Oddział PTT w Bielsku-Białej

Coroczną tradycją Oddziału PTT w Bielsku-Białej jest uczestnictwo w akcji „Czyste Tatry”. Nie inaczej było i w tym roku. Ośmioosobowa grupa wybrała się w sobotni poranek w Tatry Zachodnie.
Po dojechaniu do Zakopanego, najpierw swoje kroki skierowaliśmy na Równię Krupową. Szybka rejestracja, odbiór „start packów” (tradycyjnie zabrakło małych koszulek dla dzieciaków) i po kilkunastu minutach byliśmy już u wylotu Doliny Strążyskiej. Przebrani w tegoroczne pamiątkowe koszulki, z identyfikatorami na szyjach weszliśmy jako wolontariusze na teren Tatrzańskiego Parku Narodowego.
Natychmiast po wejściu na szlak przystąpiliśmy do poszukiwania śmieci. Poszukiwania, bo pracownicy i wolontariusze TPN przez cały rok dbają o czystość najwyższych gór Polski. Bujna roślinność nie ułatwiała nam zadania, lecz i tak udało nam się znaleźć dwie butelki, kilkanaście puszek (głównie po piwach) i całe mnóstwo drobniejszych śmieci. Najbardziej ochoczo śmieci poszukiwali najmłodsi: Zosia, Anielka i Paweł, lecz po te najtrudniejsze do wyciągnięcia śmieci schodzili oczywiście dorośli.
Po dojściu na Polanę Strążyską zrobiliśmy dłuższy odpoczynek, po czym powędrowaliśmy, dalej sprzątając, w stronę wodospadu Siklawica. Dalsza część naszej wędrówki to Ścieżka nad Reglami, którą dotarliśmy na Czerwoną Przełęcz, skąd wyskoczyliśmy na cel naszej wycieczki – Sarnią Skałę. Piękny widok na majestatyczny Giewont zrekompensował nam trudy spowodowane bardzo parną pogodą. Tutaj zrobiliśmy sobie zdjęcie grupowe.
Po powrocie na Czerwoną Przełęcz ruszyliśmy dalej czarnym szlakiem, by po kilkunastu minutach skręcić żółtym szlakiem w Dolinę Białego. U jej wylotu zostawiliśmy zebrane śmieci – zaledwie około 100 litrów.
I tu nasuwa się pewne refleksja – na trasie mijaliśmy sporo grupek w koszulkach akcji „Czyste Tatry” z identyfikatorami wolontariuszy, z jedną około dwudziestoosobową grupą mijaliśmy się w zasadzie na całej naszej trasie… i naprawdę niewiele osób niosło ze sobą worki na śmieci. Większość potraktowała akcję jako bezpłatną przepustkę by wejść na teren Tatrzańskiego Parku Narodowego. Chyba nie o to chodziło organizatorom akcji, prawda? Spotykaliśmy też ludzi, którzy widząc nas z workami postanawiali wrzucić swoje śmieci do naszych worków… Edukowaliśmy ich każdorazowo, że wytworzone śmieci należy ze sobą znieść z gór, co spotykało się z dziwnym odbiorem – straszne…
Na parking u wylotu Doliny Strążyskiej wróciliśmy Ścieżką pod Reglami, w dalszym ciągu zbierając śmieci. Nie byliśmy dzisiaj jednak jedyną grupą z Oddziału PTT w Bielsku-Białej, która wzięła udział w akcji „Czyste Tatry 2016”, bowiem nieco później w Dolinę Strążyską wystartowała liczna grupa Szkolnego Koła PTT „Diablaki” z Dąbrowy Górniczej, która do sprzątania wybrała nieco inną trasę skręcając na Polanie Strążyskiej nie w lewo, jak my, lecz w prawo w stronę Doliny Małej Łąki.

SB
.

