Oddział PTT w Bielsku-Białej

Choć w tym roku Oddział PTT w Bielsku-Białej nie był oficjalnym partnerem XII Festiwalu Górskiego „Adrenalinium 2019”, tradycyjnie spora grupa członków wzięła w nim udział. Zachęcamy do zapoznania się z relacją z tego wydarzenia:

Festiwal Adrenalinium już od kilku lat stał się moim stałym punktem wpisywanym do kalendarza w jednym z jesiennych weekendów. Wtedy w janosikowym kinie w Żywcu dzieje się, oj dzieje. Tak też było i tym razem. To wydarzenie skupia wokół siebie ludzi pełnych pasji o niesamowitej energii, co tworzy wyjątkową i zarazem kameralną atmosferę.
Przez trzy dni mamy możliwość nasycić się obrazem i słowem z dalekich podróży w formie warsztatów, koncertów, wystaw, filmów krótko i długometrażowych, ale również albo i przede wszystkim w formie prelekcji i indywidualnych rozmów z podróżnikami.
Cały program tegorocznego festiwalu, pieczołowicie przygotowanego przez organizatorów, znajduje się na stronie adrenalinium.pl. Spośród filmów na szczególną uwagę z pewnością zasługują „The Dawn Wall”, „Maiden” czy też „Ostatnia Góra”. Ta trzecia propozycja to film prezentujący polską, zimową wyprawę na K2 pod kierownictwem Krzysztofa Wielickiego. Warto zobaczyć jak wydarzenia, którymi wielu z nas żyło minionej zimy, zostały przedstawione w tymże reportażu.
Również w trakcie tegorocznej, już dwunastej edycji festiwalu była znakomita sposobność do poznania osobiście człowieka, który jest legendą polskiego himalaizmu, Ryszarda Pawłowskiego. Jego dotychczasowy, bogaty wachlarz osiągnięć, czyli 300 wypraw w różne góry świata, ale też nieustająca dynamiczna aktywność górska i wspinaczkowa, a co za tym idzie fantastyczna forma fizyczna w wieku prawie 70 lat, naprawdę robią wrażenie. Podobnie jak pełna ekspresji najmłodsza Polka, która w siedem lat zdobyła Koronę Ziemi. Miłka Raulin, z którą można naprawdę długo i miło rozmawiać, to bardzo drobna kobieta, która emanuje radością i pozytywnym nastawieniem do życia, a przy tym wszystkim jest niesamowicie skromnym człowiekiem. Siła marzeń pozwoliła Michałowi Warochowi, który również gościł na tegorocznym Adrenalinium, zrealizować niesamowity wyczyn. W kategorii właśnie tak nazwanej, czyli Wyczyn Roku, uzyskał nagrodę na Kolosach 2019. Jeśli nie znacie szczegółów tej przygody, warto zasięgnąć informacji, naprawdę polecam. Podobnie jak zrealizowany projekt Artura Wysockiego, rowerzysty, który przemierzył w samotnej, zimowej wyprawie stepy mongolskie.
Poznając podróżników żądnych adrenaliny, a przede wszystkim wgłębiając się szczegółowo w ich zrealizowane pomysły tym bardziej można utwierdzić się w przekonaniu, że to co może dziś wydawać się nierealne jutro staje się po prostu rzeczywistością. A jeśli istnieją ograniczenia co do realizacji marzeń, to wyłącznie znajdują się one w naszych umysłach, co podkreśla każdy prelegent i każdy, kto pokonał własne słabości.
Dla mnie przygoda z gośćmi Adrenalinium, posiadającymi gen nomada, jeszcze się nie skończyła. Zabrałam ze sobą m.in. ich autorskie książki.
Do zobaczenia za rok, na kolejnej edycji górskiego festiwalu w Żywcu.

