Oddział PTT w Bielsku-Białej

14 sierpnia 2021 r. odbyła się kolejna wycieczka górska w ramach „Ewangelizacji w Beskidach”.
Z Bielska-Białej jechaliśmy pociągiem do Rajczy, a stamtąd busem do Rycerki Kolonii. Szlakiem zielonym i drogą leśną dotarliśmy do schroniska na Przełęczy Przegibek. Tutaj mile przywitali nas gospodarz Ania, jej córka Basia i synowa Halinka. Zrobiliśmy tu sobie przerwę na kawę.
O godzinie 10:30 szlakiem niebieskim przez rezerwat Dziobaki wyruszyliśmy na przełęcz Halną. W samo południe miała miejsce Msza św. pod Małą Rycerzową na wysokości 1144 m n.p.m. Mszę odprawiało sześciu ksieży, a wzięło w niej udział około 300 turystów. Po mszy miał miejsce okołogodzinny postój przy Bacówce pod Rycerzową.
O godzinie 14 szlakiem czerwonym przez Małą Rycerzową dotarliśmy na Mładą Horę, gdzie udało się przybić pieczątkę i uzyskać informację, że niedługo zostaną wznowione noclegi na Mładej Horze, choć nie w Chyzie.
Potem dalej wędrowaliśmy w kierunku Rajczy. Tutaj też odbył się godzinny postój w cukierni.
Z Rajczy o godz. 18:30 ruszyliśmy pociągiem do Bielska.
Pogoda była słoneczna, towarzystwo było miłe, a od upału zbierała się sól na koszulkach. Przeszliśmy dzisiaj 22 km.

Tadeusz Budny

nasza grupa przed Bacówką PTTK pod Rycerzową

8 sierpnia 2021 r. grupa 26 osób o 1.00 w nocy, wyruszyła autokarem na Słowację, w Tatry Zachodnie. Pieczę przejął przewodnik górski Grzegorz Luranc. Przez Korbielów dotarliśmy po 4-tej rano na początek naszej wędrówki, do Bobrowieckiej Wapiennicy. Wysokość 750 m n.p.m. Jeszcze ciemno, więc zapaliły się czołówki. Stąd oznakowanym żółtym szlakiem doszliśmy do Doliny Jałowieckiej. Szlak mało uczęszczany, mocno zarośnięty, wijący się obok wartko płynącego Jałowieckiego Potoku. Szum potoku towarzyszył nam dość długo, również w Dolinie Parzychwost, do której weszliśmy poruszając się niebieskim szlakiem, po opuszczeniu poprzedniej doliny. Niektóre z przerzuconych nad potokiem mostków, kładek, czy belek, wymagały od przechodzących nimi sporych umiejętności. Po krótkich przerwach na odpoczynek i posiłek musieliśmy ubrać kurtki i peleryny i przez ponad pół godziny poruszać się w deszczu. Około 9.30 dotarliśmy do Banikowskiej Przełęczy, leżącej na wysokości 2043 m. Po chwili oddechu, przy bardzo mocnych powiewach wiatru i przemieszczającej się mgle, po 20 min dotarliśmy do celu naszej wycieczki – Pachoł 2166 m n.p.m.
Po wykonaniu wspólnego grupowego zdjęcia oraz indywidualnych, zeszliśmy z powrotem na Banikowską Przełęcz i rozpoczęliśmy schodzenie do Doliny Rohackiej. A na tej trasie, przy pięknej już pogodzie, witały i zachwycały nas cudne widoki. Na krótko zatrzymaliśmy się przy Rohackim Wodospadzie i poprzez Adamculę dotarliśmy do Chaty Zwierówka (1025 m n.p.m.), gdzie czekał już przewoźnik. Zadowoleni i częściowo wypoczęci po około trzy godzinnej jeździe wysiedliśmy w Bielsku.

Marek Koźmiński

na szczycie zamglonego Pachoła z żarcikiem na odczarowanie pogody

W słoneczną sobotę 7 sierpnia wybraliśmy się na mszę na Rachowiec. Wycieczkę rozpoczęliśmy w Zwardoniu, do którego dojechaliśmy pociągiem. Zdecydowaliśmy się na drogę prowadzącą przez restaurację „Na Beskidku”. Po szybkiej kawie wyruszyliśmy zdobyć Rachowiec. Po niecałej godzinie dotarliśmy na szczyt, z którego rozciągają się piękne widoki na pasmo Wielkiej Raczy. Po około 2 godzinnej mszy zrobiliśmy krótką przerwę na jedzenie i rozpoczęliśmy zejście do Soli. Po drodze zajadaliśmy się ostrężynami i jagodami, a w jednym miejscu nawet malinami. Tego dnia zrobiliśmy około 12 km.

