Oddział PTT w Bielsku-Białej

Jest sobota, 8 lutego 2014 roku, godzina 4.30, na termometrach jak na tą porę roku całkiem wiosenne temperatury w okolicach 6 stopni Celsjusza powyżej zera.
Wyspana i uśmiechnięta grupka składająca się z 5-ciu osób wyrusza z Bielska-Białej w stronę Zakopanego. Około godziny 7.00 dojechaliśmy do Kir – położonego u wylotu Doliny Kościeliskiej osiedla podhalańskiej wsi Kościelisko. Zostawiając samochód na parkingu wyruszyliśmy szlakiem czerwonym na Ciemniak.
Zaczynając naszą wędrówkę natrafiliśmy na niewielkie opady śniegu, nie byłoby w tym nic strasznego, gdyby nie to, że śnieg ten przykrył oblodzony szlak. Nie obyło się bez kilku wywrotek i stłuczonych części ciała. 🙂 Niektórzy bojąc się o upadek dosłownie czołgali się po przykrytym cienką warstwą śniegu lodzie. Dopiero po przejściu pewnego odcinka postanowiliśmy zatrzymać się by się posilić i założyć raki. Im wyżej wychodziliśmy, tym więcej pięknych widoków ukazywało się naszym oczom. Dwóch z nas mających aparaty fotograficzne cykało zdjęcie za zdjęciem.
Po dosyć wymagającym podejściu w końcu dotarliśmy pod szczyt Ciemniaka (2096 m n.p.m.), gdzie bardzo miła turystka z Krakowa zrobiła nam zdjęcie grupowe. Po chwili odpoczynku ruszyliśmy w dalszą wędrówkę w stronę kolejnego szczytu jakim jest Krzesanica (2122 m n.p.m.) zrobiliśmy tam kolejny dłuższy odpoczynek, coś zjedliśmy porobiliśmy parę fotek, gdyż z zza mgły naszym oczom ukazały się niesamowite widoki, których nie jestem nawet w stanie opisać. 🙂 Kolejnym zdobytym przez nas szczytem był Małołączniak (2096 m n.p.m.). Spotkaliśmy na nim turystów ze Sosnowca, którzy z powodu bardzo słabej widoczności oraz przeszywającego wiatru nie wiedzieli którędy iść, aby dotrzeć do Kopy Kondrackiej (2005 m n.p.m.) – naszego kolejnego celu. Razem ruszyliśmy wzdłuż granicy polsko-słowackiej, podążając wzdłuż granicy od słupka do słupka. Z Kopy Kondrackiej nasi nowi znajomi poszli w swoją stronę, a my skierowaliśmy się przez Przełęcz pod Kopą Kondracką (1863 m n.p.m.). do Schroniska PTTK im. Władysława Krygowskiego na Hali Kondratowej, by zjeść tam coś ciepłego, posiedzieć, porozmawiać na temat naszego dzisiejszego spotkania, wymienić się przeżytymi doznaniami. Trzy osoby z naszej grupy postanowiły wykorzystując dogodne warunki na szlaku poćwiczyć hamowanie czekanem.
Po dłuższym czasie odpoczynku skierowaliśmy się w stronę Kuźnic, skąd z bardzo miłą panią taksówkarz zabraliśmy się do miejsca, w którym pozostawiliśmy swój samochód. Gdy już byliśmy w punkcie rozpoczęcia naszej wycieczki, wsiedliśmy w samochód i ruszyliśmy do domów, w których zameldowaliśmy się około godziny 21.00.

Grzegorz Tekiela
.

