Oddział PTT w Bielsku-Białej

W dniu 17 listopada 2020 r. o godz. 19:00 rozpoczęło się pierwsze w historii Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego zebranie online Zarządu Głównego za pomocą programu Discord. Dzięki wprowadzeniu tego nowego rozwiązania mogliśmy nie tylko usłyszeć się i omówić bieżące tematy, ale także zobaczyć po długim czasie rozłąki z powodu epidemii COVID-19. Oddział Bielski na zebraniu reprezentowali: Jan Nogaś – członek Prezydium ZG, Martyna Ptaszek-Pabian – członek ZG oraz gościnnie prezes naszego Oddziału, Szymon Baron.
Pierwszym punktem obrad było usankcjonowanie naszego spotkania online jako oficjalnej formy zgromadzeń w nadzwyczajnej sytuacji zagrożenia epidemiologicznego i podjęcie stosownej uchwały. Tradycyjnie na zebraniu omawialiśmy sprawy finansowe, jednak tematem przewodnim były sprawy wydawnicze dotyczące kolejnych tomów: 29 i 30 „Pamiętnika PTT” oraz zbliżające się uroczystości rocznicowe 150 -lecia PTT.
Od dłuższego czasu trwa również dyskusja nad przyjęciem hymnu naszej organizacji. Obecnie jednak w dalszym ciągu trwają konsultacje merytoryczne, muzyczne oraz wewnętrzne nad zaproponowaną przez Krzysztofa Karbowskiego.
Ponadto przedstawiono bieżące problemy i informacje dotyczące wielu obecnie toczących się spraw dotyczących, m.in. starań PTT o upamiętnienie prof. Stanisława Leszczyckiego, wybitnego geografa i członka PTT oraz zamówień na polary i koszulki z logiem, „Pamiętniki PTT” i kalendarze na 2021.
Po skończonej, prawie 3-godzinnej oficjalnej części spotkania, przyszedł jeszcze czas na rozmowy o funkcjonowaniu Oddziałów podczas tej trudnej dla nas wszystkich sytuacji epidemiologicznej.

Martyna Ptaszek-Pabian
.

Kolejny listopadowy weekend członkowie i sympatycy Oddziału PTT w Bielsku-Białej spędzili w górach. Większość z tych, którzy postanowili się podzielić swoimi zdjęciami, postanowiła wykorzystać ostatni pogodny i ciepły weekend ze znakomitą widocznością, wybierając się w Tatry. Łącznie 9 osób w mniejszych grupach wybrało ten sam rejon Tatr Zachodnich. Leszek, Jadzia, Danusia, Iza z Markiem, Janusz z Beatą oraz Sylwia wędrowali przez Grzesia na Wołowiec. W Tatrach Wysokich Kasia z Bożeną planowały podejście na Świnicę, a Kaziu był na Przełęczy Karb.
Tradycyjnie popularne okazały się szlaki Beskidu Żywieckiego. Pięcioosobowa grupa postanowiła wybrać się na krótki, ale nie przedeptany nigdy wcześniej szlak hal Beskidu Żywieckiego. Grażyna, Wiola, Agnieszka i Sylwia wędrowały z Sopotni Wielkiej przez Przełęcz Przysłopy, Halę Uszczawne, Przełęcz Buczynkę oraz Halę Jodłowcową na Halę Górową, kończąc pętlę w miejscu startu. Łukasz z kolegą wybrali z kolei sprawdzoną pętlę w Worku Raczańskim, Basia z Grześkiem dotarli na Halę Lipowską, a Kasia spacerowała w rejonie Jarzębicy.
W Beskidzie Śląskim, w rejonie Szyndzielni i Klimczoka gościli, niezależnie od siebie, Martynka, Łukasz i Mirek. Jedno ze zdjęć z naszym banerem dostaliśmy znad otworu wejściowego do Jaskini w Trzech Kopcach.
W Beskidzie Małym także było kilkoro z nas. Kasia z Rysiem weszli na Łamaną Skałę od strony Koconia, Asia odwiedziła Potrójną, a Ania dotarła na Magurkę Wilkowicką.
Byliśmy także w Gorcach. Piękne widoki na tatrzańskie wierchy mieli okazję podziwiać Grzesiek, Jola, Mateusz i jeszcze jedna osoba.
Niech żałują Ci, którzy tego dnia nie chcieli lub nie mogli wyruszyć na górskie szlaki. Było cudownie!

