Oddział PTT w Bielsku-Białej

Tematem prelekcji naszego Kolegi, Jana Nogasia, były Jego wyjazdy w najwyższe pasmo górskie położone w Austrii – Wysokie Taury. Wyjazdy z grupą przyjaciół miały miejsce w lipcu 2005 i w lipcu 2006 roku. Celem głównym było zdobycie szczytu Großglockner (3798 m n.p.m.). Jest on najwyższym w paśmie i jednocześnie najwyższym szczytem w Austrii. Należy do Korony Europy.
Großglockner znajduje się w Glocknergruppe, która jest podgrupą górską Wysokich Taurów. Jest to drugi co do wybitności szczyt Alp. Wznosi się ponad lodowcem Pasterze, do którego można w lecie dojechać samochodem. Stopień trudności najłatwiejszej drogi na szczyt określany jest jako PD+ (nieco trudny). Szczyt ma kształt przypominający piramidę i składa się z dwóch wierzchołków: Großglockner i Kleinglockner. Przedziela je mała przełęcz Glocknerscharte. W czasie pierwszego wyjazdu grupa miała szczęście trafić na „okno pogodowe” podczas ataku szczytowego. Po noclegu w Erzherzog Johan Hütte (3454 m n.p.m.) bez trudu zdobyła oba wierzchołki. Mogliśmy obejrzeć zdjęcia ze szczytu pod symbolicznym krzyżem (Kaiserkreuz) ustawionym w 25 rocznicę ślubu Franciszka Józefa I z Elżbietą (Sissi) oraz przepiękne alpejskie panoramy. Dużym zaskoczeniem był brak innych wspinaczy. Wąską grań przed wierzchołkiem można było przejść w tym dniu bez oczekiwania w długiej kolejce. Wcześniej grupa próbowała zdobyć drugi co do wysokości szczyt w Wysokich Taurach – Großvenediger (3666 m n.p.m.). Niestety gęsta mgła spowodowała, że nieco zboczyli na lodowcu i dotarli na inny wierzchołek o wysokości ok. 3500 m n.p.m.
W następnym roku pogoda w partiach szczytowych zupełnie nie dopisała i skończyło się na „szkoleniu” na lodowcu.
Ozdobą prelekcji były piękne zdjęcia z Parku Narodowego Wysokie Taury, który jest największym obszarem chronionym w Austrii i całych Alpach (ok. 1800 km²) oraz z wysokogórskich schronisk alpejskich.

AZ
.