nasza ekipa pod szczytem Krzesanicy

Spotkaliśmy się dzisiaj w lokalu PTT, aby zobaczyć piątą w tym roku prelekcję. Tematem przewodnim wystąpienia Andrzeja Ziółko były góry Korsyki. Wyjazd został zorganizowany przez Biuro Podróży z Żywca i brało w nim udział ponad 40 osób. Zdjęcia z wyjazdu na Korsykę zostały wykonane w październiku 2013 roku (02-12.10.2013).
Andrzej pokazał nam swoje zdjęcia i filmiki z trekkingów po kilku ciekawych rejonach górskich leżących na szlakach turystycznych o wyjątkowym pięknie i światowej sławie. Zobaczyliśmy odcinki szlaku Tra Mare e Monti, wejście wśród maki (gęste, przeważnie kolczaste zarośla, wydzielające bardzo intensywne zapachy) na szczyt Capu di Curzu. Widok ze szczytu uchodzi za jedną z piękniejszych panoram nadmorskich w Europie. Wejście na szczyt Capo d’Orto (1294 m n.p.m), na który wchodzi się z poziomu morza, a więc przewyższenie jest dość duże. Okolice szczytu (Calanche di Piana) są wpisane na listę UNESCO z uwagi na przedziwną rzeźbę czerwonych (może rudych!) skał granitowych, zwanych na Korsyce „Tafoni”. Kształty te powstały w wyniku erozyjnego działania wiatru i wody. Przejazd przepięknym odcinkiem szlaku Mare a Mare Nord zobaczyliśmy na kilkuminutowym filmie nakręconym z siedzenia obok kierowcy autokaru. Byliśmy pełni podziwu dla kierowcy, który płynnie prowadził duży pojazd wąską drogą nad przepastnymi urwiskami.
Korsyka jest krajem bardzo górzystym. Ponad 20 szczytów przekracza wysokość 2000 m n.p.m.. Głównym punktem prelekcji były slajdy z przejścia szlakiem GR20 ze schroniska Assu Stagnu (Haut-Asco) na najwyższy szczyt Korsyki, Monte Cinto (2706 m n.p.m). Szkoda, że pogoda nie dopisała i najpiękniejsze widoki zakryła mgła i chmury.
Zobaczyliśmy piękne góry, inne od naszych. Odbyliśmy wirtualną wycieczkę po szlakach, które są prawdziwym wyzwaniem dla turystów z całej Europy. Dziękujemy dzisiejszemu prelegentowi oraz wszystkim, którzy przybyli i już dziś zapraszamy na kolejną prelekcję 🙂

KT
.

Andrzej Ziółko w trakcie prelekcji

W zaprzyjaźnionym Pubie Grawitacja Caffee w Bielsku-Białej po raz kolejny mieliśmy okazję obejrzeć slajdowisko przygotowane przez członka naszego Oddziału. Tym razem Andrzej Ziółko zaprezentował przybyłym północną Skandynawię, w tym przepiękne Lofoty oraz trekking na najwyższy szczyt Szwecji – Kebnekaise. Warto było przyjść i posłuchać Andrzeja.

SB

Za sprawą Celiny Skowron, naszej koleżanki z Oddziału, pierwszy raz podczas wtorkowych prelekcji przenieśliśmy się na ferraty we włoskie Dolomity i austriackie Alpy. Prelekcja pt. „Moje ferraty” obfitowała w wiele ciekawych zdjęć, a za sprawą ciekawych opowieści naszej prelegentki ponad dwugodzinne spotkanie przeleciało dość szybko.
Na początku dowiedzieliśmy się co nieco o ferratach i występujących na nich trudnościach oraz poznaliśmy niezbędny sprzęt do wspinaczki na via ferratach.
Celina, jak sama przyznała, przeszła w latach 2007-2013 trzydzieści ferrat o różnej skali trudności, a najtrudniejsze z zaliczonych przez nią osiągały poziom C/D.
Po raz pierwszy zmierzyła się z ferratami w roku 2007 podczas wyjazdu do włoskiego Lago di Ledro. Pierwszą z pokazanych przez nią ferrat był Klettersteig Rio Sallagoni, a podczas tego wyjazdu zaliczyła także sent. arrez. dei Colodri, Gerardo Sega oraz ferraty Mario Foletti i Fausto Susatti.
Rok później wraz ze znajomymi z Bielska-Białej i Warszawy wybrała do austriackiego Gosau, by przejść kolejne ferraty: Leadership Klettersteig, Ramsauer Klettersteig i Obertaun Klettersteig.
W kolejnych latach z grupą znajomych odwiedzili włoskie Campitello (2010 – 7 ferrat), austriacki Neuberg der Mürz (2011 – 4 ferraty) i ponownie austriacki Gosau (2012 – 5 ferrat). W ubiegłym roku Celina przechodziła ferraty w rejonie włoskie Peaio, a o jej wyczynach można było przeczytać w jednym z ubiegłorocznych numerów „Biuletynu Informacyjnego”.
O dużym zainteresowaniu ferratami wśród członków i sympatyków Oddziału PTT w Bielsku-Białej niech świadczy fakt, że obecnych na prelekcji było aż 35 osób, co stanowi tegoroczny rekord frekwencji w naszym niedużym lokalu.

