Oddział PTT w Bielsku-Białej

Trzeci w tym roku wypad w Sudety, na który wybraliśmy się trzem samochodami, pozwolił nam zdobyć trzy sudeckie szczyty i zwiedzić trzy miasta. Miały też być trzy zamki, lecz jednego nie znaleźliśmy 🙂 Ale po kolei.
Wyruszyliśmy wczesnym rankiem w sobotę, kierując się na Cieszyn, a potem na Ostrawę i Opawę. Na parking w miejscowości Kralova Studenka, skąd ruszają, wspólnie żółty i niebieski, szlaki na Pradziada, dotarliśmy około dziesiątej. Tu spędziliśmy godzinę, czekając na Tomka i Alę, którzy wypadem w Sudety przedłużali swój urlop i dołączali do nas wracając z Karpacza.
Żółty szlak poprowadził nas wzdłuż rzeki Biała Opawa, której rwący nurt zapewnił nam ciekawą trasę, obfitującą w kładki, mosty i wodospady. Po niespełna dwóch godzinach marszu dotarliśmy do schroniska Barborka, skąd po krótkim odpoczynku ruszyliśmy drogą asfaltową na szczyt. Na górze Pradziada było zimno, wiało, a niebo niepokojąco pokryło się czarnymi chmurami. Nie zabawiliśmy więc długo na miejscu, ruszyliśmy w dół. Na szczęście grad, który nas złapał, trwał jedynie kilka chwil i nie był zbyt intensywny.
Po powrocie na parking udaliśmy się zwiedzić pobliską Kralovą Studenkę, malowniczy kurort o ciekawej architekturze. Był to ostatni punkt sobotniej części wyjazdu.
Następnego dnia działo się już więcej. Zdobyliśmy najwyższy szczyt Gór Opawskich, Pricny Vrch, najwyższy szczyt tychże gór w ich polskiej części, Biskupią Kopą, a następnie udaliśmy się do Karniowa (Krnov), gdzie obiecany zamek okazał się niewielkim placykiem z kawałkiem muru i kilkoma restauracjami. Na szczęście nie był to istotny punkt niedzielnego programu. Do niego właśnie zmierzaliśmy.
Do zamku Hradec nad Moravicą dotarliśmy około 15-tej. Spędziliśmy w nim ponad godzinę, zwiedzając zewnętrzne części zarówno Białego jak i Czerwonego Zamku, zobaczyliśmy również ogrody otaczające obie budowle. Na koniec zobaczyliśmy Opawę, jej rynek i kościół św. Ducha.

Robal

P.S. Następny wyjazd serii w lipcu 🙂
.

ekipa na szczycie Pradziada

Jak corocznie już od przeszło 20 lat, na przełomie maja i czerwca w schronisku nad Morskim Okiem odbywa się spotkanie „seniorów taternictwa”.  Celowo – pisząc użyłem cudzysłowu, bowiem nikt z tych co w imprezie uczestniczą nie czuje się seniorami, choć ich młodzieńcze lata sięgają niejednokrotnie do połowy 20-go wieku. Wszyscy z wszystkimi się znają, swoim towarzystwem cieszą i mają wiele wspólnych wspomnień z przygód w górach. Chętnie wracają do tych wspomnień. Potrafią o nich opowiadać okraszając to dowcipami sytuacyjnymi i szczerym śmiechem.
Duszą i głównym organizatorem spotkania była jak zwykle Basia Morawska. Zbyszek Skoczylas rej wodził na sali w schronisku, a jego tubalny głos – co jak w piosence (o nim) „zagłusza wiatr halny, a niedźwiedzie się ze snu zrywają” – zaprowadzał jaki-taki ład i posłuch w działaniach obsługi morskoocznego schroniska zarezerwowanego (w zakresie noclegów) dla uczestników spotkania.
Organizatorzy zadbali, aby ci co nie chcą lub nie mogą (bo boli kolanko lub bioderko) pieszo drałować szosą kilka kilometrów, zostali dowiezieni na miejsce wynajętym autobusem, oczywiście – za oficjalnym zezwoleniem TPN-u.
A więc zjeżdżali się sławni taternicy, alpiniści, himalaiści, andyniści już od piątku 30-go maja, aby w sobotę wyruszyć w góry. Wielu przyszło z Palenicy na własnych nogach i też nie narzekali, bo szło się dobrze. Deszcz nie padał a temperatura nie była upalna – tak w sam raz.
No i w sobotę, na podwórku za schroniskiem zbierali się ci co musieli się wygadać przed kolegami sącząc piwko. Tam co chwilę wybuchały salwy szczerego śmiechu.
W sobotę po południu, gdy codzienne tłumy dopłynęły znad Morskiego Oka, na werandzie schroniska Ksiądz Krzysztof Gardyna odprawił Mszę Świętą, a potem to całe towarzystwo zasiadło za stołami w oczekiwaniu na uroczystą kolację. Były przemówienia okolicznościowe, odczytano listy z pozdrowieniami od tych co z różnych powodów nie mogli w tym roku być na tej imprezie. Minutą ciszy uhonorowano pamięć Tych, co w minionym roku odeszli na drugą stronę życia. Zbyszek Skoczylas kilkakrotnie swoim tubalnym głosem zaryczał „zamknąć ryje !!!”, aby pozwolili skończyć ważne informacje. No i wreszcie podano świetną obiadokolację. Do niej i dzbany z czerwonym winem. No i ciekawostka: jakieś nieznane krasnoludki spod stołu powyciągały dodatkowe buteleczki z napojami rozweselającymi. No i było wesoło. A gdy już talerzyki po deserowych ciastach zostały posprzątane, to zaczęły się śpiewy. Stara wiara nie zapomniała piosenek polskich, słowackich i innych znanych nam z niegdysiejszych wieczorów schroniskowych i ogniskowych. A prawdziwego smaku tym piosenkom dodawała Pani Krysia – doskonale grająca na gitarze i pięknie śpiewająca z nami repertuar górski ale i balladowy.
I tak piękna noc, rozśpiewane schronisko i plany na przyszłość absolutnie nie uwzględniające wieku uczestników trwały do późnych godzin nocnych.
W niedzielny poranek – po śniadaniu około godziny 9-tej zawyła syrena i ryk Skoczylasa oraz wrzaski kapralskie Andrzeja Popowicza spędziły wszystkich do wspólnego zdjęcia na podwórku, przed schroniskiem. Tam prym wodził znany wszystkim najlepszy fotograf – Jasiu Słupski. Ale i inni na swoich foto-aparatach chcieli mieć pamiątkę więc nieco to trwało, ale było wesoło.
Pożegnania były serdeczne i wszyscy obiecywali być na następnym, a kierownictwo i personel schroniska, żegnając uczestników spotkania zapraszali serdecznie na następne.
W tegorocznym spotkaniu, było jak zwykle około setki osób, które zjechały się z całej Polski.
Bielsko-Biała też miało swoją mocną reprezentację: nasz Oddział PTT reprezentowali Andrzej Bara  z żoną Elą Filipowską, Bogdan Frączek, Piotrek Gawłowski, Kaziu Opyrchał z żoną Olą, Andrzej Popowicz z żoną Ewą, Jasiu Sieńczak, Jasiu Weigel, a byli i koledzy z BKA – Andrzej Georg, Czesiek Zamorski i Felek Kohler. Był też nasz przyjaciel klubowy – lekarz Jacek Grzbiela z żoną Alicją.