w trakcie prelekcji

Udział we mszy św. z poświęceniem palm w Tokarni o godz. 11:00, przejście Kalwarią Tokarską na Urbanią Górę i powrót do Tokarni – taki był plan dzisiejszego wyjazdu, zorganizowanego przez Polskie Towarzystwo Tatrzańskie Oddział w Bielsku-Białej. Wzięło w nim udział 30 osób, w tym 6 dzieci.
Gmina Tokarnia leży w Małopolsce, w południowej części powiatu myślenickiego, na styku malowniczego Beskidu Wyspowego i Makowskiego. Administracyjnie do gminy należy sześć wsi, wśród nich Tokarnia.
Tegoroczna Niedziela Palmowa przypadła w pierwszy dzień astronomicznej wiosny. Pogoda 20 marca 2016 roku w Tokarni raczej nie przypominała nam wiosny, bo nie było widać ani jednego promyka słońca, było pochmurno i zimno, a nawet bardzo zimno. Ale w sumie nie było tak źle, bo przecież nie padało, a miało padać!
Na miejsce zbiórki, czyli na dolnej płycie PKS wstawiliśmy się prawie punktualnie, to znaczy przed godziną dziewiątą rano. Już na tym betonowym placu wśród nas zrobiło się kolorowo od palm większych i mniejszych, bogatszych i skromniejszych, kolorowych i żywych, zielonych… Słowem wyraźnie było widać, że zmierzamy na uroczystość Niedzieli Palmowej.
Komfortowym busem i jednym samochodem sprawnie, na czas dojechaliśmy do Tokarni, pod samą bramę nowego kościoła p.w. Matki Bożej Śnieżnej. Trzeba tu koniecznie dodać, że w tej wsi do niedawna znajdował się drewniany kościół MB Śnieżnej z XVIII wieku, przebudowany w XIX i XX wieku, który przeniesiono do skansenu w Zubrzycy Górnej.
Zdążyliśmy na czas, nie spóźniliśmy się, a przejechaliśmy w spokoju i bez korków około 80 km z Bielska-Białej do Tokarni przez Żywiec – Suchą Beskidzką – Maków Podhalański – Skomielną Czarną. Podczas przejazdu Szymon Baron, prezes naszego Oddziału PTT i jednocześnie przewodnik beskidzki zapoznał nas z miejscem, do którego jechaliśmy, z historią i tradycją Niedzieli Palmowej z niezwykłą rzeźbą Chrystusa na osiołku, i z Kalwarią Tokarską. Przybliżył nam też postać twórcy wszystkich tych dzieł, miejscowego rzeźbiarza i zarazem od 50 lat kościelnego, Józefa Wrony, ur. w 1943 r. w Tokarni. Te informacje były dla nas cenne…
Tymczasem nasze piękne palmy na tle tokarskich szybko zrobiły się skromniutkie, małe, jakby przytłoczone i gdzieś zagubione wśród „lasu” palm miejscowych, jakże wysokich, smukłych, bogato ustrojonych i bajecznie kolorowych. Ale nie to przecież było dzisiaj najważniejsze, tłumaczyliśmy sobie …!
Trzeba przyznać, że wysokie palmy w Tokarni, sięgające prawie dachu kościoła, zrobiły na nas ogromne wrażenie. Czuliśmy się tak, jakbyśmy byli w osławionej i stale reklamowanej w mediach Lipnicy Murowanej, a przecież byliśmy tu, w Tokarni.
Niedziela Palmowa to święto chrześcijańskie upamiętniające przybycie Jezusa Chrystusa wraz z uczniami do Jerozolimy na Święto Paschy. Jest to również pierwszy dzień Wielkiego Tygodnia, który kończy się w Niedzielę Wielkanocną.
Uroczystość Niedzieli Palmowej w Tokarni rozpoczęła się od poświęcenia palm przed kościołem. Przy dźwiękach orkiestry strażackiej, przy śpiewie okazjonalnych pieśni, przeszliśmy z palmami w długiej procesji dookoła kościoła. Na czele procesji wieziona była naturalnej wielkości rzeźba Chrystusa Palmowego, siedzącego na osiołku, umieszczonym na wózku. Wykonał ją w 1968 roku Józef Wrona jako kopię rzeźby z 1470 roku znajdującej się w Muzeum Narodowym w Krakowie. Prawdopodobnie Tokarnia jest jedynym miejscem w Polsce, w którym figura Jezusa na osiołku towarzyszy tej uroczystej procesji w Niedzielę Palmową.
Procesje z palmami wyrażają głębokie treści religijne. Palma symbolizuje bowiem męczeństwo i triumf, a nazwa niedzieli wskazuje na dwa wymiary celebrowanych tajemnic: radości i smutku. To dzisiaj pierwszy raz w Wielkim Tygodniu wysłuchaliśmy Ewangelię o Męce Pańskiej. Po mszy świętej wszyscy uczestnicy wyjazdu z niemałym trudem odnaleźli się w tłumie ludzi z palmami. Przed kościołem przy palmach i figurce Chrystusa na osiołku zrobiliśmy tradycyjne zdjęcie do kroniki PTT.
Po krótkim „busowym” odpoczynku, czarnym szlakiem turystycznym prowadzącym wśród domów, udaliśmy się w kierunku Kalwarii Tokarskiej. Mijaliśmy domy, a przy nich stojące te najwyższe palmy, dzisiaj poświęcone. Przy jednym z nich palma była wyższa od domu, sięgała bowiem ponad sam dach…!
Patronem tej Tokarskiej Kalwarii jest św. Franciszek z Asyżu. Jak czytamy w tygodniku „Źródło” nr 11 z 2015 roku: „(…) Tworzy ją niezwykły zespół rzeźb plenerowych, złożony z 21 kapliczek oraz Drogi Krzyżowej w leśnej scenerii, na zboczu Urbaniej Góry (674 m). Powstałe na przestrzeni 30 lat wielkie dzieło sakralne jest uwieńczeniem twórczości znanego ludowego artysty-świątkarza, Józefa Wrony. W krótkim czasie stało się miejscem znanym nie tylko w gminie Tokarnia, celem licznych turystycznych i pielgrzymich peregrynacji. Wspaniale wpisująca się w beskidzki pejzaż Kalwaria, urzeka niepowtarzalną aurą, szczególną siłą wyrazu, religijną wrażliwością zrodzoną z głębokiej duchowości jej twórcy”.
Kalwaria zwieńczona jest drewnianymi figurami Matki Bożej i Świętego Jana pod Ukrzyżowanym Chrystusem naturalnych wielkości. Obok krzyża powieszony jest dzwon, a tuż obok są drewniane ławki, na których miło było usiąść po trudach podejścia po stromym zboczu góry. Rzeźby na tej Kalwarii powstawały w latach 1982 do… teraz, bo ich twórca, Józef Wrona nieprzerwanie tworzy coś nowego od ponad 40 lat.
W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się na krótko w Skomielnej Czarnej. Tam zobaczyliśmy nowy i stary, zabytkowy kościółek, a do Bielska-Białej powróciliśmy około godziny 18-tej.