SB
.

w trakcie prelekcji

Choć termometry w niedzielny poranek wskazywały -15 oC, prawdziwych miłośników górskich wędrówek nie trzeba było przekonywać do wycieczki w dobrym Towarzystwie.
Z małymi przygodami dojechaliśmy do Jaworza Nałęża, skąd w gronie 31 turystów, wyruszyliśmy czerwonym szlakiem przez Łazek na Błatnią. Każdy wędrował swoim tempem, a wśród nas była całkiem pokaźna gromadka dzieci, które liczyły na pierwsze śnieżne zjazdy tej zimy.
Po dotarciu do schroniska na Błatniej, gdzie jak się okazało innymi szlakami doszło kolejnych siedmioro członków i sympatyków naszego Oddziału, zrobiliśmy sobie dłuższą przerwę, którą dzieciaki wykorzystywały do zjazdu po śnieżno-kamiennym podłożu. Pomimo sceptycyzmu dorosłych, młodzi turyści pokazali, że da się. Koledzy z Koła PTT w Kozach, którzy wybrali się dzisiaj z nami, przygotowali dla najmłodszych dyplomy za ostatni konkurs rysunkowy oraz słodkie nagrody w postaci czekolad oraz batoników dla pozostałych, nieuczestniczących w konkursie.
Po zrobieniu pamiątkowego, grupowego zdjęcia, ruszyliśmy w drogę powrotną – tym razem „szlakiem szklanym”. Pogoda nam dopisała, a słońce nie opuszczało nas, aż do końca wycieczki. Warto było wybrać się dzisiaj z bielsko-bialskim PTT na Błatnią.

SB
.

nasza grupa przed schroniskiem na Błatniej

Gdy dziś wieczorem zegar wybił godzinę 18.00 siedziba PTT w Bielsku-Białej wypełniła się po brzegi osobami, które przyszły, aby obejrzeć film poświęcony wycieczce do Kenii. Nasz dzisiejszy prelegent Wacław, jak stwierdził sam nie był w Kenii, ale został poproszony o zmontowanie krótkiego filmu z materiałów, które zostały mu przekazane.
Wycieczka ta odbyła się w marcu 2013 roku. Na samym początku reżyser filmu pokazał nam jak wygląda życie ludności w Kenii, uliczki, na których handlarze sprzedają różnorodne pamiątki oraz bazar ze straganami, gdzie można zakupić i spróbować rozmaitych owoców.
Z zatłoczonego, gwarnego miasta swoja uwagę i skupienie przenieśliśmy na Safari. Zważywszy, że czas, w którym odbywała się ta wycieczka był okresem suszy, to i tak mogliśmy zobaczyć różne zwierzęta, które zamieszkują tamtejsze tereny (słonie, bawoły, żyrafy, lwy oraz różnobarwne ptactwo).
Kolejnym punktem wycieczki było zobaczenie wioski Masajskiej oraz przyjrzenie się życiu i zwyczajom panującym w tej wiosce. Tradycyjnie życie Masajów skupia się wokół bydła, które stanowi główne źródło pożywienia. Miarą bogactwa mężczyzny jest liczba dzieci i bydła. Masajowie jako lud koczowniczy, budując domy, polegają na lokalnych, łatwo dostępnych materiałach i miejscowej technologii. Tradycyjny masajski dom jest skonstruowany dla ludzi, którzy ciągle się przemieszczają, więc jego trwałość jest bardzo mała. Szkielet domu jest budowany z drewnianych tyczek, wbitych bezpośrednio w ziemię i przeplecionych mniejszymi gałązkami. Taka konstrukcja jest następnie oblepiana mieszanką błota, trawy, krowiego gnoju i moczu oraz popiołu.
Mogliśmy usłyszeć Masajską muzykę, tradycyjnie składa się ona z rytmu wyśpiewanego harmonijnie przez chór wokalistów, podczas gdy przewodnik muzyki (olaranyani) śpiewa słowa, jak i również przyjrzeć się typowym tańcom masajskim.
Z wioski powróciliśmy do hotelu, aby zakończyć tą piękną wycieczkę na pięknej piaszczystej plaży pod palmami i kąpieli w Oceanie Indyjskim. Mimo, iż nasz prelegent sam nie był w Kenii to świetnie poradził sobie ze stworzeniem tego krótkiego wspomnienia z tej wspaniałej wycieczki.

K.T.
.

w trakcie projekcji filmu