nasza grupka na Sarniej Skale, z widokiem na Giewont

Co robi większość ludzi o 4 rano w niedzielę? Większość ludzi śpi. A co robią miłośnicy gór? Rządni przygód i pięknych widoków wyruszają na górską wycieczkę. Tym razem celem były Rohacze zwane „Orlą Percią Tatr Zachodnich”. Jest to jeden z najbardziej emocjonujących i wymagających szlaków w tym rejonie.
Na miejsce dotarliśmy około godziny 7 rano. Punktem startowym był parking leżący przy wyciągach narciarskich. Mimo niepokojącej prognozy pogody, przywitało nas piękne słońce i błękitne niebo. Po krótkiej chwili przeznaczonej dla fotoreporterów, część grupy wyruszyła w kierunku Stawów Rohackich, a przeważająca większość na podbój Rohaczy. Początkowe 10 minut szlaku wiodło przez las, ale po upływie tego czasu wyszliśmy na asfaltową drogę, którą szliśmy aż do Tatliakowej Chaty. Ze względu na szybko zmieniającą się pogodę, postanowiliśmy kontynuować wędrówkę bez dłuższego postoju. Początkowo ścieżka prowadziła dość łagodnie i wszyscy szliśmy w miarę równym tempie. Wraz z upływem czasu, kiedy nachylenie zaczęło coraz bardziej wzrastać, grupa znacznie się rozciągnęła.
Kolejnym punktem była Zabratova przełęcz, z której czekało nas około 30-minutowe, dość mozolne podejście, które niektórym dało trochę w kość. Jednak widoki po drodze rekompensowały każdą kroplę potu spływającą po czole. Wszystkim dość sprawnie udało zdobyć się pierwszy szczyt tego dnia – Rakoń (1879 m n.p.m.). Niektórzy w tym miejscy zrobili sobie krótką przerwę, aby podziwiać widoki, inni ruszyli w dalszą trasę. Na niebie zaczęło pojawiać się coraz więcej chmur, a podmuchy wiatru stawały się coraz silniejsze. Góry bywają kapryśne i nie zawsze pozawalają nam zobaczyć to, co mieliśmy w planach. Jednak tym razem niejednokrotnie udało nam się podziwiać ich piękno.
Po wejściu na Wołowiec i przejściu Jamnickiej przełęczy, przyszedł czas na zdobycie pierwszego z Rohaczy – Ostrego (2088 m n.p.m.). Początkowo czekała nas przeprawa po skalnym rumowisku, następnie etap w skale. Przyszedł i czas na eksponowaną ścieżkę z  ubezpieczeniami z łańcuchów. Tutaj mieliśmy okazję ujarzmić tzw. Rohackiego Konia. Był to chyba odcinek, który wymagał największego skupienia. Potem było już znacznie łatwiej. W oddali usłyszeliśmy kilka grzmotów, niektórych złapał nawet deszcz, była i mgła. Ostatecznie jednak burza nas szczęśliwie ominęła i znów pojawiło się słońce.
Po zdobyciu Rohacza Ostrego ruszyliśmy w kierunku Rohacza Płaczliwego (2125 m n.p.m.). Wejście na niego nie stanowiło dla nikogo większych problemów, może jedynie zmęczenie powoli dawało się we znaki. Potem było już tylko z górki. Przez Smutną przełęcz zeszliśmy ponownie do chaty Tatliakowej, gdzie tym razem zrobiliśmy dłuższy przystanek, połączony z degustacją kofoli i słowackich przysmaków. Kiedy zebrała się cała grupa zeszliśmy do autokaru i wyruszyliśmy w drogę powrotną do domu.
Kolejna udana wycieczka. Kolejne pozytywne emocje. Tak to już jest, że im więcej wysiłku człowiek w coś włoży, tym bardziej to docenia. Miłośnikom gór, nie trzeba tego tłumaczyć.

Aga G.
.

