Oddział PTT w Bielsku-Białej

Za sprawą naszego Kolegi, Grzegorza Holerka, po raz kolejny mieliśmy możliwość podziwiać przepiękne krajobrazy Omanu. Przed dwoma laty Jakub Krajewski opowiedział nam jak piękne są jaskinie Omanu. Tym razem podróżująca ekipa (4 osoby) skupiła się głównie na jeździe po pustynnych wydmach (samochodem terenowym i nie tylko!!!) oraz wędrówkach górskich.
Wyjazd miał miejsce w październiku 2019 i rozpoczął się przylotem do Dubaju, największego miasta Zjednoczonych Emiratów Arabskich (3,3 mln mieszkańców). Jest to metropolia XXI wieku. Swoimi budowlami i przepychem przyprawia o „zawrót głowy”. My mogliśmy oglądać miasto głównie przez okno wypożyczonego samochodu i słuchać barwnej opowieści Grzegorza o mijanych budynkach. Zdjęcia i filmiki do prelekcji przygotował jeden z uczestników – Paweł Mszyca. Po noclegu w Dubaju ekipa ruszył samochodem do Omanu, gdzie szybko zjechała na szlaki po piaszczystych pustyniach. Na pustyni wyprawa biwakowała w namiocie, podziwiając rozgwieżdżone niebo i fotografując urocze wschody oraz zachody słońca. Jak zwykle Grzegorz zabrał na wyjazd krótkie narty i próbował szusować z piaskowych wydm. Kiedy Toyota „ugrzęzła” w miękkim piasku, z pomocą przyszedł przygodny pasterz, który nie zważając na protesty spuścił powietrze z kół. Po tym zabiegu pustynne, piaskowe bezdroża nie stanowiły problemu dla wyprawy. Po kilku dniach na pustyni ekipa skierowała się w góry, zdobywając najwyższy szczyt Omanu. Bardzo widowiskowa była wędrówka głębokim skalistym kanionem, którego dnem płynęła
rzeka z krystaliczną wodą. W napotkanych miejscowościach podziwiali starożytne systemy nawadniające typu afladż , których część została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Zalazł się też czas na zwiedzenie Fortu Bahla (UNESCO), którego potężne budowle zostały wzniesione z gliny (niewypalonej cegły). W programie wyjazdu znalazł się również Muskat, stolica Omanu.
Zachwycające widoki, piękne zdjęcia i jak zwykle mistrzowska, pełna swady opowieść Grzegorza, która co rusz była przerywana salwami śmiechu wśród widzów.

A.Z.
.

w trakcie prelekcji

Pierwsi uczestnicy tegorocznych „Andrzejek pod Babią” dotarli w jak zawsze gościnne progi Chaty pod Kwiatkiem już w czartkowe popołudnie. Oni też w piątek postanowili przespacerować się na Mosorny Groń.
W piątek, w późnych godzinach popołudniowych dotarła większość uczestników tego wydarzenia. Wieczór upłynął nam na grze w piłkarzyki, oglądaniu telewizji oraz wspólnych rozmowach na tematy nie tylko górskie.
Sobota była tradycyjnie dniem wycieczkowym… a na trasę wyszły łącznie trzy grupy. Pierwsza, najambitniejsza miała za cel zdobycie Diablaka. Oni też wyruszyli pierwsi i oni też musieli zmagać się z nieprzyjemnym, zimnym wiatrem na grani. Druga i trzecia wyruszyły razem w stronę schroniska PTTK na Markowych Szczawinach, skąd podzieleni ruszyli dalej dopiero po krótkim odpoczynku. Najmłodsi turyści wraz z opiekunami postanowili przejść fragment Głównego Szlaku Beskidzkiego przez Fickowe Rozstaje i Przełęcz Jałowiecką, a pozostali przez Przełęcz Brona wyszli na Cyl, czyli Małą Babią Górę. Te grupy spotkały się później na Tabakowym Siodle, skąd już razem zeszli do Zawoi Czatoży.
Wieczorem odbyła się zabawa andrzejkowa… choć ciężko nazwać ją zabawą, bo jakoś do tańców nikt się nie kwapił, a Anielka z Zosią, które jak co roku przygotowały wróżby, też narzekały na mniejsze niż zwykle zainteresowanie… Za to spokojnie można określić ten wieczór posiadami przy suto zastawionym stole. A jak to w dobrym Towarzystwie, przy stole królowały rozmowy na tematy wszelakie, lecz nade wszystko górskie.
Niedziela była za to czasem powrotów, choć miłośnicy morsowania znaleźli i chwilę dla siebie. W różnych godzinach, różnymi środkami lokomocji, z uśmiechem na ustach powróciliśmy zatem do swoich domów. 
Na tegorocznych Andrzejkach pod Babią bawili się wszyscy od najmłodszych, z dwumiesiączną Łucją i niewiele starszą Hanią na czele po naszego seniora, Bogdana, który jak co roku przyjechał z Katowic. Do zobaczenia za rok!

