Oddział PTT w Bielsku-Białej

W sobotę, 13 maja, członkowie i sympatycy PTT „W dobrym towarzystwie” udali się na kolejną górską wycieczkę. Wśród uczestników wyprawy znaleźliśmy się również MY – „Groniczki” z SP1 Kozy. Zebraliśmy się na placu targowym o siódmej. W naszej grupie nie było wiele osób, w porównaniu z innymi wycieczkami. Każdy wiedział, że to nasza pierwsza wyprawa w Tatry. Jak zawsze, jechali z nami też niektórzy rodzice.
Kiedy autokar przyjechał, weszliśmy do niego dołączając w ten sposób do reszty uczestników. I tak oto zaczęła się około trzygodzinna podróż, którą wiele osób zwyczajnie przespało.
Wjeżdżając do Zakopanego, mogliśmy dostrzec piękne widoki za oknami, ośnieżone wierzchołki Tatr. Nawet jeśli człowiek zdaje sobie sprawę, że tamtejszy klimat jest inny, niż nasz, tak czy siak jest to dla niego specyficzny widok. No bo śnieg w maju?…
Pan przewodnik Jan Nogaś opowiadał o tym, co śmigało obok nas, gdy powoli zbliżaliśmy się do celu. Dużo tego było i trudno zdecydować się na przytoczenie jednej choć z tych historii, więc powiem po prostu, że było ciekawie.
Co prawda mieliśmy przerwę w podróży, którą większość osób spędziła na zewnątrz, z dala od autokaru, jednak wszyscy mieli coś zdrętwiałego po tak długim bezczynnym siedzeniu w miejscu. Niektórzy cieszyli się z tego, że dotarliśmy, inni wręcz przeciwnie, ale i tak ruszyliśmy w drogę.
Grupa rozciągnęła się zaraz na początku jak zawsze. Każdy miał swoje tempo, panowała tylko jedna zasada – pan przewodnik z przodu, pani Kasia z tyłu. Chociaż w sumie to dwie zasady…
Niektórzy bardzo dogłębnie odczuwali nieobecność pani Sylwii. (Powiem od razu, że w drodze powrotnej takie osoby przekrzykiwały się z innymi, mówiąc, że „one pozdrawiają najbardziej!”, gdy pani Kasia dzwoniła do brakującej nauczycielki). Jednak nie przeszkadzało to w dobrej zabawie, która dla pewnych osób była narzekaniem na wszystko i wszystkich… Do czego każdy ze stałych uczestników wycieczek był przyzwyczajony.
Padało jedynie przez chwilę, lecz zapowiadało się na większą ulewę. Taki urok górskich klimatów – człowiek nigdy nie umie przewidzieć, jaka pogoda go przywita lub pożegna. Na szczęście szybko przeszło i przez resztę wycieczki słońce przygrzewało na odsłoniętych terenach.
Kiedy doszliśmy na szczyt Wielkiego Kopieńca (1328 m n.p.m.), usiedliśmy na skałach. Podczas tej przerwy osoby z lękiem wysokości powinny raczej zostać na dole… Naprawdę byliśmy bardzo wysoko. Na horyzoncie, zasłanianym mgłą, odcinał się przeciwny szczyt, gołym okiem wyglądający na większy niż ten, który zdobyliśmy. W dolinie pod nim zauważyć się dało parę zabudowań. Pod nami, daleko i głęboko, były drzewa, wzniesienia i zagłębienia terenu, od których mogło się kręcić w głowie.
Jednak nie był to koniec. Po kolejnej dawce spaceru znaleźliśmy się na Polanie Olczyskiej, gdzie znajdowało się parę ławek i stołów. Znów mieliśmy chwilę na odpoczynek. Mieliśmy tam okazję podziwiać Wywierzysko Olczyskie, z którego brał początek niezwykle czysty, pieniący się Olczyski Potok. Parę osób przeskakiwało nad nim lub wyławiało kamienie, ale większość zajęta była pałaszowaniem słodkości i innych skarbów z plecaków.
Gdy udało nam się zdobyć ostatni szczyt, Nosal (1206 m n.p.m.), wiele osób uznało, że to koniec. Byli w wielkim błędzie, teraz czekało nas jeszcze zejście. Całe szczęście, nikt nie zrobił sobie nic poważnego, a my wszyscy bezpiecznie zeszliśmy na „niziny”.
Przewodnik poprowadził nas do końca. I gdy już wszyscy widzieli autokar, a uczniom oczy rozszerzyły się na myśl, że już koniec i mają czas dla siebie, pan przewodnik się zatrzymał i zaczął opowiadać o ośrodku rekreacyjnym koło nas, parę metrów od autokaru! Większość osób nie mogła się skupić na tym, co mówi, gdyż w głowie było im tylko dojście do końca.
Kiedy wreszcie zajęliśmy swoje miejsca, okazało się, że mamy pół godziny do odjazdu. Pani Kasia zaproponowała spacer i chyba nietrudno wyobrazić sobie naszą reakcję. Podobnie jak podczas jazdy porannej, dużo osób spało lub odpoczywało przynajmniej na chwilę. Wtedy właśnie miała miejsce rozmowa z panią Sylwią.
Szczęśliwie dotarliśmy do celu około godz. 20:00 zmęczeni i obolali, ale jednak usatysfakcjonowani 🙂