Wojtek Kuś

na Rachowcu w ramach akcji „Ewangelizacja w Beskidach”

Kobiecym okiem Beatki…

W niedzielę 1 sierpnia grupa PTT oddział Bielsko-Biała wybrała się na wycieczkę w Słowackie Tatry Wysokie, której celem był Koprowy Szczyt (2363m).
Tym razem za namową naszego przewodnika, spotkamy się o nieco innej godzinie, a mianowicie o 12:45 w nocy, celem uniknięcia gwałtownych i częstych sierpniowych popołudniowych burz.
O godzinie 1:00 wyruszamy tradycyjnie z dolnej płyty dworca PKS-u, aby po ponad 3,5 godziny jazdy dotrzeć do postoju obok kolejki „elektryczki” Popradzki. Właśnie z tego miejsca zaczyna się nasza dzisiejsza przygoda. Na początku ponad godzinę idziemy asfaltową drogą, ale im wyżej i bliżej schroniska, to zaczynają się nam ukazywać coraz piękniejsze widoki. Po prawej stronie mijamy symboliczny cmentarz pod Osterwą, gdzie znajdują się tablice upamiętniające ludzi związanych z Tatrami, także Polaków a nad nami wznoszą się ściany Osterwy. W końcu docieramy do schroniska Popradzka Chata położonego nad brzegiem Popradzkiego Stawu. Po kilkuminutowej przerwie na posiłek cofamy się kilka metrów czerwonym szlakiem aż do początku niebieskiego. Przy wejściu na ten szlak znajduje się wiata, w której przygotowane są pakunki o wadze 5-10 kg. Jeśli ktoś czuje się na siłach może zabrać prowiant i wnieść do Chaty pod Rysami, w zamian za darmową herbatę. Ruszamy niebieskim szlakiem, który na początku jest mocno zalesiony ale z czasem drzewa zmieniają się w kosodrzewinę i odsłaniają nam piękne widoki na Mięguszowiecką Dolinę. Dochodzimy do rozwidlenia szlaków, gdzie czerwony prowadzi na Rysy, natomiast my kontynuujemy wędrówkę w dalszym ciągu niebieskim szlakiem. Po drodze możemy podziwiać niezwykle okazałą grań Baszty z dumnie królującym Szatanem, a po drugiej stronie, w kształcie piramidy, Wołowiec Mięguszowiecki. Przechodzimy przez Hińczowy Potok i pniemy się dość mocno w górę ku dolinie Hińczowej. Mijamy niewielkie, okresowo wysychające stawy, zwane jako Hińczowe Oka i podziwiamy Mięguszowieckie Szczyty (Wielki, Pośredni i Czarny). W tym miejscu szlak wiedzie po prawie płaskim terenie, co daje nam trochę wytchnienia przed kolejną wspinaczką. Dochodzimy do Wielkiego Hińczowego Stawu (1945m), największego i najgłębszego stawu słowackiej części Tatr, gdzie wedle wcześniejszych ustaleń robimy sobie przerwę na odpoczynek. Postanowiliśmy zrobić sobie w tym miejscu zdjęcie z banerem gdyż pogoda zaczęła się zmieniać, pojawiły się ciężkie deszczowe chmury i zaczęło mocno wiać. Po około 30 minutach ruszamy dalej dość stromymi zakosami w kierunku Koprowej Przełęczy, do której pozostało nam jakieś 200 metrów przewyższenia. Idąc zachwycamy się zostawionymi w dole Hińczowymi stawami – Małym i Dużym. Docieramy na Wyżną Koprową Przełęcz (2180m). Teraz kierujemy się już czerwonym szlakiem na szczyt Koprowego Wierchu. Niestety pogoda nie jest dla nas łaskawa i z ciemnych chmur zaczyna padać dość gęsty deszcz. W tych trudnych warunkach, w strugach deszczu, po mokrych i śliskich skałach docieramy najpierw do pierwszego z wierzchołków (południowego). Część naszej grupy postanawia w tym miejscu zawrócić ze względu na ciężkie warunki pogodowe. Tylko nieliczni odważyli się iść dalej, zdobyć szczyt. Pogoda nie daje za wygraną, mgła i deszcz całkowicie pozbawiły nas jakichkolwiek widoków. Niestety jedna z piękniejszych panoram Tatr nie jest przeznaczona w dniu dzisiejszym dla naszych oczu. No cóż, będziemy musieli powtórzyć tą wycieczkę.
Droga powrotna prowadzi dokładnie tą samą trasą. Pokonujemy ją dość szybko, ale z wielką ostrożnością, aby nie poślizgnąć się na mokrych kamieniach. Około trzy godzinne zejście kończymy ponownie odpoczynkiem w Chacie przy Popradzkim Stawie. Mamy tutaj około godziny na wysuszenie się, ogrzanie i wypicie gorącej herbaty. Pogoda na tą chwilę ustabilizowała się i o godzinie 12:30 ostatni etap naszej wycieczki (drogą asfaltową) pokonujemy w promieniach słońca. Około godziny 14:00 ruszamy autokarem w stronę polskiej granicy. Do Bielska-Białej docieramy o godzinie 17:00.
Niestety naszym nocnym wyjazdem nie oszukaliśmy dzisiejszej pogody. Na szczęście nie było gwałtownych burz ale deszcz nas nie oszczędził. Mimo wszystko wycieczka była bardzo udana, a towarzystwo i przewodnik Maciej Walicki jak zwykle doborowe.

