Oddział PTT w Bielsku-Białej

Wczesny start w sobotni poranek umożliwił nam szybkie dotarcie do celu. Zaczynaliśmy wyjście na Śnieżnik w miejscowości Sienna, tuż za Stroniem Śląskim, do której przybyliśmy w okolicach godziny dziesiątej. Pierwsze ostre podejście doprowadziło nas do Czarnej Góry, gdzie z wieży widokowej można było obejrzeć panoramę okolicy. Do schroniska pod Śnieżnikiem przybyliśmy przed południem i po krótkiej przerwie ruszyliśmy na szczyt. Pogoda sprzyjała i z wierzchołka granicznego mieliśmy widok na całą okolicę. Zejście, również czerwonym szlakiem, trwało o wiele krócej i w docelowej miejscowości, Międzygórze, byliśmy przed osiemnastą. Dzień zakończyło grillowanie prawie do północy.
Następnego dnia zobaczyliśmy wodospad Wilczki w Międzygórzu i udaliśmy się do Bielic, skąd najpierw zdobyliśmy najwyższy szczyt Gór Bialskich, a niektórzy dodatkowo zdobyli jeszcze Kowadło. W drodze do domu zwiedziliśmy jeszcze Zamek w Mosznej 🙂

Robal
.

nasza grupa na szczycie Śnieżnika

Często odwiedzamy Małą Fatrę. Niestety równie często zapominamy, że Mała Fatra to nie tylko poszarpane Rozsutce, strzelisty Krywań czy słynne Diery. Zaraz za rzeką Wag kryje się druga część tego pięknego, malowniczego masywu górskiego – i tym razem to właśnie ona była naszym celem. Poranny wyjazd z Bielska odbył się bez większych zawirowań, a relatywnie późna godzina wyjazdu – 6 rano – dała trochę radości tym z nas, którzy do rannych ptaszków nie należą. Na miejsce dojechaliśmy około godziny 9 przywitani wspaniałą, słoneczną pogodą i bez zbędnego ociągania ruszyliśmy żółtym szlakiem w stronę naszego głównego celu – najwyższego szczytu tak zwanej Luczańskiej Małej Fatry (część uczestników postanowiła przetestować nowo powstałą w zeszłym roku ferratę). Veľká lúka, bo o niej mowa, wznosi się 1476m nad poziomem morza i dostarcza niezapomnianych widoków… Kiedy już udało się nam ją zdobyć (po wcześniejszym odpoczynku przy Chacie Martinske Hole) byliśmy pewni że prędko nie opuścimy szczytu, w końcu mieliśmy sporo czasu do odjazdu naszego autokaru. Jak to jednak w życiu bywa i tym razem plany Matki Natury nie zgadzały się z naszymi. Ze szczytu zgoniły nas… muchy… Nieprzeliczone ilości much…
Szkoda się było denerwować w tak pięknej scenerii, więc po posiłku i obowiązkowym zdjęciu grupowym ruszyliśmy w dalszą drogę. Następnym celem na naszym szlaku był Minčol – drugi co do wysokości szczyt tej części Małej Fatry (1364 m n.p.m.). Szlak w wielu miejscach wiódł odkrytym terenem, także często robiliśmy postoje na nacieszenie oczu widokami na otaczające grupy górskie. Skoro na poprzednim szczycie nie udało się posiedzieć na dłużej, mieliśmy nadzieję, że chociaż Minčol na to pozwoli – tym razem postraszyła nas ciemna chmura zbierająca się nad drugą częścią masywu, porywisty wiatr i coraz intensywniejsze krople deszczu. W drodze powrotnej okazało się iż chmurka przeszła bokiem, mogliśmy więc zrobić kilka postojów na bardziej widokowych polankach. Do Vrútek zeszliśmy w miarę wcześnie, co dało dobrą okazję zaspokojenia apetytu miłośnikom słowackiej kuchni… Tej płynnej kuchni…
Tym oto sposobem, może trochę zmęczeni, ale naładowani energią na nadchodzący tydzień, wyruszyliśmy w drogę powrotną do domu.
Jeszcze tutaj wrócimy!