Wiola D.
.

nagrody dla najlepszych filmów podczas Festiwalu Górskiego „Adrenalinium”

P.S. „(…) Wandzie zazdroszczono nawet marzeń” – to cytat z książki o Wandzie Rutkiewicz autorstwa Anny Kamińskiej

W słoneczne, niedzielne przedpołudnie udaliśmy się do wsi Soblówka, ażeby wyruszyć do bacówki na Hali Rycerzowej. Do góry wybraliśmy wariant wejścia szlakiem żółtym, natomiast powrót odbywał się szlakiem czarnym.
Ciepłe przedpołudnie, a także podejście do góry kazało nam zrzucać z siebie wierzchnie ubrania. Trochę ponad dwie godziny zajęło nam dojście do bacówki, ale nie czas był najistotniejszy. Po konsumpcji wyniesionych wiktuałów oraz spożyciu złocistego napoju, ruszyliśmy w drogę powrotną do parkingu.
W wycieczce udział wzięli: niżej podpisany wraz z małżonką, a także Szanowni Państwo Kudelscy ☺

Łukasz Gierlasiński
.

na szlaku

W minioną niedzielę mogliśmy doświadczyć piękna kolorowej przyrody. Zmierzając o poranku w kierunku Żyliny obserwowaliśmy wschodzące słońce. Jego rozproszone promienie przebijały się przez szerokie, mgliste tereny zapowiadając piękny dzień. Królowa jesieni w pełnej okazałości prezentowała się w blasku słońca. My, ludzie gór, podziwialiśmy jej wachlarz możliwości na mało znanym szlaku beskidzkim na Słowacji. Wśród dominujących bukowych lasów pachniało mieszanką kolorów złota jesiennego, podkręcanego ciepłym powietrzem z omastą woni grzybów i mięty.
W owe Beskidy Kisuckie zabrał nas znakomity przewodnik i zarazem wielki miłośnik tychże terenów, Witek Kubik. Jego „symaptyczny” i zarazem bardzo charakterystyczny gwizdek, pionizował naszą liczną grupę, która była zróżnicowana pod względem doświadczenia górskiego i indywidualnego podejścia do wędrówek. Celem była L’adonhora, do szczytu której prowadziła dość szczególna ścieżka wijąca się przez malownicze hale. Nasze uśmiechnięte twarze i pełne energii ciała nie dawały za wygraną około osiemnastoprocentowemu nachyleniu stoku, na podłożu którego mokra glina wymieszana z butwiejącymi liśćmi osuwała się spod profesjonalnie wyposażonych nóg i rąk. Reporterskie zdjęcia Graży, znajdujące się w galerii, znakomicie oddają specyfikę tego co doświadczyliśmy. Natomiast i tak cieszyliśmy się stawiając uważnie każdy krok na znacząco pochyłym podłożu czy też pokonując wiatrołomy, że tym razem natura nas oszczędziła, ponieważ drobny opad sprawiłby, że mogło być zdecydowanie trudniej … Eksploracja szlaku była naprawdę niebywała. Szczyt zdobytej przez nas L’adonhory znajduje się na wysokości 999 m n.p.m., więc patrząc z boku, nie wydaje się to niczym szczególnym. Natomiast po przejściu tej stromizny było słychać wśród uczestników wyprawy powtarzające się słowa „niezła wyrypa”. To dlatego, że pasmo to nie stanowi wyraźnego grzbietu, lecz zespół kopców z płaskimi wierzchołkami podzielonymi głębokimi dolinami.
Hmmm… a zejście niebieskim szlakiem w kierunku Kysucké Nowe Miasto, to była również ekstra przygoda. Każdy miał swoją technikę opuszczania kolejnych poziomic, którą w skrócie można opisać hasłem tego wypadu, czyli „to ma działać a nie wyglądać”…
W ten jesienny dzień oczywiście nie zabrakło ciekawych rozmów na szlaku, które poszerzają horyzonty i inspirują do kolejnych wypraw w interesujące miejsca… a wszystko jak zwykle okraszone było dużą ilością humoru i zabawy.
W oczekiwaniu na całą ekipę w lokalnej knajpce padł toast „za nasze marzenia”. A ja nieskromnie dodam „za siłę i odwagę do ich realizacji”, czego życzę wszystkim uczestnikom wypraw z PTT i obserwującym czytelnikom. Wrażenia, ludzie i opowieści ze szlaku pozostaną z nami na długo.
Do zobaczenia na kolejnej mini lub maxi wyrypie. Juhu juhu !!!

P.S. Wieczorem, w drodze powrotnej towarzyszył nam piękny księżyc w pełni… świetnie móc czerpać radość z tego, co nas otacza…

Wiola D.
.

nasza grupa przed atakiem na szczyt Ľadonhory