Oddział PTT w Bielsku-Białej

Kolejny weekend i kolejna tatrzańska przygoda członków naszego Oddziału z okolic Skoczowa… Po raz kolejny wybrali się oni w słowackie Tatry Zachodnie. Poniżej relacja z wycieczki na Otargańce:

Kolejna niedziela z cyklu „Tatry”. Tym razem naszym celem są Otargańce w słowackich Tatrach Zachodnich.
W godzinach nocnych, a właściwie wczesno-porannych docieramy do miejscowości Użka Dolina. Na miejscu „dusimy komara”, czyli drzemiemy w aucie na parkingu. Gdy tylko lekko zaczyna się rozjaśniać, ruszamy na zielony szlak… i tu zaczyna się lekki problem. Początek szlaku jest zatarasowany powalonymi drzewami. Pokonaliśmy te niedogodności i ruszamy szlakiem już bez większych trudności. W chwilę później okazało się, że za nami wędrują także inni turyści.
Przebywszy barierę lasu wychodzimy na grań i stąd, już do samego końca, toczymy walkę z dość porywistym wiatrem. Aura raczej dość pochmurna, widoczność ograniczona, a wiatr miejscami atakuje mocno. Droga przez Magury ukazuje piękno grani i w ten sposób, przez Jakubinę docieramy do Jarząbczego Wierchu. Stąd decydujemy się kontynuować dalej wędrówkę na Kończysty Wierch. Oczywiście, mijając się z turystami idącymi w przeciwnym kierunku przekazujemy pozdrowienia – czasem jest to „ahoj”, czasem jest też „dzień dobry”.
Mimo dość pochmurnej aury możemy podziwiać jesienne kolory Tatr. Napotkaliśmy też „rdzennych” mieszkańców, którzy objadali się na małej łączce, nie robiąc sobie nic z naszej obecności.
Docieramy wreszcie na Kończystą, a wiatr z każdą chwilą robi się coraz mocniejszy. Z trudem trzymamy baner do zdjęcia, które robi nam przypadkowy turysta.
Schodzimy żółtym szlakiem do Raczkowych Ples podziwiając przysłonięty chmurami masyw Bystrej. Docieramy w końcu do Użkiej Doliny. Tu kierujemy się do Horskiego Hotelu o nazwie „Oreśnica”, gdzie dokonujemy czynności „biurowych” w zakresie pieczątek i wpisów do książeczek. Oczywiście, raczymy się też dobrą kawą. Sam hotel sprawia miłe wrażenie, a na zewnątrz możemy oglądać kucyki w swojej zagrodzie. Obok mieści staw gdzie, prawdopodobnie znajdują się ryby. Nikt z nas nie kwapił się, by to sprawdzić, nie było też w pobliżu nikogo, kogo moglibyśmy tam wrzucić, by to sprawdził.
Opuszczając to urocze miejsce wypatrzyliśmy na ścianie jednego z budynków „obraz” wesołego misia, prawdopodobnie ostatniego właściciela tego terenu.
I znów kolejna niedziela, którą śmiało możemy zaliczyć do udanych, pomimo pochmurnego nieba i porywistego wiatru.

Andrzej Koczur
.

