Oddział PTT w Bielsku-Białej

W sobotę, 19 listopada 2016 r., odbyła się wycieczka na Lubomir. Była to ostatnia w tym roku wycieczka z dofinansowanego przez Powiat Bielski cyklu „Na szczytach Beskidów”, zorganizowana przez bielski oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.
W wycieczce uczestniczyły dzieci ze Szkoły Podstawowej w Międzyrzeczu, uczniowie zrzeszeni w SKKT PTTK Groniczki przy Szkole Podstawowej nr 1 w Kozach, SK PTT przy Szkole Podstawowej nr 2 w Kozach oraz młodzież ze Szkolnego Koła PTT „Pionowy Świat” przy Gimnazjum nr 11 w Bielsku-Białej.
Po trzygodzinnej podróży autokarami dotarliśmy na Przełęcz Jaworzyce (576 m n.p.m.), skąd szlakiem czerwonym rozpoczęliśmy podejście na Lubomir. Wędrówce towarzyszyły piękne widoki na pobliskie szczyty Beskidu Wyspowego.
Po niespełna godzinie znaleźliśmy się na Lubomirze (904 m n.p.m.), najwyższym szczycie Beskidu Makowskiego (albo Średniego), zaliczanym do Korony Gór Polski. Znajduje się tu Obserwatorium Astronomiczne im. Tadeusza Banachiewicza, jedyne obserwatorium w Polsce, które można zwiedzić. Skorzystaliśmy z tej okazji i zostaliśmy zaproszeni do środka przez kierownika obserwatorium, pana Marcina Cikałę. Pan Marcin w bardzo przystępny sposób opowiedział nam o pracy astronoma oraz zapoznał nas ze sprzętem astronomicznym – nowoczesnym i profesjonalnym teleskopem, znajdującym się w dużej kopule obserwatorium.
Po tej dawce wiedzy ruszyliśmy dalej nieco zabłoconym czerwonym szlakiem i przez Łysinę (891 m n.p.m.) dotarliśmy do Schroniska PTTK na Kudłaczach. Tu zabawiliśmy dłuższą chwilę, zjedliśmy coś ciepłego i ok. godz. 15:00 ruszyliśmy w dalszą drogę.
Czarny szlak sprowadził nas w okolice przysiółka Solawy, gdzie czekały na nas autokary. Bezpiecznie i bez przeszkód dotarliśmy do Kóz i Bielska-Białej ok. godz. 18:00, gdzie zakończyliśmy wycieczkę.
Niecierpliwie czekamy na następną 🙂

S.Cz.-P.
.

przed schroniskiem na Kudłaczach

Kolejny wtorek (15.11.2016 r) i mała salka PTT „pękała w szwach”. Przyszło 41 osób. Powód? To od dawna zapowiadana prelekcja Celiny Skowron z 24-dniowej wyprawy na Syberię. Głównym jednak tematem tego spotkania był „Bajkał i wyspa Olchon”. Wyprawę do Polaków na Syberii Moskwa – Irkuck zorganizowało w lipcu 2002 r. Krakowskie Stowarzyszenie Pomocy Polakom na Wschodzie „Kresy”.
Grupa liczyła 20 osób, w tym 3 przyjaciół naszej prelegentki – Małgosia, Liberta i Janusz. Zanim jednak grupa dojechała do Irkucka, musiała pokonać pociągiem trasę z Krakowa do Moskwy przez Warszawę, Brześć i Mińsk. W Moskwie na Dworcu Jarosławskim grupa przesiadła się na tzw. Kolej Transsyberyjską obsługującą wschodnie tereny Rosji i kontynentu azjatyckiego.
Łącznie podróż z Krakowa do Irkucka trwała 6 dni!
Oglądane przez uczestników prelekcji zdjęcia można powiedzieć w „namiastce” przybliżyły nam olbrzymią, bo liczącą 5153 km transsyberyjską trasę. Po drodze mijali miasta (m.in. Perm, Omsk, Novosibirsk), przejechali wiele rzek (m.in. Wołga, Kama, Irtysz), zatrzymywali się na stacjach kolejowych, a było ich 38. Mogliśmy na zdjęciach zobaczyć pięknie zachowane budynki dworców kolejowych, a także słup graniczny między Europą i Azją. W tej części prelekcji usłyszeliśmy także od prelegentki bardzo dużo ciekawych informacji o samej Syberii.
I wreszcie Irkuck. Zakwaterowanie grupy w prywatnych mieszkaniach, a później Usole Syberyjskie, Wierszyna. To miejscowości, gdzie grupa spotkała się z Polakami – potomkami dobrowolnych osadników z Zachodniej Małopolski z początku XX w., a także potomkami zesłańców na Syberię. Ponadto grupa zwiedziła Muzeum Bajkalskie w Listwiance i Muzeum Kultury i Życia Narodów Bajkalskich w Ułan Ude.
W dalszej część prelekcji oglądaliśmy prawie godzinny film nakręcony przez Celinę z trzydniowej podróży nad Jezioro Bajkał i pobytu na największej z wysp znajdujących się na Bajkale – Wyspie Olchon.
Bajkał to najgłębsze i najstarsze jezioro świata. Wpływa do niego 336 rzek, a wypływa tylko jedna rzeka Angara. Bajkał to przede wszystkim bogactwo flory i fauny, dzięki którym wpisany został w 1996 r. na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jego krystaliczną wodę mogliśmy zobaczyć na filmie.
Można powiedzieć: Bajkał to serce Syberii, a Olchon to serce Bajkału. Wyspa Olchon położona jest w środkowej części Bajkału. To miejsce dla miłośników przyrody, ciszy i spokoju.
Żeby ją zwiedzić uczestnicy wyprawy musieli autobusem pokonać 360-kilometrową trasę z Irkucka do przystani nad brzegiem Bajkału. Stąd promem w najwęższym miejscu, tzw. Olchońskimi Wrotami przeprawili się na wyspę. Na wyspie autobusem po szutrowych, gliniastych, nieutwardzonych drogach odbyli podróż po wyspie. Zanocowali nad brzegiem Bajkału w pobliżu miejscowości Pieszczanaja. Wieczorem przy ognisku uczestnicy wyprawy mogli posmakować kuchni Buriatów, tj. upieczonej na ognisku ryby omuli i ugotowanej z niej zupy – uchy. Buriaci to mieszkańcy wyspy.
Uczestnicy wyprawy odbyli też kilkugodzinny spacer po wyspie. Z nagranego filmu mogliśmy zobaczyć wybrzeże wyspy z licznymi płytkimi zatoczkami, cyplami, skałami porośniętymi kolorowymi porostami, ukwiecony step z szarotkami, ostróżkami, goździkami, irysami i pięknymi motylami. Symbolem wyspy Olchon i Jeziora Bajkał jest Skała Szamana o dwóch wapiennych wierzchołkach.
Warto było przyjść na prelekcję zobaczyć na zdjęciach lub filmie „kawałek” innego świata. Celinko, czekamy na następną prelekcję!

