Oddział PTT w Bielsku-Białej

Wernisaż jubileuszowej wystawy fotograficznej pt. „Bielska wyprawa w Andy Argentyńskie”, który odbył się 3 marca 2016 r. w Książnicy Beskidzkiej w Bielsku-Białej, pozwolił nam zapoznać się z 30. letnią historią tej wyprawy, jej uczestnikami i osiągnięciami.
Ludzie gór i sympatycy spotkań zarówno w Książnicy Beskidzkiej jak też w salce BKA – PTT przy ul. 3 Maja 1, licznie przybyli na wernisaż odpowiadając na zaproszenie Książnicy Beskidzkiej, Bielskiego Klubu Alpinistycznego i Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Temat wernisażu był bowiem interesujący, podobnie jak relacja z wyprawy „z pierwszej ręki” samego kierownika wyprawy – Jana Weigla.
Tradycyjnie Dyrektor Książnicy Bogdan Kocurek przywitał uczestników wyprawy i nas wszystkich, biorących udział w wernisażu. Następnie obecni na wernisażu uczestnicy wyprawy w Andy Argentyńskie: Andrzej Georg, Feliks Köhler, Kazimierz Opyrchał, Czesław Tomasik i Czesław Zamorski razem z Janem Weiglem uroczystym, tradycyjnym dźwiękiem „zbyrcoka” ogłosili otwarcie jubileuszowej wystawy fotograficznej. Można ją będzie jeszcze nie raz obejrzeć do końca marca br.
Co zobaczyliśmy na wystawie? Ponad 30 zdjęć starannie dobranych i wykonanych w odpowiedniej oprawie. Autorem większości z nich jest Jan Weigel, główny organizator wystawy. To on prezentując zdjęcia po kolei opowiedział nam o wyprawie w Andy Argentyńskie, wyprawie wtedy bardzo egzotycznej i dalekiej. Mocno wsłuchiwaliśmy się w tę jego ciekawą opowieść, bo historia tej wyprawy naprawdę dzisiaj zrobiła się żywa, no i śmiało mogę dopisać: ocalona od zapomnienia!
Tak naprawdę korzenie tematu związanego z tym wernisażem sięgają lat przedwojennych tj. 1933-1934. Właśnie wtedy Polacy zorganizowali pierwszą polską wyprawę w Andy Argentyńskie. Dokładnie 8 marca 1934 roku uczestnicy tej wyprawy: Stefan Daszyński, Konstanty Narkiewicz-Jodko, Stefan Osiecki i Wiktor Ostrowski jako pierwsi stanęli na szczycie Aconcagua 6960 m n.p.m. Było to ósme w historii wejście na ten szczyt i pierwsze od strony wschodniej. Upamiętnieniem tego wejścia jest La ruta de los Polacos (Droga Polska) przez lodowiec od strony wschodniej, nazwanym oficjalnie Ventisquero Polaco (Lodowcem Polaków).
Aconcagua jest najwyższym szczytem Andów, Ameryki Południowej oraz całej Ameryki i należy do tzw. Korony Ziemi, co czyni ją szczególnie atrakcyjną dla wspinaczy. Po raz pierwszy zdobyta została w 1897 r. przez Mathiasa Zurbriggena, szwajcarskiego przewodnika.
W roku 1984 z okazji 50 rocznicy tego wydarzenia zorganizowano uroczyste obchody jubileuszowe. O tym można przeczytać w „Taterniku” nr 2 z 1984 r. w artykule Józefa Nyki pt. „Pół wieku na szczytach Andów”.
Zorganizowano też okolicznościowe wyprawy, dzięki którym Polacy znów pojawili się w Andach Argentyńskich. Drogę Pierwszej Polskiej Wyprawy z lat 1933-1934 powtórzyła krakowska wyprawa „Aconcagua 1985”. W tym samym roku z inną wyprawą Wanda Rutkiewicz stanęła na wierzchołku tej góry pokonując jej południową ścianę. Wreszcie z tej samej okazji zorganizowano Bielską Wyprawę w Andy Argentyńskie. Z niewielkim opóźnieniem spowodowanym trudnościami organizacyjnymi, w grudniu 1985 roku wyjechała ona do Argentyny i prowadziła działalność górską w styczniu i lutym 1986 r.
Jak czytamy w opracowaniu Jana Weigla specjalnie przygotowanym na dzisiejszy wernisaż: „(…) W skład wyprawy weszli: Stanisław Cader, Tadeusz Dyczkowski, Andrzej Georg, Feliks Köhler, Paweł Lampe, (lekarz wyprawy), Kazimierz Opyrchał (z-ca kierownika wyprawy), Jacek Pietrzykowski, Czesław Tomasik (kierowca samochodu wyprawy), Jan Weigel (kierownik wyprawy) i Czesław Zamorski.
Celem wyprawy były wejścia na wysokie sześciotysięczne szczyty Andów, przede wszystkim na Aconcague i Tupungato, a także sześciotysięczne szczyty grupy Nevado San Juan… Dwa pierwsze cele udało się zrealizować. Na szczycie Aconcagua stanęli: Paweł Lampe, Kazimierz Opyrchał i Jan Weigel, na Tupungato weszli: Andrzej Georg, Paweł Lampe, Jacek Pietrzykowski, Kazimierz Opyrchał i Czesław Zamorski. Zespół Stanisław Cader i Tadeusz Dyczkowski wszedł na Nevado sin Nombre wysokości 5913 m n.p.m. położony w pd-zachodniej grani masywu Tupungato; było to I polskie wejście na ten szczyt”.
Tak już jest, że po każdej prelekcji, wystawie, czy też po wycieczce sięgamy chętniej do różnych wydawnictw. Tak też jest i dzisiaj. O historycznej wyprawie w Andy Argentyńskie i zdobyciu najwyższego szczytu Aconcagua można przeczytać w książce Wiktora Ostrowskiego pt. „Wyżej niż kondory”. Prof. dr hab. n. med. Paweł Lampe, uczestnik bielskiej wyprawy w 1986, napisał książkę pt. „Cap nie koza, czyli zrób ze mną, co chcesz”, w której rozdział pt. „Jak ratowałem alpinistę” poświęcony jest sprawom medycyny wysokogórskiej. Mieliśmy dzisiaj szczególną okazję osobiście poznać tego uratowanego z ciężkiego niebezpieczeństwa alpinistę (andynistę).
Z kolei w „Biuletynie Informacyjnym” PTT O/Bielsko-Biała nr 1/1997 r. można znaleźć informację o tym, że: „Pierwszymi członkami naszego Oddziału, którzy w dniu 15.02.1986 r. osiągnęli wierzchołek Aconcagua byli Kol. Kol. Paweł Lampe, Kazimierz Opyrchał i Jan Weigel uczestnicy Bielskiej Wyprawy Andyjskiej. Kolejnego wejścia dokonał w 1994 r. Kol. Piotr Gawłowski”.
Trzy lata później, dokładnie 20.1.1997 r. kol. Zenon Sarecki też zdobył Aconcaguę. Nie wiem, ilu członków naszych organizacji należało by tu jeszcze dopisać?
Tymczasem w różnych publikacjach górskich, a przede wszystkim w Internecie aż roi się od przeróżnych ofert biur turystycznych i agencji górskich. Zachęcają one swoich klientów tak: „Zdobądź Aconcagua 6962 m; Zmierz się z wyzwaniem; Sięgnij po najwyższy szczyt obu Ameryk; Rekord szybkościowy (wejście i zejście) bije…”, itd.
Te „zachęty” współczesnego świata z jednej strony i zdjęcia wykonane 30 lat temu, zaprezentowane z odpowiednim komentarzem na tej wystawie, to dwa różne światy, i aż prosi się w tym miejscu zadać pytanie: gdzie te góry z tamtych lat, gdzie te góry…?

