Oddział PTT w Bielsku-Białej

Stary Groń nie przyciąga zbyt wielu ludzi. Niezbyt wybitne, bez słynnego schroniska… Nawet dzisiaj miało jechać tylko kilka osób. Z telefonu na telefon jednak te kilka osób rozrosło się do wesołej 15-osobowej grupy.
Spotkaliśmy się na Przełęczy Salmopolskiej i bez zbędnego ociągania ruszyliśmy w drogę, w końcu kawałek trasy przed nami. Czerwonym szlakiem przez Biały Krzyż i Grabową prawie na Kotarz, aby odbić na niebieski szlak w stronę Brennej. Krótki postój na Hali Jaworowej musiał zaowocować obowiązkowym zdjęciem z banerkiem na tle panoramy częściowo już zaśnieżonych Beskidów.
Po zejściu do Brennej zatrzymaliśmy się w klimatycznej gospodzie Kozia Zagroda – gdzie większość uczestników wycieczki uraczyła się rożnego rodzaju napojami według upodobania. Przy okazji odkryliśmy nowe prawo fizyczne: „monety bardzo ciągnie do gorącej czekolady…” Na szczęście nikt nie musiał tego myć . 😉
Ciągle czekał na nas jednak Stary Groń, tak więc nie można się było zasiedzieć. Już na szczycie próbowaliśmy dostrzec stary kamień własnościowy z napisem „PTT” – niestety trzeba to będzie odłożyć na czasy bezśniegowe. Wiele miejsc na grzebiecie Starego Gronia dostarczało ciekawych widoków na równoległe pasma, dzięki czemu droga nie była nużąca. Stąd już prosta ścieżka z powrotem na Przełęcz Salmopolską i „rzut kamieniem” do domów z poczuciem kolejnej niedzieli spędzonej w miłym, górskim towarzystwie.

Łukasz K.
.

nasza grupa na Hali Jaworowej

W dniu dzisiejszym odbyła się przedostatnia prelekcja w ramach cyklu „Górskie Parki Narodowe w Polsce”, który organizowany jest przez nasz Oddział w ramach obchodów „Roku Ochrony Przyrody 2012.” Przed obejrzeniem filmów Łukasz Kudelski wprowadził nas w świat Świętokrzyskiego Parku Narodowego.
Łukaszowi i Szymonowi udało się odnaleźć prawdziwą „perełkę” – kilkunastominutowy film o Świętokrzyskim Parku Narodowym pt. „Puszcza Jodłowa” z 1976 r., który przywołał u starszej części uczestników prelekcji wiele wspomnień (bujne fryzury, spodnie dzwony, autobus „ogórek” itp.) 🙂
W prezentowanych filmach oraz prezentacji multimedialnej o Świętokrzyskim PN usłyszeliśmy m.in. o florze, faunie oraz geologii Parku. Nie zabrakło również ciekawych informacji o klasztorze benedyktynów na Świętym Krzyżu, gołoborzach, jak i legend związanych z ich powstaniem.

DKa
.

