczy jedna propozycja rzucona w eter, a po niej kilka wiadomości lub telefonów i już jesteśmy razem na górskim szlaku.
Tym też sposobem spontanicznie postanowiliśmy pożegnać odchodzący 2019 rok właśnie w górach. Pomysłodawcą miejsca został Tadziu Budny, więc nikogo nie zdziwiło, że spotkamy się i złożymy sobie życzenia właśnie na Klimczoku, w miejscu gdzie jeszcze przed rokiem stała słynna „Chatka u Tadka”. Ruszyliśmy z różnych miejsc i o różnych porach, ale większość z nas spotkała się około godz. 10:30 w schronisku na Szyndzielni. Kto dotarł pod schronisko przed 10:30, ten miał szansę na słoneczną pogodę i podziwianie nieczęstego w tym miejscu widoku: Babia Góra jak na wyciągnięcie dłoni, a w oddali dobrze widoczny zarys szczytów Tatr. Ten spektakl trwał niestety krótko, gęste chmury zakryły wszystko i odebrały nam nadzieję na podobne widoki ze szczytu Klimczoka. Na pocieszenie w schronisku spotkaliśmy kilku starych dobrych znajomych. Nie wszyscy co prawda wybierali się z nami dalej, ale przynajmniej mieliśmy okazję do wymiany kilku ciepłych słów i życzeń.
Na Klimczok ruszyliśmy już w lekkiej mżawce, a im bliżej szczytu tym robiło się bardziej wietrznie i mgliście. W każdym razie kiedy dotarliśmy na szczyt, to Siodło pod Klimczokiem i schronisko było jeszcze widać. Na miejscu, gdzie nie tak dawno można było liczyć na schronienie się w chatce, czekało na nas gołe niebo i mokre od deszczu ławki. Nikt jednak nie myślał o siedzeniu, bo trzeba było się ruszać żeby nie marznąć, wystarczy że odłożone plecaki i pudełka z jedzeniem szybko zaczęły się pokrywać skorupką zamarzających kropli. Tadziu zaczął z wprawą godną harcerza rozpalać ognisko, a Ci którzy nie lubią stać bezczynnie zaczęli kolejno machać łopatą, żeby odśnieżyć co nieco dojście w las na wypadek zaistniałej „potrzeby”. Na stole pojawiły się wiktuały iście z Ukrainy, w obieg poszła świeżo upieczona drożdżówka z jagodami zbieranymi latem pod Klimczokiem. Dużą radość sprawił nam swoją obecnością Wojtek – nasz „zamkowy” z ukraińskich trekkingów – prosimy Wojtku częściej o takie niespodzianki, przy okazji udało nam się poznać żonę Wojtka i przetestować jej zdolności kulinarne – pyszne ciasto cytrynowe. W tzw. międzyczasie dopiekały się na ruszcie nasze kiełbaski, które w tych okolicznościach i pogodzie smakowały wyśmienicie. Cierpliwie czekaliśmy na Martynkę i Grzesia, którzy zmierzali do nas już w zupełnej mgle. Dzięki Lesiowi okazało się, że mamy nawet szampana, żeby wznieść toast za pomyślność i wiele wspólnie przedeptanych kilometrów w Nowym 2020 Roku. Myślami byliśmy również z tymi, którym praca lub inne ważne okoliczności nie pozwoliły do nas dołączyć. Pozostaje mi tylko życzyć wszystkim tradycyjnie

Szczęśliwego Nowego Roku!