A.Sz.
.

w trakcie prelekcji

13 listopada 2016 r. w GOK odbyła się prelekcja mieszkanki Szczyrku Agnieszki Gaweł nosząca tytuł „Na końcu świata i do góry nogami. Podróż marzeń po Nowej Zelandii”.
Prelegentka odbyła trzytygodniową, samodzielną wyprawę do Nowej Zelandii na przełomie marca i kwietnia tego roku. Agnieszkę Gaweł znamy już z wcześniejszej prelekcji w GOK, podczas której opowiadała o swoim pobycie i pracy w RPA.
Afryka i Nowa Zelandia to niejedyne miejsca, które zwiedziła prelegentka. Z racji, że każdą wolną chwilę poświęca na planowanie podroży, a każdy urlop wykorzystuje na wojaże zobaczyła już wiele miejsc, m.in. Turcję, Włochy, Hiszpanię, Portugalię, Macedonię, Albanię, Czarnogórę, Gruzję, Węgry, Szwajcarię, Austrię, Anglię, Francję, Egipt, Grecję, a także Chiny. Podróże to niejedyna jej pasja. Prelegentka kocha także góry, które zawsze stanowią centrum jej podroży. Tak było i podczas podroży do Nowej Zelandii, której celem była Wyspa Południowa, a dokładnie jej góry i lodowce. Podczas pobytu podróżniczce udało się odwiedzić miejsca tj. Auckland, Wanaka, Haast Pass, Punakaiki, Queenstown czy Nelson. Jak powiedziała pani Agnieszka charakterystyczne dla Nowej Zelandii jest to, że wszędzie jest bardzo, bardzo daleko, są niesamowicie duże przestrzenie, malownicze miejsca i cudowna zieleń. Najważniejszym etapem podroży były jednak górskie szlaki i szczyty, tj. Routeburn Track czy Roys Peak, które zdobywane w niezbyt przyjaznej aurze i tak pozostawiły miłe wspomnienia.
W trakcie pobytu nie zabrakło wrażeń i atrakcji, które rozpoczęły się już w samolocie, który, o zgrozo, zaczął się palić! Na szczęście udało się zapobiec tragedii i pomimo dużych opóźnień udało się bezpiecznie dotrzeć na miejsce. Potem było już tylko lepiej, udało się często na ostatnią chwilę, ale jednak znaleźć miejsce noclegowe metodą couchsurfingu, zdążyć na ostatni autobus, czy złapać stopa, a także wejść na wulkan Eden.
Podroż, jak powiedziała prelegentka, minęła zbyt szybko i czuć było lekki niedosyt, chciałoby się tam pobyć dłużej i pewnie kiedyś wrócić. Już teraz z pełnym przekonaniem może mówić, że góry, lodowce i wulkany Nowej Zelandii nie są jej obce, a zdobyte w podróży doświadczenie, poznani ludzie i odwaga z pewnością pomogą w takcie kolejnych dalekich podroży pani Agnieszki.