Łukasz
.

nasza grupa na starcie wycieczki

To już trzecia wycieczka z dofinansowanego przez Powiat Bielski cyklu „Na szczytach Beskidów”. Tym razem na najwyższy szczyt Beskidu Wyspowego, Mogielicę, wybrali się uczniowie obu szkół podstawowych z Kóz oraz dodatkowo grupka z Gimnazjum nr 11 w Bielsku-Białej.
Po przyjechaniu do Jurkowa, pod opieką dwóch przewodników beskidzkich, ruszyliśmy niebieskim szlakiem w stronę Mogielicy. Zazwyczaj jesteśmy tu wczesną wiosną by podczas organizowanych przez Oddział PTT „MKG Carpatia” z Mielca „Wielkopiątkowych Dróg Krzyżowych” wędrować na szczyt, lecz tym razem wraz ze sporą grupą dzieci i młodzieży mieliśmy okazję podziwiać piękne, zielone krajobrazy okolicznych Beskidów.
Po trzech godzinach wędrówki dotarliśmy do celu. Dla chętnych była możliwość wejścia na wieżę widokową, a na polanie poniżej szczytu, uczestnicząca w wycieczce p. Magdalena Więzik ze Starostwa Powiatowego zorganizowała dla młodych adeptów turystyki konkurs wiedzy o Powiecie Bielskim. Jak konkurs, to i nagrody, związane oczywiście z Powiatem.
Po dłuższym odpoczynku ruszyliśmy w dalszą drogę, by zielonym szlakiem zejść na Przełęcz Marszałka Rydza-Śmigłego.
Piękna pogoda, kolorowe łąki, wspaniałe widoki – to wszystko towarzyszyło nam podczas dzisiejszej wycieczki. Kolejne wycieczki z cyklu „Na szczytach Beskidów” odbędą się po przerwie wakacyjnej. Już teraz serdecznie zapraszamy!

SB
.

uczestnicy wycieczki na Przełęczy Marszałka Rydza-Śmigłego

Za nami X Sprawozdawczo-Wyborczy Zjazd Delegatów Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Wzięło w nim udział sześciu spośród dziesięciu wybranych delegatów z Oddziału Bielsko-Biała.
Gośćmi Zjazdu byli wojewoda małopolski Piotr Ćwik, starosta tatrzański Piotr Bąki oraz były dyrektor TPN Wojciech Gąsienica-Byrcyn.
W pierwszym dniu, 11.06.2016, delegaci chwilą ciszy uczcili pamięć członków naszego Towarzystwa, zmarłych w okresie ostatniej kadencji 2013-1016 r., Następnie wojewoda małopolski, wspólnie z prezesem PTT Józefem Haduchem, wręczyli zasłużonym członkom Towarzystwa medale, odznaki i dyplomy. Wśród wyróżnionych było 6 osób z naszego Oddziału. Po wysłuchaniu sprawozdań ustępującego Zarządu Głównego, Głównej Komisji Rewizyjnej i Głównego Sadu Koleżeńskiego delegaci jednomyślnie udzielili absolutorium dla Zarządu Głównego PTT IX kadencji.
W tajnym głosowaniu, prezesem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego na X kadencję w latach 2016-2019, zdecydowaną większością głosów, zebrani wybrali Wojciecha Szarotę, dotychczasowego prezesa największego oddziału naszego Towarzystwa z Nowego Sącza. Gratulujemy!!!
W niedzielę został wybrany Zarząd Główny, Główna Komisja Rewizyjna i Główny Sąd Koleżeński na X kadencję. W skład tych władz weszli również delegaci z naszego Oddziału. Jednym z wiceprezesów Towarzystwa wybrano prezesa naszego Oddziału, Szymona Barona. Członkiem Prezydium został Jan Nogaś, do Głównej Komisji Rewizyjnej wszedł Witek Kubik, a sekretarzem Głównego Sądu Koleżeńskiego została Katarzyna Talik. Gratulacje!!!
Zebrani dokonali drobnych zmian w Statucie. Po rzeczowej, ciekawej i gorącej dyskusji nad Programem Towarzystwa delegaci podjęli Uchwałę X Zjazdu, wytyczająca kierunki dalszego działania Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.