GŻ
.

nasza grupa tuż przed toastem noworocznym

W dniu 29 grudnia 2019 r. Oddział PTT w Bielsku-Białej zorganizował wycieczkę na Potrójną, którą poprowadziła przewodniczka Martyna Ptaszek.
O godzinie 7 rano w biało-szarej scenerii niby zimy załadowaliśmy się w ilości wystarczjącej do zapełnienia czerwonego busa. Sympatyczny kierowca wnet zawiózł nas na Przełęcz Kocierską.
Krajobraz po wyjściu z busa był wspaniały – nareszcie prawdziwa zima. Nawet nie wiem kiedy osiagnęliśmy Potrójną. A niedługo potem całe towarzystwo gorączkowo zdejmowało raki, buty itp.
Z Chatki pod Potrójną po krótkim, acz intensywnym odpoczynku, ruszyliśmy w dalszą drogę przez Przełęcz na Przykrej, Łamaną Skałę i Gibasową Chatę, gdzie był krótki postój. Zbliżyliśmy się do końca wycieczki. Po drodze oczywiście mnóstwo zdjęć, przyjacielskich pogawędek i pieknej zimowej przyrody. Czego chcieć więcej?
Wszystkim uczestnikom dziękuję za miłe spędzony czas i Do Siego roku!

Iza i Marek
.

uczestnicy wycieczki na starcie z Przełęczy Kocierskiej

W świąteczny, deszczowy poranek spotkaliśmy się przy bielskich Błoniach, na początku drogi dojazdowej na Kozią Górę. Choć niektórzy zdecydowali się na inne warianty szlaku, wszyscy spotkaliśmy się w schronisku na Stefance.
Z kolędą na ustach oraz trzaskiem łamanego opłatka rozpoczeliśmy wspólne świętowanie. Na stole pojawiły się różnego rodzaju smakołyki świąteczne. Przy okna obserwowaliśmy jak kropli deszczu rodzą się płatki śniegu. W tak pięknej i romantycznej scenerii złożyliśmy sobie świąteczno-noworoczne życzenia, a Martynka z Grzesiem zaprosili nas na swój ślub.
W końcu nadszedł odpowiedni czas na zrobienie zdjęcia grupowego i powót do domu. Schodziliśmy nietypową trasą, zaproponowaną przez Ryśka.

Martynka, Gosia, Iza, Szymek (i jeszcze inni…)
.

pamiątkowe zdjęcie przed schroniskiem na Koziej Górze

20 grudnia 2019 roku był dla niektórych sympatyków i członków PTT dniem niezwykłym jak na spotkania w dobrym Towarzystwie. Schronisko na Dębowcu przychylne jakby nie było dla naszych członków i sympatyków udostępniło jeszcze w późnych godzinach wieczornych, kiedy już ruch turystyczny właściwie „umilkł” swoje pomieszczenia na spotkanie wigilijne. Zebrało się naszych sympatyków i członków ponad dwudziestu, aby połamać się tradycyjnym polskim zwyczajem opłatkiem wigilijnym, życząc sobie i wspólnie zebranym serdeczne życzenia na nadchodzące Święta Bożego Narodzenia i Nowy Rok, sukcesów turystycznych, zdrowych i radosnych dni w przyszłości. Życzeń i uścisków nie było końca. Był również tradycyjny barszcz z uszkami, pyszne ”ciacho” , kawa lub herbata, według życzeń i tradycyjna pyszna ryba z buraczkami i chrzanem.
Oprócz wspomnień z kończącego się roku 2019, o których wspomniał Prezes PTT Szymon Baron i otrzymaniu pamiątkowej fotografii, spotkanie uprzyjemnił Wacek M., który na swoim unikalnym instrumencie zaintonował niektóre z polskich kolęd. Dołączyli wszyscy uczestnicy spotkania wspólnym śpiewem. Było również symboliczne„nowonarodzone” w osobie maleńkiej, trzymiesięcznej Łucji, najmłodsze dziecię Moniki i Szymona. Cała sceneria była sympatycznym symbolem zbliżającego się Bożego Narodzenia. Gospodarze obiektu stwierdzili, że tak sympatycznego spotkania jeszcze w tradycji tutejszego schroniska nie było. Dziękujemy organizatorowi spotkania pomysłu realizacji.
Do następnego spotkania wigilijnego za rok!

Wacław Morawski
.

uczestnicy oddziałowej wigilijki w schronisku na Dębowcu