G.Ż.
.

Gdy nie można wędrować w grupie, nie zapominamy o naszej górskiej pasji i wędrujemy indywidualnie, rodzinnie lub w kilka osób. Już drugi weekend nie możemy organizować wycieczek, lecz w górach jesteśmy aktywni, a nasz baner dotarł w Beskidy, Tatry, a nawet w Alpy… Pogoda była cudowna i oprócz uroków pięknej, złotej, polskiej jesieni, mieliśmy niezwykłą przejrzystość powietrza, dzięki czemu widoki były wprost bajeczne.
Zacznijmy zatem relację od Beskidów. W Beskidzie Śląskim świt zastał na Klimczoku dwoje członków naszego Oddziału, Ewelinę i Łukasza. Na Klimczok dotarli także wędrując przez Błatnią i dalej w stronę Koziej Góry dwaj Łukasze i Wojtek z Czechowic-Dziedzic. W innej części tego Beskidu, bo pętlą z Brennej przez Kotarz, Grabową i Stary Groń wędrowali Kazik ze Stefanem, a późnym popołudniem na Malinowską Skałę dotarli Monika i Szymek z córkami: Anielką, Zosią i Łucją. Na Malinowskiej Skale była też sympatyczka naszego Oddziału, Kasia. Na Stożek dotarła Dosia z zaprzyjaźnionego Beskid Touru wraz z dziećmi, a na Halę Radziechowską nasza sympatyczka Ania.
Sporo z nas było także w Beskidzie Małym. Łukasz, który wschód słońca witał na Sokolicy w Pieninach, na zachód wybrał się na Hrobaczą Łąkę. Na ten szczyt oraz Magurkę Wilkowicką wędrowało w weekend sporo członków naszego Oddziału: Leszek, Tadek, Janusz z Beatą oraz Jasia i Dorotka. Na Hrobaczej była też grupa naszych sympatyków spod szyldu „Podróże Małe i Duże”, z kolei Mirek odwiedził Bukowski Groń. Dłuższą trasę w rejonie Magurki i Czupla odbyli Kasia i Seba, a Danusia wybrała się w ten Beskid na spacer z psem.
Kilka osób wybrało się na szlaki Beskidu Wyspowego. Agnieszka wraz z ekipą wędrowała Małym Szlakiem Beskidzkim w rejonie Lubomira, a Basia z Grześkiem weszli na Luboń Wielki. Grzesiek, Jola i Mateusz zaliczyli z kolei Mogielicę i Modyń.
Bardzo popularny wśród członków był Beskid Żywiecki, a najpopularniejszym celem tradycyjnie Babia Góra. Byli na niej Iwona ze Staszkiem, byli Asia i Michał, a także Marta (czekamy na powrót do oddziału) z Marcinem. Rodzinną grupą wybrała się na Wielką Raczę nasza Grażynka, a z nią siedem osób i dwa psy. Kasia była na Hali Boraczej, Sławek na Hali Lipowskiej, a Basia, Grzesiek i Agnieszka dotarli w niedzielę na Przełęcz Przegibek. Tyle, jeśli chodzi o górską aktywność w tym Beskidzie członków bielskiego oddziału PTT. Nie zawiedli nas także nasi sympatycy. Na Jałowcu były Renata, Sylwia i Agnieszka, na Pilsko wszedł Rysiek, na Romance był Jacek, na Rycerzowej – Mariusz, na Wielkiej Raczy – Benia, a przez popularne hale, Rysiankę, Lipowską i Boraczą, wędrowała Danusia.
Nie mogło nas zabraknąć także w Tatrach, a wyjątkową popularnością wśród naszych przewodników cieszyły się Czerwone Wierchy, na których byli Piotrek ze znajomymi, Sylwia oraz Wojtek z Dominikiem i koleżanką. W „wysokiej” części Tatr aktywni byli nasi członkowie ze Skoczowa: Wilhelm, Wiesiek i Łukasz, którzy weszli na Wrota Chałubińskiego, z kolei najwięcej czasu (nie tylko w weekend) spędziła w nich Jadzia, wchodząc m.in. na Kozi Wierch. W Tatrach była też Wiola z mężem.
Uff… Czy to już koniec? A skąd… Kasia wspinała się i spacerowała w Sokolikach, nasz nowy przewodnik Marcin wszedł o zachodzie słońca na Koskową Górę w Beskidzie Makowskim, a Łukasz i Dorota z córkami niezbyt górsko, za to w polarach organizacyjnych odwiedzili Park Gródek w Jaworznie. Dostaliśmy także wieści od kilkorga sympatyków, którzy wybrali mniej popularne kierunki. Jacek był Radziejowej w Beskidzie Sądeckim i Starych Wierchach w Gorach (dziwne, że nikt inny nie wybrał się w Gorce), Rysiek odwiedził Trójgarb w Górach Wałbrzyskich, a Joanna w sobotę wędrowała po Beskidzie Małym, by w niedzielę przenieść się w Beskid Żywiecki.
A na koniec wisienka na torcie. Martynka i Grzesiek przesłali nam zdjęcie z oddziałowym banerem z przełęczy Jungfraujoch w szwajcarskich Alpach Berneńskich. No, tak wysoko nas w ten weekend nie było!
Czy to wszyscy? Z pewnością nie. To tylko informacja o aktywności tych członków i sympatyków bielskiego oddziału PTT, którzy wykorzystując spontaniczny wpis na naszym fanpage’u podzielili się informacjami. Dziękujemy!

