Oddział PTT w Bielsku-Białej

Poranek przywitał nas słońcem, wiosennym powietrzem i ciepłymi promieniami. Zbiórka o 8:45 niedaleko dolnej płyty. Zapisani byliśmy wcześniej. Chętnych było niewielu, może to i lepiej. Po przybyciu wszystkich zgłoszonych, poczyniliśmy ostatnie przygotowania przed wyjazdem, oraz uzgodniliśmy jego szczegóły wraz z trasą dojazdu. Na miejsce dowiozły nas trzy środki transportu. Jeden biały, drugi niebieski i trzeci srebrny. Uczestników było więc w porywach do dziesięciu. W porywach dobrze powiedziane, bo po przybyciu na miejsce odczuwaliśmy delikatne powiewy wiatru. Dlatego jedna z najwyższych palm została lekko nadłamana i ze względów bezpieczeństwa najwyższe palmy nie brały udziału w procesji dookoła Kościoła. Tłum był niezliczony. Media wraz z budkami, straganami i charakterystyczną dla takich wydarzeń wrzawą. Pamiętamy, że Jezus posiadał wielką i największą władzę duchową. Sanchedryn – czyli gmina żydowska była we własności władzy politycznej. Nie zabrakło więc samorządowców, przedstawicieli świata polityki, oraz tych którzy dzierżą na co dzień władzę nad drugim człowiekiem. I oczywiście nieposkromiony tłum. Niezmierzone rzesze ludzi, składających Hosanna, ścielących palmy pod stopy. Dziś każdy wita, śle pozdrowienia i krzyczy o chwale Bożej. Tłum, który dzisiaj uwielbia – za tydzień będzie pluł, rzucał kamieniami, oskarżał. Będzie domagał się dla Syna Bożego największej hańby – śmierci na krzyżu. Śmierci przeznaczonej dla największych zbrodniarzy, którzy upadli najniżej. Dopóki te wydarzenia nie nadejdą będzie jeszcze w miarę spokojnie. Jeszcze nikt nie rozdaje srebrników, aby zawyrokować karę śmierci. Msza na której pcha się domagająca cudu ciżba, nie za bardzo wie co się dzieje. Nie zdaje sobie sprawy z dokonujących się wydarzeń. To po prostu święta na pamiątkę wydarzeń z czasów Chrystusa. Każdy jednak dziś jako chrześcijanin jest świadom, że w każdym słowie, geście, rycie Mszy Świętej i sposobie wykonywania i przekazywania tradycji kryje się żywy Bóg. Jezus Chrystus – Mesjasz, Zbawiciel świata całego. Nie jest to historyjka wymyślona przez pokolenia, lecz Prawda Odwieczna, której spełnienie dokonuje się na przestrzeni wieków. Czyńcie to na moją pamiątkę… Czy ktoś o Bogu jeszcze dzisiaj pamięta? Okaże się za tydzień, kiedy opuszczą Go wszyscy: najbliżsi, najbardziej zaufani uczniowie, najodważniejsi. Ci, co deklarują że nie opuszczą.
Msza, poświęcenie palm i ukończenie uroczystości. Trochę historycznych wspomnień, przypomnienie dostojnych gości. Po Mszy uderzający cichy spokój, śpiew ptaków, góry, las i przyroda. Lecz oto wkraczamy na wyrzeźbioną Kalwarię. Po kolei przechodzimy przez stacje Drogi Krzyżowej. Dla nas, to droga którą prowadzi się nabożeństwo. Nikt nas nie kopie, nie popycha, nie okłada biczem nie rozrywa skóry do kości. Idziemy, bo to wycieczka w Niedzielę Palmową. Po drodze wiele motywów religijnych. Rzeźby, anioły przedstawiające w sposób niedoskonały duchowy, niewidzialny świat nadprzyrodzony. Przedstawiające świat, który przybrał postać cielesną, aby pokazać światu do czego zdolna jest Miłość. Przechodzimy po kolei, aż do ostatniej stacji. Na niej dzwon, który swoim biciem oznajmia otoczeniu… Dokonało się.

Marcin M.
.

