Oddział PTT w Bielsku-Białej

W dniu dzisiejszym o godzinie 17:30 zebraliśmy się w lokalu na Walnym Zgromadzeniu Członków Oddziału PTT. Zaraz po oficjalnym rozpoczęciu Walnego Zgromadzenia zostały rozdane dyplomy i odznaczenia za 10 lat i 20 lat stażu członkowskiego w Polskim Towarzystwie Tatrzańskim, a koleżanka Irena Jędrysik-Misztal otrzymała przyznaną przez Ministra Sportu i Turystyki odznakę honorową „Za zasługi dla turystyki”.
O godzinie 17.50 oficjalnie wybrano na przewodniczącego zgromadzenia Jana Nogasia oraz sekretarza Katarzynę Talik. W następnej kolejności zostało przedstawione sprawozdanie merytoryczne i finansowe Zarządu Oddziału oraz sprawozdanie Komisji Rewizyjnej za rok 2013, po których zatwierdzeniu przedstawiono sprawozdania ustępujących władz Oddziału za kadencję 2011-2014: Zarządu Oddziału, Komisji Rewizyjnej i Sądu Koleżeńskiego. W jawnym głosowaniu jednogłośnie udzielono absolutorium ustępującemu Zarządowi Oddziału.
W kolejnym punkcie przystąpiono do wyborów władz Oddziału na lata 2014-2017.
Powołano nowy Zarząd Oddziału w składzie: prezes – Szymon Baron, wiceprezesi – Jan Nogaś i Tomasz Rakoczy, sekretarz – Katarzyna Talik, skarbnik – Łukasz Gierlasiński, członkowie – Grzegorz Gierlasiński, Dariusz Kojder, Grzegorz Ormaniec, Bogna Stawiarska-Ślusarczyk i Zygmunt Żyrek.
W skład Komisji Rewizyjnej weszli: Sławomir Hałat (przewodniczący), Roman Bułka (z-ca przewodniczącego) i Andrzej Ziółko (sekretarz), natomiast skład Sądu Koleżeńskiego nie zmienił się w stosunku do poprzedniej kadencji: Janusz Kwiatkowski (przewodniczący), Andrzej Popowicz (z-ca przewodniczącego) i Kazimierz Opyrchał (sekretarz).
Na zakończenie Walnego Zgromadzenia Członków Oddziału PTT wszyscy wysłuchaliśmy jeszcze wolnych wniosków zgłaszanych przez uczestników zgromadzenia i o 21:00 oficjalnie zakończono dzisiejsze zgromadzenie.
Wszystkim uczestnikom dziękuję za przybycie, a nowo wybranemu zarządowi życzę samych sukcesów i aby to wszystko, co sobie zaplanujemy na okres naszej 3-letniej kadencji choć w większej części udało się zrealizować 🙂

K.T.
.

nowo wybrany Zarząd Oddziału PTT w Bielsku-Białej na lata 2014-2017

Na wstępie Prelegent opowiedział nieco o sobie, swoim wykształceniu i zainteresowaniach, które choć krążą wokół gór to tylko do wysokości pokrywy leśnej i nie wtedy, gdy trzeba chodzić po śniegu. Świetnie zna język angielski i to mu pomaga zarabiać na życie, a także krążyć po świecie – jako pilot wycieczek lub tłumacz.
Zdarzyło się w 1989 r., że zaangażowano go do wyjazdu w charakterze tłumacza na wyjazd do Korei Północnej, na zjazd młodzieży ze świata. Najpierw było szkolenie w Polsce co tam wolno, a czego nie (ale tam nic nie wolno !). Zalecieli do Phenianu (pod wodzą tow. Szmajdzińskiego), gdzie zostali zakwaterowani w hotelu. Kilkakrotnie w ciągu dnia przychodzili sprzątacze pokojów, którzy nic nie mówili, ale zaglądali wszędzie i prawdopodobnie coś niecoś rozumieli po angielsku, a może także i po polsku. Nigdzie nie było wolno wyjść samotnie. Ale coś się udało zobaczyć poza oficjalnymi spektaklami na ogromnych, wspaniałych arenach – stadionach, których tam sporo.
Poza centrum nędza nieprawdopodobna. Fotografować oczywiście nie wolno, ale nasi jednak zdjęcia robili. Dostali też ekstra-przepustki, które upoważniały do bezpłatnych przejazdów metrem. Dostali też ładne foldery sławiące budowle, imprezy kulturalne i w ogóle wszelki dostatek Koreańczyków Północnych. Dostali też kartki do stołówki i tylko tam mogli się żywić. Dania nieco dziwne, ale jakoś nikt się nie pochorował. Z ludźmi nie można było porozmawiać, ale Koreańczycy unikali nawet takich sytuacji. Nie wolno im nawet gdy znają angielski albo raczej częściej coś tam po rosyjsku.
Pobyt trwał prawie 2 tygodnie. No ale z trudem wykonane zdjęcia (wówczas na filmach) okazały się w domu całkowicie prześwietlone – na granicy, przy opuszczaniu tego gościnnego kraju. Więc zdjęcia, jakie pan Andrzej pokazał to były reprodukcje z oficjalnych folderów. A były to wspaniałe (na zdjęciu!) wielkomiejskie wieżowce, ponoć zamieszkałe najwyżej do 3-4 piętra. Samochody (nieliczne) na 100-metrowej szerokości ulicach – to wyłącznie auta służbowe. Prywatne tam nie istnieją.
Więc tak wygląda najwspanialszy ze światów „nie z tej ziemi”. Ale teraz już tam żadne biuro turystyczne wycieczek nie robi. To jest zapewne już nie możliwe. Chyba nie chcą, aby reszta ogłupiałego świata nie podpatrzyła ich zdobyczy socjalnych.