CS
.

w trakcie wernisażu

Podczas kolejnego wtorkowego spotkania Leszek Bartołd przedstawił prelekcję pt. „Z cukrzycą po górach”.
W pierwszej części autor opowiedział o historii swojej choroby. Przedstawił także urządzenia służące do pomiaru oraz dawkowania insuliny. Na ich podstawie można było zaobserwować rozwój jaki nastąpił w medycynie. Dowiedzieliśmy się również jak wygląda życie z tą chorobą.
W drugiej części prelekcji można było usłyszeć historię wycieczki w Bieszczady udokumentowanej zdjęciami. Pan Leszek dokładnie opowiedział o odwiedzonych miejscach na terenie Bieszczadzkiego Parku Narodowego, takich jak: Połonina Caryńska, Tarnica, czy Kremenaros – trójstyk granic Polski, Ukrainy i Słowacji.
Warto dodać, że artykuł pt. „Z cukrzycą po górach” ukazał się także w magazynie „Diabetyk”. Leszek Bartołd planuje także napisanie książki o tym samym tytule, której zwieńczeniem mają być opisy miejsc widzianych z okien jego domu w Kętach.
Puentą całej prelekcji było uświadomienie zebranym, iż cukrzyca to nie koniec świata i pomimo niej można spełniać swoje marzenia.

Tomasz Nowak
.

w trakcie prelekcji

W zaprzyjaźnionym Pubie Grawitacja Caffee w Bielsku-Białej po raz kolejny mieliśmy okazję obejrzeć slajdowisko zainicjowane przez nasz Oddział. Tym razem Kama Guzik i Damian Mirowski zaprezentowali przybyłym ubiegłoroczną wyprawę rowerową z Bielska-Białej do Stambułu. Wśród uczestników prelekcji było kilkunastu członków i sympatyków naszego Oddziału, za co serdecznie w tym miejscu dziękujemy.
Wszystkich, którzy nie mieli okazji obejrzeć prelekcji Kamy i Damiana zapraszamy w niedzielne popołudnie do Buczkowic, gdzie w sali wystawowej Gminnego Ośrodka Kultury jeszcze raz będziemy mieć okazję spotkać się z Kamą i Damianem.

