Oddział PTT w Bielsku-Białej

Wstaliśmy na wycieczkę później niż zwykle. Zbiórkę przy Błoniach mieliśmy o 9:30. I tak się troszkę spóźniliśmy…
Ruszyliśmy czerwonym szlakiem. Było nas ponad trzydzieści osób, w tym pięciu przewodników i grupka dzieci. Było dużo liści, połamanych gałęzi i piękna, zupełnie niegrudniowa pogoda. Na szlaku mieliśmy kilka przerw, a i tak szybko doszliśmy do schroniska.
W schronisku kupiłam sobie frytki, a wszyscy wokoło częstowali świątecznymi smakołykami. Były ciasta, pierniczki, ciasteczka, rurki kokosowe, a nawet sałatki warzywne. Prawie wszystkie dzieciaki poszły bawić się w berka na plac zabaw obok schroniska. Troje z nas przewróciło się w czasie zabawy.
Potem zrobiliśmy zdjęcie grupowe i ruszyliśmy w stronę parkingu. Bardzo prosiliśmy rodziców i przewodników, żeby iść zielonym szlakiem wzdłuż toru saneczkowego. Było tam mnóstwo powalonych drzew i gałęzi. Ciężko było pokonywać te pułapki, ale z drugiej strony była to najlepsza zabawa dla najmłodszych. Śmialiśmy się trochę z dorosłych, którzy mieli większe od nas problemy z pokonywaniem przeszkód.
Gdy zeszliśmy zielonym szlakiem do samochodów, udaliśmy się jeszcze na plac zabaw – Anielka, Filip i ja. Niestety, musieliśmy szybko wracać, bo jedno z aut złapało gumę. Na szczęście, gdy do nich dojechaliśmy, opona już była zmieniona.
Wycieczka była fajna. Szkoda, że to już ostatnia w tym roku.

Zosia Baron
.

nasza grupa przed schroniskiem na Koziej Górze

Tradycja w życiu każdego człowieka i każdej społeczności to coś, co warto kultywować. Zwłaszcza tak miła tradycja, jak coroczne spotkanie opłatkowe członków Oddziału Bielskiego PTT i Bielskiego Klubu Alpinistycznego.
W tym roku udało nam się to zorganizować jeszcze przed Świętami. Na początek Monika zaintonowała kolędę „Wśród nocnej ciszy”, którą wszyscy ochoczo podchwycili, i odśpiewaliśmy aż cztery zwrotki – to głównie zasługa Janka. Jak co roku, każdy przyniósł co mógł lub uważał za stosowne – eufemistycznie na plakacie zaproszeniowym nazywa się to „niezbędne dobra konsumpcyjne”. Stół był więc tak bogato zastawiony, że na pożegnanie Monika szykowała dla każdego obowiązkową paczkę „na drogę”.
Spotkanie odbyło się jak zawsze w radosnej, serdecznej atmosferze, z życzeniami, dzieleniem się opłatkiem i pogwarkami na różne tematy. A chyba każdy z nas wyraził uwagę, że powinno nas być tu więcej, co dedykuję na przyszłość tym, którzy w tym roku z jakiegokolwiek powodu nie mogli przyjść. Pozdrawiamy Wszystkich i do zobaczenia!
I oczywiście Radosnych Świąt i Dobrego 2018 Roku!!!

IDJ
.

