Oddział PTT w Bielsku-Białej

Ogromny sukces odnieśli organizatorzy i przewodnicy odrywając kilkadziesiąt dzieciaczków od smartfonów na niemal cały dzień.
W sobotę odbyła się wycieczka z udziałem dzieci ze Szkolnych Kół PTT przy Szkole Podstawowej nr 1 z Oddziałami Integracyjnymi im. Jana III Sobieskiego w Kozach (które kilka dni wcześniej zasiliło zacne grono oddziału PTT w Bielsku Białej), Szkole Podstawowej nr 2 im. Stanisława Staszica w Kozach oraz Gimnazjum nr 11 im. Jerzego Kukuczki w Bielsku-Białej. Była z nami także mała grupka uczniów z Liceum Ogólnokształcącego COR z Bielska-Białej.
Rankiem około siódmej wyjechaliśmy z Placu Targowego w Kozach w kierunku Bielska-Białej, aby spotkać się z drugą częścią wycieczki zebranej przy ulicy Warszawskiej i stamtąd już dwoma autokarami wyruszyć w kierunku Przełęczy Kubalonka (miejsca startu naszej wyprawy). Po drodze przez mikrofon gęsto opowiadał nam przewodnik Szymon skupiając się bardziej na faktach historycznych, ponieważ przez okna naszych autokarów z powodu mgły było widać niewiele. W drugim pojeździe opowieściami raczył uczestników wycieczki przewodnik Witek. Cały przejazd odbył się w deszczu co nie nastrajało pozytywnie, ale mieliśmy nadzieję, że w miarę nabierania wysokości i spadku temperatury deszcz przemieni się w śnieg. I tak się stało. Kiedy dotarliśmy na przełęcz (758 m m.p.m.) leciały już z nieba ogromne płaty śniegu budując atmosferę wspaniałej zabawy.
Pamiątkowe zdjęcia i ruszamy czerwonym szlakiem, który jest częścią Głównego Szlaku Beskidzkiego (GSB). Pan przewodnik puszcza przodem kilku wyjadaczy, aby przetarli szlak ze śniegu, który nocą przykrył zmrożoną skorupę starej warstwy. Idziemy przez Beskid, Przełęcz Łączecko, Kiczory, Kyrkawicę. Dzieci nie marudzą, idą dzielnie, dokazują, zadają pytania, a w miarę nabierania wysokości przyjmują na policzkach barwy podobne koloru prowadzącego nas szlaku.
Schronisko na Stożku jet najstarszym polskim w Beskidzie Śląskim. Dotarliśmy do niego rozciągniętym wężem po ponad trzech godzinach od startu, więc jak na warunki zimowe i wielkość przedsięwzięcia to bardzo przyzwoity wynik. Jakież było zdziwienie pani za barkiem kiedy masa dzieciaków wlała się do przybytku gubiąc między sobą narciarzy i przypadkowych turystów (no i każdy chciał zjeść coś ciepłego). Godzinka regeneracji, śmiechu i ciekawych opowieści, po czym zapada decyzja o odwrocie. Na zewnątrz panie nauczycielki skrupulatnie liczą swoje pociechy. Teraz już wybryki i dokazywania nie mają końca. Na szczęście nasz słusznej postury zawiadowca Szymon niskim, niedźwiedzim głosem szybko przywraca porządek.
Jest popołudnie, kierujemy się na Cieślar. Droga w dół nie nastręcza problemów, więc młodzi turyści idą grupkami i brykają. Nie mogą jedynie wyprzedzić prowadzącego, który straszy (tzw. „podpadziochów”) pompkami w śniegu. Schodzimy do Soszowa. Tu Ciała Pedagogiczne i Przewodnicze zwracają szczególną uwagę na narciarzy, którzy również śmigają szlakiem. Następnie Przełęcz Beskidek i Wisła Jawornik. Tu śnieg jest już bardzo mokry, miejscami pokazuje się błoto, lecz naszym dzieciom w niczym to nie przeszkadza. Mają wspaniałe humory. Organizmy rozruszane, mózgi wywentylowane z dala od smogu miasta. Wszyscy przygotowani do obowiązków szkolnych nadchodzącego tygodnia. Aż żal wchodzić do autobusu. Drodzy rodzice oby częściej. Zapraszamy.