Beata Chrobak

Męskim okiem Marka…

Wyjazd tym razem już o 1.00 w nocy. Wita nas o tej porze i żegna, życząc udanej wycieczki, prezes Szymon Baron. Grupę 29 osób pod opiekę bierze przewodnik Maciej Walicki.
Dojeżdżamy do parkingu poniżej Popradzkiego Stawu o 4.30. O 5.20 dochodzimy do schroniska nad Popradzkim Stawem i robimy przerwę na posiłek. Po przerwie ruszamy w górę niebieskim szlakiem do Żabiego Potoku. Dochodzimy do rozwidlenia, gdzie niebieski szlak odbija w lewo na Koprowy, a czerwony w prawo na Rysy. My oczywiście do celu dalej niebieskim i dopiero na wysokości 1948 m, robimy następny odpoczynek nad Wielkim Hińczowym Stawem. Po około półgodzinnej przerwie kontynuujemy podejście w górę. Niestety zaczyna padać deszcz. Na wysokości 2180 m dochodzimy do Wyżniej Koprowej Przełęczy i stąd czerwonym szlakiem wspinamy się na wierzchołek. U góry pojawia się mgła. Deszcz, mokre skały, peleryny rozwiewane na wietrze nie zachęcają do dalszej stromej wspinaczki. Na Koprowy Wierch dociera 9 osób i przewodnik. Szczyt wąski, po przeciwnej stronie bardzo ostro opadający w dół, dalej pada, widoczność na kilkanaście metrów więc żadna. Po krótkim oddechu, w miarę szczęśliwi rozpoczynamy schodzenie. Po godzinie deszcz ustaje, a o 11.30 trochę podsuszeni przez wiatr, docieramy ponownie do schroniska. Prawie godzinny odpoczynek i dobrze, bo w międzyczasie mocno lunęło, a za chwilę zaświeciło słońce. I w tej przyjaznej aurze powróciliśmy do autokaru.
O 17-tej dotarliśmy szczęśliwie do Bielska.

Marek Koźmiński

uczestnicy wycieczki nad Wielkim Stawem Hińczowym

W sobotę, 31 lipca 2021 r. odbyła się wycieczka górska w ramach „Ewangelizacji w Beskidach” na Potrójną w Beskidzie Małym.
Z Bielska-Białej dojechaliśmy samochodami przez Czaniec na przełęcz Kocierską. Z przełęczy szlakiem, czerwonym w towarzystwie miłych koleżanek i 4-letniej Hani, ruszyliśmy w stronę Chatki Ani i Rafała na Potrójnej. Hania, wnuczka Soni była przez cały czas uśmiechnieta. W chatce wypiliśmy kawę oraz zjedliśmy po jagodziańce.
O godzinie 12 na polanie odbyła się Msza św., w której wzięło udział dużo turystów. Po mszy zrobiliśmy sobie na szczycie zdjęcie grupowe. Po godzinie 14 kilkoro turystów wróciło szlakiem czerwonym z powrotem, a ja z innymi ruszyłem za żółtymi znakami do chatki studenckiej na obiad. Mili gospodarze zrobili nam swojski posiłek – zupę grzybową i kwaśnicę w cenie po 5 zł za porcję!
Po obiedzie żółtym szlakiem udaliśmy się na Łamaną Skałę, skąd szlakiem zielonym przez Gibasówkę zeszliśmy do Kocierza Rychwadzkiego, skąd wróciliśmy na przełęcz Kocierską.
Rano padał drobny deszcz, a od południa było już tylko słońce. Pogoda rano drobny deszcz, a o godz 12 tylko słońce. Piękna trasa wiodła w zieleni drzew i nie było turystów na szlaku. Po godzinie 19 wracaliśmy samochodem przez Łekawicę i Żywiec do Bielska-Białej.
Za tydzień w sobotę zapraszam na Rachowiec w Beskidzie Żywieckim.

Tadeusz Budny

na szczycie Potrójnej