Oddział PTT w Bielsku-Białej

„Będę opowiadał o bieganiu, mniej o górach, chociaż przyrodę i góry kocham, to jednak wolę biegać…”. Tak rozpoczął kolejną wtorkową prelekcję w salce PTT O/Bielsko-Biała Paweł Kosmala, który specjalnie dla nas poświęcił swój cenny czas i przyjechał na to spotkanie aż z Sosnowca.
Nigdy nie jest za późno na rozwijanie swoich pasji i zainteresowań. Przykładem jest Paweł, który pierwszy swój maraton przebiegł, gdy miał swoje czterdzieste urodziny, a bieg tytułowy „Tor des Géants” był już jego „którymś z kolei”.
„Wolę biegać godzinę zamiast dwie iść” – to Jego słowa.
„Jeden biega bez celu, drugi też, a ten trzeci jak przeskoczy barierę zmęczenia, to potem już automatycznie biega i wcale przy tym tak naprawdę bardzo się nie męczy, a odwrotnie, bieganie jest wtedy tylko przyjemnością” – to też Jego słowa.
Oprócz tego dowiedzieliśmy się wiele różnych ciekawych zakulisowych spraw, nie znanych nam, a związanych z przygotowaniami, indywidualnym treningiem i własnym harmonogramem.
Po dziesięciu latach biegania Paweł jest już bardzo doświadczonym uczestnikiem maratonów. Zaprezentowane dzisiaj zdjęcia, filmiki i zapisy SMS-ów po każdym z etapów, a także jego żywe komentarze świadczą o tym wyraźnie.
Maraton „Tor des Géants” to inaczej maraton Szlakiem Gigantów. Jest on jednym z najtrudniejszych górskich ultra maratonów w Europie. Bieg ma bowiem miejsce u stóp czterech najwyższych włoskich masywów górskich otaczających Dolinę Aosty: Mont Blanc, Monte Rosa, Matterhorn i Gran Paradiso.
„Do góry idziemy, po płaskim i w dół biegamy”. W 2018 roku bieg alpejski liczył 338 km i podzielony był na 7 odcinków, suma przewyższeń to 24000 m, liczne przełęcze, z których najwyższa to Col du Loson – 3299 m n.p.m. Limit czasowy biegu to 150 godzin, start o godzinie 12:00 w niedzielę w Courmayeur, a meta o 18:00 w sobotę też w Courmayeur. Wystartowało 900 uczestników z całego świata, a ukończyły go 534 osoby, w tym 4 Polaków.
Bieg ukończyły również kobiety i siedemdziesięciolatkowie. Najszybszy uczestnik przebiegł dystans w czasie 74 godzin i 2 minut.
Dla Pawła żółta meta w Courmayeur w środku nocy osiągnięta została w czasie 136 godzin 2 minut i 50’ sekund i był tam na 290 miejscu.
Dobiegłem, dotrwałem, cieszę się – zdawało się wyczytać w jego oczach na zdjęciu przy napisie FINISH. No bo któż by nie cieszył się z biegania przez tyle dni i to gdzie!
„Paweł! Super szczere gratulacje! Pełen szacun. Jesteś mega Kozak” – zdążyłam odpisać treść jednego z licznych SMS-ów pokazanych na ekranie.
Uroczyste zakończenie maratonu „Tor des Géants” odbyło się w niedzielę. Każdy „finiszer” był wyczytany z imienia i nazwiska, był uścisk dłoni organizatora, jakieś nagrody i wreszcie wspólne zdjęcie.
„O! Tu jestem” – wskazał Paweł myszą na ekranie na swoją głowę z kapeluszem wśród ogromnego tłumu szczęśliwych biegaczy.
Dzisiejsza prelekcja to piękna historia jego niedawnego biegu, który odbył się we wrześniu 2018 roku. A my dzięki prelekcji usłyszeliśmy wiele praktycznych rad, między innymi: jak zachować się, z czego i jak korzystać podczas przystanków po każdym z etapów. Dziękujemy za rady, raczej z nich nie skorzystamy, chociaż nie powinno się tak myśleć, bo pasja czasem dopadnie człowieka i w późniejszym wieku.
Paweł to człowiek, którego pochłonęła pasja biegania, ale – jak wiemy – bez przesady, z umiarem!
Tak trzymać! – pomyślałam sobie w duchu szczerze życząc mu zdrowych kolan i dalszych wspaniałych biegów.
Dziękujemy!