Andrzej Popowicz
.

Andrzej Kwaśniak w trakcie prelekcji

Program pierwszej  wiosennej wycieczki był następujący: Siwa Polana – Polana Chochołowska – Siwa Polana (czas przejścia ok. 3,5 godz.). Dla chętnych wejście na Grzesia 1653 m n.p.m (czas przejścia ok. 2,5 godz.).
„Nadeszła wiosna, wonna, radosna, nadzieją życia upaja się świat. I tylko w górach śnieg biały został…”. Tak śpiewaliśmy dawno, dawno temu. Jak widać, słowa tej piosenki były dzisiaj jak najbardziej aktualne.
Kto żyw i miał chęci oraz czas, wyruszył tego niedzielnego poranka na wycieczkę w Tatry Zachodnie. Cel wycieczki zorganizowanej przez Oddział PTT w Bielsku-Białej był jasny: krokusy na Polanie Chochołowskiej. Było nas tak dużo, że trzeba było zaangażować dwa niemałe pojazdy, którymi sprawnie i szybko przejechaliśmy trasę z Bielska-Białej przez Żywiec – Gilowice – Suchą Beskidzką – Maków Podhalański – Zawoję – Przełęcz Krowiarki – Jabłonkę i Chochołów.
Gdy wyjeżdżaliśmy z miejsca zbiórki o godzinie 6:45 było pięknie, słonecznie i ciepło. Niejeden z nas myślał, albo i głośno mówił, że oby tak było cały dzień! „Nie chwalmy dnia przed zachodem słońca” zaraz dało się słyszeć w odpowiedzi tu i tam, wśród nas.
O godzinie 10-tej po przejściu bramki do Doliny Chochołowskiej, zatrzymaliśmy się przy pierwszej polance pełnej krokusów, aby zrobić do kroniki PTT wspólne zdjęcie. Następnie wymieszani w tłumie turystów, chyba z całej Polski, przeszliśmy całą Dolinę w różnym stylu. Jedni szli razem z przewodnikiem Janem Nogasiem, dzięki temu zatrzymując się przy szczególnie ciekawych miejscach, mogli posłuchać o nich równie ciekawych opowieści. Inni poszli szybkim tempem w kierunku schroniska, aby potem jeszcze szybszym tempem wejść na Grzesia (1653 m n.p.m) i zejść z powrotem. Jeszcze inni poszli swoim wolniejszym tempem, by pobyć jak najdłużej wśród niestety zamkniętych dzisiaj, z braku słońca, krokusów. Wreszcie byli i tacy, którzy po przejściu Doliny Chochołowskiej zapragnęli dalszej wędrówki i wybrali się żółtym szlakiem papieskim do sąsiedniej Doliny Jarząbczej. Tam była cisza, spokój i piękne, jeszcze ośnieżone pobliskie szczyty. Ten szlak był w wielu miejscach oblodzony i to tak, że trzeba było sobie nieźle radzić na wielu trudnych odcinkach. Nawet raki bardzo przydały się Andrzejowi, naszemu koledze,  który dobrze przewidział, że mogą być one, nawet na wiosnę, naprawdę potrzebne.
Dolina Chochołowska i Dolina Jarząbcza dobrze pamiętają o tym, że w dniu 23 czerwca 1983 roku odwiedził je papież Jan Paweł II. Tablice okolicznościowe przypominają o tym wydarzeniu. Wzdłuż trasy spaceru w Dolinie Jarząbczej wytyczono pierwszy w polskich górach szlak papieski – w kolorze żółtym. W miejscu, do którego Papież dotarł, na wielkim głazie ustawiono pamiątkową tablicę. Dzisiaj to miejsce wygląda zupełnie inaczej aniżeli wtenczas. Nie ma bowiem lasu, teren jest odkryty, tylko górski potok, ten sam co wtedy, cicho pomrukuje, że On tu był…
Powrót z cichej i urokliwej Doliny Jarząbczej do tłumnie obleganej dzisiaj Doliny Chochołowskiej nie był łatwy z powodu wspomnianego oblodzenia. Wstąpiliśmy też do maleńkiej kapliczki pw. św. Jana Chrzciciela u góry polany, a następnie przeszliśmy dalej ścieżką wśród łanów krokusów do schroniska obleganego dzisiaj ponad wszelką miarę przez turystów. Wśród nich spotkaliśmy grupę znajomych z Oddziału PTT w Nowym Sączu. Hej, Turyści! Pozdrawiamy Was serdecznie tą drogą, tak przy okazji! W schronisku byliśmy tylko chwilkę, bo tam po prostu nie było miejsca. Kanapki  i termosowa herbata skonsumowane były więc na zewnątrz, przy jednym z pobliskich szałasów. Nie było źle!
Droga powrotna do autobusu miała być czasowo rzecz biorąc krótsza, ale nie wiem, czy ona taka sama była dla wszystkich uczestników wycieczki. Mnie osobiście dłużyła się tak bardzo, że wydawało mi się, że do celu z każdym krokiem jest dalej, a nie bliżej. W końcu długość największej z naszych dolin tatrzańskich to „tylko” sześć kilometrów.
Deszcz oczywiście o nas nie zapomniał, bo już w drodze powrotnej od schroniska aż do końca doliny wszystkim towarzyszył. Na szczęście tak bardzo nam on nie dokuczał, a to dlatego, że był to wiosenny deszcz… Oprócz łanów krokusów, z których słynie Polana Chochołowska, a które były głównym celem wycieczki, zobaczyliśmy na całej długości Doliny Chochołowskiej skutki potężnej wichury, która dokładnie trzy miesiące temu, w święta Bożego Narodzenia, straszliwie ją spustoszyła. Leżące tuż przy drodze, a także na stokach górskich drzewa, powalone i połamane jak zapałki, jeszcze czekają na uprzątnięcie. Wiele już zrobiono, ale tego, co tu było kiedyś, z pewnością nie będzie łatwo i szybko przywrócić. Obraz klęski żywiołowej dzisiejszej Doliny Chochołowskiej na pewno nie będzie można łatwo zapomnieć.
Powrót do Bielska-Białej był sprawny i bez kolejkowy. Przed godziną 19 byliśmy już na miejscu. Szybko więc dotarła do nas myśl, że to już, niestety, koniec wycieczki na krokusy, ale jednocześnie początek wiosny, tej kalendarzowej i rzeczywistej. Bo wiosna w górach zaczyna się od krokusów i lepiężników, a to oprócz drzew powalonych i połamanych, mogliśmy dzisiaj na szczęście zobaczyć. „Wiosna! Znów nam ubyło lat…”.