uczestnicy spotkania opłatkowego

Jednym z najbardziej aktywnych prezenterów podczas wtorkowych prelekcji w lokalu bielskiego PTT jest nasz Kolega, Wacław Morawski. Filmowanie i późniejszy montaż stały się dla Wacka pasją, której poświecą bardzo dużo czasu. Trzeba przyznać, że wychodzi Mu to całkiem nieźle i z przyjemnością przychodzę na Jego prelekcje.
Tym razem obejrzeliśmy relację filmową z 4-dniowego wyjazdu do przeuroczego Salzburga i jego okolic. Salzburg leży w północno-zachodniej Austrii, w Alpach, w pobliżu granicy z Niemcami. Miasto jako ważne centrum turystyczne oraz sportów zimowych jest jedną z najczęściej odwiedzanych przez turystów miejscowości w Austrii. Stare miasto Salzburga o dużych walorach historycznych zostało wpisane w 1996 na listę światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO. W relacji filmowej z licznych zabytków Salzburga obejrzeliśmy m.in.: ogrody Pałacu Mirabell, twierdzę Hohensalzburg, która jest jednym z największych zamków w Europie, starówkę z domem narodzin Wolfganga Amadeusza Mozarta przy Getreidegasse 9, pałac Hellbrunn z parkiem wodnych niespodzianek. Tradycją parku jest, że każdy zwiedzający musi zostać zmoczony przez niespodziewanie tryskające fontanny. A że w tym dniu była akurat piękna pogoda, uczestnicy wycieczki przyjęli to z uśmiechem. Odwiedziliśmy tez kilka atrakcji w sąsiednim regionie, który pod nazwą „krajobraz kulturowy Hallstatt Dachstein Salzkammergut” od roku 1997 również znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Byliśmy więc w Bad Ischl ze słynną willą cesarską, która była letnią rezydencją cesarza Franciszka Józefa i jego żony Elżbiety (Sissi).To tutaj cesarz Franciszek Józef podpisał akt wypowiedzenia wojny Serbii, co doprowadziło do wybuchu I Wojny Światowej. Zajrzeliśmy też do Haltstadt ze słynnym karnerem, czyli kaplicą grzebalną, gdzie zgromadzono czaszki i kości wydobyte ze starych grobów przykościelnego cmentarza. Zwiedzający mogą oglądać ponad 600 czaszek zdobionych malunkami, które mają być symbolem zachowania tożsamości zmarłego. Odbyliśmy też wycieczkę statkiem spacerowym po jeziorze Wolfgangsee.
W ślad za dzisiejszym Prelegentem, oraz na podstawie własnych wspomnień, mogę zasugerować każdemu odwiedzenie tego rejonu Austrii, jak tylko nadarza się okazja.
Bonusem w dzisiejszej prelekcji był filmik z tegorocznego Mikołaja, zorganizowanego dla dzieci przez nasz Oddział na Przełęczy Karkoszczonka.

AZ
.

w trakcie pokazu filmów Wacława Morawskiego

Ostatnia, tegoroczna wyprawa uczniów z SK „Groniczki” przy SP1 w Kozach za nami. W grupie liczącej blisko 50 osób, wraz z członkami bielskiego PTT, pod przewodnictwem Martyny Ptaszek oraz Szymona Barona wyruszyliśmy na zimowe wędrowanie. Warunki drogowe pozwoliły nam na rozpoczęcie wycieczki na Przełęczy Salmopolskiej (Biały Krzyż), skąd wyruszyliśmy czerwonym szlakiem w kierunku celu naszej wędrówki – Skrzycznego, będącego najwyższym szczytem Beskidu Śląskiego (1257 m n.p.m.).
Wędrowaliśmy powoli, brnąc zaśnieżonym szlakiem, podziwiając uroki zimy – malowniczo obsypane drzewa i zaśnieżone szczyty górskie wyłaniające się z oddali.
Pierwsze postoje nie obyły się bez pierwszych śnieżnych bitew – najmłodsi uczestnicy nie oszczędzali nikogo. „Obrywali” koledzy, rodzice, jak i również opiekunowie całej zimowej ekspedycji.
Tuż pod szczytem Malinowa (1117 m n.p.m) mieliśmy okazję zobaczyć Jaskinię Malinowską – atrakcję dla bardziej zaawansowanych turystów. Wysłuchaliśmy informacji przekazanych przez Szymona o warunkach panujących w jaskini oraz o możliwościach jej zwiedzania. Na pewno wśród uczestników naszej wyprawy znajdą się chętni, którzy w przyszłości postanowią poznać tajemnice skrywane przez jaskinię – posiadając odpowiednie przygotowanie i sprzęt umożliwiający udanie się do jej głębin.
Po krótkim postoju powróciliśmy na szlak, by ku uciesze zarówno młodszych, jak i starszych uczestników wyprawy pokonać fragment drogi zjeżdżając na „jabłuszkach” oraz innych przyniesionych ze sobą „ślizgach”.
Zmarznięci, ale szczęśliwi, po 4 godzinach wędrówki dotarliśmy na szczyt Skrzycznego – tutaj niestety powitał nas mocno mglisty widok. Wyobraźnia jednak pozwoliła nam zobaczyć te wszystkie szczyty, które nas otaczały, a o których pięknie mówili nasi Przewodnicy.
I jest wyczekiwane, wymarzone i upragnione schronisko PTTK pod Skrzycznem. I tylko miejsca w nim brak – zaskoczyła nas ilość ogrzewających się turystów. Ale i tutaj każdemu udało się zorganizować.
Wielką niespodziankę sprawił nam… Święty Mikołaj, który pojawił się przy schronisku z życzeniami świątecznymi i słodkim upominkiem 🙂
Trasa powrotna wymagała od wszystkich uczestników dużego skupienia i dyscypliny. Szczęśliwie udało nam się pokonać wszystkie ośnieżone i miejscami oblodzone fragmenty zejścia oraz dotrzeć na czas do miejsca postoju naszego autokaru.
A wszystko to działo się w sobotę, 16 grudnia 2017 r.