CS
.

w trakcie prelekcji

10 marca 2019 r. w siedzibie Gminnego Ośrodka Kultury w Buczkowicach odbyła się multimedialna prezentacja slajdów Celiny Skowron z podróży po Syberii, zorganizowana wspólnie przez GOK Buczkowice oraz bielski oddział PTT.
Prelegentka Celina Skowron już po raz czwarty gościła w GOK, bowiem wcześniej prezentowała swoje wspomnienia z podróży, a były to: „Islandia – wyspa wody i ognia” (2010 r.), „Moje Ferraty – czyli przygoda w Dolomitach i Alpach austriackich”, (2014 r.) oraz „Ferraty – Alpy Sztubajskie” (2015 rok).
Tym razem prelegentka opowiadała o swojej wyprawie na Syberię, którą odbyła 17 lat temu i, jak powiedziała, była to wyprawa jej życia. Wyjazd zorganizowany w lipcu 2002 r. przez Stowarzyszenie Pomocy Polakom na Wschodzie „Kresy” z Krakowa nosił nazwę „Do Polaków na Syberii Moskwa – Irkuck”. Udział w nim wzięło 19 uczestników wraz z przewodnikiem, podróż z Bielska-Białej do Irkucka trwała 6 dni, a cała wyprawa 24 dni. Na Syberii uczestnicy spotkali się z Polakami – potomkami zesłańców w Irkucku, Usolu Sybirskim i Ułan Ude oraz potomkami dobrowolnych osadników w Wierszynie. Byli nad Bajkałem i na wyspie Olchon, a także w wielu innych miejscach. Podczas prelekcji pani Celina pokazała 60 zdjęć z tej wyprawy i fragment filmu pt. „Wyspa Olchon Bajkał”. Nie zabrakło również zdjęć i filmików z pierwszego etapu podróży, czyli przejazdu koleją transsyberyjską z Moskwy do Irkucka, podczas której uczestnicy przejechali łącznie 5185 km. Podróż trwała 3,5 doby, ale pani Celina przekonała, że było warto, no bo jak to być na Syberii i nie pojechać Transsibem? Żywe wspomnienia z tamtych chwil ma w sobie do dziś.
Podróż, jak i pierwsza cześć prelekcji, zaingerowały słuchaczy, którzy z zainteresowaniem śledzili etapy podróży, kto wie być może sami przekonali się do podróży w tamte strony…

E. J.-P.
.

po dłuższym czasie spotkaliśmy się ponownie na prelekcji w GOK Buczkowice

Kolejny z kameralnych wypadów członków PTT. Tym razem brnęliśmy w zalegających śniegach Beskidu Śląskiego. W planach była Barania Góra z przełęczy Salmopolskiej, ale trudne warunki: mokry i grząski śnieg, silny wiatr i szybko zmieniająca się pogoda, wpłynęły na skrócenie trasy. Mimo to zrobiliśmy ok. 20 km przejścia schodząc do Wisły Malinki. Były więc góry, była walka, była przygoda!

Martyna Ptaszek
.