CS
.

uczestnicy wycieczki na Siwej Polanie

W dniu 20 marca 2014 r. na Akademii Seniora działającej przy WSA w Bielsku-Białej, odbył się wykład Roberta Słonki pt. „Zaginione wioski: Stary Żywiec i Zadziele”.
Licznie przybyłym słuchaczom przedstawiona została historia wsi, które na zawsze zniknęły z beskidzkich map, gdyż zostały zatopione, gdy wybudowano zaporę wodną w Tresnej na rzece Sole i powstało Jezioro Żywieckie. Całość opracowania składa się z dwóch przeplatających się wątków: historycznego przedstawiającego historię Starego Żywca i Zadziela na tle dziejów Żywiecczyzny, oraz biograficznego opartego na wspomnieniach ludzi, którzy mieszkali w wioskach przed wybuchem II wojny światowej.
Historia Starego Żywca to dzieje średniowiecznego osadnictwa w Kotlinie Żywieckiej zapoczątkowanej przez Piastów Cieszyńskich i Oświęcimskich. Powstała pod koniec XIII wieku osada, dała początek obecnemu miastu Żywiec, oraz wielu wsiom Żywiecczyzny. Najcenniejszym zabytkiem był drewniany Kościół p.w. Wszystkich Świętych, o którym Andrzej Komoniecki, kronikarz żywiecki pisał, że „pamiętnika nie masz” kiedy był zbudowany.
Natomiast Zadziele założył w 1608 r. Mikołaj Komorowski przenosząc kmieci ze Starego Żywca na nowe, „za działem pól” położone miejsce, gdyż na poprzednim utworzył folwark. Obydwie wsie były mocno ze sobą związane, aż do momentu, gdy zniknęły pod wodami zbiornika wodnego. Do naszych czasów nie przetrwało zbyt wiele pamiątek po wioskach. To co ocalało po wojnie zostało wyburzone na potrzeby budowanej zapory w Tresnej. Już tylko na nielicznych zdjęciach oglądać możemy Kapliczkę św. Wita słynącą z cudownej wody, Górną i Dolną Kapliczkę w Zadzielu, karczmy, drewniane domy, młyny, piekarnie i przydrożne krzyże.
Trzeba pamiętać o wioskach, które znajdują się pod wodami Jeziora Żywieckiego (tereny Starego Żywca, Zarzecza, Pietrzykowic, Rędziny, Zadziela, oraz części Żywca), gdyż są one częścią naszej wspólnej historii i kultury Żywiecczyzny.
Zainteresowanych tą tematyką zachęcamy do odwiedzenia strony: http://zadziele.przewodnikbeskidy.com.pl/.

Robert Słonka
.

uczestnicy wykładu na Akademii Seniora przy bielskiej WSA