Oddział PTT w Bielsku-Białej

W dniu 24 marca 2019 roku grupa z Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Bielsku-Białej pod przewodnictwem Jana Nogasia odwiedziła tereny Orawy na Słowacji. Zgodnie ze zwyczajem wszyscy spotkali się w Bielsku-Białej na tzw. dolnej płycie dworca PKS, skąd busem udaliśmy się na Słowację do miejscowości Zuberec-Brestowa.
W tej miejscowości czekały na nas pierwsze atrakcje, a mianowicie Skansen – Muzeum Wsi Orawskiej. Jest to bardzo piękna ekspozycja, w której mieszczą się obiekty przemieszczone z całego regionu Orawy. Kamień węgielny pod muzeum wmurowano 24 września 1967 r. Cały teren skansenu zajmuje 8 ha i jest podzielony tematycznie na kilka części, tj. rynek dolnoorawski, ulica Zamagurska, góralskie lazy, cmentarz, kościół i młynisko. Przez dolinę skansenu płynie górski Zimny Potok, który dodaje uroku całemu skansenowi. Wcześniej w tym miejscu nie było żadnego domu. Wszystkie eksponowane tutaj budynki odkupiono od ich pierwotnych właścicieli, rozebrano, przewieziono do skansenu i ponownie złożono. Niektóre tylko domy wybudowano, jako kopie oryginalnych budowli.
W najbliższej okolicy tegoż skansenu znajduje się jeszcze rezerwat przyrody Kocie Dziury, a praktycznie po drugiej stronie ulicy jest usytuowane wejście do pierwszej udostępnionej do zwiedzania jaskini na Orawie i w Tatrach Zachodnich. Jest to Jaskinia Brestowska. Jaskinia ta wyróżnia się unikalnymi, morfologicznymi pomieszczeniami i rzadką fauną jaskiniową. Na jej dnie znajduje się ciek wodny z siedmioma syfonami. Nie zwiedzaliśmy tej jaskini, ale myślę, że warto o niej wspomnieć i zaplanować sobie jej odwiedzenie w przyszłości.
Kolejnym punktem naszej wycieczki było zwiedzanie odlewni a raczej pozostałości po hucie żelaza „Franciszkowa Huta”, zbudowanej w 1836 r., z której do dzisiejszych czasów zachowały się mury zewnętrzne i centralny wysoki piec. Obiekt, gdy go zobaczyliśmy po raz pierwszy, sprawiał wrażenie jakichś ruin po zamku lub dworze, gdyż z zewnątrz w niczym nie przypomina huty. Polecamy – warto się tam zatrzymać i obejrzeć ten zabytek.
Po zwiedzeniu huty udaliśmy się do centrum wsi Podbiel, gdzie mieści się zabytkowy Rezerwat Budownictwa. Spacer wśród starych budynków, które są pięknie przyozdobione przez właścicieli, gdzie można wejść na podwórko, dotknąć eksponatów i ludowych wyrobów, sprawia naprawdę dobre wrażenie na zwiedzających. Po spacerze wśród wiejskich zabudowań udaliśmy się do miasteczka Twardoszyn, które jest miastem powiatowym. W Twardoszynie chcieliśmy zwiedzić Galerię Orawską Marii Medveckej, lecz niestety była zamknięta – nadrobimy to w przyszłości. Spacerując po Twardoszynie zwiedziliśmy rynek z pomnikami zasłużonych Słowaków, kościół św. Trójcy przy rynku oraz gotycki drewniany kościół Wszystkich Świętych zabytek UNESCO. Kościół ten mieści się na wzgórzu otoczony cmentarzem. Wewnątrz znajduje się piękny drewniany rzeźbiony ołtarz oraz piękne polichromie i obrazy na ścianach – obiekt naprawdę wart zwiedzenia. Wokół kościoła można było jeszcze podziwiać pięknie kwitnące krokusy.
Po zwiedzeniu kościoła Wszystkich Świętych wsiedliśmy do naszego pojazdu i udaliśmy się w kierunku Bielska-Białej mówiąc „szkoda, że kończy się nasza wycieczka” i tutaj zaskoczył nas nasz opiekun i przewodnik Jan Nogaś, który pomimo tego, że cały czas opowiadał nam ciekawe rzeczy o Orawie, jej mieszkańcach i historii tego regionu, za co jesteśmy mu bardzo wdzięczni i stokroć dziękujemy. Pan Jan zrobił nam niespodziankę i w drodze powrotnej odwiedziliśmy jeszcze „Slaną Wodę” a mianowicie schronisko – można powiedzieć, że punkt wyjściowy na Babią Górę od południowej (słowackiej) strony. W tym miejscu część osób udała się na krótki spacer żółtym szlakiem w kierunku Babiej Góry lub na tzw. bagna – mokradła, a część pozostała w schronisku. Niestety, po krótkim pobycie w tej pięknej okolicy musieliśmy już naprawdę wracać do Bielska-Białej.
Dziękujmy wszystkim uczestnikom za wspaniałe towarzystwo, w szczególności dziękujemy Panu Janowi za miłe i profesjonalne przewodnictwo. Krótki opis nie jest w stanie wszystkiego przekazać, ale myślimy, że nasza koleżanka Grażynka doda do tego jeszcze parę świetnych fotografii, które ukażą cały obraz wycieczki. Do zobaczenia na następnych wyprawach.