z widokiem na Baranią Górę

Patrząc na plakatową zapowiedź prelekcji Sławomira Hałata nie dowierzałam, czy aby na pewno spacer wśród żywych lwów w Parku Narodowym w Senegalu nie był przypadkiem jego snem?
Szkoda, że plakat z lwem nie zachęcił i nie przyciągnął „tłumów” do salki PTT O/Bielsko-Biała, a powinien! Opowieść o Czarnym Lądzie to przecież egzotyczny i jakże rzadki temat naszych spotkań.
To, co zobaczyliśmy i usłyszeliśmy o dwóch krajach zachodniej Afryki, o Senegalu i Gambii, przerosło nasze wyobrażenia. Sprawne i dociekliwe „oko” prelegenta Sławomira pozwoliło zarejestrować na zdjęciach i filmikach mnóstwo przeróżnych obiektów, ciekawostek i sytuacji. A działo się to wszystko podczas ośmiodniowego zorganizowanego wyjazdu z biurem podróży w listopadzie 2018 r. Dzięki temu mogliśmy zobaczyć prawdziwe oblicze Afryki, bez komercji i cywilizacji, mogliśmy znaleźć się „bliżej ludzi zgodnie z naturą”.
Zamiast materialnego bogactwa zobaczyliśmy: maleńkie wioski i miasteczka zamieszkałe przez różne plemiona, gliniane domy przykryte strzechą lub blachą, bardzo skromne wnętrza domostw z obowiązkową moskitierą, lokalne bazarki i sklepiki, gdzie żywność z braku lodówek sprzedawano „po trochu”. Zobaczyliśmy miejsca gastronomiczne, kuchnie przydrożne i to, w jak prymitywnych warunkach przygotowywano posiłki za kulisami na zapleczu, czyli „pod chmurką”.
Niezwykle ciekawie wyglądał transport po kiepskich miejscowych drogach wszystkiego, co tylko możliwe, łącznie z żywym baranem i kozą. Atlantycki plażowy klimat upiększało stado wygodnie siedzących na piasku krów, wyglądających tak, jakby to one „opalały się” w słońcu wdzięcznie pozując do zdjęć …
Spotkania z tubylcami też były ciekawe, zwłaszcza spotkania z gromadkami dzieci.
Chętnie pozowały czarne buźki do zdjęć, by potem móc z radością w oczach zobaczyć się na ekranie, jak w zwykłym lusterku. Ich skromne i proste życie, biedna szkoła i zwykłe zabawy, polegające najczęściej na kopaniu w piłkę, ale też i praca prawie od małego – oto ich codzienność.
Dzięki prelekcji dowiedzieliśmy się o „dzieciach marabuta”, rozpoznawalnych po tym, że noszą przy sobie miseczkę u boku. To dzieci bezdomne, utrzymujące się z żebrania, a to, co czasem zarobią oddają, albo najczęściej odbiera im ich „opiekun”. Zobaczyliśmy codzienne życie dorosłych mieszkańców Senegalu, ich pracę i aktywizację do pracy. Kobiety pod okiem siostry uczyły się szycia regionalnych ubrań, farbowania tkanin, wyrobu różnych pamiątek ze słomy palmowej albo koralików dla turystów.
Oba kraje to byłe kolonie: Senegal – francuska, a Gambia – angielska. Język nie jest więc dla turystów barierą. To kraje biedne. Pomoc dla nich – jak zaznaczył Sławomir – jest bardzo potrzebna, ale tylko taka pomoc, która nie zakłóci ich sposobu życia i ich kultury. Jeśli chcielibyśmy im pomóc, to zdecydowanie nie w postaci europejskiej albo chińskiej odzieży, bo ich kultura zanika, ginie. Lepiej jest kupić im coś na miejscu i tym ich wspierać. Słodycze dla dzieci lepiej zastąpić pastą do zębów itd. Mieszkańcy poznanych terenów żyją bardzo skromnie i zawsze są kolorowo i czysto ubrani. Zawsze uśmiechają się i są radośni.
Zobaczyliśmy Park Narodowy Niokolo Koba wpisany na listę UNESCO. Jest on jednym z największych naturalnie zachowanych parków narodowych w Afryce Zachodniej o powierzchni ponad 9 tys. km². Szkoda, że nie było w czasie odwiedzin tyle zwierząt co powinno. Deszczowa jesienna aura spowodowała, że afrykańskie zwierzęta pochowały się przed turystami. Lepsza pora na tego typu wyjazd byłaby w lutym i marcu
Atrakcją było spotkanie z plemionami Bedik w Iwol i Bassari, których rejony wpisane są na listę UNESCO. Szczególnym przeżyciem dla turystów było ostre podejście góry do Iwol, gdzie żyje plemię Bedik (ok. 1500 osób), posługujące się własnym językiem i mające swoją kulturę.
Wreszcie na koniec tej relacji trzeba napisać o Fathala Park, który jest jednym z pięciu miejsc na świecie, gdzie można spacerować z lwami. Dowiedzieliśmy się, jakie warunki trzeba spełnić, aby możliwy był spacer wśród lwów i co bardzo ważne (!) zrobić sobie z nimi pamiątkowe zdjęcia. Oto te warunki:

• lwy muszą być najedzone, a czas spaceru wśród nich w porze gorącej, południowej, trwającej 2-3 godziny;
• na każdego lwa przypada 3-4 opiekunów;
• nie ubierać się w zwierzęce wzory, bo lwy mogą zaatakować;
• każdy uczestnik spaceru musi mieć kij w ręce dla ewentualnej obrony;
• lwa nie wolno wyprzedzać, lecz tylko trzeba iść za nim.