nasza grupa na trasie Kalwarii Tokarskiej

Kontrast to słowo, które towarzyszyło mi przez cały dzień. 20 marca to pierwszy dzień astronomicznej wiosny, a za oknem chłód i prawdziwa zadymka. W rześkiej sali PTT z ekranu spływały na słuchaczy rozgrzewające, słoneczne, wielobarwne obrazy Meksyku. Miejsce to w lutym br. odwiedził Sławek, który dziś dzielił się z nami wspomnieniami z tej wyprawy. Dziś myśląc kontrast, widzę MEKSYK!
Meksyk to kraj, który leży na południu Ameryki Północnej i ma ok. 117 mln mieszkańców. Samo miasto Meksyk należy do najgęściej zaludnionych miast na świecie, jest największym zespołem miejskim na naszym globie, liczącym ponad 20 mln mieszkańców. Natomiast poza granicami wielkich aglomeracji występuje ogrom niezamieszkałych przestrzeni.
Meksyk to miejsce przenikającego się ubóstwa z bogactwem, to przestrzeń, w której poruszają się ludzie pełni radości, tańca, swobody, ale taż nie brakuje na ulicach służb policyjnych uzbrojonych w opancerzone samochody i karabiny szturmowe.
Meksyk to okazałe budowle, to architektoniczny zlepek drapaczy chmur, muzeów i pradawnej kultury. Warto wymienić pomniki rodzimej rewolucji, piramidę Słońca, Księżyca, Cholula, która jest największa tego typu budowlą na świecie, a na szczycie której wybudowana została świątynia katolicka.
Meksyk to żywa wiara. To Matka Boska z Guadalupe i sanktuarium, które powstało na jej cześć, po tym jak na wzgórzu Tepeyac ukazała się Maryja Janowi Diego. Było to najstarsze objawienie maryjne oficjalnie uznane przez kościół katolicki. W sanktuarium nadal można podziwiać obraz z 1531 r., który został wykonany na płótnie z agawy. Warto zwrócić uwagę, że typowe płótno z takiego materiału jest w stanie przetrwać najwyżej 20 lat, ponieważ później ulega biodegradacji.
Meksyk to miejsce pierwszej wizyty Papieża Jana Pawła II w trakcie jego pontyfikatu. To tez miejsce, które należało do najczęściej przez niego odwiedzanych, bo aż 5 razy. I odczuwalne jest, że Ojciec Święty trwale pozostał w meksykańskich sercach, bo do dziś żywym jest stwierdzenie Papież Meksykaninem.
Meksyk to oczywiście miejsce na relaks na pięknej plaży przy morzu. To także możliwość zwiedzania jaskiń, wulkanów i terenów górzystych z ogromną ilością kolorowych motyli. Ale jest to tez teren często występujących trzęsień ziemi. Mimo krótkiego pobytu, Sławek doświadczył kilkudziesięciosekundowego oddziaływania amplitudy drgań wstrząsów sejsmicznych, które oceniono na 7 w skali Richtera.
Meksyk to kolorowa sztuka użytkowa wytwarzana i sprzedawana na ulicach przez rodowitych mieszkańców. Na obficie zaopatrzonych straganach przeważają wielobarwne czaszki, które są symbolem pozytywnej śmierci. Wszechobecne w Meksyku są także wspaniałe sombrera, którego jeden, bogato przyozdobiony egzemplarz, przywieziony przez Sławka, mieliśmy okazję podziwiać na żywo. Podobnie jak figurkę wykonaną z obsydianu, czyli szkliwa wulkanicznego, które zwane jest świętym kamieniem Azteków.
Meksyk słynie także z oryginalnej kuchni, ostre potrawy są dostępne na każdym rogu. Pieczonego świerszcza albo gąbkę morską ktoś sobie życzy? 
Dziękujemy Sławku za podzielenie się z nami tak wieloma interesującymi zdjęciami, filmami, rekwizytami, informacjami, które zostały ubarwione indywidulanymi przeżyciami z tego egzotycznego kraju, do którego dzieli nas aż lub tylko 12 godzin lotu samolotem.
Aaaaa…… Meksyk to też muzeum malarki Fridy Khalo zmarłej w 1954 r. Frida jest jedną z najsłynniejszych artystek na świecie, wypadek skazał ją na cierpienie, które odzwierciedlone jest w jej twórczości. Jej najdroższy obraz został sprzedany za 8 milionów dolarów. Warto zobaczyć film pt. „Frida”, który stał się światowym hitem, główna rolę zagrała w nim Salma Hayek. Polecam.
Aaaa…. I pamiętajmy, że rodowitym Indianom nie powinno się robić zdjęć, jeśli się nie chce być osądzonym o kradzież ich duszy.
ALE MEKSYK! 🙂

Wiola D.
.

za chwilkę zaczynamy

Bliźniaki to dwuwierzchołkowy szczyt w Beskidzie Małym (564 m n.p.m.) i zarazem cel wycieczki Szkolnych Kół PTT „Groniczki” i „Halniaki” oraz członków i sympatyków bielskiego oddziału PTT, która odbyła się w sobotę, 17 marca 2018 r.
W liczbie blisko 80 osób pod kierunkiem Szymona Barona oraz Martyny Ptaszek wyruszyliśmy na wędrówkę z Inwałdu. Żółtym szlakiem podążaliśmy w kierunku przełęczy Łazy i skrzyżowania Panienka. Pomimo deszczu, który dzień wcześniej przerażał przygotowujących się do wyprawy turystów, trasa była oprószona śniegiem i przymrożona. Dzięki temu łatwo i przyjemnie było nam wędrować. Momentami niewielkie opady śniegu dodawały uroków całej mijanej okolicy. W dobrych nastrojach pokonywaliśmy kolejne metry i wzniesienia. Wszyscy odpowiednio przygotowani do wędrówki uzupełniali energię w trakcie postojów na trasie. I pomimo braku schroniska, który często dla najmłodszych turystów jest najważniejszym celem wycieczki – wszyscy chętnie i radośnie maszerowali. „Zastępcy” pilnie i skrupulatnie pilnowali „dyscypliny” na szlaku, były żarty i czas na wspólne rozmowy.
Największym wyzwaniem w czasie przejścia okazało się pokonanie i obejście wiatrołomów na drugim „bliźniaku”. Szlak grzbietem okazał się całkowicie niedostępny. I tutaj wykazać mogło się trzech najstarszych uczniów – sprawdzali trasę, wyszukiwali przejścia dla całej grupy, wspierali przewodników, aby uczniowie pod opieką dorosłych prawidłowo i bezpiecznie mogli pokonywać znajdujące się na trasie przeszkody.
Po pokonaniu wiatrołomów, szlakiem żółtym, a następnie czarnym doszliśmy do Czartaka, skąd „lekko” zmęczeni, ale szczęśliwi, po pokonaniu trasy liczącej ok. 15 km udaliśmy się w drogę powrotną do Kóz.
Kolejne nasze wyjście tuż, tuż… Już wiosennie – do zobaczenia na szlaku!

Kasia P.
.

nasza grupa na Bliźniakach