SB
.

Jesienna aura ponoć jest najlepsza do wędrówek po Tatrach Zachodnich, zwłaszcza gdy chce się podziwiać odcienie złota i czerwieni Czerwonych Wierchów. Z nadzieją na takie właśnie widoki zapisaliśmy się na październikową wycieczkę „W dobrym Towarzystwie” z Oddziałem Bielskim PTT na przejście z Kuźnic przez Kasprowy Wierch i Suche Czuby do Hali Kondratowej. Jednak pogoda, obojętna na nasze roczne plany, zafundowała nam inny scenariusz. Zamiast pięknej, polskiej, złotej jesieni mieliśmy pierwsze zimowe przejście w tym roku!
Pobudka i wyjazd przed świtem zagwarantowały nam bezproblemową podróż i brak tłoku na szlaku. W Kuźnicach pod kolejką na Kasprowy Wierch podzieliliśmy się na dwie grupy. Mniejsza grupa ruszyła szlakiem niebieskim bezpośrednio w stronę schroniska na Hali Kondratowej, natomiast reszta postanowiła zaryzykować i sprawdzić, jak wyglądają warunki turystyczne w wyższych partiach gór ukrytych w chmurach.
Za znakami zielonymi ruszyliśmy w kierunku Kasprowego Wierchu. Szlak był przetarty, ale miejscami bardzo śliski i część osób już w podejściu decydowała się na założenie raczków. Pogoda nam sprzyjała. Nie padało, nie wiało, a chmury co jakiś czas odsłaniały niższe partie gór obnażając oprószone śniegiem skały. Nawet charakterystyczny szczyt Giewontu z krzyżem ukazał się na dłuższą chwilę. Długie podejście na Kasprowy zwieńczyliśmy wspólnym zdjęciem z banerem na szczycie. W okolicach kolejki i Suchej Przełęczy kręciło się sporo turystów. Warunki na szlaku były trudne, ale aura pogodowa sprzyjająca więc nasz Przewodnik – Łukasz Kudelski zdecydował o kontynuacji wycieczki według planu. Tak więc ruszyliśmy granią głównego grzbietu tatrzańskiego za znakami czerwonymi. Maszerując szlakiem granicznym, trawersowaliśmy skalne wzniesienia słowacką stroną z zapierającym widokiem na głęboką dolinę Cichego Potoku otoczoną ze wszystkich stron zaśnieżonymi łańcuchem gór. Całość krajobrazu zamykała szara, zawieszona nieco poniżej linii szczytów warstwa chmur. W całej tej scenerii, trochę groźnej, ale i wspaniałej, zdominowanej przez odcienie szarości majaczyło kilkanaście kolorowych punkcików, czyli turystów wędrujących tym szlakiem.