To nie dla mnie!!! Nawet za cenę zdjęcia z lwem zrobionym na żywo! O tej prelekcji mogłabym jeszcze więcej napisać, bo była ona bardzo, bardzo interesująca. A z Senegalem spotkamy się już niebawem – zakończył opowieść Sławomir Hałat, bo zagramy m.in. właśnie z nim na Mistrzostwach Świata do lat 20 odbywających się w sześciu miastach Polski, w tym w Bielsku-Białej.

CS
.

w trakcie prelekcji

Okolicznościowy, kameralny wypad na wschód słońca na Rysiance. PTT to nie tylko okazja do górskich wędrówek. To także świetna ekipa! Dziękuję przyjaciołom za ten wspaniale spędzony wieczór i piękny poranek!

Martyna Ptaszek
.

Dream Team pod schroniskiem na Rysiance

. 

Po raz kolejny Paweł Kliś zaprosił nasz na wędrówkę po Republice Czeskiej. Tym razem odwiedziliśmy północne tereny Czech jako krainy historycznej, a konkretnie Kraj Liberecki, Kraj Hradecki i Kraj Pardubicki w pasie w pobliżu granicy z Polską. Przed II wojną światową tereny te graniczyły z Rzeszą Niemiecką. Prelekcja rozpoczęła od dość retorycznego pytania: Dlaczego Czesi nie podjęli walki z Niemcami w 1938 roku, mimo ogromnego wysiłku włożonego w ufortyfikowanie granicy oraz wcześniejszej mobilizacji wojskowej? W 1938 roku było gotowych prawie 10 tys. schronów, w tym 4 twierdze artyleryjskie i ok. 250 schronów ciężkich. Wszystkie obiekty były już dość dobrze wyekwipowane i swoją liczebnością przewyższały słynną Linię Maginota. Czy było to spowodowane opuszczeniem przez sojuszników, czy świadomością przestarzałej doktryny wojskowej opartej na doświadczeniach z I wojny światowej (zakładającej pozycyjną walkę obronną), czy głównie wrodzonym pragmatyzmem, rozumianym jako postawa, polegająca na realistycznej ocenie rzeczywistości i liczeniu się z konkretnymi możliwościami? Na pytania to próbowało odpowiedzieć wielu historyków oraz polityków i nadal nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Więc i my jej nie znamy. Natomiast wiemy, że infrastruktura przemysłowa i komunikacyjna oraz substancja miejska naszych południowych sąsiadów nie ucierpiała zbytnio. Po zakończeniu wojny gospodarka Czech (Czechosłowacji) dźwignęła się bardzo szybko i niewiele trzeba było odbudowywać. Omawiany teren pełen jest atrakcji turystycznych, które należy popularyzować bo są dla nas łatwo dostępne. Jak podkreślał Paweł, większość zdjęć pochodziła z Jego krótkich wypadów podczas trzytygodniowego pobytu sanatoryjnego po Polskiej stronie granicy. Oczywiście, aby wyłowić różne „perełki” trzeba mieć dużą wiedzę w temacie, a to była już kolejna prelekcja Pawła o naszych południowych sąsiadach, których często odwiedzał i nadal odwiedza.
Postaram się w dużym skrócie opisać rzeczy, które zobaczyliśmy na slajdach. Klamrą spinającą całość, były wspomniane na początku fortyfikacje, które w dużej części zostały udostępnione do zwiedzania i częściowo zamienione w wystawy muzealne. Z naszej perspektywy są to jakby wielokrotnie powiększone umocnienia w Węgierskiej Górce.