nasza grupa na starcie wycieczki

W Książnicy Beskidzkiej w Bielsku-Białej odbyła się prelekcja Moniki Witkowskiej pt. „Everest – mity, prawda, ciekawostki”. Kto nie był na tej prelekcji, kto nie poznał Pani Moniki osobiście, ten – myślę – stracił wiele. Było to bowiem spotkanie z dziennikarką pełną różnych pasji (wśród nich: podróże, wysokie góry i morskie żeglarstwo), która odwiedziła ponad 180 krajów świata na wszystkich kontynentach, która ma już w komplecie wejścia na wszystkie szczyty zaliczane do Korony Ziemi.
Na najwyższy szczyt Ziemi Monika Witkowska weszła 23 maja 2013 roku, a więc dokładnie 60 lat po tym, jak został on po raz pierwszy zdobyty w dniu 29 maja 1953 roku. O Mount Evereście znajdującym się w Himalajach Wysokich (Centralnych) na granicy Nepalu i Tybetu wiele powiedziano i też napisano przy przeróżnych okazjach (również w kronice PTT). Temat dzisiejszej prelekcji o Evereście kolejny już raz zainteresował licznych sympatyków spotkań z ludźmi gór i z podróżnikami.
Na dzisiejszym spotkaniu pełne dwie godziny wsłuchiwaliśmy się z zainteresowaniem w opowieść wyjątkową, bo „z pierwszej ręki”, pełną ciekawostek i osobistych przeżyć. Dowiedzieliśmy się, jaki faktycznie jest współczesny Everest, co w nim jest tak bardzo przyciągającego oprócz tego, że jest wśród wszystkich gór najwyższy! Pani Monika potwierdziła, że łatwy to on nie jest, że do jego zdobycia potrzebne są: tlen, „okno pogodowe”, dobra aklimatyzacja, szczęście i wiele, wiele innych przeróżnych czynników.
Wsłuchiwaliśmy się więc w tę ciekawą i żywą opowieść o wielkiej podróży życia od Katmandu poprzez szczyt Everestu i na szczęście z powrotem do Katmandu, od pracochłonnych i niełatwych przygotowań aż do szczęśliwego powrotu po dwóch miesiącach do cywilizacji.
Wpatrywaliśmy się w zdjęcia bajecznie kolorowe, a te zrobione w śniegach, lodach i w skałach były już całkiem inne. Wszystkie one były tak interesujące, że zapierało nam dech, a na sali wśród nas panowała całkowita, jakby himalajska cisza… Wymienię kilka z nich, które przedstawiały: słynną Przełęcz Południową z obozem IV, gdzie jest rozwidlenie dróg na Everest i Lhotse, wschód słońca po ośmiu godzinach ataku szczytowego z widokiem na olbrzym Makalu, przejście słynnym Uskokiem Hillary’ego, Pani Monika na szczycie Everestu w przepięknej pogodzie z polską flagą i „morzem gór”, niebezpieczne przejście przez Icefall wśród potężnych seraków, który w ciągu miesiąca zdążył zmienić się nie do poznania… Starannie dobrane zdjęcia i świetny komentarz do nich pozwoliły nam chociaż w ten sposób przenieść się w dalekie, a może i w obecnych czasach nie tak dalekie Himalaje, najpierw do bazy, później do kolejnych obozów i wreszcie na szczyt. „(…) jak mi Góra pozwoli to wejdę. Boże, żeby się udało!” – napisała Monika Witkowska w swojej książce o Evereście na str. 248. Później jeszcze dodała: „Nie wejdę? Trudno. I tak samo dotarcie tutaj mogę uznać za swój sukces. Ale powalczyć trzeba!”.
Udało się! Gratulujemy!
Teraz kolejne górskie marzenia Pani Moniki oprócz wielu, wielu innych powiększyły się o czwartą górę Ziemi, sąsiadkę Everestu, czyli Lhotse, której też wiele razy przypatrywaliśmy się podczas dzisiejszej prezentacji zdjęć.
Tym sposobem zapomnieliśmy, że „nasi” akurat w połowie naszej prelekcji rozpoczynali ważny mecz z reprezentacją Ukrainy w piłce nożnej na ME we Francji. Co tam mecz?! Nam, sympatykom wypraw i górskich przygód wystarczy „tylko” wynik, oczywiście dobry dla Polski wynik – tak pomyślał pewnie niejeden z nas korzystając akurat dzisiaj i akurat w czasie meczu z zaproszenia Książnicy Beskidzkiej, Bielskiego Klubu Alpinistycznego i Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego Oddział w Bielsku-Białej.
Po prelekcji można było jeszcze spokojnie porozmawiać z Panią Moniką, zakupić jej książki, uzyskać cenne autografy z dedykacją itd. Wśród książek była też ta ostatnia, najbardziej aktualna i pasująca do dzisiejszego spotkania: „Everest. Góra Gór”. Dzięki tej książce można będzie przeżyć prelekcję jeszcze raz, a może jeszcze nie raz …
Była to już ostatnia prelekcja przed przerwą wakacyjno-urlopową, którą zorganizował Jan Weigel w ramach cyklu spotkań „Wspaniały świat gór wysokich”. Pięknie dziękujemy!

CS
.

Monika Witkowska w trakcie prelekcji

Wczesny start w sobotni poranek umożliwił nam szybkie dotarcie do celu. Zaczynaliśmy wyjście na Śnieżnik w miejscowości Sienna, tuż za Stroniem Śląskim, do której przybyliśmy w okolicach godziny dziesiątej. Pierwsze ostre podejście doprowadziło nas do Czarnej Góry, gdzie z wieży widokowej można było obejrzeć panoramę okolicy. Do schroniska pod Śnieżnikiem przybyliśmy przed południem i po krótkiej przerwie ruszyliśmy na szczyt. Pogoda sprzyjała i z wierzchołka granicznego mieliśmy widok na całą okolicę. Zejście, również czerwonym szlakiem, trwało o wiele krócej i w docelowej miejscowości, Międzygórze, byliśmy przed osiemnastą. Dzień zakończyło grillowanie prawie do północy.
Następnego dnia zobaczyliśmy wodospad Wilczki w Międzygórzu i udaliśmy się do Bielic, skąd najpierw zdobyliśmy najwyższy szczyt Gór Bialskich, a niektórzy dodatkowo zdobyli jeszcze Kowadło. W drodze do domu zwiedziliśmy jeszcze Zamek w Mosznej 🙂

Robal
.

nasza grupa na szczycie Śnieżnika