w trakcie prelekcji

Długo wyczekiwana przez wszystkich impreza andrzejkowa już za nami.
Piękny plan, 3-dniowa impreza pod Królową Beskidów w urokliwej Chacie pod Kwiatkiem w Zawoi – trudno się więc dziwić, że miejsca znikały w oczach. Wyjechaliśmy już w piątek z dworca PKS w Bielsku, aby mieć trochę więcej czasu na poznanie nowych ludzi i ogólnie pojętą integrację.
Droga zajęła trochę czasu, jednak nasz przewodnik, Robert, wykazał się bardzo dobrą znajomością terenu, w który zmierzaliśmy i przekazywał nam różne ciekawostki. Na miejscu oprócz właścicieli stacji turystycznej przywitał nas już kolega Marcin z krakowskiego oddziału PTT.
Po zakwaterowaniu dołączyły do nas jeszcze dwie koleżanki z Koła PTT w Oświęcimiu, a firma cateringowa przygotowała od razu pyszną kolację, dzięki której nabraliśmy sił na wieczór filmowy. W repertuarze 3 pozycje, a drogą losowania wybór padł na „Przesunąć Horyzont” Darka Załuskiego. Pozostałą część wieczoru wykorzystaliśmy na pokazy naszych zdjęć wspomnienia wyjazdów, m.in. do Lichtensteinu i na Bałkany; pozytywny wieczór z oczekiwaniem na kolejny dzień.
Rankiem prawie cała ekipa wyruszyła na szczyt Królowej Beskidów. Cudowna pogoda i niesamowite widoki z słynnego Diablaka, nietypowo bez szalejącego wiatru, na długo zachowają się w pamięci, no i oczywiście budziły sporą zazdrość tych, którzy jednak musieli pozostać na dole. Szczególne brawa należą się najmłodszym uczestniczkom naszej wycieczki – Anielce, Oliwce i Darii, które, podczas gdy pozostali zdobywali Babią Górę, dotarły razem z Szymonem, Darkiem i Lidką do schroniska na Markowych Szczawinach!
Cała grupa powróciła późnym popołudniem na gotowy obiad – obsługa znów nie zawiodła, aż tak dobrze mało kiedy jadamy na wyjazdach…
Teraz czekała na nas najważniejsza noc – impreza andrzejkowa… Okazało się iż uzbieraliśmy bardzo dużo hmmm…. oranżady 🙂 A oranżadka ta bardzo urozmaiciła wieczór… Zaczęło się od gry w kalambury, gdzie odkryliśmy kilka ukrywanych talentów… Skoro Andrzejki to nie mogło się obyć bez wróżb – szczególnie dziewczynki miały dużo zabawy z lania wosku i odgadywania co czeka je w przyszłości. Talent wróżbiarski objawił się także w osobie naszej Wróżki Szymonka, co widać po zdjęciach. Było też wróżenie z fusów, dzięki Iwonce.
Poranek dla wielu uczestników zabawy nie należał do najprostszych, podobnie zresztą jak śniadanie. Ale cóż, warto było.
Dzień upływał leniwie, głównie na (powiedzmy) rekonwalescencji oraz oczekiwaniu na powrót do domu. Dla zdrowia, aby się nie zasiedzieć, odwiedziliśmy Skansen na Markowych Rówienkach – Zespół Budownictwa Drewnianego im. Józefa Żaka prezentujący architekturę górali babiogórskich, a także najnowszą (utworzoną dopiero jesienią zeszłego roku) ze ścieżek edukacyjnych Babiogórskiego Parku Narodowego – Mokry Kozub. Część osób zamiast Mokrego Kozuba wybrała na może nie do końca tradycyjną, ale pyszną zawojską pizzę. Pozostało już tylko czekać na autokar i w bardzo dobrych nastrojach powrócić bezpiecznie do Bielska z bateriami naładowanymi na kolejny tydzień 🙂

Łukasz K.
.

nasza grupa przed "Chatą pod Kwiatkiem"

„Chciałem, żeby ktoś tu o tej górze opowiedział” – tak na wstępie prelekcji w słowach powitania gościa Wojciecha Brańskiego powiedział Jan Weigel, niestrudzony organizator wielu prelekcji o wysokich górach. Mowa o ośmiotysięczniku, który nazywa się Kangczendzonga.
Na zaproszeniu na tę prelekcję i prezentację przeźroczy czytamy: „Wojciech Brański uprawia alpinizm od 1957 roku, wspinał się w Tatrach, Kaukazie, Ałtaju Mongolskim, Pamirze, Karakorum i Himalajach”. Ta informacja mówi wiele o nim, a tytuł prelekcji potwierdził to, o czym dzisiaj posłuchaliśmy i zobaczyliśmy na własne oczy w Książnicy Beskidzkiej. Ciekawy temat przyciągnął wielu młodych i starszych fanów gór, a wśród nich jak zwykle członków Bielskiego Klubu Alpinistycznego oraz Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Bielsku-Białej.
„Postaram się, aby mniej mówić o sobie, a więcej górach i towarzyszach… Moja kariera górska jest całkiem prosta. Ja zacząłem się wspinać tak naprawdę, jak byłem dorosłym osobnikiem…” – usłyszeliśmy od naszego gościa zaraz na początku prelekcji.
Dzisiejsza prelekcja ułożona była w rozdziałach następująco:

• I. Tatry. Początek i kres. Lata 60 XX wieku.
• II. Kaukazkie Konciare i inne atrakcje ZSRR. Lata 60.
• III. Przez Pustynię Gobi do Ałtaju Mongolskiego 1967.
• IV. W Pamirach. Początek lat 70.
• V. Himalaje wiecznych śniegów skarbnice.
• VI. A co po Himalajach? Górska emerytura.

Wreszcie kres, początek i koniec: Tatry. „Dla mnie to jest zamknięcie mojej drogi”- powiedział Wojciech Brański. Kończąc prezentację pokazał twarze tych, z którymi szedł tą górską drogą. Byli to: Piotr Młotecki, Wojciech Wróż, Eugeniusz Chrobak, Przemysław Nowacki. Zaduszkowe twarze. Wymienił też i pokazał kolejne osoby, wśród nich byli: Marek Janos, Jerzy Wesołowski, Kazimierz Olech, Józef Olszewski, Szymon Wdowiak, Marek Rogalski… i inni. Wielu z nich znamy z literatury górskiej.
Na temat dzisiejszej, jakże ciekawej prelekcji można by napisać wiele stron. Bo przecież życie górskie Wojciecha Brańskiego pokazane „w skrócie” na przeźroczach było i jest wyjątkowo bogate i niezwykle interesujące. Sposób prezentacji i komentarze do zdjęć od Tatr po Himalaje tak mocno nas „wciągnęły” w świat gór ubiegłego wieku, że nie wiadomo kiedy minęły dwie godziny i ukazała się końcowa plansza z napisem: „Autor dziękuje… za cierpliwe wytrwanie do końca prelekcji”. To my dziękujemy p. Wojciechowi Brańskiemu za ciekawą prelekcję i wyjątkowe, stare zdjęcia, dzięki którym zobaczyliśmy inną epokę uprawiania już nie turystyki, a prawdziwej wspinaczki w wysokich górach.
Na tę prelekcję warto było przyjść, a to, że nie zmrużyliśmy oka ani przez chwilę o tym świadczy. Oglądając zdjęcia jeszcze czarno-białe (przepiękne) i czasem w sepii samorzutnie zrobionej z filmów „ORWO” podziwialiśmy nie tylko daleki egzotyczny dla nas świat, ludzi, tragarzy, ale też wszystko to, co z tymi wyprawami było związane.
Ciekawe, wręcz nie do wyobrażenia w dzisiejszych czasach było wyposażenie i ubiór uczestników wyprawy i tragarzy. „Żadnych goretexów, nawet kurtek puchowych nie mieliśmy. Była wełna i drelich, i skarpety rubinowskie” – tak wspomniał Wojciech Brański etap Ałtaju Mongolskiego. Zobaczyliśmy też buty zwane trykunie, które służyły jednocześnie do skały i do lodu. Natomiast plecaki brezentowe na plecach wspinaczy wyglądały jak okrągłe, ciężkie buły. Oj, dawne to były czasy, lata sześćdziesiąte!
Obejrzeliśmy również teraźniejsze zdjęcia, bo Wojciech Brański jest nadal aktywny i dalej uprawia alpinizm, ale tylko „rekreacyjny”. Skromnie wylicza w tym miejscu wejścia na czterotysięczniki takie jak: Grossglockner, Mont Blanc, Gran Paradiso, drogi turystyczne i ferraty w Dolomitach, itd. Dopowiedział w tym miejscu to, że: „Olimp zrealizowałem sobie w tym roku”.
O samej Kangczendzondze można w skrócie napisać, że jest ośmiotysięcznikiem w Himalajach, trzecim co do wysokości szczytem Ziemi na granicy Nepalu i Sikkimu (Indie) o wysokości 8586 m n.p.m. Kopuła szczytowa ma pięć wierzchołków, wśród których trzeba wymienić te, które jako pierwsi zdobyli Polacy: Kangbachen (7902 m n.p.m), Kangchendzongę Centralną (8482 m n.p.m) i Południową (8476 m n.pm).
Pierwsze zdobycie szczytu Kangbachen zostało dokonane przez wyprawę Polskiego Klubu Górskiego kierowaną przez Piotra Młoteckiego. Na szczyt 26 maja 1974 weszli: Wojciech Brański, Wiesław Kłaput, Marek Malatyński, Kazimierz Waldemar Olech i Zbigniew Rubinowski, którzy poprawili polski rekord wysokości ustanowiony przed trzema laty.
Z kolei wyprawa na dwa, nie zdobyte dotychczas wierzchołki Kangczendzongi miała miejsce w 1978 roku pod kierownictwem Piotra Młoteckiego. To były atrakcyjne dwa cele. Kangchendzongę Południową zdobyli 19 maja 1978 r.: Eugeniusz Chrobak i Wojciech Wróż, natomiast Centralną (8482 m n.p.m) zdobyli 22 maja: Wojciech Brański, Zygmunt Andrzej Heinrich i Kazimierz Waldemar Olech.
O historii zdobywania tej góry można by wiele napisać. To bogata historia! Kangczendzonga jest miejscem, gdzie na zawsze pozostali nas najwięksi himalaiści: Andrzej Czok (1986 r.) i Wanda Rutkiewicz (1992 r.). O nich też wspomniał nasz gość podczas dzisiejszego spotkania.