W godzinach popołudniowych wzmógł się wiatr, który przygnał ze sobą pierzynę chmur. Warunki pogodowe i terenowe robiły się coraz trudniejsze: ograniczona widoczność, wiatr, śliskie skały. Jednak w takich chwilach zawsze można liczyć na pomoc towarzyszy wędrówki. Taką wzorową postawą wykazało się kilka osób z naszej grupy z Leszkiem na czele. Pomogli oni kilkunastu osobom z naszej grupy (i paru innym turystom, którzy trafili z nami do kolejki) bezpiecznie pokonać jeden ze skalnych, śliskich i prawie pionowych fragmentów szlaku granicznego.
Po dojściu na Przełęcz pod Kopą chmury spowiły grań całkowicie. Po połączeniu się całej grupy rozpoczęliśmy strome zejście do schroniska na Hali Kondratowej. I na tym można by zakończyć opis, ale to nie był koniec naszych przygód. Niestety trudności na trasie odbiły się na czasie naszej wędrówki. Schodziliśmy ostrożnie, ale starając się nie tracić czasu. Po drodze można było zaliczyć parę spektakularnych wywrotek. Osoby, które miały założone raczki mogły czuć się trochę pewniej na śliskiej ścieżce, natomiast ci, co jeszcze nie zakupili tego cuda, po niedzielnym przejściu szybko uzupełnią ten brak zimowego wyposażenia górskiego turysty. W schronisku mieliśmy dosłownie chwilkę na ogrzanie się, wypicie gorącej herbaty i zjedzenie czegoś. W końcu od Kasprowego Wierchu nie było okazji. Zapomnieliśmy nawet o zrobieniu wspólnego zdjęcia pod schroniskiem, ale mieliśmy nieco ponad godzinę do planowanego odjazdu. Na szczęście szlak niebieski doliną Bystrej do Kuźnic jest stosunkowo krótki w porównaniu do innych walnych dolin w Tatrach. Cała grupa zeszła bezpiecznie i dotarła do autobusu tylko z kilkuminutowym opóźnieniem, ale bezpieczeństwo przede wszystkim! Pan Kierowca wykazał się dużym zrozumieniem wobec potrzeb zmęczonych trasą turystów i pozwolił nam się spokojnie przebrać przed odjazdem. W trasie powrotnej początkowo śmiech i gwar roznosił się po całym autobusie, żeby z czasem ustąpić cichym rozmowom osób, których nie zmogła drzemka po trasie.
Dziękuję serdecznie naszym Przewodnikom: Janowi Nogasiowi i Łukaszowi Kudelskiemu za rewelacyjny wyjazd ! Panu Kierowcy za bezpieczne i szybkie dowiezienie nas do celu. Dziękuję też wszystkim uczestnikom za wspólną wędrówkę, przesłane do galerii zdjęcia i wspólnie pokonane trudności! Szczególne podziękowania kieruję do osób, które zatrzymały się by pomóc w trudniejszym terenie większości z nas!
Do zobaczenia na szlaku!

MP-P
.

