Oddział PTT w Bielsku-Białej

Kolejny odcinek naszego ulubionego tasiemca („Niech nam żyje 100, o pardon – 1000 lat!” ;-)) pod tytułem „Polskie Towarzystwo Tatrzańskie Oddział Bielsko-Biała zaprasza na wycieczkę…” już za nami.
Było – cóż tu wiele mówić – bardzo smakowicie, co potwierdzić gotowe nie tylko ciało lecz i duch. Niczym w samym środku Soplicowskiego dworku albo przynajmniej na rozległej Lubelszczyźnie, której cytrynowe gaje są tak zniewalające – tak właśnie było. Rzecz miała miejsce w Zawoi. Stamtąd, a ściślej – z przełęczy Krowiarki wyruszyliśmy na podbój Babiej Góry. Niestety nie wszyscy dojechali, z powodów bardziej lub mniej przyjemnych. Babka – dostojna królowa Beskidów łaskawie przywdziała na tę okoliczność świąteczny strój. Zaskakująco, na przekór zwątpieniu czy cokolwiek uda się nam we mgle i szarości zobaczyć – tonęła w bieli i błękicie, w dopracowanej scenografii o fantazyjnie urozmaiconej fakturze.
Mieliśmy dobry czas i tempo, pod przewodnictwem Tomka i Agnieszki w godzinach południowych dotarliśmy na szczyt. Trudno się było nasycić pięknem widoków, morza chmur i dość wyraźnej korony Tatr. Nawet wiatr na z reguły wietrznym Diablaku był nader spokojny. Uwieczniliśmy chwilę zdjęciem z bannerami nowopowstałego Koła PTT w Kozach, Oddziału PTT w Bielsku-Białej i bannerem akcji „Razem dla Platana” wspieranej przez Koło w Kozach. Łyk herbaty, trochę słodyczy i już, już maszerowaliśmy głodni kolejnych wrażeń w mięciutkim śniegu z powrotem do samochodów.
Ciąg dalszy dnia zapowiadał się obiecująco. Tymczasem, za plecami, niemal w chwilę po tym jak zeszliśmy niżej, Babia Góra na powrót otuliła się ciasno mgłą. Część ekipy udała się do domów, natomiast reszta pojechała do Chaty pod Kwiatkiem w Zawoi, gdzie już czekała pozostała część drużyny. Warto pamiętać ten adres. Tam, wiedząc już, jako że raz na jakiś czas koniecznie trzeba się porządnie zmęczyć, jęliśmy regenerować nadwątlone mozołem wędrówki siły czym kto tylko mógł. Ważne było uzupełnienie poziomu płynów. W gwarze rozmów, śmiechu i ogólnej biesiady w godzinach wieczornych odbyliśmy śnieżny rejs po Zawoi saniami zaprzężonymi w konie. Upiekliśmy kiełbaski w ognisku, niektórzy mieli możliwość zaznania przyjemności staropolskiej kąpieli w śniegu. Było bardzo, bardzo sympatycznie.
A potem – jak podają legendy – miał być dalszy ciąg biesiady, a może i tańce, i pizza, i zabawa do białego rana. Jednak legendy legendami a życie życiem ;-)…

Aneta W.
.

wraz z Kołem PTT w Kozach na szczycie Babiej Góry

„Podczas wędrówki doświadcza się wspólnoty na nowo. Wysiłek fizyczny łączy niejednokrotnie mocniej niż rozmowy. Ludzie o najróżniejszych charakterach podczas wędrowania jednoczą się,stają się [dla siebie nawzajem] towarzyszami wędrówki.”

Martin Heidegger, 1953 r.
.

Pierwsza wycieczka górska członków nowo założonego Koła PTT w Kozach. Spotkaliśmy się na miejscu zbiórki o 6:45. Podróż do celu odbyliśmy samochodami, każdy z naszej ekipy zastanawiał się jakie warunki będą panowały podczas naszej wędrówki.
Cały masyw babiogórski od przełęczy Krowiarki na wschodzie po Przełęcz Jałowiecką na zachodzie wyraźnie góruje ponad okolicznymi wzniesieniami. Na Babiej Górze występują skaliste gołoborza, wysokogórskie hale i połacie kosodrzewiny, czyli elementy krajobrazu alpejskiego. Roślinność układa się piętrowo- od regla dolnego, który tworzy pierwotna puszcza karpacka, poprzez górnoreglowy bór świerkowy i piętro kosodrzewiny aż po piętro alpejskie roślinnością charakterystyczną dla wysokogórskich hal i skalnymi porostami.
Babia Góra zasługuje na szczególne zainteresowanie wszystkich ceniących wspaniałą przyrodę, niezapomniane widoki, romantyczne wschody i zachody słońca oraz przedsmak tatrzańskiej przygody na szlakach.
Babią Górę równie często określa się Królową Beskidów co Matką Niepogód. Właśnie aurze, zmiennej jak nastroje kobiety, niektórzy przypisują pochodzenie nazwy tego masywu.
Wiedząc to, myślami krążyliśmy co nas spotka, gdy będziemy wchodzić i pokonywać metr za metrem w głębokim śniegu. Czy będziemy przecierać szlak na szczyt, brodząc w białym puchu, czy mroźny wiatr będzie na tyle znośny by wejść oraz czy damy radę…
Wędrówkę zaplanowaliśmy rozpocząć z Przełęczy Krowiarki czerwonym szlakiem na szczyt Diablaka wierzchołka Babiej Góry. Dojechaliśmy na parking przełęczy, pogoda piękna. Nie padał śnieg, nie wiało, trzymał lekki mróz. Obawy jednak co do warunków na górze pozostały.
Na parkingu spotkaliśmy kilkoro uczestników z PTT oddziału z Bielska Białej, którzy mieli ten sam cel co i nasza siedmioosobowa drużyna. Chłód zimowego stycznia nie przeszkadzał nam w doskonałym samopoczuciu, humor nas nie opuszczał.
Ruszyliśmy powoli, wchodząc na czerwony szlak, kierowaliśmy się już tylko w górę. Warunki idealne na wędrowanie i zdobywanie wierzchołka góry. Od Startu do Sokolicy (1367 m n.p.m.), gdzie zrobiliśmy krótki odpoczynek, droga była trochę męcząca ze względu na ostre podejście pod górę. Od Sokolicy dalej przez Kępę (1530 m n.p.m.), Gówniaka (1617 m n.p.m.) z krótkimi przystankami na złapanie oddechu, robienie zdjęć, dotarliśmy na szczyt Babiej Góry – Diablaka (1725 m n.p.m.). Naszej wędrówce towarzyszył lekki wiatr, mróz który ułatwiał wchodzenie po głębokim śniegu.
Na górze nasza ekipa Koła i Oddział z Bielskiego PTT w wyśmienitych humorach podziwiała widoki Beskidów i odsłaniających się w pełnej okazałości Tatr.
Po wspólnych sesjach zdjęciowych z banerami, postanowiliśmy ruszyć w drogę powrotną. Odbywała się ona w błyskawicznym tempie. Wielu uczestników schodziło lub zbiegało inni przybierając postawę „na Małysza” ślizgali się na butach, a byli i tacy, którzy zjeżdżali na dół w pozycji siedzącej. Wszystkim uczestnikom wyprawy towarzyszył uśmiech, dobra zabawa, atmosfera, której nie jedna osoba mogłaby pozazdrościć.
Droga powrotna okazała się najzabawniejszą chwilą z całej wyprawy.

AP
.

kozianie na Diablaku