SB
.

Kama i Damian po prelekcji

Kolejna eskapada w Sudety w ramach realizowania projektu zdobycia Korony Gór Polski za nami. W osiemnastoosobowej grupie wyruszyliśmy z Bielska wczesnym rankiem w sobotę, aby na miejsce dotrzeć w okolicach 10:00, zgodnie z planem. Na szlak weszliśmy na Sołtysiej Kopie i maszerując kolejną niebieskim, zielonym i czerwonym szlakiem dotarliśmy najpierw na Orlicę, najwyższy po polskiej stronie szczyt Gór Orlickich, potem wzdłuż pasa bunkrów odwiedziliśmy Serlich Mlyn i na koniec Masarykova Chatę. W międzyczasie Kinga z Justyną szusowały na nartach po okolicznych stokach. Na nocleg, tym razem zorganizowany w Dusznikach Zdroju, dotarliśmy po zmroku mogąc przed przybyciem uczestniczyć w pokazie „trójlawetowego” przywracania busa do pionu 🙂
Drugi dzień rozpoczęliśmy o 9:00 spacerem po dusznickim skwerze z kolorową fontanną, pijalnią wody i Dworkiem Chopina. Następnie znów udaliśmy się do Zieleńca, aby wyruszyć na Velką Destną. Po niespełna trzech godzinach marszu i, naturalnie, zdobyciu szczytu, dotarliśmy do miejscowości Lasówka, gdzie czekał już na nas bus. Ostatnią atrakcją było dzisiaj zwiedzanie Paczkowa, miasta, które niegdyś pełniło funkcję obronną dla Księstwa Nyskiego. Do dziś w bardzo dobrym stanie (przerwane tylko w dwóch miejscach) zachowały się okalające rynek mury obronne. Dodatkowo wkomponowane w obronny kościół, jeden z bardziej monumentalnych w okolicy.

Robal
.

Grupa na szczycie Orlicy

Niedzielna wycieczka była świetną niespodzianką dla osób z niesprecyzowanym planem na weekend! Po bardzo serdecznym, bezpośrednim i głośnym przywitaniu naszego Oddziału PTT z zaprzyjaźnionym Oddziałem w Chrzanowie wyruszyliśmy czerwonym szlakiem z Soli w stronę Rachowca (954 m). Słońce świeciło ładnie, efektownie, z czasem coraz bardziej. W niewysokim śniegu niektórzy z nas maszerowali w krótkich spodenkach i koszulkach z krótkimi rękawkami. Szczyt okazał się niezalesiony, dlatego w trakcie przystanków mogliśmy podziwiać Wielką Raczę, Rycerzową, Bendoszkę Wielką i Muńcuł. Z racji znakomitego porozumienia i atmosfery systematycznie pozowaliśmy do wielu grupowych zdjęć.
Po zdobyciu pierwszego ze szczytów osoby o zbyt dużej energii mogły hasać do woli zjeżdżając lub zbiegając z ośnieżonego stoku, a następnie wysuszyć się i uzupełnić płyny w Zwardoniu.
Pełni sił ruszyliśmy w stronę Sołowego Wierchu (850 m n.p.m.), następnie przez Przełęcz Rupienkę na wysokości 672 m n.p.m. kierowaliśmy się w stronę Ochodzitej (895 m n.p.m.). Widok bardzo charakterystycznej, bezleśnej góry o kopulastym kształcie towarzyszył nam już od dłuższego czasu. Jednak nie wszyscy na nią się wspinali – Chrzanów ruszył na szczyt, oddział bielski jedynie trawersował.
Po drodze, po prawej stronie, najbardziej uważny piechur w osobie naszego przewodnika dostrzegł… Tatry 🙂
Wypad zakończyliśmy odwiedzinami na Koczym Zamku, wzgórzu będącym doskonałym punktem widokowym dostępny w parę minut z położonego u jego stóp parkingu (panorama niewiele ustępuje swym zasięgiem słynnemu widokowi z niedalekiej Ochodzitej).
To wszystko, mini turniej w ping-ponga, lekki posiłek, a w drodze powrotnej deszcz.
Było daleko? Nigdy nie jest, gdy ma się ochotę iść, przy założeniu, że zmierzamy w jedynie słusznym kierunku, no a tak jest gdy ruszasz w góry 🙂

Yustyszke
.

uczestnicy wycieczki z oddziałów PTT w Bielsku-Białej i Chrzanowie pod szczytem Rachowca