Oddział PTT w Bielsku-Białej

„(…) bez względu na porę roku, dnia i stan pogody – stawię się w oznaczonym miejscu i godzinie i udam się w góry celem niesienia pomocy ludziom jej potrzebującym (…)”.

Nieszczęśliwe wypadki zdarzały się w Tatrach i w każdych innych górach od dawna. Mają one miejsce na szlaku turystycznym, w ścianie podczas taternickiej wspinaczki, w jaskiniach, na stoku narciarskim… Zdarzają się zimą i latem, przy dobrej i złej pogodzie. Czasem mgła, wyładowania atmosferyczne czy też lawiny pomagają tym nieszczęściom. Pomagają im też zwykły, ludzki brak roztropności i odpowiedzialności.
Dzisiejsze, tradycyjne wtorkowe spotkanie w Oddziale PTT w Bielsku-Białej poświęcone było historii ratownictwa górskiego. Tadeusz Jan Mikulski, senior beskidzkich przewodników, którego jedną z wielu życiowych pasji są góry, od sześćdziesięciu lat związany jest z organizacją „Błękitnego Krzyża”. Dlatego też sprawy ratownictwa górskiego są mu nadal tak bardzo bliskie.
Właśnie dzisiaj, podczas tego wykładu można było wsłuchać się w historię Tatrzańskiego, a następnie Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Historia ta była uzupełniona o prawdziwe legendy ratujących ludzi w górach: Mariuszu Zaruskim, Mieczysławie Karłowiczu, Klimku Bachledzie, Józefie Oppenheimie i wielu innych.
Zwiększenie ruchu turystycznego i taternickiego w drugiej połowie XIX wieku przyczyniło się do tego, że w górach coraz częściej słychać było wołanie o pomoc. Zaistniała też potrzeba zajęcia się narastającym problemem poszukiwań zaginionych w górach ludzi i udzielania im fachowej pomocy. „Turystyka, taternictwo niezaprzeczenie rozwija się u nas. Gdzie się rozwija turystyka, muszą być wypadki. Gdzie zachodzą wypadki, musi być pogotowie…” pisał Mariusz Zaruski w 1909 roku.
Projekt powołania stowarzyszenia zajmującego się ratownictwem górskim powstał w 1908 r. Śmierć Mieczysława Karłowicza, który zginął zasypany przez lawinę pod Małym Kościelcem, przyspieszyła prace nad powstaniem organizacji, zarejestrowanej ostatecznie 29 października 1909 r. we Lwowie. Prezesem stowarzyszenia został Kazimierz Dłuski, naczelnikiem gen. Mariusz Zaruski, a siedzibą TOPR-u – Dworzec Tatrzański.
Na terenie Polski działa obecnie Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (na terenach górskich poza Tatrami) oraz Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. GOPR utworzone zostało w 1952 roku w Zakopanem jako kontynuacja TOPR. W ramach GOPR działają obecnie grupy regionalne: Jurajska, Krynicka, Karkonoska, Beskidzka, Podhalańska, Wałbrzysko-Kłodzka, Bieszczadzka. Godłem GOPR jest niebieski równoramienny krzyż na białym, owalnym polu, a pod krzyżem znajduje się gałązka kosodrzewiny.
Nie sposób opisać całą historię służb ratowniczych GOPR i TOPR. Już samo słowo „Pogotowie” zawiera w sobie tak wiele treści, przede wszystkim związanej z niesieniem pomocy turystom i taternikom w sytuacji zagrożenia życia i zdrowia.
Przez ponad sto lat istnienia służb ratowniczych niezmienna jest idea udzielenia pomocy potrzebującym. Zmieniały się tylko techniki ratownictwa i przede wszystkim sprzęt ratowniczy: ramiona ratowników, bambus, zestaw alpejski zwany grammingerem, radiotelefon, śmigłowiec, samochód terenowy, guad, skuter śnieżny, detektor lawinowy, GPS i inne. Specjalnie szkolone psy ratownicze też mają w zakresie ratownictwa wiele zasług. Ważnym zadaniem GOPR i TOPR jest też szkolenie z zakresu profilaktyki unikania wypadków w górach.
Tadeusz Jan Mikulski opowiedział nam nie tylko o historii ratownictwa górskiego, ale też o współczesnych strukturach organizacyjnych GOPR. Wiele czasu poświęcił samym ratownikom: ochotnikom i zawodowcom. Odpowiedział też na pytanie jakie warunki trzeba spełnić, aby zostać ratownikiem.
Na koniec tego opisu przytoczę fragment tekstu modlitwy ratowników nieznanego autora: „(…) Panie – weź w opiekę wszystkich, którzy wyruszają w góry, by szczęśliwie i w pełni nowych sił powrócili do swych domów. Spraw, byśmy u końca naszej ziemskiej wędrówki mogli spotkać się w Twoim schronisku, gdzie czekasz na nas jak dyżurujący ratownik”.

CS
.