CS
.

w trakcie prelekcji

18 listopada w siedzibie GOK Buczkowice odbyła się kolejna multimedialna prezentacja slajdów z cyklu „Poznaj świat” zorganizowana wspólnie przez Gminny Ośrodek Kultury w Buczkowicach oraz bielski oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Prelekcję pt. „Wokół doliny Ijes – w górach na pograniczu Szwajcarii i Liechtensteinu” przedstawili dwaj członkowie oddziału PTT w Bielsku-Białej – Łukasz Gierlasiński i sam prezes Szymon Baron.
Obaj są pasjonatami gór i podróży, razem przebyli już sporo tras i zdobyli wiele górskich szczytów. Do najistotniejszych zaliczyć można ich wspólną wyprawę na Bałkany, a także wejście na Gerlach – najwyższy szczyt Tatr Słowackich. Podczas niedzielnej prezentacji opowiedzieli o pięciodniowej wyprawie w góry na pograniczu Szwajcarii i Liechtensteinu, którą odbyli w czerwcu tego roku wraz z dziewiątką swoich znajomych. Celem wycieczki był Grauspitz – najwyższy szczyt Liechtensteinu oraz zobaczenie widoczku, w którym zakochał się pan Szymon. Panowie w charakterystyczny dla siebie humorystyczny i swobodny sposób opowiedzieli o wyprawie i jej śmiesznych akcentach, których w tak barwnej grupie nie brakowało, co goście prezentacji mogli zobaczyć na filmikach. Uczestnicy prelekcji zobaczyli także wiele zdjęć z długiej trasy, która zaprowadziła turystów na dosięgający chmur szczyt. Grauspitz przywitał podróżników powalającym wiatrem utrudniającym ustanie na nogach, nie mówiąc już o wpisaniu się do znajdującej się na szczycie książki wejść. Zdobycie szczytu okazało się nie najłatwiejszym zadaniem, dużo prostsze i zdecydowanie szybsze okazało się zejście, które uczestnicy wyprawy postanowili załatwić w sposób dość oryginalny i zabawny – zjechali w dół na własnych tyłkach.
Po górskich trasach grupa zwiedzała Liechtenstein, który zachwycił swoim urokiem, niebanalną architekturą, zadbanymi obejściami i wąskimi uliczkami. Na koniec, jak przystało na grupę PTT o/Bielsko-Biała, w ramach kreatywnych pomysłów i wykorzystywania nadarzających się okazji podróżnicy trafili również nad Jezioro Bodeńskie, gdzie korzystając ze sprzyjającej aury postanowili się wykąpać i odpocząć po górskich wojażach.
Trzeba przyznać, że malowniczych widoków, przygód i atrakcji w trakcie pięciodniowej wyprawy nie brakowało, a dzięki slajdom i prelekcji również uczestnicy mogli przeżyć namiastkę przygody i podziwiać malownicze widoki, które zdecydowanie warto zachować w pamięci.