nasi koledzy na Kończystej

W ostatnią sobotę września w grupie ponad 40 osobowej zebraliśmy jak zwykle na parkingu PKS-u w Bielsku, żeby tym razem pod przewodnictwem Wojciecha Biłko, ruszyć autokarem w kierunku Nowego Targu, a dokładnie do Obidowej, skąd mieliśmy rozpocząć naszą pieszą wędrówkę na Turbacz, najwyższy szczyt Gorców (1310m n.p.m.). Po drodze Wojtek opowiadał nam o Gorcach, ich historii, tragicznych losach ludności tam zamieszkującej w czasach wojennych i powojennych. Gorce – pasmo górskie leżące w Beskidach Zachodnich. Nazwa związana jest prawdopodobnie ze słowem gorzeć (palić się, płonąć) i pochodzi od sposobu uzyskiwania polan śródleśnych metodą żarową. Spotykaną już w aktach z 1254 r. osobliwością Gorców jest występowanie rozrogu. Jest nim Turbacz, od którego we wszystkich kierunkach odbiega 7 grzbietów górskich o różnej długości, co przypomina rozgwiazdę. Co zabawne, z końcem XVIII wieku, kartografowie błędnie nanieśli na mapach nieodległą miejscowość Niedźwiedź, w wyniku czego jej lokalizacja pokrywała się ze szczytem. Stąd też przez kolejne niemalże 100 lat, szczyt nosił nazwę Niedźwiedź, czy też Niedźwiedzica. W sumie geneza nazwy szczytu nie jest do końca jasna. A jedna z ciekawszych teorii mówi, że nazwa pochodzi z języka wschodnio-rumuńskiego i nawiązuje do słowa określającego tutejszy potok. I tak słówko „turbat” oznacza wściekły, szalony. Ok. 8.30 ruszyliśmy z parkingu w Obidowej zielonym szlakiem w kierunku Starych Wierchów, gdzie przy schronisku każdy coś podjadł, a potem część z nas poleniuchowała, a część ruszyła w okoliczne zarośla w poszukiwaniu grzybów. Jak się później okazało, było ich zatrzęsienie i gdyby nie obrany kierunek marszruty, zbiory mogłyby być bardzo duże. Dalej poszliśmy już czerwonym szlakiem przez las w kierunku Turbacza. Szlak był łatwy, więc toczyliśmy towarzyskie rozmowy, część co chwilę schodziła ze szlaku i wracała chwaląc się borowikami, podgrzybkami, a część tylko podziwiała liczne muchomory. Na chwilę przystanęliśmy w zadumie przy pomniku w miejscu katastrofy samolotu sanitarnego, w której zginęła matka chorego dziecka transportowanego do szpitala. Około 11.30 osiągnęliśmy szczyt. Stoi tutaj kamienny obelisk oraz żelazny krzyż z datami 1945–1985. W czasie II wojny światowej na Turbaczu ukrywali się partyzanci. Działał tu m.in. legendarny, ale i kontrowersyjny dowódca oddziałów podziemia komunistycznego Józef Kuraś, pseudonim Ogień. Po krótkim odpoczynku, ruszyliśmy w kierunku schroniska PTTK na Turbaczu – obecny budynek jest trzecim wybudowanym w rejonie Turbacza. Pierwszy powstał na polanie Wisielakówka, w 1933r. został spalony prawdopodobnie przez kłusowników, którym „przeszkadzali” turyści. Następny, którego budowę przerwał wybuch II wojny światowej, został zniszczony przez partyzantów, którzy chcieli w ten sposób zapobiec zajęciu go przez niemieckie patrole. Trzeci, obecnie funkcjonujący, wybudowany został w latach 50-tych na polanie Wolnica (część hali Długiej). Część grupy rozsiadła się przy stołach w restauracji i zajadała się pysznościami, część nadal szukała grzybów, część rozpierzchła się w różnych kierunkach „rozgwiazdy”, podziwiając piękno gór widocznych wokoło. Najbardziej przyciągały Tatry, które widać było w całej okazałości od Tatr Bielskich po Zachodnie, ich poszczególne szczyty przesłaniane były od czasu do czasu przechodzącymi chmurami. O 13.00 zrobiliśmy tradycyjne zdjęcie grupy z banerem i zaczęliśmy schodzić żółtym szlakiem do Kowańca, dzielnicy Nowego Targu, skąd autokar zabrał nas prosto do Bielska. Powrót opóźnił nieco korek, w którym utknęliśmy, ale to przedłużyło tylko miłe pogawędki i do Bielska dotarliśmy o 18.00, wszyscy uśmiechnięci i zadowoleni. Dziękujemy Ci Wojtku za udaną wycieczkę.

A.
.

nasza grupa przed schroniskiem pod Turbaczem z widokiem na Tatry

Członkowie naszego Oddziału z okolic Skoczowa nie zwalniają… Kolejna z tatrzańskich przygód naszych kolegów poprowadziła ich w słowackie Tatry Wysokie. Poniżej relacja z wycieczki na Rysy i Koprowy Wierch:

Zamiast grzecznie spać, znowu wyruszyliśmy w daleki kraj, a naszym kolejnym celem były szczyty: Rysy oraz Koprowy Wierch.
Dotarliśmy do parkingu Popradske Pleso, na którym było już sporo pojazdów miłośników górskich wędrówek. Zakładamy „czołówki” i raźnym krokiem maszerujemy do początku szlaku.
Tu możemy „wspomóc” obsługę schroniska dostarczając towar w nosidłach, co też zaraz uczynił Wiesław ładując swój plecak na takie nosidło. W tak wesołej atmosferze ruszyliśmy szlakiem niebieskim dochodząc do rozdroża, skąd Łukasz z kolegą idą dalej niebieskim na Koprowy Wierch, a my z Wiesławem za czerwonymi znakami na Rysy.
Jest już jasno, więc ponownie możemy podziwiać piękno poranka w Tatrach. Wiesio spokojnym krokiem „nosicza” pokonuje kolejne metry. Na pytanie czy go zmienić stwierdza, że nie, bo da radę. No cóż, każda próba zmiany może skończyć się bijatyką, taki zadziorny.
Teren się robi bardziej skalisty, surowy. Wiesiek idzie raźno. Docieramy w okolice Żabich Stawów, a w świetle wschodzącego słońca woda przybiera cudowne kolory. Dochodzimy do łańcuchów i tu ciekawostka – nasz Wiesio pokonuje wszystkie te „trudności” łańcuchowo-drabinkowe bez trudności. Turyści, których mijamy, usuwają się na widok „nosicza”, który targa na plecach towar wraz ze swoim plecakiem.
Dochodzimy do tablicy, która informuje, że jesteśmy na terenie Wolnego Królestwa Rysy. Przekraczamy bramę ustrojoną na wzór bram tybetańskich i już za chwile jesteśmy w schronisku. Dumny z siebie Wiesław przekazuje niesiony towar osobnikowi przypominającemu lamę tybetańską. Zostaje poczęstowany herbatą z „wkładką” oraz otrzymuje certyfikat „nosicza” z wyszczególnionym ciężarem, czyli 25 kg plus nosidło oraz plecak. Dumny z otrzymanego certyfikatu oznajmia, że oprawi go i powiesi obok zdjęcia z I komunii świętej.
Widząc, że przybywa turystów, idziemy na szczyt. Droga miejscami jest oblodzona, lekko przyprószona śniegiem, więc trzeba uważać. Na szlaku pod szczyt tworzą się miejscami zatory. Pełno jest turystów próbujących rożnymi technikami zdobyć wierzchołek.
Wreszcie jesteśmy na szczycie (2499 m n.p.m.). Musimy uzbroić się w cierpliwość, by fotkę zrobić przy skrzynce. Tłoczno. Robimy zdjęcia Tatr. Widoki cudne. Wreszcie udaje się nam zrobić zdjęcia i tu obok Wieśka pozującego do foty pojawia się miła turystka, co zostaje uwiecznione, dzięki czemu Wiesław ma znowu powód do dumy.
Zmieniamy wierzchołek na słowacki, czyli 2503 m n.p.m., tak samo oblegany przez innych zdobywców. Szybkie foto i trzeba wracać.
Wiesiek wraca szlakiem, a ja próbuję sił granią, co udaje się bez większych przeszkód. Docieramy do schroniska. Lekki odpoczynek, a próba dotarcia do słynnej ubikacji kończy się fiaskiem. Wniosek jest jeden: widocznie każdy turysta musi pewne sprawy załatwiać tylko w tym miejscu Tatr.
Robimy ostatnie zdjęcia przy „zastawce autobusowej” licząc, że coś pojedzie. Okazało się, że kurs został odwołany i trzeba wracać z buta.
Gdy my deptaliśmy po Rysach, Łukasz wraz z Damianem walczyli ostro zdobywając Koprowy Wierch. Nie mieli łatwo, droga była oblodzona. Kilka razy zaliczyli spotkanie z podłożem tą częścią ciała, która zaczyna się od pasa do ud, lecz bez strat własnych. Na szczęście nikomu nic złego się nie stało i cała nasza czwórka spotkała się w Majlatowej Chacie.
W czasie drogi powrotnej stwierdzamy, że kogoś brakuje. Okazało się, że nasz „nosicz” Wiesław wpadł w objęcia Morfeusza, co uwieczniliśmy zdjęciami.
A propos naszego Herkulesa… Jeśli ktoś z czytających tę relację chciałby wnieść meble czy jakikolwiek sprzęt domowy do wysokości 2250 m n.p.m., Wiesio jest dostępny.
I w tak dobrych nastrojach opuszczamy Tatry. Za nami kolejna udana wycieczka.

Andrzej Koczur
.

nasi koledzy na Popradzkim Plesem