Tadeusz Jan Mikulski w trakcie wykładu

Następny szczyt Korony Gór Polski zdobyty, zatem nadszedł czas na Okrojone Przedstawienie Istotnych Sytuacji, czyli w skrócie OPIS.
Po dotarciu, w siedemnastoosobowym składzie do Jedliny-Zdrój i przestawieniu jednego samochodu do Sokołowska, ruszyliśmy czerwonym szlakiem w kierunku schroniska Andrzejówka, leżącego u stóp Waligóry. Po drodze zatrzymaliśmy się w Gospodzie Sudety, a po kolejnej godzinie marszu zrobiliśmy postój na wzgórzu, gdzie znajdują się ruiny Zamku Rogowiec. Do schroniska dotarliśmy przed szesnastą. Pozostało jedynie zdobyć szczyt, który wedle mapy i zapewnień Darka, odległy był o niecały centymetr 🙂 Okazał się to jednak ogromnie trudny centymetr. Wdrapanie się na szczyt żółtym szlakiem było bardzo trudne ze względu na zalegające na szlaku masy błota i topniejącego śniegu. Ale udało się i na szczycie stanęliśmy w komplecie.
Po powrocie do schroniska spędziliśmy w nim kolejne trzy godziny, podczas gdy Darek z Tomkiem zeszli do Sokołowska po samochody. W gospodarstwie agroturystycznym Ekokrasnoludki w Gorzeszowie byliśmy przed dwudziestą drugą.
Następnego dnia udaliśmy się do Czech, aby zwiedzić tamtejsze Skalne Miasto, ogromny kompleks figur skalnych, powstałych na przestrzeni dziesiątek tysięcy lat. Trzygodzinny spacer obfitował we wrażenia i z pewnością można go uznać za główną atrakcję wyjazdu. Dzień jednak dopiero się zaczynał. Przed czternastą dotarliśmy do Krzeszowa, aby zwiedzić Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej liczące sobie 760 lat. Na obiad udaliśmy się do pobliskiej Kamiennej Góry, aby po posiłku i chwili relaksu na miejscowym rynku ruszyć dalej. Zakończeniem miały być ruiny Zamku Bolków, jednak ze względu na krótsze godziny otwarcia obiektu poza sezonem mogliśmy obejrzeć zabytek jedynie z zewnątrz.
Postanowiliśmy więc wracać do domu. Mieliśmy jechać przez Strzegom, lecz źle poprowadziłem samochody i zamiast w lewo pojechaliśmy w prawo. Na dobrą sprawę odległość taka sama, ale konsekwencje istotne 🙂
W kilkunastu minutach jazdy nieprzewidzianym fragmentem trasy zobaczyliśmy górujące nad drogą ruiny Zamku Świny. Te zwiedziliśmy w całości, jakby w ramach rekompensaty za poprzednie niepowodzenie 🙂 To by było na tyle, jeśli chodzi o OPIS. Kolejny wyjazd w Sudety to Góry Wałbrzyskie. A zatem do zobaczenia 🙂

Robal
.

na szczycie Waligóry

W dniu dzisiejszym o godzinie 17:30 zebraliśmy się w lokalu na Walnym Zgromadzeniu Członków Oddziału PTT. Zaraz po oficjalnym rozpoczęciu Walnego Zgromadzenia zostały rozdane dyplomy i odznaczenia za 10 lat i 20 lat stażu członkowskiego w Polskim Towarzystwie Tatrzańskim, a koleżanka Irena Jędrysik-Misztal otrzymała przyznaną przez Ministra Sportu i Turystyki odznakę honorową „Za zasługi dla turystyki”.
O godzinie 17.50 oficjalnie wybrano na przewodniczącego zgromadzenia Jana Nogasia oraz sekretarza Katarzynę Talik. W następnej kolejności zostało przedstawione sprawozdanie merytoryczne i finansowe Zarządu Oddziału oraz sprawozdanie Komisji Rewizyjnej za rok 2013, po których zatwierdzeniu przedstawiono sprawozdania ustępujących władz Oddziału za kadencję 2011-2014: Zarządu Oddziału, Komisji Rewizyjnej i Sądu Koleżeńskiego. W jawnym głosowaniu jednogłośnie udzielono absolutorium ustępującemu Zarządowi Oddziału.
W kolejnym punkcie przystąpiono do wyborów władz Oddziału na lata 2014-2017.
Powołano nowy Zarząd Oddziału w składzie: prezes – Szymon Baron, wiceprezesi – Jan Nogaś i Tomasz Rakoczy, sekretarz – Katarzyna Talik, skarbnik – Łukasz Gierlasiński, członkowie – Grzegorz Gierlasiński, Dariusz Kojder, Grzegorz Ormaniec, Bogna Stawiarska-Ślusarczyk i Zygmunt Żyrek.
W skład Komisji Rewizyjnej weszli: Sławomir Hałat (przewodniczący), Roman Bułka (z-ca przewodniczącego) i Andrzej Ziółko (sekretarz), natomiast skład Sądu Koleżeńskiego nie zmienił się w stosunku do poprzedniej kadencji: Janusz Kwiatkowski (przewodniczący), Andrzej Popowicz (z-ca przewodniczącego) i Kazimierz Opyrchał (sekretarz).
Na zakończenie Walnego Zgromadzenia Członków Oddziału PTT wszyscy wysłuchaliśmy jeszcze wolnych wniosków zgłaszanych przez uczestników zgromadzenia i o 21:00 oficjalnie zakończono dzisiejsze zgromadzenie.
Wszystkim uczestnikom dziękuję za przybycie, a nowo wybranemu zarządowi życzę samych sukcesów i aby to wszystko, co sobie zaplanujemy na okres naszej 3-letniej kadencji choć w większej części udało się zrealizować 🙂

K.T.
.

nowo wybrany Zarząd Oddziału PTT w Bielsku-Białej na lata 2014-2017