Marta Jurczak (SP1 Kozy)
.

nasza grupa na początku wycieczki

W sobotę, 13 maja 2017 r. na Hrobaczej Łące odbył się charytatywny piknik rodzinny, z którego dochód w całości przeznaczony jest na odbudowę schroniska, częściowo spalonego w styczniu tego roku. Oprócz właścicieli i gospodarzy w organizację tej akcji zaangażowali się także nieformalna grupa „Kozianie dla Hrobaczej”, Stowarzyszenie na rzecz Rozwoju i Promocji Gminy Kozy oraz Oddział PTT w Bielsku-Białej.
Piknik odbywał się w godzinach od 11:00 do 17:00. Dla dzieci przygotowano dmuchańce, gry, zabawy i malowanie twarzy. Dla dorosłych atrakcją mogły byś licytacje ciekawych i wartościowych przedmiotów. Była też kuchnia polowa, grochówka, żurek, kiełbaski z grilla oraz różne łakocie… A to wszystko dostępne za specjalne kupony, które można było wcześniej nabyć przy jednym ze stolików.
Polskie Towarzystwo Tatrzańskie Oddział w Bielsku-Białej dla uczestników pikniku przygotowało blok sześciu prelekcji, które rozpoczęły się mniej więcej w południe w schroniskowej kaplicy. Na początek Miłosz Zelek, prezes Koła PTT w Kozach, przybliżył przebieg i atrakcje przebiegającego przez Hrobaczą Łąkę – Małego Szlaku Beskidzkiego. Następnie Bogusław Nycz przybliżył swoją wyprawę w Himalaje indyjskie. Kolejną z przygotowanych prezentacji była wędrówka grzbietem Czarnohory, na którą zaprosił nas Szymon Baron, a następną Camino de Santiago przygotowane przez Andrzeja Ziółko. Swoją premierę miała na Hrobaczej Łące relacja z tegorocznego wyjazdu na Azory, podczas którego prezes naszego Oddziału wszedł na Pico, najwyższy szczyt Portugalii, a blok prelekcji nieco przed 17-tą zakończył Andrzej Ziółko przybliżając atrakcje Turcji.
Miłym zaskoczeniem był dla nas udział w charakterze wolontariuszy Basi i Zbyszka, dwojga Włóczykijów z Oddziału PTT w Tarnowie, którzy przez cały dzień obsługiwali jedno ze stoisk. Godny odnotowania był także udział młodych turystów z bielskiego oddziału PTT, którzy posprzątali szlaki z Kóz na Hrobaczą Łąkę w ramach akcji „Sprzątamy Beskidy z PTT 2017”
Atrakcji na Hrobaczej Łące był dzisiaj ogrom i choć pogoda nas nie rozpieszczała, licznie przybyli turyści pokazali jak ważnym dla nich miejscem jest Hrobacza Łąka.

SB
.

Miłosz Zelek przybliża nam wędrówkę Małym Szlakiem Beskidzkim

Za nami kolejna „Wycieczka w dobrym Towarzystwie”. Tym razem, wędrując Głównym Szlakiem Beskidzkim udaliśmy się na Lubań (1211 m.n.p.m). 7-go maja 2017r. w ilości 38 osób wyjechaliśmy z Bielska – Białej w Gorce zdobywać zaplanowany szczyt.
Pod przewodnictwem Jana Nogasia wyruszyliśmy czerwonym szlakiem z przełęczy Knurowskiej. Od samego początku pogoda nas nie rozpieszczała, jednak ulewny deszcz nie odebrał nam radości z wycieczki. Każdy swoim tempem z punktu startowego przez Kotelnicę podążał w kierunku szczytu. Po trzech godzinach „błotnistego” marszu Lubań przywitał nas mgliście. Z wieży widokowej rozpościerałyby się piękne widoki gdyby nie fakt, że „mgła zasnuła wierzchołki gór”. Był czas na odpoczynek, były zdjęcia dokumentujące zdobycie szczytu. I nawet deszcz odpuścił – trasę powrotną do Krościenka pokonaliśmy pełni energii, korzystając z promieni słonecznych i delektując się odsłaniającymi się widokami. Im bliżej miejsca zbiórki – tym lepsze panoramy i piękniejsza pogoda.
Członkowie naszego oddziału zdobyli ten szczyt po raz pierwszy w zeszłym roku. Z relacji uczestników otrzymałam informację, że wtedy pogoda również nie rozpieszczała.
Na zakończenie nasuwa się pytanie: „do trzech razy sztuka”? A może, z jakiegoś powodu nie powinniśmy w najbliższym czasie próbować… 🙂

Kasia P.
.

nasza grupa na Przełęczy Knurowskiej