Wędrówkę rozpoczęliśmy od Liberca, miasta położonego nad Nysą Łużycką u podnóża Jeszteda. Jest to stolica Kraju Libereckiego i ważny ośrodek sportów zimowych. Znajdują się tutaj dwa aquaparki, ogród zoologiczny i ogród botaniczny. Zabytkami są m.in. Stary i Nowy Zamek oraz ratusz. Na szczyt Jeszteda (1012 m n.p.m.) prowadzi asfaltowa droga. Króluje tutaj, widoczna z daleka, smukła wieża nadajnika telewizyjnego. W jego dolnej partii znaduje się trzy gwiazdkowy hotel. Ta charakterystyczna budowla, będąca symbolem regionu powstała po pożarze starego hotelu w latach 60-tych XX w. Jak już dotarło się do Liberca, to warto zaglądnąć do innych miast położonych wokół Gór Izerskich. Po polskiej stronie są to m.in.: Jakuszyce, Szklarska Poręba i Świeradów Zdrój. Po czeskiej stronie, w ramach dzisiejszej prelekcji odwiedziliśmy: Jablonec nad Nysą, Hejnice, Lazne Libverda i Frydlant. Jabloniec znany jest głównie jako ośrodek produkcji sztucznej biżuterii. Pierwsza huta powstała już w XVIII w. Znajduje się tutaj jedyne muzeum w Republice Czeskiej, które w całości poświęcone jest biżuterii i przemysłowi szklarskiemu. Jak zobaczyliśmy na zdjęciach, warto tutaj zaglądnąć, jeżeli jest się w pobliżu. Hejnice to z kolei znana od średniowiecza miejscowość pielgrzymkowa i odpustowa. W barokowej bazylice znajduje się m.in. ołtarz polny Albrechta Wallensteina (dowódcy wojskowego z okresu wojny trzydziestoletniej). W pobliżu leży niewielkie uzdrowisko Lazne Libverda, sława którego sięga XVI w. Do Frydlantu jeździ się głównie dla obejrzenia zamku o pięknej bryle i bogatych wnętrzach, które nie uległy zniszczeni i rozkradzeniu po ostatniej wojnie. Warto też pospacerować po zabytkowym rynku i posłuchać kurantów na wieży ratuszowej.
Następnie przenieśliśmy się do Kraju Hradeckiego, aby zaglądnąć do takich miejscowości jak: Nachod, Kvasiny, Nowe Miasto nad Mentują, Dvur Kralove nad Łabą i Hradec Kralove.
Nachod, który znamy głównie jako miejscowość z ważnym drogowym przejściem granicznym pomiędzy Polską a Republiką Czeską (wcześniej Czechosłowacją) jest miastem o bardzo bogatej historii i wielu zachowanych zabytkach, m,in, pałac, ratusz, kościoły i stare kamienice. Z racji swoich zainteresowań turystycznych Prelegent przybliżył nam historię znajdującego się w pobliżu znanego schroniska Chata Jiraska. Z jego wieży widokowej, która jest wyraźną dominantą w okolicy, można podziwiać piękne otoczenie.
W miejscowości Kvasiny znajduje się jeden z głównych zakładów Skody (Superb i Yeti). Przed kilkunastu laty Paweł miał możliwość zwiedzania jego hal produkcyjnych i mogliśmy obejrzeć filmik z linią montażową z tamtych czasów.
W miejscowości Dvur Kralove wpadliśmy na afrykańskie safari w zoo specjalizującym się w faunie afrykańskiej. W Hradec Kralove podziwialiśmy wiele zabytkowych zabudowań z gotycką Katedrą św. Ducha i zabytkowym ratuszem.
Wędrówkę po miastach północnych i północnowschodnich Czech zakończyliśmy w Pardubicach, stolicy Kraju Pardubickiego. Skupiliśmy się tutaj głównie na słynnej gonitwie konnej z przeszkodami znanej jako Wielka Pardubicka. Rozgrywana od 1874 jest zaliczana do najbardziej prestiżowych gonitw na świecie, morderczej dla koni i jeźdźców.
Oczywiście prelekcja nie byłaby pełna, gdybyśmy nie wstąpili do jednej z największych atrakcji regionu, czyli do Skalnego Miasta. Jest to rezerwat stanowiący część Gór Stołowych, a składający się z dwóch dużych zbiorowisk skalnych (Adrspasskie Skały i Teplickie Skały). Na zdjęciach mogliśmy zobaczyć kilka fantastycznych tworów skalnych.
Kiedy barwna opowieść Pawła dobiegła końca, wywiązała się dyskusja, bo wielu Uczestników prelekcji bywało w tych rejonach, ale przeważnie tylko wyrywkowo, z uwagi na ograniczony czas. A teraz mogliśmy się przekonać, że jest tam tyle ciekawych miejsc, na poznanie których można poświęcić nawet 2 tygodnie.

AZ
.

w trakcie prelekcji