SB
.

najwytrwalsi uczestnicy „Andrzejek pod Babią”

Na kolejną wycieczkę w Beskidy Morawsko-Śląskie wybraliśmy się w pięć osób, najpierw busem do Cieszyna, a następnie pociągiem do Mostów koła Jabłonkowa. Tam byliśmy na kawie i na ciastku w polskiej cukierni u Tadka, a także zwiedziliśmy muzeum gorolskie.
Wędrówkę pieszą rozpoczęliśmy szlakiem czerwonym i po godzinie doszliśmy do chaty Skalka (932 m n.p.m.), która powstała w roku 1928. Po zjedzeniu obiadu, dalej za czerwonymi znakami przeszliśmy przez kompleks narciarski Severka do chaty Kamenna (944 m n.p.n.) z roku 1924, skąd wkrótce wróciliśmy do Chaty Skalka. Na pociąg do Boconowic zeszliśmy żółtym szlakiem.
Nasza dzisiejsza trasa miała 18 km, dopisała nam też słoneczna pogoda, dzięki czemu podziwialiśmy rozległe widoki na Beskidy i Małą Fatrę.
Do Bielska-Białej wróciliśmy o godzinie 19.

Tadek B.
.

przed schroniskiem na Skalce

Słowenia, to mały kraj alpejski o powierzchni 20273 km², porównywalny obszarowo z naszym województwem podlaskim. Zamieszkuje go ok. 2,06 mln mieszkańców, co z kolei porównywalne jest z naszym województwem kujawsko-pomorskim. Jednak pod względem krajobrazowym i turystycznym plasuje się on w czołówce krajów europejskich. Rocznie Słowenię odwiedza ponad 3 mln turystów.
Mówiąc o Słowenii, myślimy głównie o górach, które zajmują znaczną część jej powierzchni. Mimo, że Słowenia położona jest nad Morzem Adriatyckim, ponad 90% jej powierzchni leży powyżej 300 m n.p.m. Żartobliwie można stwierdzić, że niezależnie w jakim jesteś miejscu Słowenii, to zawsze jesteś w górach lub widzisz całkiem spore wzniesienia na horyzoncie.
I właśnie do tego przepięknego kraju zabrał nas Paweł Kliś podczas dzisiejszej prelekcji. Były to Jego wspomnienia z kilku pobytów w tym kraju, a zwłaszcza w jego górach. Byliśmy więc w Alpach Julijskich, które rozciągają się równoleżnikowo od granicy z Włochami. Stałym bywalcom naszych prelekcji, góry te, a zwłaszcza najwyższy szczyt Triglav, są znane z prelekcji Łukasza Kudelskiego w 2012 roku i Martyny Ptaszek w 2018 roku. Tym razem, z uwagi na odniesioną przez Prelegenta w trakcie wyprawy kontuzję, nie zdobywaliśmy Triglava, ale inne, niższe szczyty, np. Jalovec (2645 m n.p.m.). Byliśmy też na jeziorem Bled, w którym, dzięki zasilaniu przez źródła termalne, temperatura wody wynosi ok. +26°C oraz nad jeziorem Bohinjsko. Zajrzeliśmy na mamucią skocznię narciarską w Planicy, słynną Letanicę (d. Velikanka). Rekord skoczni wynosi aktualnie 252 m, a najdłuższy zmierzony skok (podparty!) wynosi 253,5 m. Kolejną atrakcją Alp Julijskich są jaskinie, z największą Postojną i równie ciekawą Kriżną (Kriżna Jama).
Obejrzeliśmy też zdjęcia z leżących na granicy z Austrię Alp Kamickich z najwyższym szczytem Grintovec (2558 m n.p.m) oraz Karawanek z najwyższym szczytem Hochstuhl/Stol (2236 m n.p.m.).
Aby zamknąć wędrówkę górską zawitaliśmy do leżącej w Słowenii północnej odnogi Gór Dynarskich z najwyższym szczytem Sneżnik (1796 m n.p.m.). W słoweńskich Górach Dynarskich znajdują się jedne z najbardziej interesujących Jaskinie Szkocjańskie, wpisane na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Zwieńczeniem dzisiejszej prelekcji była wędrówka po kilku słoweńskich miastach o historycznych rodowodach. Wśród nich tyko stolica Lublana liczy ponad 100 tys. mieszkańców (ok. 250 tys.).
Odwiedziliśmy m.in. po Lublanę, Maribor, Celje, Ptuj, Kamnik i nadmorski Koper oraz Piran.
Dzisiejsza prelekcja to prawdziwy przewodnik po Słowenii. Jeżeli ktoś ze Słuchaczy wybiera się na wędrówkę w ten rejon Europy, to uzyskał wiele ciekawych informacji z tzw. pierwszej ręki.