Arkadiusz Kłaptocz
.

nasza grupa przed schroniskiem PTTK na Stożku

Podczas kolejnej wtorkowej prelekcji gościliśmy artystę fotografika Kazimierza Gajewskiego, autora polsko-słowackiego „Leksykonu polskich i słowackich fotografów tatrzańskich i zakładów fotograficznych w Tatrach, na Podhalu, Orawie, Spiszu i Liptowie do roku 1939”.
W dniu dzisiejszym dowiedzieliśmy się wielu ciekawostek na temat początków fotografii tatrzańskiej, pierwszych kolorowych fotografiach oraz poznaliśmy liczne anegdoty dotyczące poszukiwań materiałów do tej interesującej pozycji książkowej. Ciekawe, nierzadko kupione za bezcen zdjęcia, czy inne wręcz zniszczone przez pazernych antykwariuszy, tworzą całokształt historii fotografii związanej z najwyższym pasmem Karpat.
Ciekawie przybliżane przez naszego gościa fakty i prezentowane zdjęcia oraz zainteresowanie przybyłych sprawiły, że prelekcja trwała nieco dłużej, niż zaplanowano, a pytania zarówno o historię, jak i sposób fotografowania zakończyły dzisiejsze spotkanie. Żałujmy tylko, że na to ciekawe spotkanie przybyło tylko dziewięć osób.

SB
.

w trakcie prelekcji

Temat spotkanie 12 lutego stanowiła „Armenia – kraj bogatych ludzi”. Prelegentką była mieszkanka Buczkowic Dominika Malik, która już wcześniej, w 2015 roku, wraz z koleżanką Marią Łakomik opowiadała w GOK o swoim pobycie w Iranie.
Tym razem Dominika dosłownie i w przenośni odpowiedziała o Armenii od a do z, mówiłem bowiem o najciekawszych aspektach tego kraju zgodnie z literami alfabetu. Uczestnicy prelekcji zostali zapoznani z takimi pojęciami, jak Ararat, Brusov – znany uniwersytet, chrześcijaństwo, duduk, Erebuni, folklor, gościnność, hash, imiona, jezioro Sevan, Kazukaz, lavash, Monastyr, nur, owoce, praca, Rzeź Ormian, sąsiedzi, transport miejski, Unia Europejska, Wolontariat Europejski, Yerevan, a także zegarek. Dzięki takiemu skrótowi poznali Armenię jako kraj bardzo gościonny, chrześcijański; mieli szansę poznać najbardziej znane miejsca – najwyższy szczyt Ararat, piękne starożytne miasto Erebuni, zimne i bardzo głębokie jezioro Sevan, a także stolicę Yerewan. Nie zabrakło także informacji kulinarnych – o regionalnym daniu hash, cieście chlebowym lavash i znanym u nas jako granat owocu nur. Usłyszeliśmy także o innych smacznych lokalnych owocach i warzywach. Dominika opowiedziała również o transporcie miejskim, o tym jak pracują oraz jak się bawią Ormianie.
Uczestnicy mogli także poznać litery ormiańskiego alfabetu, a także w tym języku napisać swoje imię, a odważni nawet nazwisko.
Dominika w Armenii zajmowała się projektem „Promocja kultury i języka polskiego” w ramach programu Erasmus + Wolontariat Europejski, w którym wzięła udział. Opowiedziała nam więc także o swojej pracy i całym minionym roku. Jeszcze przed prelekcją powiedziała: – Kiedyś postanowiłam, że jak tylko nadarzy się okazja, to wyjadę gdzieś przynajmniej na rok, bo rok to wystarczająco długo, żeby poczuć się gdzieś jak u siebie, i wystarczająco krótko, żeby nie pogrążyć się w rozpaczy za swoim domem. Miało być daleko, najlepiej gdzieś, gdzie mówi się w „bardzo” obcym języku i koniecznie gdzieś, gdzie nie byłam wcześniej. Padło na Armenię. Kraj, który został moim drugim domem. Kraj, do którego chcę wciąż wracać i wracać. Kraj pełen kawy, moreli i przyjaciół. Kraj bogatych ludzi – kraj bogatych kulturowo ludzi.