Nasza grupa po podejściu na Kasprowy Wierch

Smrk (1276 m n.p.m.), a może łatwiej Smrek – trudno to wymówić po naszemu, bo nie uświadczysz samogłoski – czeski język może zadziwić … Nazwa kolejnego wyzwania w kalendarzu PTT łamie język, ale zdobycie szczytu w Beskidach Morawsko-Śląskich jest łatwe i każdy z uczestników niedzielnej wycieczki dał sobie radę. Smrk położony jest między miejscowościami Ostravice i Čeladná – geograficznie znajduje się na Morawach.
Pogoda nie rozpieszczała, ale dzięki Bogu nie lało, tylko czasem co nieco kapało z drzew i krzewów.
O 7 rano wyjechaliśmy komfortowym autobusem pod opieką przewodnika Witolda Kubika i mknąc po ekspresówce Bielsko-Cieszyn, a potem już czeskimi drogami dotarliśmy do pierwszego punktu planowanej wycieczki.
Dość nietypowo jak na „towarzystwo górskie” zaczęliśmy od zwiedzenia drewnianego kościoła z 1875 roku – dzieło norweskich cieśli kupione na wystawie w Wiedniu i postawione w miejscowości Biela. Konstrukcja oparta na pionowych 14 kolumnach z fantazyjnym czterospadowym dachem.
Po grupowym zdjęciu i przejechaniu przez Stare Hamry ruszyliśmy grzecznie niebieskim szlakiem za przewodnikiem, zaszczyt zamkowego przypadł tym razem Tadeuszowi. Pod Malým Smrkiem spodziewaliśmy się rozpalić ognisko, ale w takich warunkach nawet prawdziwy harcerz miałby problem. Po krótkim odpoczynku i przerwie na posiłek, tudzież gorąca herbatę ruszyliśmy dalej połączonym niebieskim i żółtym dwuszlakiem. Mozolnie przez korzenie, błotko i luźne kamienie podeszliśmy na Malý Smrk (1174 m n.p.m.) i nie zatrzymując się zbyt długo ruszyliśmy dalej czerwonym szlakiem, aby pokonać pozostałe już tylko 100 metrów przewyższenia. Przy samym szlaku minęliśmy dwa pomniki – Johna Lennona oraz Jana Palacha, bliżej genezę ich powstania przybliżył nam nasz przewodnik. Około godziny 11.30 dotarliśmy do właściwego celu naszej wyprawy. Normalnie na szczycie Smrka (1278 m n.p.m.) posiedzielibyśmy ciesząc się widokami. Niestety z powodu mgły z widoków nici, ale i tak byliśmy zadowoleni bo nie lało z nieba …. Odczuć się za to wyraźnie dało niższą temperaturę i u wszystkich włączyła się potrzeba szybkiego rozgrzania się dalszą wędrówką. Krótko po 12 rozpoczęliśmy odwrót. Z poleceniem, że mamy dotrzeć na dół bezpiecznie i bez kontuzji, zeszliśmy bez pośpiechu, klucząc ścieżką między śliskimi kamieniami. Po drodze minęliśmy żleb, którym zeszła kiedyś lawina śnieżna wywołana przez próbującego zjechać tamtędy narciarza. Była to jedyna lawina w tej części Beskidów i jej ofiarą stał się niestety ów narciarz. Są śmiałkowie, którzy nadal próbują tego skrótu, ale my grzecznie czerwonym szlakiem zeszliśmy 7 km do miejscowości Ostravice. Tam zapowiedzeni przez naszego przewodnika byliśmy mile oczekiwani i cała restauracja czekała do naszej dyspozycji. Elegancko i sprawnie nakarmieni oraz napojeni w restauracji „U sauny” spędziliśmy prawie 2 godziny.
W dobrych humorach wcześniej, niż planowano – zajęliśmy miejsca w autobusie i już przed 17 byliśmy z powrotem w Bielsku.

Marcin Sz.
.

nasza grupa na zamglonym szczycie Smrka