A.Z.
.

w trakcie prelekcji

Ciężko jest nam znieść weekend bez gór, a szczególnie bez wycieczki w dobrym towarzystwie z PTT. Dlatego przed zbliżającym się weekendem niezaplanowanym w „kalendarzu wydarzeń” w ruch poszły wszelkie dostępne, współczesne narzędzia samoorganizacji. Efektem tego było kilka niezależnych wycieczek.
W niedzielę, korzystając z pięknej pogody małą grupką udaliśmy się na spontaniczny spacer na Magurkę. Zaczęliśmy z ostatniego przystanku autobusu nr 2 w cztery osoby.
Na miejscu z rozpalonym, ku naszej uciesze, ogniskiem czekał nasz przyjaciel. Zanim kiełbaski zaskwierczały doszła do nas kolejna osoba, potem jeszcze troje piechurów i jeden niezmordowany, górski rowerzysta (bez prądu!). I tak z kameralnej ekipy zebrała nam się całkiem spora grupa. Rozpalone ognisko grzało przyjemnie mimo chłodnego, nieprzyjemnego wiatru. Poza kiełbaskami udało nam się zdobyć od gospodarzy ziemniaki, które od razu trafiły do ogniska, a potem zostały ze smakiem skonsumowane…
W tak dobrym towarzystwie i z tak pysznym maszkietem, człowiek zapomina o upływającym czasie. Słońce jednak zniżyło się mocno w kierunku Magury i schowało za chmurami, sygnalizując konieczność zakończenia spotkania. Tłumy turystów, którzy gdzie wokół nas stale krążyli, zniknęły. Przyszło nam się pożegnać i wrócić do domów, ale z przekonaniem dobrze spędzonej niedzieli. Rozeszliśmy się praktycznie każdy w inną stronę. Wszystkie drogi prowadzą… na Magurkę!
Dziękuję za wspaniale spędzony dzień!

Martyna Ptaszek

.

spontaniczny wypad na Magurkę Wilkowicką

W sobotę, 16 listopada o godz. 7:55, sześcioosobowa grupa wyruszyła z Bielska-Białej w kierunku Kozubowej w Beskidach Morawsko-Śląskich (Czechy).
Trasa wiodła przez Cieszyn, Boconowice, skąd przez Malą Kykulę (789 m n.p.m.) na szczyt i do schroniska na Kozubowej (940 m n.p.m.). Po krótkim odpoczynku zeszliśmy na obiad do Horskiej Chaty Kamenity i dalej do Boconowic na pociąg do Cieszyna.
W Bielska-Białej wróciliśmy autobusem do około godziny 20.

Leszek M.
.

przed schroniskiem na Kozubowej

Celem ostatniej wycieczki dla młodzieży w ramach dofinansowanego przez Urząd Miejski w Bielsku-Białej zadania „Z Koziej Góry na Rysy” była Błatnia. Grupa 30 osób prowadzona przez naszą przewodniczkę Martynę wędrowała zielonym szlakiem z Brennej. Humory wszystkim dopisywały, a i pogoda nam dopisała. Po dłuższym pobycie w schronisku zeszliśmy żółtym szlakiem do Jaworza.

NN
.

schronisko na Błatniej – cel naszej wycieczki