CS
.

nasza grupa przed kościołem pw. Matki Bożej Śnieżnej w Tokarni

Za nami kolejna wtorkowa prelekcja, w trakcie której nasz oddziałowy kolega Andrzej Ziółko zaprezentował najpopularniejsze hiszpańskie miasta, które zwiedził podczas wycieczki objazdowej po Hiszpanii w marcu 2012 r. Prowadzący przygotował dla licznej publiczności zarówno bogaty materiał fotograficzny, jak i filmowy, dzięki czemu w ciągu kilkudziesięciu minut mogliśmy przenieść się do słonecznej Hiszpanii i odwiedzić najbardziej znane (przede wszystkim pod kątem zabytkowym) miasta, m.in.: Barcelonę, Walencję, Sewillę, Toledo, czy Saragossę. Autor prelekcji dał widzom możliwość wyboru miast, które chcieli zobaczyć, dzięki czemu widownia miała realny wpływ na przebieg prezentacji. Myślę, że wielu z nas po dzisiejszej prelekcji zapragnęło na żywo zobaczyć piękno hiszpańskich zabytków, co z pewnością ucieszy naszego prelegenta.

ACH
.

w trakcie prelekcji

13 marca 2016 r. Polskie Towarzystwo Tatrzańskie wyruszyło na wycieczkę, której celem było zdobycie góry Jałowiec (1111 m n.p.m.). Góra ta znajduje się w Paśmie Przedbabiogórskim należącym do Beskidu Makowskiego.
Plan wyprawy był prosty. Wczesna godzina ranna, wyjazd autobusem z dworca PKS w Bielsku-Białej do Suchej Beskidzkiej, a stamtąd szlakiem przez Cholerne i Przysłop, zdobycie szczytu i powrót do Stryszawy.
I tak też się stało. Pomimo deszczowej aury, gęstej mgły i lecącej z nieba delikatnej mżawki, duch i zapał turystów nie został pokonany. I pośród leśnych ścieżek, bajecznie zimowych krajobrazów oraz malowniczych budynków, które można było spotkać raz po raz w pobliskich miejscowościach, udało się osiągnąć wyznaczony cel.
Grupa turystów liczyła 39 osób – członków i sympatyków Oddziału PTT w Bielsku-Białej oraz Klubu Turystyki Wysokogórskiej PTTK w Bielsku-Białej. Był z nami też przedstawiciel KST z Żyliny.
Już od samego początku trasy na czele „peletonu” wysuwały się na prowadzenie najbardziej ambitne osoby, które swoją zawziętością i uporem wyprzedziły większość grupy pozostawiając ją w tyle. Oczywiście w czasie całej wyprawy do „najszybszych” dołączały coraz to nowe osoby. W trakcie marszu cała grupa podzieliła się na małe podgrupki, które rozsypały się po szlaku, docierając do urokliwego i małego schroniska „na raty” pod opieką trzech przewodników, aby posilić się i odpocząć w trakcie umiarkowanie wyczerpującego marszu. Po odpoczynku i zjedzeniu gorącego posiłku wszyscy razem wyruszyli w dalszą wędrówkę na szczyt Jałowca. Góra została zdobyta o godz. 14-tej. Po krótkim odpoczynku, sesji fotograficznej na szczycie, a także podziwianiu jakże to przecudnych widoków przez mgłę 🙂 ruszyliśmy w drogę powrotną.
Wycieczkę zakończyliśmy w godzinach popołudniowych przybyciem do wyznaczonego celu w Stryszawie-Roztokach i powrotem wesołym autobusem do Bielska-Białej. W czasie wycieczki nie mogło oczywiście zabraknąć elementu „rozrywkowego” w postaci „zaginięcia przewodników i grupki turystów”, którzy jak później się okazało, postanowili nieco dłużej pospacerować asfaltem. Na szczęście grupa się odnalazła i w wesołych nastrojach zakończyła jakże to przemiłą i pełną przygód wyprawę.

A.S.
.

we mgle na Jałowcu