E.J-P
.

Agnieszka Gaweł w trakcie prelekcji

W niedzielny poranek w kilkunastoosobowym gronie obraliśmy kierunek na Góry Kisuckie. Częściowo białymi drogami (wyrazy uznania za bezpieczną jazdę dla naszych kierowców) dotarliśmy na miejsce – w pobliże Terchovej. Trasa na szczyt wiodła nas przez górskie osady, ośnieżone pola z przebijającymi się, urokliwymi zimowitami oraz las w zimowej szacie. Widoki na Małą Fatrę zapierały dech w piersiach i stanowiły raj dla amatorów fotografii. Dzięki temu marsz nie był ani przez chwilę monotonny i dokładnie w samo południe stanęliśmy na najwyższym szczycie tego masywu o zabawnej nazwie Pupov (1096 m n p.m.). Góry Kisuckie są z pewnością górami godnymi uwagi, choć często bywają niezauważane w obliczu wyższej i atrakcyjnej Małej Fatry. Niech żałują ci, których z nami nie było (może nie zdążyli jeszcze wymienić opon?), naprawdę było warto!

Anita D.
.

nasza grupka na szczycie Pupova

11 listopada 2016 r., dla uczczenia 98. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości wyruszyliśmy na „BIAŁO-CZERWONE WĘDROWANIE”. Naszym celem było dotarcie do schroniska na Szyndzielni (1001 m n.p.m). Wśród uczestników tegorocznego wędrowania znaleźli się uczniowie SP1 i SP2 w Kozach wraz z opiekunami i rodzicami oraz członkowie PTT z rodzinami. W grupie 83 osób zaopatrzeni w barwy narodowe, z flagami w dłoniach, czerwonym szlakiem z Olszówki Górnej podążaliśmy do celu. Na pierwszym postoju przy schronisku na Dębowcu (526 m.n.p.m) uczniowie zostali podzieleni na pięć grup, w których rozwiązywali zagadki i zadania zaplanowane na ten dzień. Każda z grup posiadała silne wsparcie w postaci dorosłych uczestników wędrówki. Najmłodsi członkowie wyprawy dzielnie pięli się w górę i z uśmiechem na twarzach witali coraz to większe ilości śniegu. 🙂 Nie zabrakło bitew na śnieżki oraz pierwszych (większych lub mniejszych) bałwanów śniegowych. Z uśmiechami na twarzach, przez przełęcz Dylówki dotarliśmy do celu naszej wyprawy – schroniska na Szyndzielni, gdzie od razu zabraliśmy się do walki z (nie)łatwymi, czekającymi na nas zadaniami. Po rozwiązaniu krzyżówki i pozostałych zagadek przyszedł czas na zimowe ognisko z pieczeniem kiełbasek.
Oczywiście nie zapomnieliśmy o celu naszej wyprawy – wysłuchaliśmy kilku informacji historycznych, a przy ognisku wspólnie śpiewaliśmy pieśni patriotyczne. I tak nasz śpiew niósł się po okolicy, że przyciągnął turystę z Warszawy, który wspólnie z nami odśpiewał jedną z piosenek i gościnnie zaprosił na kolejną wyprawę do stolicy. No cóż – świat jest mały, więc liczymy na kolejne spotkanie 🙂
Wycieczkę zakończyliśmy pamiątkowymi, biało-czerwonymi zdjęciami 🙂

Kasia P.
.

nasza grupa w pobliżu schroniska PTTK na Szyndzielni

Podczas kolejnej wtorkowej prelekcji nasz nieduży lokal pękał w szwach. Aż 42 osoby przybyły, by wysłuchać interesującej opowieści Aldony Zioło o północnych Indiach.
Nim spotkanie dobrze się rozpoczęło mieliśmy możliwość spróbować tradycyjnej indyjskiej herbaty, a w jego trakcie skosztować także oryginalnych ciasteczek.
Podczas swojej podróży, Dosia z mamą odwiedziły wiele ciekawych miejsc Indii. Dzięki pięknym zdjęciom zobaczyliśmy bodaj najciekawszy turystycznie rejon tego kraju, jakim jest Radżastan, przemieszczaliśmy się rykszami, tuk-tukami oraz na słoniach, a także zajrzeliśmy do miejscowej szkoły podstawowej. Mieliśmy okazję obejrzeć m.in. Czerwony Fort w Agrze, Pałac Wiatrów w Jaipurze, czy najsłynniejszy Tadż Mahal… To wszystko okraszone pięknymi opowieściami naszej prelegentki sprawiło, że pewnie niejeden z nas chciałby od razu pojechać do Indii…
Dziękujemy za świetną prelekcję, pyszny poczęstunek i zapraszamy znowu! 🙂

SB
.

w trakcie prelekcji