E.J-P.
.

w trakcie prelekcji

W ten mroźny sobotni poranek zebraliśmy się niewielką grupką zapaleńców na dolnej płycie dworca PKS-u. Czekając na transport do Sopotni, depcząc w niewielkim mrozie opowiadaliśmy o sprzyjającej prognozie co zwiastowało ucztę dla oczu i niezapomniane widoki z Romanki, która była celem naszej wyprawy, na Królowa Beskidów – Babią Górę, Pilsko, a może nawet Tatry?
Zaczęliśmy wędrówkę od wodospadu w Sopotni Wielkiej, który jest największym w polskich Beskidach, a po siarczystych styczniowych mrozach utworzył przepiękną formację lodową z jama wzburzonej wody u podstawy. Początkowo czarny szlak prowadzi skutymi zmrożonym śniegiem polami, następnie wpada w młodnik, powolutku wznosząc się  i wyprowadzając nas ponad smog i mglę Sopotni.
I stało się. Po dotarciu do Kotarnicy (1156 m), kiedy czarny szlak przechodzi w niebieski, naszym oczom ukazuje się słońce, po wielu tygodniach szarówy rozświetlając piękno otaczających pasm, o których co rusz opowiada nam nasz sympatyczny, kipiący wiedzą przewodnik Szymon.
Śnieg jest bardzo zmrożony (nie zapadamy się). Dopiero po dotarciu do Rezerwatu przyrody „Romanka” utworzonego w 1963 roku ścieżka przybiera formę wydeptanych głębokich dziur, które nakazują nam stawiać równe, mozolne, jednakowe kroki. Na Romance (1366 m) spotykamy koleżanki i kolegów z Oddziału PTT w Radomiu. Serdeczne uściski, wymiana zdań, pamiątkowe zdjęcia i w drogę…
Z Romanki szlak schodzi w dól prowadząc przez Hale Łyśniowską i Pawlusią, a dalej na Halę Rysiankę, skąd rozpościera się cudowny widok na Pilsko, oświetlony od południa surowy Diablak i pasma Tatr. Dochodzimy do schroniska na Rysiance (1322 m) z lekkim opóźnieniem, lecz nie wynika ona z trudnych zimowych warunków, a z podniecenia wyjątkowością wyprawy i przystawaniem tu i tam by napawać zmysły, sycić i chwytać w kadr chwile ulotne jak ulotka…
A w schronisku? Zgiełk, tłok, gwar, mnóstwo ludzi, znajomych z zaprzyjaźnionych klubów i towarzystw, miedzy innymi z Kola PTTK „Beskidek” z Porąbki. Oczywiście, instalujemy się bez trudu. Posiłek – uzupełniamy płyny i w drogę, aby trzymać się planu. Przewodnik z troski kieruje nas na przełaj drogą pożarową w kierunku Kolonii sugerując, że szlak może być oblodzony.
Droga powrotna zleciała tak szybko i sympatycznie, że zanim się zorientowaliśmy, już dreptaliśmy asfaltem. Pełne słońce, mnóstwo humoru i dobrej zabawy.  Nie ma lepszego sposobu na spędzanie wolnego czasu. Zapraszamy!!

Arkadiusz Kłaptocz
.

na Romance spotkaliśmy się z koleżankami i kolegami z radomskiego oddziału PTT