Barbara i Mirosław Kołek
.

pod zabytkowym gotyckim kościołem w Twardoszynie

W ten wtorek mieliśmy okazję udać się w górską podróż do niezwykłego i bajkowego Kirgistanu. Wraz z Grzegorzem Holerkiem i jego trekingową ekipą na slajdowisku zobaczyliśmy tradycyjne jurty i życie codzienne kirgiskich górali, byliśmy na kolorowym i pachnącym przyprawami targowisku oraz bezludnych, rozległych pastwiskach. Oczarowały nas zdjęcia ogromnych, zielonych przestrzeni, wspaniałych gór, zachodów słońca i rozgwieżdżonego nieba. Dzięki opowieściom Grzegorza niemal odczuwaliśmy trudy podróży bezdrożami, miłe ciepło promieni słonecznych na dużych wysokościach, smak krystalicznie czystej wody, zapach czystego powietrza oraz odgłos ciszy. Oglądaliśmy panoramy dziewiczych gór i oglądaliśmy dowody prawdopodobie pierwszych wejść na niektóre ze szczytów. Fantastyczne i piękne zdjęcia uzupełnił też krótki film z wyprawy, na którym uwieczniono przede wszystkim klimat wyjazdu i jedne z śmieszniejszych epizodów.
Uczestnicząc w prelekcji od razu pozazdrościłam Grzegorzowi i jego przyjaciołom tak wspaniałej wyprawy! Kirgistan z pełnym impetem wdarł się i zrobił ogromne spustoszenie w moich planach i celach wyjazdowych, deklasując pozycje, które od dawna czekały na swoją kolej. Kirgistanie! Nadchodzę! Kto chętny?

Martyna Ptszek
.

podczas prelekcji

„Będę opowiadał o bieganiu, mniej o górach, chociaż przyrodę i góry kocham, to jednak wolę biegać…”. Tak rozpoczął kolejną wtorkową prelekcję w salce PTT O/Bielsko-Biała Paweł Kosmala, który specjalnie dla nas poświęcił swój cenny czas i przyjechał na to spotkanie aż z Sosnowca.
Nigdy nie jest za późno na rozwijanie swoich pasji i zainteresowań. Przykładem jest Paweł, który pierwszy swój maraton przebiegł, gdy miał swoje czterdzieste urodziny, a bieg tytułowy „Tor des Géants” był już jego „którymś z kolei”.
„Wolę biegać godzinę zamiast dwie iść” – to Jego słowa.
„Jeden biega bez celu, drugi też, a ten trzeci jak przeskoczy barierę zmęczenia, to potem już automatycznie biega i wcale przy tym tak naprawdę bardzo się nie męczy, a odwrotnie, bieganie jest wtedy tylko przyjemnością” – to też Jego słowa.
Oprócz tego dowiedzieliśmy się wiele różnych ciekawych zakulisowych spraw, nie znanych nam, a związanych z przygotowaniami, indywidualnym treningiem i własnym harmonogramem.
Po dziesięciu latach biegania Paweł jest już bardzo doświadczonym uczestnikiem maratonów. Zaprezentowane dzisiaj zdjęcia, filmiki i zapisy SMS-ów po każdym z etapów, a także jego żywe komentarze świadczą o tym wyraźnie.
Maraton „Tor des Géants” to inaczej maraton Szlakiem Gigantów. Jest on jednym z najtrudniejszych górskich ultra maratonów w Europie. Bieg ma bowiem miejsce u stóp czterech najwyższych włoskich masywów górskich otaczających Dolinę Aosty: Mont Blanc, Monte Rosa, Matterhorn i Gran Paradiso.
„Do góry idziemy, po płaskim i w dół biegamy”. W 2018 roku bieg alpejski liczył 338 km i podzielony był na 7 odcinków, suma przewyższeń to 24000 m, liczne przełęcze, z których najwyższa to Col du Loson – 3299 m n.p.m. Limit czasowy biegu to 150 godzin, start o godzinie 12:00 w niedzielę w Courmayeur, a meta o 18:00 w sobotę też w Courmayeur. Wystartowało 900 uczestników z całego świata, a ukończyły go 534 osoby, w tym 4 Polaków.
Bieg ukończyły również kobiety i siedemdziesięciolatkowie. Najszybszy uczestnik przebiegł dystans w czasie 74 godzin i 2 minut.
Dla Pawła żółta meta w Courmayeur w środku nocy osiągnięta została w czasie 136 godzin 2 minut i 50’ sekund i był tam na 290 miejscu.
Dobiegłem, dotrwałem, cieszę się – zdawało się wyczytać w jego oczach na zdjęciu przy napisie FINISH. No bo któż by nie cieszył się z biegania przez tyle dni i to gdzie!
„Paweł! Super szczere gratulacje! Pełen szacun. Jesteś mega Kozak” – zdążyłam odpisać treść jednego z licznych SMS-ów pokazanych na ekranie.
Uroczyste zakończenie maratonu „Tor des Géants” odbyło się w niedzielę. Każdy „finiszer” był wyczytany z imienia i nazwiska, był uścisk dłoni organizatora, jakieś nagrody i wreszcie wspólne zdjęcie.
„O! Tu jestem” – wskazał Paweł myszą na ekranie na swoją głowę z kapeluszem wśród ogromnego tłumu szczęśliwych biegaczy.
Dzisiejsza prelekcja to piękna historia jego niedawnego biegu, który odbył się we wrześniu 2018 roku. A my dzięki prelekcji usłyszeliśmy wiele praktycznych rad, między innymi: jak zachować się, z czego i jak korzystać podczas przystanków po każdym z etapów. Dziękujemy za rady, raczej z nich nie skorzystamy, chociaż nie powinno się tak myśleć, bo pasja czasem dopadnie człowieka i w późniejszym wieku.
Paweł to człowiek, którego pochłonęła pasja biegania, ale – jak wiemy – bez przesady, z umiarem!
Tak trzymać! – pomyślałam sobie w duchu szczerze życząc mu zdrowych kolan i dalszych wspaniałych biegów.
Dziękujemy!

CS
.

w trakcie prelekcji