Jajor
.

uczestnicy XXII spotkania taterników-seniorów nad Morskim Okiem

Sobota, 31 maja 2014 r., dzień jak każdy normalny, mogłoby się wydawać. Niektórzy imprezują w różnych miejscach, niektórzy są w pracy na 2 zmianie, inni w domu z rodziną, a jeszcze inni po prostu śpią… Ale nie MY.
Ekipa w składzie: Szymon, Andrzej, Miłosz, Darek, Przemek oraz kierowca – Maciek wyrusza z Bielska-Białej o 20-tej (z przystankiem w Kozach), by około 22-giej dołączyć w miejscowości Kasina Wielka do kolejnego uczestnika naszej wyrypy – Grzegorza, który wystartował około południa z Myślenic i miał już za sobą prawie 20 kilometrów trasy. Tam po „motywacji” w stylu: „pełno połamanych i powalonych drzew na szlakach oraz wataha wilków na Lubogoszczy”, z różnymi myślami ruszamy w kierunku pierwszego szczytu, jakim jest właśnie Lubogoszcz (968 m n.p.m.).
Po drodze faktycznie mijamy pełno zwalonych drzew, które musimy po parę ładnych metrów obchodzić chaszczami, miejscami szukając znikającego gdzieś szlaku czerwonego. Jeśli chodzi o wilki, żadnych na szczęście nie spotkaliśmy. Od startu do momentu schodzenia ze szczytu, w kość dawał nam mocno deszcz.
Po zejściu do Mszany Dolnej, urządziliśmy sobie odpoczynek, by po kolejnym postoju i regeneracji sił oraz uzupełnieniu płynów, wyruszyć w kierunku przełęczy Glisne. Po drodze trafiliśmy na pola, gdzie pasły się krowy i… niestety, byki też – ale było bardzo zabawnie. Ominąwszy jakoś „zagrożenie”, którym był prawie 500-kilogramowy – o dziwo dla nas spokojny – byk, po nużącym podejściu znaleźliśmy się na Przełęczy Glisne.
Tam, niestety, nasz kolega Szymon zdecydował się zostać i dalej już w piątkę ruszyliśmy na drugi, a zarazem ostatni szczyt jakim był Luboń Wielki (1022 m n.p.m.). Po drodze minęliśmy trochę mniej wiatrołomów, za to na starcie i nieco dalej znowu dopadł nas deszcz. Szlak okazał się ponadto błotnisty i miejscami nieźle stromy, tak że niektórzy wymiękali. Po ok. 50 minutach „prawie-że-wspinaczki” dotarliśmy na szczyt, na którym znajduje się klimatyczne schronisko – niestety zamknięte o tej porze (godz. 5:15) i na którym również kończy się czerwony szlak – „Mały Szlak Beskidzki”. Z tego powodu zawiesiliśmy specjalną tabliczkę z kierunkiem i oznaczeniem tegoż szlaku.
Po regeneracji sił zeszliśmy do Rabki Zaryte, by ok. godz. 6:30 zakończyć kolejną, trzecią już, Nocną Wyrypę z PTT.
Na pewno wszystkim ta wyrypka dała w kość, niektórzy mają jeszcze zakwasy, lecz na pewno wszyscy szczęśliwi i zadowoleni, czekają już na kolejną edycje tej wspaniałej górskiej przygody.
W imieniu wszystkich i każdego z osobna Wielkie Podziękowania. Do zobaczenia za rok, oby w większym gronie.

PP
.

nasza szóstka na szczycie Lubogoszczy