Jano
.

reprezentanci Oddziału PTT w Bielsku-Białej na X Zjeździe Delegatów PTT

Na kolejną wycieczkę, tym razem w góry Choczańskie wyjechaliśmy o godzinie szóstej. Do miejscowości Kwaczany dotarliśmy przed dziewiątą i pod wodzą przewodnika Łukasza Kudelskiego od razu wyruszyliśmy na szlak oznaczony kolorem czerwonym, który wiódł prawym zboczem tej pięknej, krasowej doliny. Było dość ciepło, ale zanosiło się na deszcz. Po około godzinie dotarliśmy do urokliwego, położonego na dnie doliny miejsca zwanego Obłazy. Stoi tu młyn z 1830 r., który pracował aż do roku 1970, obecnie zabytek architektury drewnianej. Koło pracuje dziś dla turystów i mogliśmy podziwiać jego omszałe belki. Do skrzyżowania ze szlakiem zielonym wiodącym na górę Prosieczne szliśmy błotnistą ścieżką, ale nie ma tego złego… podczas obejścia zbyt mokrego miejsca natrafiliśmy na łąkę z mnóstwem pełników europejskich. W ogóle byliśmy świadkami niezwykłego spektaklu przyrody w postaci różnobarwnych kwiatów, które były niezmordowanie fotografowane przez uczestników wycieczki.
Przed nami podejście na Prosieczne (1372 m), zaczyna padać drobny ale ciepły deszczyk, widoki bardzo słabe. Las zniszczony, ale to co najgorsze jeszcze przed nami i nie mamy tego świadomości. Na razie jeszcze zachwycamy się rozległymi połaciami łąk i zaczynamy podchodzić stromo pod górę. W pewnym miejscu zaczyna się wiatrołom i tak już jest aż do szczytu góry. Nasi słowaccy gospodarze zaniedbali oznaczenia i zamknięcia prawie niemożliwego do przebycia szlaku i ten fakt jest wiadomy chyba tylko wtajemniczonym. Zatem zaczął się survival, jak to określił Łukasz, sprawdzian naszej sprawności fizycznej. Pod zwalonymi drzewami i nad, balansując na konarach, przerzucając plecaki i kije, przeczołgując się i przeskakując dotarliśmy wreszcie na szczyt Prosiecznego, szczycik właściwie, bo tak mało było na nim miejsca. Właściwie to byliśmy nawet z siebie zadowoleni, no i nikomu, chwała Bogu, nic się nie stało.
Z góry to już była fraszka. Szlakiem pełnym niezapominajek zeszliśmy na Svorad i w rejon górnej części doliny Prosieckiej. Dolina ta to głęboko wcięty kanion dnem którego wiedzie szlak uzbrojony w drabinki, metalowe poręcze i liczne uchwyty. Zejście nie było łatwe, zwłaszcza, że kropił deszcz, a wapienne kamienie były śliskie. Daliśmy jednak radę! Dolina wspaniała, formy skalne imponujące ale las niestety bardzo zniszczony. Nasza wycieczka dobiegała do końca. Jednym z przyjemniejszych przeżyć było wyjście z doliny Prosieckiej na łąki. I to był już inny świat. Cudowne widoki na Tatry, miłe ciepło i zapach wiosennej roślinności po deszczu. Jeszcze tylko piwko w barze przy parkingu i wyjechaliśmy z powrotem do domu: zmęczeni, ubłoceni ale myślę, że zadowoleni.

Teresa K.
.

część grupy na szczycie… mniej więcej 1/3 🙂