E.J.
.

Szymon Baron i Łukasz Gierlasiński przed budynkiem GOK tuż przed prelekcją

„Zielonym do góry” – pod tym hasłem upłynęła większość tej niedzieli piętnastu uczestnikom wycieczki na Romankę w Beskidzie Żywieckim, organizowanej przez PTT Oddział Bielsko-Biała. Szlak istotnie był zielony i wiódł nas w górę, wpierw asfaltem, później typowo jesiennym traktem – błotnistym, obfitym w zeschnięte liście oraz miejscowe oblodzenia. Krajobraz spowijała szarość, a rześkość, rzadkie pasma błękitu, gdzieniegdzie zdziesiątkowane połacie lasu i lyse pnie drzew budziły wątpliwość w istnienie tzw. złotej polskiej jesieni – ciekawe czy będzie nam dane ją zobaczyć jeszcze w tym roku?…
Szlak pod stopami wydawał się przypominać początkowo łańcuch na choince rysowany przez dziecko, można było wyraźnie zobaczyć patrząc w dół współtowarzyszy wędrujących niższym poziomem wzniesienia. Niemal wszyscy nieznacznie zboczyli ze szlaku pokonując powalone drzewo, jednak w stu procentach w porę odnaleźli zielony znaczek na drzewie parę metrów niżej.
Bliżej schroniska na Rysiance, gdy pierwsza grupa „przodowników” już smakowała specjały rysiankowej kuchni, mgła skrupulatnie kontynuowała swoją pracę i zasnuwała niemal cały świat. Wydawało się, że zacznie padać deszcz, ostatecznie jednak intensywny szum okazał się być porywistym wiatrem. Ostatecznie spotkaliśmy się w komplecie na szczycie Rysianki około 10.00 skąd po posiłku, obowiązkowym zdjęciu z bannerem PTT (a szczęśliwcy płci żeńskiej – w nowych polarkach), rozdzieliliśmy się na dwie grupy – jedna grupa udała się na Romankę. Druga grupa natomiast – po międzypokoleniowej, rodzinno-koleżeńskiej próbie sił w grze planszowej „w bogacenie się” udała się na Halę Lipowską ku Hali Boraczej, by ostatecznie dotrzeć do samochodów pozostawionych w Żabnicy Skałce.
Na Hali Boraczej zrobiliśmy sobie zdjęcie na tle schroniska – zawsze łatwiej rozpoznać wtedy miejsce wykonania zdjęcia, niżby miało być to zamglone i wieloznaczne tło gór ;). Pomimo cichych życzeń dzieci „niestety” nie spotkaliśmy niedźwiedzia, przed czym ostrzegała nas tabliczka na początku szlaku oraz broszura na temat zachowania niedźwiedzi już w schronisku na Rysiance.
Z uwagi na to, że w GOK Buczkowice miała się odbyć w dniu dzisiejszym o 16:00 prelekcja naszych kolegów, Prezes – jak zwykle szybki niczym kozica górska – zdążył wraz ze swoją świtą wejść na Romankę, zejść do Żabnicy i dotrzeć na czas do Buczkowic, gdzie tymczasem…

Aneta W.
.

przed schroniskiem na Rysiance