Kasia P.
.

nasza grupa na Malinowskiej Skale, w tle Skrzyczne

Skandynawia z jej przepiękną, dziką przyrodą oraz widokami, które pozostają na długo w sercu każdego, kto ją odwiedził, była tematem dzisiejszej prelekcji. Zaprezentował ją z właściwą sobie swadą i poczuciem humoru Szymek Baron, Prezes naszego Oddziału. Pokazany materiał zdjęciowy był bardzo bogaty, bo był kolażem ze zdjęć 9 uczestników wyprawy, a jak prelegent powiedział, wykonali w sumie ponad 10 tysięcy zdjęć.
Wyprawa została zorganizowana przez Kolegów z naszego Oddziału w dniach 20.07. – 04.08.2017. Wzięło w niej udział 8 osób, w tym jedna Koleżanka. Aktywnym uczestnikiem wyprawy był również kierowca busa, Tomek. Głównym celem wyprawy było zdobycie najwyższych szczytów górskich w państwach, przez które przejeżdżali, a były to: Norwegia, Szwecja, Finlandia, Estonia, Łotwa i Litwa.
Szczegółowy opis trasy i chronologię wydarzeń podczas tej wyprawy opisał jej uczestnik, Robert Słonka, we wpisie na stronie Oddziału z dnia 4 sierpnia br. Nie będę więc powtarzał tego opisu, a wspomnę kilka fragmentów, które pozostały mi w pamięci po dzisiejszej prelekcji. A zapamiętałem, bo podczas mojej skandynawskiej eskapady w 2013 roku tego nie doświadczyłem.
Na pierwsze miejscu plasuje się niewątpliwie degustacja słynnych szwedzkich kiszonych śledzi (Surströmming). Nasi Koledzy szczęśliwie trafili na „chrupkie” płaty śledziowe i dzielnie je przełknęli. Jest to jedna z najbardziej „śmierdzących” potraw i trzeba dużo odwagi, żeby jej spróbować prosto z puszki. Podobno podana w postaci odpowiednio spreparowanych kanapek jest zjadliwa i „pyszna”. Zainteresowanych odsyłam do internetu, a zwłaszcza do filmików na „You Tube”.
Trzeba mieć fart, aby podczas jednej wyprawy cieszyć się przepięknymi widokami po zdobyciu najwyższego szczytu Norwegii, Galdhøpiggen (2.469 m n.p.m.), i leżącego za kołem polarnym najwyższego szczytu Szwecji, Kebnekaise (2.111 m n.p.m.). Mnie, mimo że był to też lipiec, na obu szczytach spotkała śnieżyca. A na Kebnekaise widoczność spadła praktycznie do zera i ze względów bezpieczeństwa musieliśmy zawrócić na kilkaset metrów przed wierzchołkiem.
Komary, które dopadły wyprawę w rejonie najwyższego szczytu Finlandii, Haltiatunturi (1.324 m n.p.m.), są w tych rejonach rzeczą normalną i konieczna jest gęsta moskitiera przyczepiona do kapelusza z szerokim rondem.
Z relacji wynika, że wyprawa została bardzo dobrze przygotowana i koszty uczestnictwa były stosunkowo niskie, jak na bardzo drogą Skandynawię. Pogoda dopisywała, założony plan został w całości zrealizowany, więc z przyjemnością patrzyliśmy na roześmiane twarze Koleżanki i Kolegów, którzy dzielnie znosili trudy tej wymagającej wyprawy.

AZ
.

na chwilę przed rozpoczęciem prelekcji